Auteursarchief: Johanna

Mijn schrijfsels gaan online

Woehoe, hoe leuk is dit!
Ik heb net mijn eigen eBook op mijn e-reader gezet.

Ik zit hier nu met een grote grijns op mijn gezicht omdat het gewoon gelukt is. Omdat ik het zelf gemaakt hebt en omdat ik er happy van word!

In het hele proces van creëren van mijn eBooks, kwamen er een aantal praktische zaken langs en daarbij hoorde ik verschillende fluisterende stemmetjes:

– wat als het niet perfect is en ik spelfouten laat zitten?
– mag ik er wat voor vragen en wil ik dat überhaupt eigenlijk wel?
– lukt het me eigenlijk wel om ze op mijn website te zetten?
– wat als niemand er wat aan heeft?
– wat als niemand zelfs de moeite neemt om te laten horen wat hij/zij ervan vond?

Glimlachend hoor ik aan wat mijn hoofd allemaal verzint, want ik doe er niet meer aan mee.
Ik zit aan het stuur en mijn stemmetjes op de achterbank. Hoe dankbaar ben ik dat ik dit in de afgelopen jaren óók hebt mogen leren!

Ik mag het doen op mijn manier. Als er nog een spelfout of typefout inzit, mag degene die zich daaraan ergert zijn/haar ergernis aankijken. Begrijpen wat ik bedoel zal het probleem niet zijn toch? 😉 Doorgeven van de fout mag natuurlijk ook altijd, dan pas ik het weer aan bij de volgende upload!

En ja, mijn hoofd had het ook druk met de vraag wat ik voor zo’n eBook zou willen vragen… Ik ging eens kijken bij aanbieders van eBooks. Grote online aanbieder bijvoorbeeld? Gemiddelde verkooprijs €7,00. Uw marge: €0,97. Huh, begrijp ik dat dan goed?
Voordelige optie met ruime marge. Verkoopprijs diezelfde €7,00, maar met een ‘uw marge’ van €2,00. Ik vraag me eigenlijk af wat er met de rest van die €7,00 gebeurt…ja, ja, tuurlijk onkosten ed…

Nou ik ga dat dus anders doen. Juist ook omdat ik voel dat ik vanuit ‘waarde bepalen’ ga blokkeren. Niet omdat ik het mezelf niet waard vind om wat te vragen voor mijn tijd en ervaring/talent of wat dan ook. Nee, omdat ik wil creëren omdat ik ervan geniet. Zodra ik moet nadenken over ‘zakelijk’ knap ik af, omdat het in mijn hele zijn zo niet kloppend voelt dat bijna alles om ‘presteren’ en ‘verdienen’ draait in onze huidige maatschappij. En waarbij ik in het verleden nog vaak deed ‘wat hoorde’ volg ik nu mijn eigen gevoel. Want ik hoef niet succesvol te zijn, ik wil gewoon graag waarde bieden en delen wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb.

Ik zet er dus géén bedrijf tussen. Ik ga mensen ook niet ‘verplichten’ hun e-mailadres door te geven, zodat ik, zoals ik verschillende cursussen leerde, mijn ‘o zo belangrijke marketingslijst’ kan opbouwen. Nee, ik ga mijn eBooks aanbieden via mijn website en jij bepaalt zelf of en wat je ervoor geeft. Vind jij het namelijk een paar euro waard, dan zit ik al snel op die ruime marge en ben jij mooi voordelig uit! Heb jij een superkleine beurs of bied ik jou niet veel toegevoegde waarde? Helemaal prima, dan lees je gewoon gratis mee. Waardeer je mijn schrijfsel(s) en merk je verandering in jouw leven door wat ik deel, wellicht is jouw bijdrage dan wat groter.
Alles is goed!

En waarom?
Omdat mijn geluk zit in het schrijven en ik niet bang ben voor tekort maar leef vanuit de intentie van overvloed. Er is genoeg voor iedereen en met een hele nieuwe insteek en kijk op ‘betalen voor producten en/of diensten’ kunnen wij een verandering in de wereld maken!
En ja, ook dát heb ik in de afgelopen jaren mogen leren!

Wat ik mooi zou vinden is dat jij mijn link ook aan een van jouw vrienden/vriendinnen door wilt geven. Gewoon iemand in jouw omgeving die bezig is met bewustwording. Iemand die van lezen houdt, iemand die angstig is of iemand die door een moeilijke periode gaat.

Want weet je, soms zit een levensgrote verandering maar in één simpele oefening of in één zin die we ‘toevallig’ lezen. Soms is het herkenning of één enkel inzicht dat van alles in beweging zet. En uiteindelijk kan één bewustwording een heel leven veranderen! Hoe mooi is het als we daar samen aan mogen bijdragen?!

Voor mij voelt het goed zo!

En oh yeah… ik voel me thuis in een wereld waarin ik het anders mag doen!

Benieuwd naar de eerste twee eBoeken? Klik dan hier

Vrijheid, terwijl je verplicht thuis zit




Wat komt er toch veel voorbij deze dagen.

Steeds opnieuw staan we voor de uitdaging om te kijken waar we de focus op leggen.
Ik zelf was ook even een dag van mijn padje en ik merkte hoe snel ‘angst’ dan bezit van me neemt.

Niet direct angst voor Corona, die heb ik niet. Wel angst voor de wereld waar we in leven. Want wie kunnen we vertrouwen? De media? Voor mijn gevoel niet… Want kloppen de berichten over Corona en de aantallen? En dan de politici? Waar baseren zij hun besluiten op? En wat met betrekking tot het uitrollen van het  5G netwerk en de eventuele relatie hiervan op Corona? En wat is er nog meer gaande?  Sommige berichten me geven hoop, anderen berichten geven me onrust…

Als je niet oppast neemt de angst je over en dat is nou juist wat je ‘moet’ zien te voorkomen. Want weet je wel hoeveel invloed angst heeft op jouw lichaam? Angst geeft stress en stress geeft verzuring van jouw systeem. Verzuring van het lichaam geeft ziekte en zo lijkt het cirkeltje rond.

Voor mij dus tijd om eens op een rijtje te zetten wat voor mij belangrijk is:
– elke dag oefening in dankbaarheid en vertrouwen. Dat doe ik o.a. door lezen en schrijven;
– elke dag naar buiten of voor een wandeling of lekker de tuin in;
– elke dag zorgen voor goede voeding, met voldoende groenten en fruit, maar ook gewoon een keer genieten van wat ‘fouts’ tussendoor;
– elke dag minimaal 2 liter Kangen Water, vol antioxidanten,  ontzurend en ontgiftend! Zo houd ik de hydratatie en balans in mijn lichaam optimaal;
– elke dag bedenken waar ik blij van wordt; een belletje met een vriendin, lezen in een goed boek, een spelletje met een van de kinderen etc. Door, ondanks alles wat er is, leuke dingen te blijven doen blijf je in een hoge energie;
– elke dag tijd besteden aan mijn business. Wat ik opbouw kan gelukkig online én offline. Ik adviseer mensen over het Kangen Water, zodat ik ze kan ondersteunen met info over hun lichaam en immuunsysteem. Daarnaast help ik mensen die distributeur willen worden op weg, want hoe mooi dat de vraag naar de Kangen apparaten steeds groter wordt!
– ik laat de tv zoveel mogelijk uit. Een krant lezen doe ik al jaren niet meer omdat ik daar nooit blij van werd. Nu volg ik zo min mogelijk nieuws en als ik wat volg, volg ik datgene waar ik blij van word, wat resoneert met mij…

Eigenlijk is het ‘simpel’: leven in het NU! Het leven klein en eenvoudig maken en de innerlijke rust bewaren. Weerstand tegen alles wat is loslaten en niet oordelen over alles wat je leest of hoort (en dat proberen is al heel wat 😉

Zo voel ik me het grootste deel van de tijd vrij, ook al ben ik beperkt doordat ik thuis moet blijven.

Het doet me denken aan een cursus die ik deed bij T. Harv Eker waarin een hoofdstuk ging over ‘ons leven in chaos en drama’. Zijn advies was:

‘Accept with grace and take steps to make things better’

Daar ligt het startpunt… eerst accepteren wat is. En dat betekent dus niet dat je het gelaten toelaat en alles maar ondergaat als slachtoffer. Nee, je accepteert dat alles is zoals het is en vervolgens mag je kijken hoe je de situatie beter maakt. En dat kan dus o.a. door zelfzorg en zorg voor jouw naasten. Of bijvoorbeeld bezwaar maken tegen uitrol van 5G om zo jouw grens aan te geven…

En ben je het ‘pad’ wel even kwijt door alles wat speelt? Adem dan rustig in en uit en herhaal de woorden ‘ik vertrouw (op U)’ /’I trust’ een aantal keer. Daarna kun je afsluiten met de woorden ‘Dank u’/‘Thank you’. Voel maar of dat je rust geeft. Juist op de dagen dat het even niet wil is dit een goede oefening om te blijven herhalen.  Als alles helemaal donker voelt en je het niet weet waar je het zoeken moet….

Keer naar binnen, want daar ligt de vrijheid.

Ik voelde me onzeker omdat ik blij was…

Gisteren voelde ik me ineens onzeker, haast schuldig terwijl ik super blij was, hoe kon dat? Tijd om even stil te staan en te kijken naar dat gevoel.

Ik zat gisteren te stuiteren omdat er zoveel mooie dingen gebeuren. Ik voel me goed, met de kids gaat het goed, mijn man en ik maken mooie plannen samen, ik heb weer zoveel meer actieve contacten dan voorheen, mijn werk neemt serieuze vormen aan, de tuin begint er weer lente-achtig uit te zien…. kortom: ik ben blij.

Eigenlijk wilde ik hierover delen, maar toch deed ik het niet. Opeens drong het gevoel zich op dat mensen wellicht zat worden van mijn gestuiter. Mijn ‘eeuwige’ geblabla over het Kangen Water, mijn ‘gezemel’ over dankbaarheid en vertrouwen…was het niet tijd om weer eens serieus te worden? De zwaarheid van het leven aan bod te laten komen? Het ‘echte’ leven in het daglicht te zetten?

Tijd dus om eens even goed naar mijn eigen gedrag en overtuigingen te kijken… waar was mijn angst, waardoor ik wellicht reëler naar de dingen om me heen kijk? Waar was mijn kritische blik, mijn oordeel, mijn spiedende oog op wat niet goed gaat? En wat bleek, ik kon het gewoon niet vinden… het enige wat ik vond was mijn eigen oordeel over mijn blijdschap. Kan ik het mezelf toestaan dat ik ‘gewoon’ gelukkig ben? Of ben ik in een soort naïeve toestand terecht gekomen, waardoor ik het echte leven niet meer zie?

Alles begon jaren geleden met dankbaarheid ondanks mijn oververmoeidheid, van daaruit groeide mijn vertrouwen in mogelijkheden, ik werd bewust van mijn denken en oefende in het laten gaan van al mijn angsten. Toen ik eindelijk de modus gevonden had van dankbaarheid, vertrouwen en acceptatie van ‘wat is’, kwam het Kangen Water op mijn pad en door het drinken van het Kangen Water kon mijn lichaam zichzelf weer herstellen. Eindelijk voel ik na al die zware jaren wat het me opgeleverd heeft. De totale omschakeling van mindset, het eindeloze vertrouwen op God/het Universum en de wetenschap dat wanneer ik open leer staan, ik ook mag ontvangen.

Wat ben ik in het verleden vaak boos geweest als er gezegd werd dat je met je mindset alles kan genezen. Dat je niet dankbaar genoeg was als je nog klachten of negativiteit ervoer. Nu zie ik het grotere geheel. Mijn mindset heeft me niet genezen, maar er wel voor gezorgd dat ik mocht ontvangen wat ik nodig had. En weer blijkt… het HOE mogen we loslaten. We mogen focussen op vertrouwen, liefde, dankbaarheid en blijdschap.

Leven in overgave… het maakt me intens dankbaar en super blij… zo blij dat ik dus geregeld loop te stuiteren…. en ineens denk ik terug aan wat een therapeut jaren geleden tegen mij zei: ‘Johanna, als je het gevoel hebt dat je egoïstisch wordt, dan ben je op de goede weg’. Dat is het… ik voel me haast egoïstisch omdat ik mijn blijdschap prioriteit maak. Egoïstisch omdat ik zo loop te genieten, terwijl er ook zoveel leed in de wereld is…
Ik vind het leven leuk! En dat is best wel even wennen… dat is best wel even schakelen om mezelf dat toe te staan. Maar ik doe het! Ik mag het ontvangen, de schoonheid van het leven, de positieve energie, de blijdschap, het genieten. Sluit ik daarbij mijn ogen voor de ellende in de wereld? Zeker niet, want ik besef me juist ook dat het licht dat ik mag stralen een stukje zwaarheid van het leven mag verdrijven.

Vandaag deel ik dus toch over mijn blijdschap en mijn zin in deze nieuwe dag! En de mensen die mijn gestuiter zat zijn? Die scrollen maar even verder…

Wat creëer jij?

foto en oefening in deze blog
uit ‘The Power’ van Rhonda Byrne.

Toen ik veel plat lag heb ik mezelf kunnen leren om vanuit angsten over te stappen naar de energie van dankbaarheid en vertrouwen. Elke dag ben ik dankbaar dat ik dit proces heb mogen doorlopen. De weg was pittig, maar het heeft me zoveel gebracht!

Ik heb vooral veel uit boeken gehaald. Boeken over mindset, boeken over liefde vs angst en ik heb er heel veel aan gehad om te schrijven. Door te schrijven kon ik dingen op een rijtje zetten voor mezelf. Het werkte als therapie, met een diepere heling dan ik ooit in ‘echte’ therapie ervaren had.

Ik lees, ook nu het beter gaat, nog steeds graag. De afgelopen periode is een van de boeken die ik ‘op herhaling’ lees ‘The Power’ van Rhonda Byrne. Zodra ik dit boek uit heb, begin ik overnieuw en het bijzondere is dat er elke keer een ander stuk is dat me aanspreekt.

Zo las ik in de afgelopen dagen over ‘The point of creation’ en in een keer werd me duidelijk hoe ik dit, onbewust, zelf toegepast heb in de afgelopen jaren. Vroeger (oeh, dat klinkt lang geleden), dacht ik bij veel dingen namelijk: ‘dat is niet voor mij weggelegd’ of ‘Dat kan ik nooit bereiken’ of ik hoorde het stemmetje: ‘doe nou maar gewoon…’ Het hield me letterlijk klein, want door deze gedachten beperkte ik de mogelijkheden want door deze gedachten beperkte ik de mogelijkheden en kwam ik ook vaak letterlijk tot stilstand

Toen ik plat lag ging ik steeds meer visualiseren en affirmeren. Ik maakte een beeld waarin ik fit was, waarin ik liep te genieten, een beeld waarin ik de werkelijkheid her-creëerde. En in plaats van te denken dat het onmogelijk was dat deze dingen zouden gebeuren, focuste ik op dankbaarheid en vertrouwen. Ik zei tegen mezelf wat ik al jaren tegen de kinderen zei: ‘dream big!’ en waar ik dat vroeger nooit geloofde, voelde ik nu dat dit mocht. Ik mocht mezelf het beste gunnen!!

In ‘The Power’ beschrijft Byrne dat zolang jij denk ‘dit is te groot’, je naar het Universum uitzendt: ‘dit is echt zo groot, dat wordt moeilijk om te ontvangen, dat zal wel heel lang gaan duren…’ en dat zul je dus ook ontvangen. Maar the law of attraction kent geen groot of klein en ook het begrip ‘tijd’ speelt daar geen rol.

Een mooie oefening om eens uit te proberen of jij de ‘zienswijze vanuit angst’ kunt veranderen, is eens op te schrijven wat jij het liefst zou willen: een betere gezondheid, een mooi huis, een nieuwe baan, slagen voor jouw examens… alles kan en mag. Vervolgens ga je hieraan denken in de vorm van een stip. Een stip? Ja, een stip, want voor de kracht van de liefde, de kracht van het Universum (of welke naam jij ook maar gebruikt) is alles wat jij wilt kleiner dan een stipje in het grote geheel.

Teken dan een grote cirkel en in het midden zet je een stip. Naast die stip schrijf je wat jouw verlangen is. Kijk geregeld naar jouw tekening en besef je dat die stip nooit te groot is voor de wet van de aantrekkingskracht! Verder mag je alles loslaten, je hoeft niet te bedenken HOE jouw verlangen dan ingevuld zal worden, hoe je gezonder wordt, hoe je ooit een mooi huis zult krijgen, hoe je een andere baan zult vinden. Jij hoeft maar te vertrouwen op de mogelijkheden die het Universum te bieden heeft!

Zoals je inmiddels zult weten kon mijn lichaam herstellen door het drinken van ander water… had ik dat ooit kunnen bedenken? Nooit!! Als ik dat zelf had moeten bedenken waren de mogelijkheden direct op slot gegaan, want het zou wel zinnig moeten zijn hóe het volgens mij zou moeten ontstaan toch?

Dus laat al het HOE maar los, weet dat er voor elke droom en wens een mogelijkheid bestaat. Alles wat jij kan bedenken is er al, je mag open staan om te ontvangen! Durf jij? Teken vandaag dan die cirkel met de stip voor jouw wens en laat je verrassen door wat er komen mag. Het is je van harte gegund!

Ben jij wel eens jaloers?

Kijk jij wel eens naar iemand met een mooie auto en ben je dan jaloers? 🙄 Kijk je wel eens naar iemands leven en denk je dan: ‘waarom heb ik dat niet, waarom zit het haar weer mee en mij tegen…?’ 😖 Heb je wel eens het gevoel dat jij de boot hebt gemist en kijk je naar anderen waarbij je bedenkt: ‘stond ik maar waar zij staan’, 😒 voel je hoe je daar van kan balen? Gun jij het een ander als die grote successen bereikt of wil je eigenlijk liever zelf op die plek staan?

Jaloerse gedachten komen voort uit een gevoel van ‘tekort’ en angst dat er niet genoeg is. Angst dat iets voor jouw niet weggelegd is. Vroeger betrapte ik mezelf wel eens op deze gedachten en gevoelens. Tegenwoordig bijna niet meer omdat ik geleerd heb hoe ik deze gedachten tot iets super positiefs kan maken!

Hierbij is denken in overvloed belangrijk. Het is niet zo dat jij iets niet kunt bezitten of bereiken omdat een ander het al heeft (bereikt). Door anderen juist alles te gunnen, zet je jezelf in een energie van overvloed.

Zo ga je wat een ander heeft niet zien in het licht van ‘dat wat jij niet hebt’, maar je mag het gaan zien als ‘dat wat jij aan het creëren bent’! Dus als je iemand ziet die heeft wat jij graag zou willen, vier diegene zijn geluk, want zo maak je jezelf er bewust van wat jij graag wilt hebben of bereiken… wat je ziet is dan als een spiegel van wat jij graag zou ontvangen en hier mag je alvast het goede gevoel van ervaren! Hiermee zend je uit wat er mag zijn en ontstaan…
Er is immers genoeg voor iedereen!

Zo zie je dat je ook bij jaloersheid kunt kiezen hoe jij er mee om wilt gaan. Kies er altijd voor hoe je je wilt voelen. Voel je je tekort gedaan, dan straal je dat uit, maar kies je ervoor om blij te zijn voor een ander, dan kom je zelf ook in die ontvangende energie terecht!

Kies er dus voor om mensen die hebben wat jij graag wilt als een reflectie te zien van wat komen kan. Zie het maar als een knipoog van het Universum dat het eraan komt… hoe meer jij jezelf toestaat om je goed te voelen voor een ander zijn succes of bezit, des te sneller ontstaan voor jou ook die dingen die je graag zou willen ontvangen!

Op welk paard rij jij?

Vandaag deel ik graag een mooie oefening die je kunt gebruiken bij het ‘anders’ omgaan met negatieve gevoelens. Het is naast praktisch super leuk om toe te passen J.

Vechten tegen negatieve gevoelens is nooit handig. Als je ergens tegen vecht leg je namelijk de focus op dat gevoel en zal je het alleen maar versterken. Toelaten is beter en vervolgens kun je dan opnieuw kiezen voor hoe jij je wilt voelen, waardoor het negatieve gevoel jou vervolgens los kan laten.
Soms is dat echter gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Rhonda Byrne vertelt in het boek ‘The Power’ hoe zij voor elk negatieve gevoel een paard heeft. Zo heeft ze een boos paard, een ongeduldig paard, een geïrriteerd paard, een chagrijnig paard, een oordelend paard … ze heeft een stal vol ‘negatieve gevoelens paarden’.
Steeds als zij merkt dat ze in een negatief gevoel zit kijkt ze op welk paard ze zit.
Door dit te doen, maak je jouw gevoel tastbaarder, je erkent het én kunt er vervolgens wat mee doen. Wanneer je namelijk op een paard kunt gaan zitten, kun je er ook weer afstappen als je dat wilt!
Dus ben je boos, realiseer je dan dat je op je boze paard zit, erken het en kies vervolgens wat je wilt: blijf je zitten of stap je er net zo snel weer af als je er opgeklommen bent?

Ook het omgaan met de emoties van anderen wordt zo veel makkelijker. Zit jouw partner bijvoorbeeld op zijn boze paard, dan kun je dat erkennen en vervolgens besluiten of je bij hem op het boze paard stapt, of dat je kiest om niet op te stappen, of af te stappen als je je even mee liet nemen… Groot voordeel is dat je de boosheid van je partner veel minder persoonlijk op zult vatten als je hem op een paard ziet zitten!

Ik hoop dat jij eens gaat experimenteren met deze paarden-oefening. Bij ons thuis heeft het er al voor gezorgd dat er heel wat negatieve emoties spontaan oplosten of weggelachen zijn!
Dus kies wat je doet als je in negatieve emotie zit: blijf je zitten op het huidige paard óf kies je liever voor een ander paard? It is all up to you!  

Duur of kostbaar?

Doordat ik zo opknap door het drinken van Kangen water krijg ik ook veel vragen. Mensen zien namelijk wat het water met mij doet en worden daardoor nieuwsgierig. Ik vertel graag over de verandering en hoe dat zo ontstaan is en daarbij ervaar ik intens geluk dat ik dit mag ervaren!

Afgelopen weekend hielp ik bij een verhuizing en ik, maar ook de mensen om me heen, kunnen er gewoon niet over uit wat ik allemaal weer kan! En na het weekend had ik op maandag een lunchafspraak en twee andere afspraken en op dinsdag vierden we de verjaardag van onze jongste…. al met al dus vanaf vrijdag druk, maar….niet geslapen overdag en ik voel me prima! En al ben ik me bewust dat dit voor de meesten heel normaal klinkt; neem van mij maar aan dat wanneer je een half jaar geleden hooguit een kwartier in een winkel kon zijn en dan weer plat moest…. dat dit niet te bevatten is! #dankbaar

Maar goed, waar ik steeds naar gevraagd wordt is: ‘en wat kost dat dan?’ Logische vraag en toch triggert het me, vooral omdat de reactie op mijn antwoord vrijwel altijd is: ‘jeetje wat duur?’
Wij zitten zo in elkaar dat een prijs logisch moet voelen. Betaal je 10.000 euro voor een auto waarin de proefrit goed voelde en waar drie maanden garantie op zit, dan kun je daar een super goed gevoel bij hebben. Want in ons hoofd is het normaal dat een auto wat mag kosten. Een nieuwe iPhone, een nieuwe macbook… allemaal weten we waarvóór we de prijs betalen en ons brein vindt dat ‘normaal’.
Gaan we op vakantie? Dan willen we graag een vakantie die ons ontspanning en plezier geeft en vaak wordt er dan ook niet in eerste instantie naar de prijs gekeken… het mag wat kosten toch?

Maar nu gaat het om iets ‘raars’, want hoe simpel zou het kunnen zijn? Je koopt een apparaat dat jouw water verandert en daardoor zou je je beter gaan voelen? Ja, oké, de verandering is te zien bij mij, maar zou dat dan echt door het water komen? En zou het dan ook echt kunnen helpen bij pijnklachten, overgewicht, migraine, diabetes, eczeem én het voorkomen van ziekten? Ik hoor mensen denken en sommigen spreken het ook uit en staan daarna soms zelfs niet meer open voor verder gesprek… want óf het is te duur, óf het is onmogelijk… beide blokkeert en ik snap het..

Maar toch houdt het me ook bezig, want eigenlijk is het allemaal zo logisch. Als je bedenkt dat ons lichaam voor meer dan 70% uit water bestaat en sommige organen zelfs voor een nog hoger percentage… dan is water dus de basis van ons lichaam, de basis van ons bestaan. Iemand met wie ik sprak verwoordde het mooi: ‘als we onze auto elke week wassen met cola en de auto beschadigd daardoor, dan zien we wat onze handelingen als resultaat hebben. Maar in ons lichaam is dat niet zo duidelijk te zien en zo blijven we ons lichaam dus met de verkeerde vloeistoffen spoelen.’
En zo is het inderdaad, als het maar zichtbaar was wat het gevolg is van ons eetpatroon, van de stress die opbouwt in ons lichaam, van de vervuilingen die zich ophopen in onze organen en weefsels… als we het zouden zien, zou het logischer zijn om er wat aan te doen én zou het ook meer mogen kosten, want hé, je gezondheid is je toch alles waard?

En ja, ik kan het niet ontkennen, voor sommigen is het echt veel geld… niet iedereen heeft zomaar zo’n bedrag in zijn portemonnee zitten, maar betekent dat dan dat het (te) duur is? Duur betekent in dit geval vooral kostbaar in mijn ogen. En als je naar een apparaat gaat kijken dat kostbaar is, zo kostbaar dat het ‘t meest kostbare in je leven, namelijk jouw gezondheid kan ondersteunen, dan wordt het plaatje ineens anders.
Ik vind het apparaat juist niet duur. Ik zou zelfs elk jaar het bedrag er voor neerleggen als dat moest. Voor mijn gevoel heb ik namelijk een heel nieuw leven mogen kopen. Een leven dat ik weer kan leven, met alles er op en eraan. En dat is onbetaalbaar qua waarde!!

Dus duur? Nee…. kostbaar als je het mijn vraagt; maar dan nog we willen we wel wat voor ons geld hè?!
Daarom even op een rijtje:
– het apparaat is er in verschillende prijsklassen;
– je krijgt 5 jaar garantie van de fabriek;
– het apparaat is, als enige in zijn soort, medisch gecertificeerd(!). Hierdoor mag en wordt het, met name in Japan, ook in ziekenhuizen gebruikt;
– het apparaat heeft bij goed onderhoud, een levensduur van 15-20 jaar. (dus reken maar eens om wat het per dag kost);
– je mag een ‘proefrit’ maken. Ik snap dat je ook geen auto koopt zonder proefrit te maken. Je kunt dus gratis water ophalen bij mij,  of wanneer je verder weg woont, mag je een apparaat tegen geringe vergoeding 3 weken in huis hebben. Zo kun je zelf ervaren of het water wat voor jou doet, want dat is uiteindelijk waar het om gaat;
– en last but not least… als je het geld niet hebt liggen, is er een afbetalingsregeling mogelijk.

Voor mij is het eenvoudig, ik heb immers al ervaren wat de aankoop mij gebracht heeft. De achterliggende logica van wat dit water doet, snapte ik mede door mijn kennis als natuurgeneeskundig therapeut helemaal en daardoor kon ik de basale reactie ‘jeetje wat duur’ ook makkelijk relativeren. Super blij ben ik dat ik dat kon én gedaan heb en daarom zet ik me er nu voor in dat zoveel mogelijk mensen kennis kunnen maken met het Kangen water. Wat er bij mij veranderd is, gun ik namelijk iedereen.

Dus: heb je vragen laat het me gerust weten. Kijk ook vooral eens op mijn website voor meer informatie. De link naar mijn website vind je in onderstaande video, die ik maakte in de hoop een stukje bewustzijn te creëren over waar onze prioriteit mag liggen in het leven… En als jij na antwoord op jouw vragen nog steeds dat stemmetje hoort met ‘ik vind het te duur’, krap jezelf dan nog eens achter de oren en vraag je af wat je zegt… is het duur? of vind jij (of jouw brein) het gewoon niet logisch dat je dit betaalt voor een apparaat dat iets doet wat eigenlijk in jouw beleving niet kan? Want juist dan nodig ik je ook uit om de proef op de som te nemen….
kijk naar mij en neem ‘het risico’ je leven en gezondheid drastisch te veranderen!  

Ik help je graag verder!

Disclaimer: informatie op mijn website kan nooit het advies van een arts of specialist vervangen. Jouw gezondheid is jouw verantwoordelijkheid. Raadpleeg bij klachten altijd iemand die daarvoor gespecialiseerd is. Wat ik deel is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring.

Voor alle (hb)kids die het moeilijk hebben in het schoolsysteem

Het is deze week 2 jaar geleden…. hij was 15, een lange jongen met holle ogen… Ogen die alleen nog maar oplichten als hij het over computers had. Uit zijn mond hoorden we de woorden dat hij niet meer verder wilde, met niets…
2 jaar geleden sprak de leerplichtambtenaar de ‘magische woorden’: ‘Je blijft eerst maar eens 6 weken thuis. Ik meld je ziek zodat je alle spanning los kan laten en even bij kan tanken’.
Hij zou niet meer terugkeren op school. Er volgde een traject met begeleiding vanuit Feniks talent (een zorginstelling voor hoogbegaafde dropouts) én hij ging stage lopen als programmeur, waarvoor hij een online opleiding had gevolgd.

Nu zijn we 2 jaar verder, hij is 17 jaar, een lange slungel met een grijns op zijn gezicht. Zijn ogen sprankelen, hij geniet als nooit tevoren.
Vandaag vliegt hij vanuit Kopenhagen terug naar huis.
Afgelopen week bezocht hij daar een conferentie, hij ging alleen.
Hij ontmoette programmeurs die hij ook al bij conferenties in Parijs, Keulen en Amerika ontmoet heeft. Contact op school lukte nooit, maar hier ontmoette hij vríenden van overal ter wereld en leerde hij weer nieuwe mensen kennen.
Gisteravond zijn ze met een grote groep wezen stappen in Kopenhagen.
Net appte hij dat zijn koffer dicht zit en dat hij richting de trein gaat. Om 12 uur vertrek zijn vliegtuig….
Komende week gaat hij weer aan het werk.
4 dagen per week. Elke dag gaat hij er met plezier naar toe….
Wie had dit ooit voor mogelijk gehouden?

Ik zie hem gaan en ben trots! Trots op hem, trots op ons… op wat we bereikt hebben ondanks alles (of dankzij alles?) waar we doorheen moesten. En ik ben dankbaar voor de woorden die de leerplichtambtenaar 2 jaar geleden uitsprak, want daarmee ontstond vrijheid om een eigen weg te gaan. En kijk waar deze weg hem gebracht heeft!

Via deze post wil ik graag alle hb-ers die het moeilijk hebben een hart onder de riem steken, maar ook wil ik tegen leraren, leerplichtambtenaren, zorgdocenten en ouders zeggen: blijf kijken naar de(ze) kinderen. Ze hebben vaak zoveel in hun mars, maar als het lichtje in hun ogen dooft is het moeilijk ze weer terug te halen.

Ik hoop dat we met zijn allen steeds meer kunnen voorkomen dat er lichtjes doven.

Ik hoop dat mijn post een post van hoop mag zijn voor al die kinderen die het niet meer zien zitten om verder te gaan met school. Voor de kids die zich anders voelen, die zich niet gehoord voelen, niet gezien, niet begrepen. Houd vol en focus op je eigen pad! Je bent goed zoals je bent en hebt zoveel moois te bieden in deze wereld.

💞Dream big and keep the faith!💞

In vol vertrouwen laat ik me leiden!

Vorige week ben ik een paar dagen met onze jongste in Zandvoort geweest. Doordat ik zoveel meer energie heb is het tegenwoordig een feestje om op stap te zijn! Ik hoef geen rekening meer te houden met dutjes, te veel lawaai, te lange of volle dagen… ik kan me ‘gewoon’ overgeven aan volledig genieten van het ZIJN samen. Hoe bijzonder!! # dankbaar

We wandelden veel langs het strand, we aten bij zonsondergang pizza op het strand, zaten heerlijk in de strandtent en we huurden een dag een tandem. Nou, groot lol samen, want het is toch wel even wennen om daarop te fietsen. We vertrokken met mij voorop en mijn zoon had al snel de grootste lol achterop, want hij kon ‘vliegen’ met zijn armen wijd, hij kon de kaart lezen, hij kon foto’s en video’s zitten maken en ondertussen sjeesden we onder het oog van lachende voorbijgangers langs de boulevard en de duinen. Puur genieten dus!

Na een poosje door de duinen gefietst te hebben stelde mijn zoon voor dat hij nu voorop ging en dat was voor mij even een dingetje. Ooit zat ik bij iemand anders achterop en toen duurde het niet lang voordat we in de bosjes lagen en dat hoefde ik niet nog een keer te ervaren. Maar goed, #vertrouwen hè, dus oké dan… maar ik moet je eerlijk vertellen ik vond het doodeng.

Onze jongste is 1.93 meter lang en alles wat ik voor me zag was een rug en enorme bos haar. Ik kon niet zien wat er aan kwam, ik kon niet zien waar de weg heen ging en aangezien mijn zoon ook even moest wennen aan het fietsen op zo’n tandem, kwamen we behoorlijk slingerend op gang. We hadden lol, maar ik had ook pap in mijn benen omdat ik me onbehaaglijk voelde achterop. Ik had geen controle, geen overzicht en dat maakte me onrustig. Ik noemde het tegen mijn zoon en hij zei: ‘ach mam, je kan me toch vertrouwen?’ Waarop ik zei: ‘dat is ook zo, ik moet het loslaten’. En tja, dan de reactie van een puber: ‘óh, loslaten kan ik ook wel en hij gooit zo zijn handen in de lucht’, met als gevolg dat we een mega schuiver maken en bijna ondersteboven gaan. Gelukkig kon hij met zijn lange benen bij de grond en ving hij het geheel goed op. Hij corrigeert en we kunnen weer verder… wel beide met de bibbers in de benen en hij concluderend: ‘dat was geen handige actie!’

Maar goed, ongemakkelijk verder fietsend kan het natuurlijk niet anders dat het geheel me aan het denken zette en ik zag wat ik deed… krampachtig vasthoudend aan het stuur, probeerde ik toch invloed te houden op de situatie. Mijn zoon met mijn stem vertellend dat hij op moest letten en vragend waar de weg heen ging. En toen ik dat merkte, zag ik de gelijkenis met een groot deel van mijn leven. Het deel waarin ik grip wilde houden, waarin ik vocht tegen wat niet fijn voelde, waarin ik de situatie wilde veranderen, maar uiteindelijk pas vooruitgang boekte toen ik leerde vertrouwen en leven in overgave.

En zo besloot ik achterop de fiets dat toe te gaan passen. Ik focuste op het kleine stukje ruimte dat ik voor me had. Een klein stukje straat en een blauwe jas met een bos haar erboven voor me. Ik lette op mijn ademhaling en ging wat ontspanner zitten, zodat ik meer met de bewegingen van de fiets mee kon bewegen. Ik ging om me heen kijken en begon langzaam te ontspannen. Ik gaf me over en begon het leuk te vinden… verrassend ook, want doordat ik niets aan zag komen werd ik steeds verrast door nieuw uitzicht naast me… een meertje, een hele kudde paarden, oerossen… ik ging alles letterlijk anders beleven en er ging een nieuwe wereld voor me open.

Dit ritje op de tandem maakte me eens te meer duidelijk hoe ik in het leven heb leren staan. Ik laat komen wat komt, ik geef me over aan de beweging van het leven, ik focus op vertrouwen en laat me verrassen door al het mooie wat zo voorbij mag komen.
En zo vulde mijn hart zich met dankbaarheid, zittend achterop de tandem, in vol vertrouwen, heerlijk ontspannen en genietend van alles wat voorbij kwam!

Ik kies en als het nodig is kies ik opnieuw…

Vorige week zette ik deze quote op facebook en ik kreeg daarop via messenger een mooie reactie. Iemand vroeg mij hoe ik dat toch doe, dat steeds opnieuw kiezen, zelf ervoer ze namelijk dat ze alleen maar bleef malen in haar hoofd.

Ik vind het altijd ontzettend mooi als mensen reageren op een quote of tekst die ik post. Niet alleen onder de post, maar ook die persoonlijke berichten, omdat ik dan weet dat ik iemand even aangeraakt heb… even aan het denken heb gezet… even bewust heb gemaakt van: ‘hé, zo zou het dus ook moeten kunnen’.

En degene die me nu appte gaf ook aan waar haar struggle zat. Ik appte haar terug wat mij erg geholpen heeft, maar eigenlijk zijn er een aantal dingen die mij geholpen hebben om te leren dat ik steeds opnieuw mag kiezen. En zo zette haar bericht mij ertoe aan om eens na te denken over ‘hoe ik dat eigenlijk doe’ en hoe het zo gekomen is dat ik durf te kiezen (want nee, ook bij mij ging dat vroeger niet zo gemakkelijk…). Dank je wel H, dat je jouw vraag stelde, ik hoop dat je wat kan met wat ik hieronder beschrijf…

Wat volgens mij altijd een probleem is bij het maken van keuzes is de angst die we hebben om een verkeerde keuze te maken. ‘Ja maar als….  (wat kan er allemaal verkeerd gaan), en doe ik er nou wel goed aan, of zou dat andere toch beter zijn?’ Allemaal gedachten die ons niet verder helpen omdat we immers nooit met zekerheid weten wat de uitkomst van een bepaalde keuze zal zijn. Voor mij bracht het besef van ‘goed’ en ‘niet goed’ al heel veel verandering in het maken van keuzes. Ik dacht/vond voorheen altijd dat ik mijn keuzes wel overwogen moest maken… welke studie ga ik doen, wat wil ik worden… hoe wil ik iets opzetten, waar besteed ik mijn tijd aan…. vaak keuzes die je maakt om een bepaalde veiligheid in te willen bouwen. Maar eigenlijk kunnen we die veiligheid helemaal niet inbouwen, er kan namelijk van alles gebeuren waar wij geen rekening mee kunnen houden en waardoor de keuze (en soms zelfs ons hele leven) totaal anders uitpakt.
Toen ik dat ging zien werd ik milder naar mezelf toe, want eigenlijk legde ik de plank dus altijd erg hoog door ‘het goede’ te willen kiezen. Vanaf dat moment werd het al makkelijker: ik mocht kiezen wat op dat moment goed voelde, maar het hoefde geen definitieve keuze te zijn… bij verandering van omstandigheden mocht ik altijd gaan bijsturen.

De mildheid naar mezelf om niet ‘het goede’ te hoeven kiezen gaf me ruimte. Toch was ik vaak ook nog fel in mijn oordeel als ik ergens voor koos en het pakte niet goed uit, of ik maakte het niet af zoals het bedoelt was. Ik was streng voor mezelf: wat ik koos, daar moest ik dan ook echt wat van maken. Deed ik dat niet dat was dat falen, of zonde, of toch niet goed doordacht… of ik sprong van het een naar het ander en dat was, zoals ik soms van anderen hoorde, ook niet handig.

Tot ik begon te zien dat ook dat te maken had met hoe ik in het leven stond en wat ik me aantrok van anderen… de lat legde ik lekker hoog en ik moest vooral alles héél serieus nemen. Ik moest kritisch zijn en alles goed onder controle houden. Ik moest keuzes maken die goed uit zouden pakken én die door anderen te begrijpen waren…
Voor mij kwam daarin grote verandering toen we besloten om onze kinderen naar een andere school te laten gaan en later nog eens te laten wisselen van school. Ook toen ik stopte met mijn praktijk maakte ik een keuze puur op mijn gevoel, maar moest ik toch even slikken door de weerstand die het opriep bij anderen. Van de gebaande paden afwijken is immers niet een keuze die iedereen snapt of goedkeurt. Maar door jezelf toestemming te geven te mogen kiezen en later, als dat nodig is, opnieuw te mogen kiezen ga je steeds meer zien wat het je brengt… go with the flow zeg maar, zonder vaste uitkomsten, maar puur in het moment bekijken wat NU de beste optie is.

Wat mij nog weer een stap verder hielp waren de tools van Access Consiousness. Vooral de mantra* ‘All of life comes to me with ease, joy and glory’, heeft voor mij veel verandering in werking gezet. In plaats van me zorgen te maken of ik het allemaal wel goed deed en of ik wel de juiste keuzes maakte en gemaakt had, ging ik het leven als luchtiger, plezieriger en leuker ervaren. Ik nam mezelf daarmee veel minder serieus en gaf mezelf toestemming om te lachen om mijn getob. Ook leerde ik beter relativeren en minder zwaar te tillen aan de dingen waar ik voor kwam te staan.
Ik ging veel meer leven vanuit de visie: ‘het leven mag leuk zijn, ik mag ‘fouten’ maken en ik heb ruimte om bij te sturen waar ik wil.’

Door op die manier met keuzes om te gaan kwam ik vanzelf terecht bij de basis van al mijn keuzes en dat is goed voelen… vaak baseren wij keuzes op ons denken. We kunnen de positieve dingen opnoemen, maar vooral ook de spoken en beren komen makkelijk naar boven en ja, die gaan vaak door ons hoofd malen.
Ik ben gaan leren voelen of iets goed voelt of niet goed voelt en daar baseer ik nu veel keuzes op. Dit voelen kan via je ‘buikgevoel’, maar voor mensen die dat moeilijk vinden zijn er ook tools om door bv via spiertesten of letterlijk in de verschillende situaties te gaan staan, te leren voelen wat je lichaam aangeeft. Op basis daarvan kun je dan kiezen voor datgene wat op dat moment het beste voelt voor jóu. En ook daarvoor geldt weer: je mag altijd weer bijsturen. Altijd weer opnieuw kiezen wat goed voelt. En opnieuw kiezen betekent dus niet dat je eerst verkeerd gekozen hebt, of dat je faalt, nee, opnieuw mogen kiezen betekent goed naar jezelf luisteren, er niets om geven wat anderen er eventueel van vinden en jezelf met mildheid behandelen, waarbij je jezelf steeds de ruimte geeft om alle kanten op te mogen sturen die voor jou goed zijn. En komen die beren toch om de hoek kijken, dan zijn daar ook mooie tools voor om die aan te kijken (maar dat is dan weer een heel andere thema voor een blog…)

Wat het mooiste is dat ik heb mogen ervaren toen ik eenmaal keuzes vanuit mijn gevoel durfde te maken is, dat een keus altijd iets in gang zet. Dus hoe spannend ook; ik kies, want steeds zie ik weer dat er deuren openen waarvan ik helemaal niet wist dat die er ook waren! Een keuze leidt altijd tot nieuwe mogelijkheden, en dat houd ik in mijn achterhoofd als het kiezen toch even lastig is!

*Mantra = dat is een zin die je steeds herhalend opzegt, bv. 2 keer per dag 10 keer

De kracht van een vraag

Van de week had ik een wondermooie ervaring. Ik liep ergens tegen aan en dat kwam behoorlijk binnen. Iemand zei iets en ik schoot meteen in een soort paniek-reactie. Allerlei gedachten schoten door me heen:  ‘Dit was niet de bedoeling, hoe kon diegene dat nou doen…. dit kan wel eens heel negatief uitpakken… ik snap niet dat zij….’

De gedachten maalden door mijn hoofd. Stilzetten lukte niet totdat ik dacht aan wat ik de afgelopen tijd geleerd heb…. ga in dankbaarheid Johanna! Maar hoe? Dankbaar zijn voor iets dat iemand deed waar ik helemaal niet blij mee ben?

Maar ineens viel het kwartje en kon ik dingen combineren die ik geleerd heb. Vanuit Access Consciousness heb ik mogen leren dat het stellen van een vraag een bijzonder krachtige tool* is. En dat is wat ik deed. Ik stelde de vraag: ‘Wat is hier goed aan dat ik nu nog niet zie?’ Meteen voelde ik mezelf rustiger worden.

Wat je eigenlijk doet met deze vraag is het loslaten van oordelen.Want wat er gezegd was interpreteerde ík als negatief. In mijn hoofd zag ik negatieve gevolgen ontstaan. In mijn hoofd had ik een oordeel over wat diegene had gezegd en daarmee ontstond er ook meteen een oordeel over die ander. Door in de vraag te gaan, kon ik dat oordeel wegnemen en vanuit een neutrale positie verder kijken. Want was het wel negatief wat er gebeurd was? Ik wist toch helemaal niet wat er zou gebeuren als reactie op wat er gezegd was? De negatieve verwachting zat in mijn hoofd!

Nadat ik in de vraag was gegaan kon ik over gaan in dankbaarheid. Bij dankbaarheid mag je oefenen in dankbaar zijn voor wat je hebt, maar juist ook voor wat je wilt ontvangen. Ik oefende mijn dankbaarheidsgevoel en sprak de zin uit: ‘Ik ben dankbaar voor al het moois dat hieruit mag ontstaan’. En wauw, ik was zelf helemaal onder de indruk. Ik voelde rust en kon het gevoel van ergernis dat ik daarvoor had, helemaal niet meer terughalen…. Ook als ik aan degene dacht die het gezegd had, voelde ik geen weerstand meer… geen verwijten… helemaal niets!

En zo leerde ik weer een les door toe te passen waarmee ik bezig ben. Vragen stellen als ‘wat is hier goed aan dat ik nog niet zie?’ of ‘Hoe wordt het beter dan dit?’ kunnen je helpen om negatieve gevoelens/oordelen of frustraties te ontkrachten. Je staat daarna weer meer open voor wat het Universum jou te bieden heeft. Je nodigt het positieve uit in je leven en vervolgens mag je daar dankbaar voor zijn.

In het begin vond ik het gek om dankbaar te zijn voor wat ik wilde ontvangen, zonder het daadwerkelijk ontvangen te hebben. Ik had immers geleerd om te bidden voor wat ik wilde ontvangen en dankbaar te zijn als ik had ontvangen. (En hoe frustrerend kon het soms zijn te bidden en niet te ontvangen?) Mijn beeld daarbij is echter geheel omgedraaid. Ik bid hooguit nog om te mogen ontvangen wat voor mij en de mensen om mijn heen het beste is. En dat maak ik niet meer concreet, want ik weet immers niet wat het beste voor ons is?
Des te meer richt ik mij nu op dankbaarheid in vol vertrouwen dat mij al gegeven is wat ik nodig heb en dat ik daarvan meer mag ontvangen. En hoe meer ik dit doe hoe meer ik ervaar dat dit me helpt om in totale overgave te gaan. Het komt zoals het komt en in alles wat er gebeurt kijk ik naar de mogelijkheden van het moois dat er mag ontstaan. Zo mag ik leven met alles wat is en kies ik er steeds weer opnieuw bewust voor om te mogen ontvangen met ease, joy and glory!

*vind je het interessant om meer te leren over het stellen van vragen vanuit Access Consiousness, klik dan op deze link

Waterpret 2.0!

Zo gaaf, ik ben aan het experimenteren! Met water…. met water? Ja, met water!

Al van kinds af aan houd ik van water… de zee, een waterval, een beekje? Ik moet er naartoe, kan er uren zitten, kijken, voelen én opladen! Tijdens onze vakanties zijn mijn man en kids er ondertussen aan gewend dat ik, tijdens het plannen van een route, altijd omwegen inplan om een waterval te bezoeken. Ik móet er even naartoe, ik móet even voelen en het liefst het water in, zo dicht mogelijk bij de waterval…. Ik heb letterlijk het gevoel dat mijn huid de spetters van een waterval opzuigt en me voedt…

Onlangs kwam ik in aanraking met Alkaline Ionized water en het trok mijn aandacht omdat wat ik zag en hoorde volledig aansloot bij mijn gevoel én mijn kennis die ik heb  vanuit mijn voormalige werk als natuurgeneeskundig therapeut. In mijn praktijk keek ik bij de behandeling van mijn cliënten altijd naar de zuurgraad van het lichaam. Juist omdat ons lichaam makkelijk verzuurt onder invloed van wat we eten, wat voor inspanningen we leveren én allerlei soorten stress waar we mee te maken krijgen, is het letten op de zuurgraad van je lichaam een van de belangrijkste dingen om ziektes buiten te houden. Door het opnemen van alkalische mineralen zoals Magnesium, Calcium en Kalium probeert het lichaam om die verzuring tegen te gaan.

Jarenlang slik ik al supplementen als tarwegras en Magnesium om mijn lichaam zo alkalisch mogelijk te houden. Ook door het floaten voed ik mijn lichaam met extra Magnesium. Omdat  door de verstoorde prikkelverwerking mijn lichaam veel stress ervaart, is verzuring een constante factor waar ik rekening mee moet houden. Ook voor mijn zoon ben ik, sinds zijn diagnose,  extra alert ten aanzien van verzuring en mede daardoor werd mijn interesse gewekt door het Alkaline Ionized water.

Ik ga in deze blog niet helemaal uitleggen hoe het werkt, wil je meer informatie dan verwijs ik je graag door naar mijn website. Kort komt het erop neer dat Alkaline Ionized water door ionisatie een nagebootst natuurproduct is  met de eigenschappen van gletsjerwater!! Door het drinken van dit water wordt de opname van voedingsstoffen en de afvoer van afvalstoffen vergroot. En daarnaast wordt verzuring in het lichaam tegengegaan wat ervoor  kan zorgen dat de kwaliteit van ons leven verbetert en het verouderingsproces wordt vertraagd.

Ik besloot een ionisatie-apparaat aan te schaffen omdat ik nog steeds vertrouw op verbetering van mijn vermoeidheid en voor mij voelde het logisch om via dit water te gaan ervaren wat er op deze manier mogelijk is voor mijn lichaam en  voor de rest van de familie zag ik natuurlijk ook de voordelen! We zijn gestart met het drinken van water met een pH van 8.5 en bouwen dit langzaam op tot 9.5. Tijdens de opbouw ervaar ik nu al verschillende dingen, soms wat duizelingen, soms wat buikpijn maar bovenal: ik slaap veel dieper! Wat een genot om ’s morgens wakker te worden en te voelen dat je lekker geslapen hebt, dat is echt nieuw voor mij! Ook mijn huid heeft baat bij het water omdat je het apparaat kan instellen op ‘beautywater’ dat de beste pH voor je huid heeft… de jeuk die ik vaak heb vermindert voelbaar! Ik ben dus super benieuwd hoe mijn lichaam gaat reageren als ik straks gedurende langere tijd op pH9.5 zit…

Maar goed ik begon mijn blog met het noemen dat ik aan het experimenteren ben en dat doe ik niet zozeer op mijn lichaam, maar in huis. Met de machine die het Alkaline Ionized water maakt kun je namelijk ook sterk zuur en sterk alkalisch water maken en laat dat nou ideaal zijn om mee schoon te maken. Zo kun je de in olie aangebrachte pesticiden van je tomaatjes af weken (er komt dan gewoon geel water van je tomaten!), je kunt de oven of de afzuigkap schoonmaken en alles wat je normaal met bleek/chloor behandelt doe je nu met een van de sterke watersoorten. Van de week heb ik zelfs de was ermee gedaan… zonder (!) wasmiddel.  Ik lap mijn ramen en spiegels ermee en ik ben nu aan het uittesten met welk water mijn bloemen het langst goed blijven op de vaas!

Ik word hier zo blij van en beleef zoveel plezier aan mijn experimenten… ik ben haast bang dat ik schoonmaken nog leuk ga vinden 🙂 … Ondertussen bedenk ik mij hoeveel schoonmaakmiddelen me dit gaat besparen! Kortom ik zie een hoop voordelen en ben helemaal in mijn element met mijn nieuwe apparaat op het aanrecht!

Vind je het leuk als ik de uitkomsten van mijn experimenten deel? Of vind je het interessant om meer over dit apparaat te weten? Laat het me dan via de comments of pb horen, dan probeer ik je vragen zo goed mogelijk te beantwoorden hetzij via pb of via een volgende blog…. (en ja zoals wel vaker bij mij volg ik nu ook het principe: ‘start before you are ready’, dus soms zal ik misschien ook even moeten zoeken naar een antwoord 🙂 )

Proost op een van de mooiste producten van moeder Aarde: WATER!


Ik ben moe/ziek, dus niet dankbaar genoeg?

Ik houd me al een aantal jaren bezig met geloof en spiritualiteit. Ik lees veel, ik volg trainingen, ik probeer zo steeds bewuster om te gaan met alles wat met (over)leven te maken heeft.

Ik heb leren vergeven, leef meer in vertrouwen en dankbaarheid, durf mijn emoties en angsten aan te kijken en toe te laten omdat ik weet dat ze me daarna loslaten en ondanks de lichamelijke uitdagingen die ik elke dag aanga, probeer ik toch zo optimistisch mogelijk in het leven te staan.

Ik leer mijn kinderen om in mogelijkheden te denken en leef ze  voor dat het niet uitmaakt wat er gebeurt of wat er gezegd wordt, maar dat het erom gaat hoe wij er zelf mee om gaan…
en vandaag loop ik juist daar helemaal op vast….
Zoals ik in een fb-post al schreef lees ik ‘The Magic’ van Rhonda Byrne. Ik heb al vaker een periode bewust stil gestaan bij dankbaarheid en telkens weer merk ik wat het me brengt. Het maakt me milder, stemt me vrolijker, geeft me meer vertrouwen en laat me genieten van kleine dingen. Elke dag probeer ik stil te staan bij de dankbaarheid die ik voel en van tijd tot tijd besteed ik er extra aandacht aan om de gevoelens van dankbaarheid weer te versterken.

Nu dus middels dit boek, maar er knaagt wat… wat ik lees maakt me onrustig… mis ik hier nog echt een stukje in mijn ontwikkeling/bewustwording óf hoef ik niet voor waarheid aan te nemen wat er geschreven wordt?
Het uitgangspunt van het boek vind ik erg mooi. Het richt zich op een tekst uit de Bijbel, geschreven in het boek van Mattheus:

Want wie heeft zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niets heeft zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

En bijzondere tekst, die eigenlijk onrechtvaardig lijkt. Maar Byrne vult het in met dankbaarheid:

Want wie dankbaar is zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niet dankbaar is zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

Ook verwijst zij naar de tekst in de Koran:
‘En toen uw Heer verklaarde: ‘Als gij dankbaar zijt zal ik u meer geven, maar als gij ondankbaar zijt is Mijn straf inderdaad streng’.

Voor mij is deze benadering op zich mooi, al zit er ook een bestraffing in en dat past niet zo goed in het beeld dat ik bij God heb…. maar goed, dat mag, ik pik uit zo’n boek op wat me aanspreekt en de rest mag van me afglijden. Het feit dat je steeds meer ontvangt als je je richt op dankbaarheid dat stuk geloof ik zeer zeker en dat heb ik ook al meermalen ervaren… het tweede stukje liet ik dus maar even voor wat het was…dacht ik….

Want nu las ik gisteren een stuk, wat me schijnbaar toch erg geraakt heeft en me uit mijn evenwicht haalt. Ik citeer het hier:

‘Je kunt aan je huidige gezondheid zien hoe dankbaar je bent geweest. Je zou je elke dag fantastisch moeten voelen. Als je somber bent en het leven als zwaar ervaart, of als je je niet jonger voelt dan je bent, heb je geen goede gezondheid. Een van de belangrijkste oorzaken voor dit verlies aan vitaliteit is een gebrek aan dankbaarheid’. (uit: ‘The Magic, Lorna Byrne, pag. 53).

De hele dag loop ik al met deze zinnen in mijn hoofd. Al vaker las ik in verschillende boeken over het leven in vertrouwen en dankbaarheid en daarbij de opmerking dat je in feite ‘tekort’ schiet als je dus nog negativiteit in je leven ervaart…

In mijn beeld is ons leven een opsomming van voorspoed en tegenspoed, soms zit het mee, soms zit het tegen. We krijgen allemaal te maken met ziekte, tegenslag, uitdagingen, testen… de een meer dan de ander en ook iedereen gaat hier anders mee om. We kunnen tegenslag zien als alleen maar zwaar en negatief, we kunnen het ook zien als leerweg om sterker te worden en ons te ontwikkelen. In mijn ogen sterkt het ook om dat voor ogen te houden, dat hoe heftig de situatie ook is, we er altijd sterker uit kunnen komen…. En juist het voelen van dankbaarheid voor wat er wél is kan ons hier enorm bij helpen. Immers de focus op wat er wel is én de dankzegging, laat de positieve gevoelens meer aanwezig zijn…

Maar het omgekeerde… daar kan ik niet goed mee overweg zo merk ik… De uitdagingen in mijn gezondheid zijn deels al vanaf mijn geboorte aanwezig. Sinds een hersenschudding 6 jaar geleden zijn de klachten alleen maar toegenomen en zorgt met name de vermoeidheid ervoor dat ik mijn leven op een heel ander niveau leef dan ik graag zou willen. De overprikkeling zorgt vaak voor stemmingswisselingen en een kort lontje, als ik ergens enthousiast over word ga ik snel over mijn grens heen en gebruik ik meer energie dan ik heb met alle gevolgen van dien. Dankbaar zijn helpt me hierin om op de been te blijven. Dankbaar als ik weer een uur kan wandelen, dankbaar dat ik niet meer elke twee uur plat hoef, dankbaar dat ik toch ook weer uitstapjes met de kids kan maken, ondanks dat ik heel veel ook niet kan….
Is het dan mijn ‘verdienste’ dat ik meer kan doordat ik dankbaar ben of is het mijn schuld dat ik nog zoveel niet kan omdat ik niet genoeg dankbaarheid toon?

En hoe zit het dan met onze jongste zoon, die ruim een maand geleden te horen kreeg dat hij een zeldzame, ongeneeslijke aandoening heeft? Is zijn huidige gezondheid een aanwijzing van hoe dankbaar hij is geweest, of te wel hoeveel tekort hij is geschoten in het tonen van dankbaarheid? Mag ik daaruit concluderen dat hij door zijn eigen schuld deze aandoening gekregen heeft? Had hij bv. maar dankbaarder moeten zijn dat hij naar school kan… ondanks dat dat hem zoveel stress geeft?

Eigenlijk ben ik boos, maar ook verdrietig. Is dit de spiritualiteit waarmee ik bezig wil zijn? Is dit waar ik me op wil focussen als het gaat om dankbaarheid? Ik móet een bepaalde mate van dankbaarheid bereiken want anders….

En is juist dit nu een aanwijzing dat het waarheid is omdat het me zo triggert? Om eerlijk te zijn maakt het me onrustig, want wat is de boodschap die hier uitgezonden wordt? Het is niet vervelend naar Byrne bedoelt hoor en ik ga ook gewoon door met het lezen van het boek, omdat ik het mooi vind om me die 28 dagen te richten op dankbaarheid. Maar dan wel dankbaarheid omdat ik dat zo ervaar en het goed voelt, dankbaarheid uiten omdat ik merk dat het me goed doet, omdat ik er milder van wordt….

Waarom blijft dit dan toch zo in mijn hoofd zitten? Waarom voel ik me op een bepaalde manier schuldig, waarom voelt het als falen, zoals ik het al zo vaak voel..?? Falen omdat ik er niet voor de kids kan zijn zoals ik graag zou willen, falen omdat ik niet kan doen wat anderen soms van me verwachten, falen omdat het soms voelt dat ik lui ben en mijn tijd maar verdoe met rusten….

Ik ben gaan wandelen en kan niet anders dan concluderen dat dit voor mij niet is waar het in geloof en spiritualiteit om gaat. Want als je de dingen zo stelt, zet je mensen niet in hun kracht, maar focus je op hun eventuele ‘tekortkomingen’. Voor mij is bewustwording en leren leven in vertrouwen en dankbaarheid de kracht die het leven draaglijk maakt, makkelijker maakt in moeilijke tijden en me kracht geeft om te leren leven in ease, joy and glory, ongeacht de omstandigheden.

Overgave

Langzamerhand daalde het afgelopen week in, voelden we de impact en stonden we voor een keuze.
De diagnose die onze jongste kreeg gaf eerst opluchting omdat we wisten wat het was waardoor hij bijna niet meer kon eten. Daarna kwam er even euforie omdat hij na de eerste behandeling weer at en vervolgens kwamen de tranen.

Ik zat er al tegenaan, want ik merkte dat mijn kracht ‘knapte’ op het moment dat de jongste onder narcose ging. Weglopen bij je kind terwijl het daar ligt in zo’n kwetsbare toestand vond ik heftig. Ik voelde me machteloos en besefte dat ik niets anders kon doen dan de hele situatie overgeven. Overgeven aan een Kracht die veel groter is dan wij zelf. Ik voelde mijn emoties breken, maar wilde sterk zijn voor het moment dat ik weer naar de uitslaapkamer mocht. Het lukte… en bij het wakker worden van mijn zoon konden we lol hebben om zijn dufheid en zijn aparte antwoorden…

Maar toen ik de jongste de dag daarna zag eten, kwamen de tranen alsnog en ze bleven komen, een paar dagen lang. En wat deed ik? Helemaal niets, ik ging volledig in toelating, liet het stromen wanneer dat nodig was, liet het er zijn, was open naar mijn man en de kinderen door ze te vertellen dat ik de spanning van de afgelopen maanden op deze manier los mocht laten, maar ook open over het feit dat ik het moeilijk vond te weten dat de jongste zijn leven lang ‘vastzat’ aan de diagnose van een zeer zeldzame aandoening die zijn leven kon beïnvloeden.

Na een dag of drie merkte ik dat ik vanuit het toelaten weer rust begon te voelen. Ik was volledig in overgave gegaan en van daaruit voelde ik nu weer vertrouwen. Vertrouwen dat wij hierin onze weg zullen gaan vinden. Vertrouwen dat er dingen op ons pad zullen komen waarmee onze jongste zo goed mogelijk verder kan. Vertrouwen ook in de Kracht van boven en het vermogen om ons te richten op dankbaarheid.

Dankbaarheid om ons gezin, om onze kracht samen, dankbaar voor de relaxte houding van onze jongste, dankbaar om hem nu te zien bunkeren, dankbaar voor de kilo die hij afgelopen week weer groeide, dankbaar dat ik niet in gevecht ben gegaan maar kon toelaten, dankbaar dat ik mezelf de ruimte kan geven, dankbaar dat ik open kon zijn over mijn verdriet, dankbaar voor de goede zorg in het AMC, dankbaar voor de hulp vanuit school, dankbaar voor het werk in de tuin dat moest gebeuren, dankbaar voor de Kracht die ik voel, de Kracht die ons draagt… door alles heen.

Ik kies ervoor om de waarom vraag te laten rusten. Ik kies ervoor om te kijken naar dankbaarheid en vertrouwen. Ik voel de rust en denk in mogelijkheden. Ik neem de ruimte om er te zijn voor ons gezin, met name voor de jongste die veel thuis is. We pakken de draad zo goed mogelijk op en weten dat we bij de dag zullen moeten leven. Dat het jaren goed kan gaan, maar dat het ook hele periodes niet makkelijk zal zijn… dat hij pijn zal hebben, dat we verdrietig zullen zijn om waar hij doorheen moet.

En weer besef ik dat het aan ons is welke keuze we maken; gaan we vechten of gaan we toelaten. Richten we ons op verzet, verdriet en negativiteit of focussen we op het goede dat we hebben samen, op de dingen die we mogen leren en ervaren vanuit deze situatie. Focussen op waar het leven echt over gaat; liefhebben, zorgen voor elkaar als het moeilijk is, dankbaarheid en daarnaast vooral ook genieten van al die mooie momenten die we samen delen. Samen zingen, samen lol maken, samen beleven, samen ZIJN!

En vanuit die gewaarwording stuur ik een groet naar al die kinderen die een diagnose (met of zonder kans op genezing) ‘dragen’. Mijn liefde gaat uit naar hen, en al die ouders die (in stilte) hun verdriet dragen….

De kracht van tranen

Onze jongste kreeg klachten die heftiger werden bij de toename van stress. Kwam het door de stress of was er meer aan de hand? Omdat eten steeds minder goed lukte kwamen we terecht in het medische circuit, dat naast onderzoek vooral bestond uit wachten… Er werden slikfoto’s gemaakt en daaruit bleek dat de passage snelheid door de slokdarm niet goed was. Het eten bleef letterlijk hangen. We werden doorgestuurd naar de MDL-kinderarts in Zwolle. Ondertussen rees bij mij al een vermoeden wat dit wel eens zou kunnen zijn en daar werd ik niet vrolijk van. We maakten een afspraak bij de osteopaat die mij al zoveel verder geholpen had en wonder boven wonder ging het eten na die behandeling zoveel beter, dat het gewoon een feestje was als de jongste zijn bord weer grotendeels leeg at!

In Zwolle werd mijn vermoeden deels bevestigd omdat de kinderarts hetzelfde vermoeden had: Achalasie. We werden doorverwezen naar Amsterdam waar een specialistisch team zit voor deze zeldzame (auto-immuun) ziekte. En toen ging het ineens snel. Binnen drie dagen konden we in het UMC terecht voor een slokdarm-drukmeting. Onze zoon was relaxed voorafgaand aan het onderzoek. Zodra we de behandelruimte binnen gingen kwam er een stille traan en kwam hij een knuffel halen. Tijdens het onderzoek ademt hij rustig in door zijn neus, uit door zijn mond omdat hij zo goed ervaren heeft wat het betekent om niet in paniek te raken als hij benauwd werd tijdens het eten….

De diagnose was zonder twijfel te stellen, de zenuwen in de slokdarm van onze jongste doen helemaal niets meer en de sluitspier aan de onderkant, die het eten door moet laten naar de maag gaat niet open bij een slikreflex. Voeding gaat alleen maar door naar de maag onder invloed van druk van boven en dus de zwaartekracht. Bij een te volle slokdarm vormt zich druk op de luchtpijp en daardoor ontstaat benauwdheid …

Nu is er dus duidelijkheid…
Op de terug weg in de auto krijgen we telefoon van het ziekenhuis. De ingreep om de sluitspier op te rekken vindt precies over twee weken plaats. Hij is ertussen geplaatst omdat hij al lang genoeg met deze klachten loopt. Niks dan goeds over het ziekenhuis, waar de behandelend arts meteen langs kwam voor een gesprek en waar we ook meteen langs de anesthesie konden omdat we van ver kwamen….

En dan komen de dagen erna. Langzaam landt de uitslag en dan komen bij mij de tranen. De tranen door de zorg van de afgelopen maanden, de tranen om de uitslag, de tranen om de risico’s bij deze ziekte, de tranen om mijn zoon die ik niets liever dan geluk en onbezorgdheid gun, de tranen om alle onrust van de jaren die achter ons liggen en de tranen omdat we zo hoopten eindelijk in rustiger vaarwater terecht te komen, de tranen omdat ik zo goed weet wat het is om chronisch ziek te zijn, de tranen van vermoeidheid, de tranen van machteloosheid en onzekerheid, maar toch ook tranen van geluk omdat ik weet dat we sterk staan als gezin, de tranen omdat ik de kracht voel in ons gezin en de tranen omdat ik blij ben dat ik ooit weer leerde huilen….

Want ooit stopte ik met huilen omdat ik er commentaar op kreeg dat ik mijn tranen liet gaan. En daarmee blokkeerde ik een stuk van mijn ZIJN. Iets wat zo belangrijk voor mij was om stress van me af te laten glijden, om woede te uiten, om mijn ziel schoon te wassen, stopte ik weg… Het mocht niet meer bestaan, omdat het niet paste in de maatschappij, omdat mensen vaak niet weten hoe ze op tranen moeten reageren, omdat ik zwak of kwetsbaar en zelfs labiel werd gevonden als ik mijn tranen liet gaan.

Maar gelukkig leerde ik om weer bij mijn gevoel te komen en van hieruit kon ik tijdens het onderzoek tegen mijn zoon zeggen: ‘kom maar, huil eerst je tranen er maar uit’, zodat hij daarna weer rust kon voelen. Hij hoeft van mij niet ‘flink’ te zijn en ik hoef dat ook niet meer van mezelf. De tranen als wasmachine van mijn ziel zorgen ervoor dat ik alles toe mag laten, de onrust, de angst, de onzekerheid, de machteloosheid. Tijdens het huilen mag alles bovenkomen, mag ik alles noemen, mag ik doemdenken, mag ik boos zijn, mag ik me intens verdrietig voelen… om daarna te ontdekken dat ik mijn rust terug vind…

En daardoor kan ik weer terug naar ons motto van de afgelopen jaren: ‘het maakt niet uit wat er gebeurd of gezegd wordt, het gaat erom hoe wij ermee om gaan’. Daar gaan we ons op richten. Open staan voor mogelijkheden, in liefde samen dragen wat op ons pad komt en focussen op vertrouwen. In overgave en openheid naar alles wat daar bij komt, dus juist ook die tranen om ons steeds weer schoon te wassen van alles wat ons bezig houdt….

Het ware GOUD…

In het afgelopen jaar heb ik verschillende keren geschreven over het online verdienen. Hoe ik ermee begonnen ben en waarom. Inmiddels heb ik geld geïnvesteerd in een social media bedrijf, in een ontwikkelingshulp project, in een software licentie en recent ook in goud! Elke keer dat ik nu laat uitbetalen voel ik de dankbaarheid voor deze mogelijkheid! Voor deze manier van verdienen die een jaar geleden volledig ondenkbaar was voor mij….

Ik heb ontzettend veel geleerd. Mooie mensen leren kennen en gezien wat de kracht van een team kan doen. Samen bouwen aan een betere toekomst voor iedereen! Elkaar helpen, elkaar steunen…
Er waren hobbels en bobbels door oa veranderingen bij de bedrijven, maar door mijn ‘weerstand daartegen’ te zien als groei heb ik juist daarvan enorm veel geleerd. Met name mijn overtuiging dat

het niet gaat om wat er gebeurt, maar alles draait om hoe je er zelf mee omgaat’

is in de afgelopen maanden enorm gesterkt!

Door mijn online business ziet mijn leven er nu zo anders uit dan een jaar geleden. Ik kan mijn dagen inrichten zoals ik wil. Op tijden die mij uitkomen help ik mensen die ook op deze manier een extraatje zakcentje, of zelfs een extra inkomen willen verdienen. Daarnaast help ik mensen met hun teksten voor websites, brainstorm met hen mee over stappen in hun bedrijf, lees boeken waarvan ik zelf blijf groeien en ben veel in onze tuin die we compleet aan het herinrichten zijn. Kortom ik doe wat ik leuk vind!

Juist in de afgelopen weken ben ik me bewust van deze vrijheid. Zoals ik eerder al schreef loopt onze jongste met klachten. Hij gaat op het moment maar weinig naar school om stress zoveel mogelijk te vermijden. Eten werd in de afgelopen weken steeds moeizamer door slokdarmklachten en hij is nu doorverwezen naar een team van specialisten op dit gebied in het UMC te Amsterdam.
Wat ben ik blij dat ik thuis ben, dat we geen stress hebben van hoe we een en ander moeten combineren met banen en vrije uren. Ik kan er gewoon volledig voor hem zijn. Ik ben er als hij verdrietig is, ik ben er als hij moe is en daarnaast maken we samen mooie momenten. We kijken alle seizoenen van ‘wie is de Mol’, spelen kolonisten, wandelen elke dag en hij bouwt de mooiste werelden in Minecraft.

Vandaag heeft hij onderzoeken. We richten ons niet op de spanning, maar gaan mee op de flow van de dingen die komen. Stap voor stap, hand in hand, zonder zorg over wat er allemaal ook nog ‘moet’.

En zo ontdek ik het ware goud… de financiële vrijheid en de verbinding met gelijkgestemde mensen brengt me steeds meer bij mijn ZIJN. Mijn ZIJN zonder stress en moeten…..
En van daaruit kan ik er volledig zijn voor de mensen die me lief zijn. Vandaar uit ervaar ik het ware goud en de ultieme rijkdom: de band met mijn kinderen, mijn partner, de kracht om samen sterk te staan, ballast los te mogen laten en samen stappen te zetten met ease, joy en glory.

Wat het leven ook brengt, we zijn met elkaar, we stromen mee met de stroom van het leven, we zijn in het NU en laten ons meevoeren naar wat is en komt…. we zijn in vertrouwen en dat ervaar ik als puur goud!

Hoeveel stress geeft ‘niet mogen doen waar je van houdt’?

Zo de jumos, ben ik net even een potje boos geweest zeg… en de mensen die me kennen weten dat ik niet heel snel boos ben. Ik heb wel vlot mijn woordje klaar, maar hou het wel netjes, als ik al boos ben hou ik dat vaak binnen, de tranen beginnen te vloeien als het heftig voelbaar is, maar echt boos…. nee, dat gebeurt niet zo vaak…

Maar vanmiddag dus wel en ik wil met je delen waarom. Onze jongste zoon heeft slikklachten. Er zijn foto’s gemaakt en er is duidelijk te zien dat het eten dat hij eet blijft hangen in het onderste deel van zijn slokdarm. Als daar veel eten zit, druk dat tegen zijn luchtpijp en krijgt hij het Spaans benauwd. Geen fijne ervaring om zo elke maaltijd naar binnen te moeten krijgen en ook niet fijn om hem zo te zien struggelen.

Al voordat de klachten begonnen had mijn zoon verschillende keren aangegeven dat er een aantal dingen op school niet lekker liepen. Net als onze oudste is hij hoogbegaafd (hb) en hb en school zijn niet de beste vrienden hadden we al gemerkt. Maar tot nu toe redde onze jongste zich er best goed mee. Hij houdt van leren en heeft het gezellig in de klas. Hij is super sociaal en tot nu toe waren de grootste problemen dat hij ‘nogal gevoelig is’ voor agressie/verbaal geweld en oneerlijkheid….

Tot begin van dit jaar, toen begon hij aan te geven dat hij nu al graag een aantal vakken wilde laten vallen en dan versneld door wilde met andere vakken. De vakken die hij leuk vindt wel te verstaan.
Hij is 13, zit in 3 gymnasium, doet wiskunde met de 4e mee, geniet vooral van wiskunde, scheikunde, natuurkunde, Grieks en Latijn. Heerlijk vindt hij die lessen en zonder problemen maakt hij daar ook stapels huiswerk voor.

Toen ik merkte dat de vakken die hem niet lagen (en dat wil niet zeggen dat hij er laag op scoort, maar dat hij de lessen/leraar/stof niet prettig vindt), ben ik gaan praten op school. Uit ervaring (en studie) is bekend dat het bij hb-ers net zo werkt als bij (veel) mensen met autisme; wat hen niet interesseert gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het is haast niet te doen om ze die kennis bij te brengen. Nou heeft onze jongste een enorm hoge verwerkingssnelheid, dus wat hij hoort kan hij vaak weer goed reproduceren, dus zijn cijfers zijn ook voor die vakken toch nog goed.

‘Waar doe je over’, zou je denken… nou, ondertussen weet ik wat het met iemand doet als hij/zij steeds maar moet doen waar hij/zij geen aardigheid aan heeft. Of zelfs een hekel aan heeft. Het geeft stress en uiteindelijk maakt het ziek. (Want ja, daar ben ik van overtuigd, dat aan vrijwel elke ziekte een flinke dosis stress ten grondslag ligt).

Voor mij gingen er dus bellen rinkelen toen mijn zoon slikklachten kreeg…. wat wil hij niet meer slikken? Is het iets ‘lichamelijks’ dat niet lekker loopt of is het de stress die deze klachten geeft. We gingen naar de dokter, kregen maagzuurremmers mee en werden in een later stadium doorgestuurd naar het ziekenhuis. Prima, ik heb niets tegen dokters op zich en weet dat de medische wereld een heleboel goede dingen kan doen. Toch knaagde er wat bij mij… er wordt gekeken naar wat er aan de hand is en wat daaraan gedaan moet worden… maar komt er ook in beeld wat de oorzaak is?

En dan volgt het wachten…. eerst op een afspraak in het ziekenhuis, dan op het maken van foto’s en nu weer wachten op de uitslagen. Ondertussen ga ik verschillende keren het gesprek aan met mijn zoon én met school. Er wordt besloten dat hij bepaalde uren mag skippen. Hij maakt dan alleen nog de toetsen en hoeft niet meer naar de lessen toe. Het leren voor de toetsen doet hij dan thuis. En wat blijkt… zijn cijfers gaan ineens weer omhoog. Waar een aantal vakken wat achter bleven wordt nu alles weer goed in de voldoende. Ik vraag mijn zoon hoe dat kan en hij geeft zonder nadenken aan: ‘als ik thuis leer en jij overhoort me, dan gaat het vlot en vind ik het veel fijner en gemakkelijker. In de les snap ik er nooit wat van en vind ik het veel te lang duren’….

Tot zover mijn zoon…. wat gebeurde er bij mij? Ik was moe de afgelopen week, doodmoe weer, zoals ik lange tijd niet had gevoeld en vanavond knapte er dus iets bij me… ik ben het zo zat… het moeten leven in een systeem waar ik voor mijn gevoel niet in pas. Ik ging vroeger ook niet met plezier naar school, mocht dan wel eens een paar dagen thuis blijven om bij te tanken, maar moest dan toch gewoon weer heen. In die jaren begonnen ook mijn vermoeidheidsklachten….

Ook toen ik volwassen was moest ik werken volgens regels waar ik niet achter stond… voor een baas, die bepaalde dat ik op een afdeling moest blijven waar ik me helemaal niet prettig voelde. Maar ook in mijn praktijk moest ik bv bepaalde scholing volgen waar ik niets aan had. Ik moest een website hebben om naamsbekendheid op te bouwen en zichtbaar te zijn…. óók als mijn praktijk door mond-op-mond reclame vol zat… de regels golden gewoon voor iedereen…. het putte me uit. Vroeger al en nu nog… het raakt aan mijn gevoel van oneerlijkheid, van kromheid, van onzin, van onlogisch beredeneerde verzinsels… het klopt gewoon niet punt.

Maar altijd als ik er wat over zei kreeg ik antwoorden als: ‘maak je er niet zo druk over’, en ‘ach joh, zo hoort het nu eenmaal’ en ook toen onze oudste vast liep in het schoolsysteem kreeg ik dingen te horen als: ‘je moet hem niet zo verwennen, hij moet nou eenmaal leren dat sommige dingen gewoon zo gaan’ en ‘hij moet zich maar leren aanpassen’….. Maar het ging er bij mij niet in en wie mij al langer volgt weet dat onze oudste vorig jaar, in goed overleg met de leerplicht-ambtenaar en school, gestopt is met school. Hij is nu aan het werk, heeft een contract voor onbepaalde tijd op een ICT afdeling van een groot bedrijf én is zielsgelukkig….

En nu volgt dus de jongste. Hij geeft zo duidelijk aan wat hem stress geeft en ik voel hem. Ik ben gewaar wat er speelt, maar weet niet waar ik er mee heen moet… hij heeft niet zo’n duidelijke passie als de oudste waar hij zich op kan richten. Ja, hij wil youtuber en gamer worden en verder…. het toneel op en misschien het onderwijs in…. ‘lesgeven aan hoogbegaafde kinderen, zodat die zich niet hoeven te vervelen’…

En vanavond gaf ik eindelijk mijn lang weggestopte gevoelens de ruimte: ik wil dit ook niet meer slikken, ik ben het zat om te leven volgens opgelegde regels waar ik me niet veilig bij voel. Ik wil ook mijn kinderen geen regels meer opleggen waar ik niet achter sta, want ja, dat doe ik want je hoort ‘het goede voorbeeld te geven’ en je moet kinderen bijbrengen ‘hoe het hoort’.
Ik wil nog meer dan wat ik al doe mijn kinderen leren dat ze een keuze hebben, dat ze aan mogen geven wat zij met hun leven willen. En natuurlijk zijn er regels waarbinnen ze moeten leven, maar heel veel regels mogen ook best gebroken worden. En dat hoeft niet met een botte bijl, nee dat kan in goed overleg, met respect voor alle partijen….

Ik ben er klaar mee om maar volgzaam mee te blijven lopen. Ik ga opnieuw de barricaden op, nu voor onze jongste zoon én mezelf. Ik wil niet meer leven met beperkingen van buiten af, ik wil me richten op de kracht binnen in ons. De dingen waar we goed in zijn. Mijn zoon mag uitblinken in wat hij leuk vindt, opslurpen waar hij geen genoeg van krijgt en de rest? Dat mag hij van mij laten gaan, want hij hoeft niet overal goed in te zijn, hij hoeft van mij niet per se alle vakken in de basis te kennen omdat Napoleon ooit besloten heeft dat alle kinderen leerplichtig werden en dat de staat bepaalde wat ze moesten leren.

Wanneer gaan we kijken naar wat vreugde geeft? Wanneer gaan we eindelijk talenten van mensen benutten in plaats van bijscholen wat nog niet zo goed gaat? Want is dat niet wat we nog steeds vaak doen? Kijken we zelfs met functioneringsgesprekken niet waar nog aan gewerkt moet worden?
Wanneer zien we eindelijk wat het met de wereld gaat doen als iedereen mag kiezen wat hij wil gaan doen, dat we ons hart mogen volgen….. dat wanneer we mogen doen waar we van houden we de beste manier hebben gevonden om te ontspannen? Hoeveel verdriet en stress zou dat schelen? Hoeveel ziekte zou dat schelen in de wereld?

Vanavond voelde ik een diep verdriet, het verdriet van de wereld niet begrijpen, maar ook van niet begrepen worden… een verdriet dat ik al van jongs af aan ervaren heb en nu bij mijn kinderen zie ontstaan tijdens de schooljaren die zij moeten volgen. En dat zien bij hen doet me nog meer pijn dan het ervaren van wat het bij mezelf gedaan heeft.

Eens te meer snap ik waarom ik mezelf blijf uitdagen om mijn ding te doen, om te blijven schrijven en uiteindelijk op het podium te willen staan om mijn verhaal te vertellen. Een droomfabriek op te willen richten, voor kids zoals die van ons, maar ook voor al die jongeren en volwassenen die zich opgesloten voelen in het systeem en die eindelijk de vrijheid durven te gaan pakken van het mogen zijn. Het mogen laten schijnen van hun licht, in volle ontspannenheid en veiligheid. Doen wat je het liefste doet…. doen wat je energie geeft, doen waarin jij het meeste betekent voor de wereld omdat het je laat glimlachen…

Lieve jongste zoon, ik zie je, ik hoor je, ik voel je en ik zal mijn uiterste best doen om ook jou te helpen op het pad waar je in volle eigenheid jezelf mag zijn…. ik ben trots op je, dat je op deze leeftijd al zo goed kan vertellen wat je dwars zit en wat je wilt, het geeft mij vertrouwen dat het wel goed komt met jou!!

 

 

 

 

I’ll never reach my destination, If I never try…

Door het lopen in Parijs werd ik me bewust van dingen, voelde ik dingen die ik in jaren niet heb gevoeld…

Ik leef een deel van mijn leven naar de verwachtingen van anderen, naar de meningen van anderen, maar ik ben zo klaar om mijn eigen weg meer en meer te gaan.

In Parijs voelde ik de vrijheid, voelde ik ook hoeveel mijn lichaam dan kan. Een dag sjouwen in Parijs kost me minder energie dan twee uur aanwezig zijn op een verjaardag … maar dat snapt niet iedereen…. en logisch misschien…. maar daarom pas ik me vaak aan, ga ik over mijn grenzen of … blijf ik liever weg… zonder ik me af, verberg ik me…

De afgelopen dagen voelde ik naast het genieten heimwee, heimwee naar ontspanning, naar vreugde, naar onbevangenheid. Ik voelde de vrijheid van niet hoeven uitleggen, niet hoeven verantwoorden, van mogen zijn, ik merkte hoe ik dat heb gemist.

En vanmorgen kwam het snoeihard binnen toen ik luisterde naar ‘The River’ van Garth Brooks. Nooit eerder hoorde ik zo goed wat hij zong:

Too many times we stand aside
And let the waters slip away
‘Til what we put off ‘till tomorrow
Has now become today
So don’t you sit upon the shoreline
And say you’re satisfied
Choose to chance the rapids
And dare to dance the tide

Ja, dat is wat ik graag wil, de stroming veranderen en op het tij dansen. Het leven vieren, zonder me schuldig te voelen, zonder verantwoording af te hoeven leggen, zonder me wat aan te trekken van wat mensen van en over me denken…. De hobbels en bobbels nemend in vertrouwen…

And there’s bound to be rough waters
And I know I’ll take some falls
But with te good Lord as my captain
I can make it thourgh them all.

Mijn eigen weg gaan, mijn hart volgen, mijn dromen leven … meer en meer. Het mag, ik gun het mezelf.

En misschien is dit wel de wazigste post die ik ooit schreef, maar ook dat maakt me niet uit. Het is wat ik voel, wat het losgemaakt heeft om even helemaal wat anders te doen. Uit mijn comfortzone te stappen en te gaan…

Weg van het gebaande pad der verwachtingen, op weg naar míjn bestemming!

Parijs

Wat loop ik te genieten zeg! De stad, de sfeer, het gezelschap van de oudste…

Hij zit nu bij de conferentie en ik struinde vanmiddag alleen door Parijs. Ik dacht dat ik dat ‘eng’ zou vinden, maar ik vond het heerlijk.

Ik schreef een blog met uitzicht op de Sacre Coeur, alleen lukte t uploaden niet, dus dat komt later😋

Ik overdacht het afgelopen jaar en vind t zo bijzonder dat ik hier kan zijn. 😄🙏
Nu zit ik in een restaurantje en lees over succes.

Succes in mijn leven betekent vrijheid, iets van de wereld mogen zien, mezelf steeds beter begrijpen én serieus nemen….mogen ontspannen, zonder oordelen…lief zijn voor mezelf… anderen helpen….

Vaak koppelen wij automatisch allerlei dingen aan succes: een goede baan, mooi inkomen, het ‘gemaakt’ hebben, maar succes betekent voor iedereen wat anders.

Brooke Lennon beschrijft het mooi in haar boek ‘What would water do?

Success comes in all flavors, shapes, and sizes. There is neither a right nor wrong interpretation because you get to craft your own definition. Like beauty, it is in the eye of the beholder and the only beholder that matters is you! Your life, your games, your rules!

Hoe mooi om dat te lezen… ik mag mijn eigen leven succesvol maken, op mijn manier, naar mijn eigen definities…. los van oordelen en schuldgevoelens….

Zijn, dat is mijn succes op dit moment … and I love it💞💞

Overleven of leven?

Laatst las ik op fb een post over LOS-laten en TOE-laten en het deed me denken aan de blog die ik daar in 2016 over schreef. Het zette me ook aan het denken over wat ik in de afgelopen jaren allemaal los heb kunnen laten door dingen eerst toe te laten.

Het is een heel proces geweest, waarbij ik destijds de afspraak met mezelf maakte dat ik alle angsten die ik had aan wilde gaan kijken. Ik liet vanaf dat moment alles toe wat er speelde; angst om eerlijk te zijn ten opzichte van mezelf én anderen, angst om vriendschappen die me geen energie meer gaven te laten gaan, angst om mezelf te zijn, angst om te zingen, angst om afgekeurd te worden, angst om niet gehoord te worden, angst om niet gezien te worden, angst voor tekorten etc. etc. Alle angsten liet ik toe.

Ik ging schrijven over wat ik tegen kwam en dat bleek voor mij de beste manier van toelaten te zijn. Door het schrijven ging ik de diepte in, kwam ik bij werkelijke gevoelens die meespeelden en zo kwam ook vaak de bijbehorende emotie los. Het hielp me enorm om er met een goede vriendin over te kunnen praten. Want juist ook het praten erover maakte veel los. Het gaf bewustwording en daarmee ruimte. Ik kon de dingen beter op een rijtje zetten en van daaruit weer verder.

Het is een proces geweest dat niet altijd even gemakkelijk verliep en ik kwam erachter hoe ik mijn leven met bepaalde maskers op geleefd heb. Vooral omdat ik me anders voelde, niet begrepen voelde, vaak niet mee kon doen omdat ik niet fit was, omdat ik de wereld vaak niet begreep…
Nu durf ik langzaam alle maskers te laten zakken, kan ik gaan zien dat ik er mag zijn zoals ik ben. Mag ik keuzes maken die mij dienen, mag ik zelf beslissen hoe ik mijn leven in wil richten. Het geeft nog steeds wel eens onbegrip van mensen om me heen, maar ik kies ervoor om het aan te kijken, de emotie erbij te voelen en het dan te laten gaan. En ja, dat gaat soms nog best even met horten en stoten, maar doordat ik met mezelf de afspraak heb om het aan te gaan, het toe te laten, voorkom ik dat het gaat sudderen, dat het vast slaat in mijn lichaam en dat het een obstakel voor me wordt.

Toelaten heeft dus alles te maken met open en eerlijk observeren wat er bij je gebeurt, wat er bij je geraakt wordt als er iets opspeelt, wat je triggert en wat je angstig maakt. Door het zo te bekijken voorkom je dat die emoties een loopje met je nemen, zich vastzetten en dat je dus gaat leven en reageren vanuit angst.

Sinds kort ontdek ik ook wat anders bij mezelf…. door het toelaten van alle angsten, alle belemmeringen, alle negatieve emoties, alles wat er is, heb ik ruimte gecreëerd bij mezelf en vanuit die ruimte mag ik nieuwe dingen toelaten. Dingen waar ik helemaal niet mee bekend ben. Ik mag toelaten dat het leven mooi mag zijn. Ik mag toelaten dat het, ondanks ups en downs, ook goed mag gaan met me, ik mag toelaten dat ik kan genieten… waar het leven voor mij lang als zwaar heeft gevoeld, als ‘wat doe ik hier?’ als onwennig en niet te begrijpen, merk ik dat ik steeds meer toe mag laten waar ik door de mantra van Access bewust van werd:

‘All of life comes to me with ease, joy and glory’.

Ik mag toelaten wat het leven mij brengt, zonder krampachtig bepaalde doelen na te moeten streven. Ik mag erop vertrouwen dat ook het goede bij mij mag overheersen. Ik mag ontspannen en vol verwachting uitkijken naar wat komt. Het geeft me rust, en het gevoel dat IK LEEF in plaats van overleef en dat stemt me dankbaar!