Auteursarchief: Johanna

Mindset?? Ammehoela….

Vanmorgen ben ik wezen floaten… je ligt dan in een bad met Epsom zout en dobbert een uur rond. Je lichaam ontspant en krijgt door het zout een extra magnesium boost, wat weer een positief effect heeft op een lichaam vol stress hormonen.

Een medewerker van het floatcentrum vertelde me dat er in Amerika onderzoek is gedaan naar floaten direct na een hersenschudding. Daar gaan mensen nu zo spoedig mogelijk na een hersenschudding 10 keer floaten, liefst binnen 14 dagen nadat de hersenschudding ontstaan is. Zo’n onderzoek geeft mij weer wat hoop. Dus ik ga het uitproberen en heb 10 afspraken gepland in de komende 5 weken…

Ik hoop op deze manier mijn lichaam te kunnen helpen met herstel en daarmee de vermoeidheid te overwinnen of in ieder geval te stabiliseren. Want sinds 5 jaar ben ik geregeld niet op de been en het laatste jaar voelt helemaal als aanmodderen, met hier en daar een betere periode, maar toch ook steeds terugval zodra ik weer wat meer lijk te kunnen.

Het voelt als constant balanceren, niet wetende wat ik een dag kan doen. Altijd overvallen worden door het feit dat de energie door overprikkeling ‘zomaar’ ineens weer op kan zijn. Ik heb er al veel om moeten laten. Ook voor ons gezin is het niet altijd gemakkelijk…  de spontaniteit gaat van veel dingen af en mijn wereld wordt klein zodra ik weer meer plat lig.

Toch houd ik ook steeds hoop. Blijf ik geloven in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Richt ik me op vertrouwen en dankbaarheid… zoveel mogelijk tenminste, want soms lukt dat even niet meer. Dan is het op, het vertrouwen weg, de dankbaarheid daar sch*** ik op en over mindset moet ik dan helemaal even niets horen…

Want wat ik over de jaren heen wel ontdekt heb is hoe veel gemakkelijker het is om te praten over mindset als het goed gaat met je. Als de dingen lekker lopen. Als je achteraf kan zien waar je stond en waar je nu staat. Als er mooie dingen zijn gebeurt en je kunt genieten.

Maar als je te moe bent om een stap te verzetten, te moe bent om op te staan, te moe bent om …., te moe bent om na te denken… dan is het verdraaid lastig om nog positief te blijven, niet te blijven huilen, niet boos te worden én om jezelf geen verwijten te maken. Want het valt dan soms best rauw op mijn dak om weer te lezen dat wij onze gedachten zijn. Dat onze gedachten ons vormen. Dat het lichaam alles kan genezen, als we maar positief denken. Als we ons verleden maar loslaten. Als we…. kortom of het lukt, ligt aan mijn gedachten…

En dan word ik soms boos én verdrietig én opstandig en kan ik vol vuur wensen dat ik in een oranje jurk in een klooster zou zitten, waar ik niets anders hoef te doen dan zen zijn en mediteren. Waar ik geen huishouding hoef te doen, geen kids hoef op te voeden, geen geld hoef te verdienen, geen ballen hoog hoef te houden, geen….. tegen mijn man mopper ik en hij laat me, want hij weet ondertussen dat ik eerst ‘onredelijk word, dat daarna het toelaten komt, dat de tranen dan gaan vloeien…. en dat ik daarna kan loslaten. De rug weer kan strekken, mijn hoofd weer op kan richten en weer over ga naar het denken in mogelijkheden…. om vervolgens de hele riedel na verloop van tijd weer te herhalen. Maar steeds met dat verschil dat ik weer een stapje verder ben gekomen. Het zit in de kleine details, de kleine nuances waaraan ik merk dat ik net anders tegen iets kan aankijken. Dat ik merk dat ik ineens een stukje verwerkt heb, dat ik weer wat geleerd heb…. dat mijn gedachten over iets tóch net anders zijn…

Eigenlijk gaat het misschien gewoon allemaal te langzaam naar mijn zin… en daarom ga ik nu dus floaten, om lief te zijn voor mijn lichaam, om het te ondersteunen waar ik kan. Om toe te laten wat is en van daar uit weer verder te gaan.

Het voelde vanmorgen als een mini vakantie met mezelf…. en wat ben ik dankbaar dat ik in de afgelopen jaren heb leren stilstaan, heb geleerd om me naar binnen te keren en geleerd heb naar mezelf te luisteren. Want mijn hoofd was rustig tijdens het floaten, Ik kon mijn lichaam aanspreken met alle mooie mantra’s die ik in de afgelopen jaren geleerd heb, het voelde alsof ik mijn lichaam een beetje meer accepteerde en weer een beetje liever kon zijn én dat ik het de rust kon geven die het zo nodig heeft. En zo kwamen mindset en lichaam vanmorgen dan toch weer even samen….

Belemmerende overtuigingen

De afgelopen jaren ben ik heel veel overtuigingen tegen gekomen die me letterlijk belemmerden om stappen te zetten en te groeien. Overtuigingen die in mijn ogen zo waar waren, omdat ik ze al mijn hele leven bij me had. Omdat ik ze als kind gehoord had, omdat ze onbewust op me overgedragen waren… Toen ik mijn boek aan het schrijven was noemde ik ze ‘kind-overtuigingen’, omdat het vaak overtuigingen zijn die wij als kind al meegekregen hebben. Ooit zei iemand tijdens een opleiding dag: ‘je krijgt het als kind aangereikt en bent vervolgens een heel leven bezig om er weer vanaf te komen’…

Ik heb tijdens mijn studies kennis mogen maken met verschillende methodes om die belemmeringen aan te kijken en los te kunnen koppelen van mijn systeem. Toch merkte ik dat bepaalde overtuigingen erg hardnekkig bleven hangen en vandaar uit bleef ik altijd op zoek naar tools om die overtuigingen aan te pakken, want ook al wist ik ondertussen dat het niet klopte dat ik zo dacht, het bleef de kop opsteken…. herkenbaar??
Onlangs kwam ik een methode tegen waarover ik al eerder schreef, nl. Access Consiousness. Vanuit Access werken ze met mooie vragen om dingen helder te krijgen en jou te helpen om anders tegen dingen aan te gaan kijken.

Ik vind het super tools, die vragen. Juist omdat het zo aansluit bij waar ik de afgelopen jaren zelf zoveel mee bezig ben geweest: niet meer denken in problemen, maar kijken naar oplossingen!
Toen ik in aanraking kwam met Access las ik over ‘the clearing statement’. Dit is een zin die je kan gebruiken als dingen lastig gaan of als je tegen dingen aanloopt die niet stromen. Als je onrustig bent, als je angstig bent of als je je irriteert aan dingen. Door het uitspreken van die zin omzeil je het logisch denken en geef je je lichaam een andere manier om dingen op te lossen.

Als je het leuk vindt om je hierin te verdiepen verwijs ik je graag door naar de site van Access, waarop ze uitgebreide uitleg geven. In deze blog wil ik je er alleen maar bekend mee maken omdat het zo’n super simpele tool is om dingen te ‘clearen’, op te ruimen. En daarvoor hoef je niet eens de hele tool te gebruiken. Het is namelijk voldoende om een deel van de tool te gebruiken en dat is ‘POC en POD’.

Als ik nu merk dat ik tegen dingen aanloop die mij belemmeren, als ik voel dat ik ‘in de greep zit’ van een belemmering of een negatieve energie zeg ik: ‘Alles wat dit is: POC en POD’. Je kunt je misschien voorstellen hoeveel lol we hier al om hebben gehad aan de keukentafel. Komt er ergernis boven tafel ten opzichte van elkaar, van school, van werk, van wat dan ook, dan roept er wel iemand: ‘POC en POD het maar even’. En hoewel het in het begin wat onwennig en raar was, merkten we ook snel dat het de energie veranderde. De dingen die speelden voelden lichter en makkelijker…

Zo maakte ik weer een stap om meer ruimte te creëren om mezelf te mogen zijn. En hoe simpel kan het zijn? Probeer het maar eens uit of het voor jou ook ruimte geeft…. ik gun het je van harte zodat je alle belemmeringen die je nog bij je draagt over ‘niet goed genoeg zijn’, ‘iets niet te kunnen’, ‘iets niet waard te zijn’ mag laten gaan en mag gaan vertrouwen op jouw kracht en jouw talenten.
Zo kom je weer een stap dichterbij een leven met ‘ease, joy and glory’!

Wanneer we lachen, eren we de schepping

Ik ben alles aan het veranderen. Ik ben alles aan stopzetten. Ik ben alles aan het loslaten….. mijn plannen, mijn visies, mijn droombeelden, mijn ambities, mijn overtuigingen en waarom? Omdat ik merk dat ze me vastzetten…

‘Iedereen’ zegt dat het zo goed is om doelen te stellen, om iets te hebben waar je voor wilt gaan. Vaak zijn dit toekomstdromen waar je stap voor stap naar toe kan werken. Tussentijds mag je bijsturen, mag je voelen, mag je richting veranderen… maar voor mij werkt of voelt dat anders…. ik móet het van mezelf wel bereiken, want het is immers een doel….

Maar vanaf nu laat ik alles los omdat ik merkte dat ik misschien mijn boek helemaal niet af wil maken. Omdat ik merk dat ik misschien wel helemaal geen spreker meer wil worden. Omdat ik misschien wel helemaal geen workshops wil gaan geven…. Het zijn allemaal dingen die ontstaan zijn en waarvan ik dacht dat ik dat super leuk zou vinden, maar nu ik weer in ‘groei-modus’ terecht ben gekomen weet ik dat helemaal niet meer zeker en vraag ik me af ‘waarom wil ik dat eigenlijk nog?’ Wil ik dat nog omdat het me echt blij maakt? Wil ik dat nog omdat mijn hart ervan gaat zingen? Of wil ik het omdat ik niet weet wat ik anders zou moeten gaan doen? Omdat ik het nou eenmaal gezegd heb dat ik dat wil gaan doen? En ja, wat ik zeg moet ik waarmaken… toch?

Op mijn laatste moodboard plakte ik een tekst: ‘Ons leven moet speels zijn, vol plezier en lust. Wanneer we lachen eren we de schepping’. En die tekst houdt me bezig. Wat geeft mij echt plezier? Wat laat me lachen? Ben ik niet te druk bezig met toch nog steeds denken ‘ja, maar ik moet nuttig bezig zijn’ en ‘ik moet me fitter voelen om te kunnen doen wat ik wil doen… wat ik te doen heb’.

Want wat laat mijn hart echt zingen? Niet meer de dingen waar ik jaren geleden naartoe wilde werken eigenlijk…. nee, als ik er goed over nadenk dan wil ik mijn boek niet afschrijven omdat ik het laatste stuk nog niet geleefd heb. Ik wil niet denken over workshops of lezingen omdat ik eigenlijk helemaal niet meer weet of ik daarvan wel ga stuiteren…. Jaren geleden wel, dat leek me super, maar nu… ach nee, eigenlijk niet meer zo….

Soms verveel ik me…. juist door het vele platliggen en daarnaast ook behoefte hebben aan uitdaging voel ik me soms verloren. Ik wil juist daarom ook kiezen voor de dingen doen die me echt blij maken, die me laten genieten, die me laten leven. Niet denken: ‘ik moet dit of dat want dan kan ik straks…. ‘

Van de week kwam ik een oefening tegen van Sarah Prout, die hier heel mooi bij aansloot. Ik deel hem hier, want wie weet heb jij er ook wat aan. De naam van de oefening: ‘The high vibe frequency formula’ en gaat als volgt:

Stap 1. Create your heart-singing fun list.

Het is de bedoeling om 10 dingen (liefst gratis) op te schrijven waarvan je hart gaat zingen. Het mogen dingen zijn die je leuk vindt (bv. naar het strand of bos gaan), liedjes die je graag snoei hard meezingt, liedjes waar je graag op danst, spelletjes die je graag speelt, de geur van bv. rozen, het eten van je favoriete gerecht…. kortom alles wat jou echt blij maakt!

Stap 2. Create a daily vibration habit tracker.

Het helpt je om je energie hoog te houden en je dus prettig te voelen als je dagelijks minimaal 1 van de dingen uit stap 1 gaat doen. Plan ze dus in! Samen met mediteren, gezonde voeding eten en voldoende water drinken, zou dit, volgens Prout, de basis moeten zijn van je dag. (Mediteren kan trouwens op veel verschillende manieren hè?! Daarover kan ik ook nog wel eens schrijven….)

Stap 3. Fill in the habit tracker.

Om een nieuwe gewoonte in je leven toe te laten is het verstandig om het een aantal weken heel bewust te doen. Maak dus een lijst met jouw ‘heart-singing fun’ dingen en houd minimaal een maand bij welke dingen je per dag gedaan hebt van jouw lijst. Zet bv. alle jouw fun-dingen onder elkaar en zet horizontaal de dagen van de komende maand neer. Zet elke dag een kruisje bij de dingen die je gedaan hebt.

Wat ik merk sinds ik deze oefening doe, is dat ik veel bewuster weer bezig ben met de dingen die ik leuk vind. Hoe klein ook, elke dag een momentje aandacht voor fijne dingen. Want hoe gemakkelijk schieten die dingen er niet bij in gedurende de dag? En hoe gemakkelijk schuif je juist die fijne dingen naar achteren als je het druk hebt, of als je je niet zo lekker voelt?

Maar er is meer, ik merk ook veel bewuster welke dingen mij energie kosten. Welke bezigheden of omstandigheden energie bij me weghalen en er dus voor zorgen dat ik mijn energie verlies. Hierdoor besefte ik dat je soms beslissingen moet nemen die best pittig zijn, soms moet je afscheid nemen van dingen, mensen of dieren, overtuigingen, ideeën of idealen en dat doet pijn, maar het geeft ook ruimte. Ruimte om jezelf weer te laten lachen. Ruimte om te ontspannen. Ruimte om weer bij jezelf te komen.

En dat is waar ik nu in zit. Weer een stukje bewustwording van hoe ik verder wil en kan… zonder vast staand doel dit keer, maar voelend in het NU waarop ik me wil richten, namelijk  datgene dat mijn hart laat zingen!

Durf jij te ontvangen?

Vorige week drong het langzaam tot me door… ik heb enorm veel moeite met ontvangen.
Ruim 20 jaar geleden zei een stagebegeleider al tegen mij: ‘Je heb zulk goed werk geleverd, maar het lijkt wel of je mijn compliment hiervoor niet durft te ontvangen; vertrouw je me? Of denk je dat ik het zeg om je een goed gevoel te geven over werk wat gewoon wel aardig is?’
Hij raakte wat in me, want inderdaad ik geloofde niet echt dat wat ik geleverd had zo goed was… dit had iedereen toch gewoon kunnen doen? In mijn ogen had ik gewoon gedaan wat moest gebeuren, niet meer en niet minder en ja… dat compliment, ach daar hechtte ik niet zoveel waarde aan. Ik vond het maar ‘geslijm’.
Ik heb nog vaak aan zijn opmerking gedacht… want eigenlijk wantrouw ik vaak mensen die positief over me zijn (wat bedoelen ze echt, of wat willen ze?). Maar ook mezelf wantrouw ik: heb ik die waarde wel echt geleverd? Ben ik het compliment wel waard?

In een facebook groep waar ik op het moment in zit, werden een poosje geleden inschrijflinken gedeeld om iedereen de kans te geven op het verdienen van een bepaalde bonus. Super mooi om te ervaren dat er mensen zijn die elkaar echt het beste gunnen. Ik deelde mijn link niet, want zo schreef ik: ‘ik vertrouw erop dat ik het zelf voor elkaar krijg om de bonus te regelen, er is nog tijd om dat te doen… en als ik daarna dan ‘over’ heb gebruik ik de link van een ander om die mee te laten profiteren.’
Maar gaandeweg de dag werd ik me ervan bewust dat ik mijn eigen link helemaal niet durfde te delen. Ik moest het zélf doen, ik wilde ‘mijn hand niet ophouden’, ik hoefde geen hulp…. want dat voelde als falen…
En opeens flitste er van alles door mijn hoofd… ik voelde me vaak anders, onbegrepen, ik had me al vaak moeten ‘verantwoorden’: waarom ik niet werk, waarom ik altijd zo moe ben, waarom ik mijn kinderen van school haalde, waarom we gingen verhuizen om de kinderen… Het voelde vaak als vechten om acceptatie en begrip. En nu zou iemand zomaar wat aan mij gaan geven? Dat gaf een soort paniek: ‘Ja, maar, wat moet ik er dan voor terug doen?’ en ‘Wat als ik iets doe wat diegene niet fijn vindt, krijgt hij/zij dan spijt dat hij/zij mij heeft mee laten delen?’

Ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal niet durf te ontvangen. Bij wat ik krijg voel ik me vaak opgelaten. Ik wil direct in actie komen vanuit het gevoel: ‘wat kan/moet ik terug doen?’
Complimenten, hulp, geld, liefde… eigenlijk blokte ik het liefst alles, zodat ik niet vastliep in het stukje ‘kan ik daar wel aan voldoen, ben ik het wel waard en hoe moet ik anders laten zien dat ik het wel waard ben?’

’s Avonds werd er in diezelfde facebook groep een Energy-pull gedaan. Heel speciaal vond ik dat om te ervaren en… daarna toen ik iets postte en een ander reageerde, kwamen ook de tranen. Ik voelde zo’n diep verdriet over het tekort dat ik mezelf deed. Ik besefte me dat ik van mezelf mocht houden, dat ik een waardevol mens ben, ongeacht wat ik kon qua energie, ongeacht wat ik te geven had of niet. Ik zag hoe ik altijd heb lopen knokken om het allemaal zelf te kunnen, om sterk te zijn, om vol te houden… Ik ben zo streng voor mezelf geweest…. ‘Jij mij iets geven? Nee hoor, ik red mezelf wel!’

Sinds deze avond is er veel losgekomen in me. Mijn voelen maakte een verandering door. Ik word milder naar mezelf en ineens merk ik dat ik meer voor mezelf durf te gaan staan en keuzes maak. pittige keuzes, maar wel vanuit liefde en zorg voor mezelf. Ik durf mezelf meer ruimte te geven. Ik durf mezelf meer te uiten in wat ik wil of hoe ik dingen wil, ik voel dat ik dit mág aangeven omdat ik het waard ben om goed voor te zorgen!

Dit niet doen is een vorm van klein houden geweest. Niets nodig willen hebben. Mezelf een grijze muis maken die niet gezien hoeft te worden. Die het niet waard is te ontvangen….
Geen complimenten want dat voelt maar ongemakkelijk…
Geen geld want dat verdien ik niet…
Geen liefde want hoe moet ik dat voldoende beantwoorden?
Geen aandacht, want ieder kan zijn tijd vast beter gebruiken…
Misschien durf ik zelfs geen energie te ontvangen… want wat moet ik dan doen om het goed te benutten?

Nee, ik geef liever, want dat voelt veilig… dat heb ik zelf in de hand, dat kan ik sturen én dan doe ik iets nuttigs. Geven is naar buiten gericht en daardoor kun je afstand bewaren. Ontvangen is een beweging die naar binnen is gericht. Hier heb je minder controle over, het kan emoties vrij maken. Ontvangen voelt dus veel kwetsbaarder… en vaak voelt het of we iets moeten ‘verdienen’. Terwijl ontvangen vaak gewoon alleen maar gaat om JOU, zoals je bent…

Aan mij de taak om balans te gaan creëren, door te beginnen bewust naar dit stukje te gaan kijken, mezelf op waarde te schatten én mezelf te gunnen dat ik het goed mag hebben op alle gebieden.
Ik mag mezelf een overvloed aan complimenten gunnen, energie, liefde, geld en overvloed in alles wat mij lief is. Ik mag leren ontvangen in dankbaarheid. Dus het volgende complimentje dat ik krijg ga ik niet meer wegwimpelen, maar ik ga het met plezier ontvangen, er van genieten en het binnen laten komen! Met een glimlach om mijn lippen voelen hoe het voelt om te mogen ZIJN wie ik BEN. En te genieten van alles wat naar me toe komt….

Dankbaar!

Nog maar 3 maanden geleden lag ik tgv een bijnieruitputting het grootste deel van de dag plat. Ik was maar blokjes van hooguit 2 uur achter elkaar op de been en moest dan weer rusten. Het was pittig, want het is niet de eerste keer dat mijn lichaam zover uitgeput raakte dat ik pas op de plaats moest maken. Deze uitputting wordt onder meer veroorzaakt doordat mijn prikkelverwerking niet goed is. Alles wat er om mij heen gebeurt, alles wat ik zie, alles wat ik hoor, alles wat beweegt komt binnen. Mijn lichaam filtert deze prikkels niet goed en zo ervaart mijn lijf constant stress. Aan de kinderen legde ik het uit dat het voor mij voelt dat geluid, geur en beweging niet alleen via mijn oren, neus of ogen binnen komt, maar door al mijn poriën, mijn hele lijf krijgt het het binnen….

Ik nam rust en ondernam ook stappen op te kijken wat ik zelf kon doen om te kijken in hoeverre ik mijn lichaam kon helpen die prikkelverwerking te herstellen en de energie in mijn lichaam weer op te bouwen. Ik paste mijn dieet aan, ging slapen met een slaapmasker, nam extra supplementen en rustte heel veel.

Ook kwamen er een aantal mensen op mijn pad die mij een stap verder konden helpen. Zo kwam ik een paar weken geleden in contact met iemand die veel met essentiële oliën werkt. Ik vroeg haar informatie en wat bleek; er bestonden zelfs oliën die goed inzetbaar zijn bij niet aangeboren hersenletsel (waar een deel van mijn overprikkeling vandaan komt) en ik raakte geïnteresseerd.
Wat ik nou zo bijzonder vond is dat ik, toen ik mijn praktijk nog had, altijd op zoek was naar methodes of therapieën die mensen zelf toe konden passen. Ik wilde dat zij zelf stappen konden zetten naar herstel i.p.v. afhankelijk te zijn van bijvoorbeeld het bioresonantie-apparaat waar ik mee werkte. Doordat ik daar naar zocht kwam ik in aanraking met heel veel verschillende methodes. Ik leerde ik op die manier heel veel en alles paste ik zelf toe, maar er waren maar weinig methodes waar veel mensen mee uit de voeten konden. Omdat het gebaseerd was op emoties en het soms lastig is om te bepalen of iets bv. verdriet of boosheid is. Of omdat er protocollen getest moesten worden. Vaak waren mensen dan bang dat ze het ‘fout’ deden en dat gaf onzekerheid.

Nu verdiep ik me dus in de essentiële olie en ik vind het super interessant. Het boek dat ik kocht is er een waarin ik blijf lezen en bladeren. Ik bestelde een aantal oliën en ging ermee aan de slag en ik moet zeggen: ik word er erg enthousiast van!
Sinds ik de oliën gebruik merk ik dat ik helderder ben in mijn hoofd en ik ben minder moe. Zo zet ik steeds weer stapjes in de goede richting voor mijn gevoel!

Afgelopen week ging ik ook weer naar de dagbesteding. Daar komen mensen met niet aangeboren hersenletsel en dementie en sinds een aantal maanden ga ik daar twee uur per week heen om te helpen. Ik puzzel vaak met een oudere mevrouw, of we lopen even een rondje. In overleg met de leidinggevende had ik afgelopen week wat olie meegenomen en ik stelde voor om de handen van die mevrouw te masseren. Haar gezicht is eenzijdig verlamd, maar ik zag meteen dat haar ogen gingen stralen. ‘Ja’, zei ze, ‘dat liet ik vroeger ook vaak doen!’ We zochten een relaxstoel uit en ik gaf haar een handmassage met een combinatie olie voor ontspanning en balans. Ze genoot er zichtbaar van. Toen ik voorstelde dat ik de volgende keer weer olie mee zou nemen gaf ze aan dat ze dat erg fijn zou vinden. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid, wat toch bijzonder dat er uit mijn zoektocht naar herstel zulke mooie dingen kunnen ontstaan!

 

Geld maakt niet gelukkig…. (??)

Mijn hele leven merk ik al dat ik anders tegen dingen aan kijk dan de meeste mensen om mij heen. Ik ben niet zomaar voor vaccineren, ik heb ooit een uitkering stopgezet omdat ik het niet eens was met hoe ze te werk gingen en hoe de regels in elkaar zitten in Nederland en daar dus niet aan ‘gebonden’ wilde zijn. Ik stapte vroeger rustig naar mijn baas toe om aan te geven dat ik het ergens niet mee eens was. Ik leg me niet zomaar neer bij een situatie waarin mijn kind ten onder lijkt te gaan aan een (leer)plicht die hem ten goede zou moeten komen, maar dat duidelijk niet doet….

Dat anders denken en doen daar heb ik gedurende mijn leven heel wat opmerkingen over gekregen. Dat ik rare ideeën had, dat ik altijd moeilijk liep te doen, dat ik niet zoveel over dingen moest nadenken, dat ik onnodige risico’s nam, ook met betrekking tot mijn kinderen…. ik heb me die opmerkingen altijd erg aangetrokken, ik werd er onzeker van, voelde me soms opgelaten, had ook het idee dat ik me vaak moest verantwoorden, voelde me vaak alleen… maar diep van binnen voelde ik ook steeds: ‘ja, maar dit ben ik. Dit is hoe ik over dingen denk, maar dit is ook vooral mijn gevoel bij dingen en dat gevoel is zo sterk, dat ik daar niet omheen kan’.
En wie mijn posts over onze zoon gevolgd heeft, ziet dat er vanuit dat gevoel heel veel veranderd en ontstaan is. Maar het is niet altijd makkelijk geweest om te blijven vertrouwen op mijn gevoel en daar dan ook nog stappen in te nemen.

Zo ben ik in mei ook met FutureNet begonnen. Ik heb gepost over het 5 minuten advertentie klikken dat ik nu doe om wat extra geld te kunnen verdienen. Het geeft mij zo’n vrijheidsgevoel dat ik los van welke regels en wetten dan ook (met bv. betrekking tot uitkeringen), tóch geld kan verdienen ondanks mijn gezondheidssituatie. En het geeft me zo’n gevoel van vrijheid én blijdschap dat ik zie dat er op deze manier voor heel veel mensen overvloed binnen handbereik is. Maar ook dit is weer een stap in het diepe, want er zit veel angst op systemen als dit.

Zo krijg ik de vraag of het geen piramide of ponzi systeem is… nee, dat is het niet en als je zelf op gaat zoeken wat piramide precies is, dan zal je dat ook snel duidelijk zijn. Zit er niet teveel risico aan? Tja, dat hangt ervan af wat jij in het systeem steekt! Als jij al je geld in zo’n systeem steekt en het bedrijf gaat op de fles, ja dan heb je een probleem (net zo goed dat je een probleem hebt als je je baan kwijt raakt). En als jij alleen geld inlegt dat je kan missen? Het geld dat je normaal gesproken besteed aan een keer een bloemetje voor jezelf, of een etentje met het hele gezin, of het geld dat je normaal aan een staatslot uitgeeft, of tegen lage rente op de bank hebt staan…. Ja, ook dan loop je nog steeds risico; er zijn namelijk twee grote risico’s:
Risico 1. Het hele bedrijf gaat over de kop (ondanks dat het heel solide opgebouwd is met heel veel verschillende inkomensbronnen). In dit geval ben jij je inleg waarschijnlijk dus kwijt!
Risico 2. Wat te mooi om waar te zijn lijkt, is toch gewoon waar en je verdient uit dit hele systeem een mooie extra boterham!

Ik heb besloten dat ik beide risico’s wel wil lopen. Ik ben niet bang om het geld kwijt te raken omdat ik er alleen maar in heb zitten wat we kunnen missen. Ik ben ook niet bang om extra geld of zelfs veel geld te gaan verdienen, omdat ik weet dat het gewoon mogelijk is en dat het mag! Ik sta mezelf toe om rijk te worden (ja, en dat heb ik niet altijd gedaan hoor!). Ik ben bereid geweest door al mijn angsten en weerstanden heen te gaan en het zelf te gaan ondervinden wat ik kan met dit  bedrijf. Ik ben niet over één nacht ijs gegaan, heb me ingelezen en gevoeld… en toen gedaan!

Ik geniet ervan. Het heeft me al zoveel nieuwe contacten opgeleverd! Het zorgt ook dat ik nieuwe stappen maak in mijn groei, een andere focus krijg en door er over te bloggen zorgt het er ook voor dat ik weer uit mijn comfortzone stap. Want openlijk aangeven dat je geld wilt verdienen op een niet voor de hand liggende manier… ja, het kostte me best een beetje durf om dat te doen. Maar ik heb het toch gedaan, waarom?? Niet omdat ik per se een team op wil bouwen. Natuurlijk vind ik dat leuk en levert het mij sneller verdiensten op.. maar ik deel  vooral om jou vertrouwd te maken met dit systeem. Om je mogelijkheden te laten zien waarvan jij het bestaan waarschijnlijk nog helemaal niet wist. Omdat ik mezelf de rijkdom gun, maar jou ook. Samen in een team bouwen aan overvloed geeft me zo’n dankbaar gevoel. Los van de normale patronen,  los van ‘hoe het hoort’, los van alle overtuigingen over ‘dat geld stinkt’ en dat ‘geld niet gelukkig maakt’….
Ik ga het ervaren wat het voor ons op kan brengen, ik ga het ervaren wat het met me doet, voor nu weet ik dat het me al zoveel oplevert dat ik mijn inleg er bijna weer uit heb. Binnen 3,5 maand. Ik heb nu al meer verdiend dat dat ik bij de bank had gekregen als ik het bedrag 2-3 jaar op de bank had laten staan.

Durf jij de risico’s ook te nemen? Niet? Dan vooral niet doen en je er ook niet druk over maken dat anderen het wel doen. Durf jij het wel? Dan help ik je graag opstarten. Ik beantwoord graag al je vragen (want bij FutureNet is niets wazig en niets geheim). Je mag me een pb sturen of je mag je aanmelden bij de fb pagina ‘My life is…’ dan leg ik je alles uit. En had je eigenlijk al besloten dat het niets voor jou was, maar twijfel je nu toch weer? Sluit je gerust opnieuw aan, dat hebben er al meer gedaan!

Heb je wel interesse, maar wil je niet 5 minuten per dag klikken? Of wil je dat jouw vereniging een extra zakcentje kan verdienen? Of wil je je zus of vriendin in plaats van een bloemetje een kans geven op extra inkomen binnen een paar jaar? Het kan allemaal vanaf $10,-. Ik stort vandaag $35,- in een account dat ik ‘Om te delen’ ga noemen. Als dat account uiteindelijk vol loopt ga ik van daaruit aan goede doelen geven. Ik kan er nu al blij van worden…. En stroomt het account niet vol? Ach, dan was het leuk geprobeerd… dat ik niets won met ons staatslot van vorige week, daar maak ik me toch ook niet druk om? Dus geld maakt niet gelukkig? Ik ga het zelf uitvinden, omdat ik de stap durf te nemen, omdat ik niet in de angst blijf zitten van ‘klopt dit wel’, ik gun mezelf dit avontuur in anders denken… ach en dat past wel bij me denk ik….

!! registreren bij FutureNet is gratis. Schrijf je in via mijn link of een link van iemand anders die je kent, als je dat niet doet kom je in het team van iemand waar dan ook ter wereld…en dat kan lastig zijn in de communicatie….

Doelen stellen, doe jij dat?

Ik heb altijd doelen gehad in mijn leven. Ik wilde van jongsaf aan graag dingen bereiken. Ik wilde al heel jong naar Australië, ik wilde dierenarts worden, ik wilde rijk worden, ik wilde mensen wat vertellen en ik wilde helpen in ontwikkelingslanden.

Voor sommige doelen pakte ik een kans. Zo vertrok ik op mijn 18e voor stage naar Australië. Ik volgde destijds een opleiding aan de Christelijke Agrarische Hogeschool. Nee, ik was dus niet naar Utrecht om diergeneeskunde te studeren en ook niet naar de opleidingen voor tropische landbouw en bosbouw. De HAS in Dronten voelde veiliger, want ik was nog geen 17 toen ik uit huis ging. In Dronten zat een internaat, daar kon ik waarschijnlijk ‘meer beschermd’ wennen aan het uit huis gaan. Er waren meer redenen waarom ik niet koos voor de andere opleidingen. Het was niet geheel mijn eigen keus, maar ook de keus van mijn ouders, die ik overigens volledig begrijp. (niet dat ik hetzelfde zou doen, maar dat is een ander verhaal…)

Of wij onze doelen halen hangt af van waar we zelf voor staan. Durven we te blijven geloven in onze dromen en doelen? Durven we stappen te zetten om onze doelen te bereiken of kiezen we voor een bepaalde veiligheid en blijven we daardoor hangen in ‘zoals het nou eenmaal gaat’. Luisteren we naar ons ego, dat ons angstvallig in veiligheid wil houden. Of luisteren we naar mensen om ons heen, die ook hun mening hebben over ons doel? Zijn we concreet genoeg? Hebben we discipline?

Lange tijd heb ik eigenlijk helemaal geen doelen meer gehad. Toen ik 5 jaar geleden plat kwam te liggen met een hersenschudding had ik nog veel doelen voor ogen. Ik had net mijn sabbatical ingepland, we wilden naar Australië en daarna wilde ik me gaan richten op het geven van lezingen en workshops. Ik wilde me richten op met name het onderwerp Liefde. Hoe wij liefde in de wereld kunnen brengen en elkaar verder kunnen helpen. Hoe we lief kunnen zijn voor onszelf en daarmee (of daarna) ook voor een ander….  Maar goed het liep anders, ik kwam plat te liggen….
Toen ik wat opknapte werd mijn moeder ziek en kwam de focus alleen nog maar te liggen op er zijn voor haar en mijn vader, totdat we afscheid moesten nemen… Een bijzondere periode waarin ik kennis maakte met een soort liefde die ik nog nooit eerder gevoeld had…
Ik ging met die zorg voor mijn ouders, achteraf gezien, ver over de grens van mijn fysieke kunnen heen en merkte bovendien na die periode dat ik al mijn doelen kwijt was. Wat had het nog voor nut? En wat wilde ik eigenlijk nog? Ik kwam volledig stil te staan. Waar ik uiteindelijk op terug geworpen werd was het aangaan van mijn angsten én leren lief te zijn voor mezelf. Mijn doel was om te overleven…. Schijnbaar had ik zelf nog wel wat te leren, voordat ik daar dus echt wat over mocht vertellen.

Er volgde een lange periode van ups en downs, van vallen en weer opstaan, van de moed verliezen en toch weer richten op het kleine genieten. Door de situatie met onze kinderen ontstond er wel een nieuwe focus, een doel;hen op de been houden en begeleiden in het navolgen van hun dromen en doelen. Daardoor leerde ik ook om steeds in kleine stappen te gaan denken, want we leerden al snel dat het grote doel ‘onze kinderen een ongedwongen, blije en fijne schoolperiode geven’ niet haalbaar was.

Stap voor stap baanden wij ons een weg door het schoolsysteem. Stap voor stap richtten wij ons steeds meer op wat met name onze oudste zoon zelf voor ogen had. We oefenden geduld (want instanties lopen niet zo hard), we oefenden vertrouwen (want het ging niet allemaal direct zoals wij het voor ogen hadden) en we oefenden in overgave (want we moesten het steeds doen met de situatie zoals die er lag). Wat ook belangrijk werd was dat we oefenden in liefde en vergeving, want wat hebben we elkaar (en onszelf) soms verwijten gemaakt, wat zijn we boos geweest en wat waren we soms lelijk naar onszelf, elkaar en anderen toe. Maar nu voelen we de vrijheid en de blijdschap sinds het doel bereikt is. Vele kleine stappen hebben tot het doel geleid dat ons kind verder kan op de weg waar zijn hart ligt.

Eigenlijk gebeurt er in veel situaties waarin we doelen stellen hetzelfde. De onderwerpen waarover ik in de afgelopen jaren ook ging schrijven in mijn boek ‘Over-Leven’ komen allemaal langs als je doelen stelt, als je stappen maakt. Nu pas zie ik de overeenkomsten met wat ik schreef over liefhebben, overgave, vertrouwen, dankbaarheid en vergeving. Om onze doelen te bereiken moeten we steeds door processen heen. Juist daarom is het ook zo belangrijk om niet té grote stappen te willen maken, want dan sla je juist belangrijke stukken over. Stap voor stap naar een einddoel, onderweg eventueel bijsturend, maar wel elke dag en stapje… Ik ga mijn boek afronden met het onderwerp vrijheid, want ik besef nu pas heel diep, dat al die stappen die we genomen hebben en wat we daaruit hebben mogen leren, zorgt dat we nieuwe doelen kunnen gaan stellen en een stuk vrijheid mogen ervaren die zo groots voelt, dat het amper te beschrijven is….

Heb jij wel eens een visionboard gemaakt om je doelen helder te krijgen? Eind juni (bij de volle maan) maakte ik er weer een. Het maken van zo’n visionboard is wat mij steeds weer helpt in het stellen van doelen. Al mijn doelen, groot en klein komen daarin terug. Ik zet de intenties, ik voel waar ik naartoe wil en juist nu we in een fase zijn aangekomen waarin we trajecten af kunnen sluiten merk ik dat het weer begint te stromen in me. Dat ik weer durf te gaan dromen, dat ik weer doelen durf te stellen. Niet alleen met oog op de kinderen, maar ook voor mezelf. Ondertussen kijk ik naar dat visionboard van ruim een maand geleden en een glimlach komt om mijn lippen. Wat is het toch mooi om te zien dat er zoveel op staat dat nu al waarheid is, terwijl het een maand geleden niet meer was dan een doel of zelfs maar een droom!

Dream BIG!

Vorige week hadden we weer een gesprek met de leerplicht ambtenaar en school. Onze oudste zoon van 16 is een zogenaamde ‘dropout’. Sinds begin van dit schooljaar is hij een thuiszitter. Wij hebben hem, toen het echt niet meer ging, de keus gegeven wat hij wilde: of koste wat kost doorzetten en zijn diploma halen, of een andere weg kiezen, maar dan wel zo dat hij ook liet zien waar hij voor wilde gaan. Hij koos voor het laatste en wij gingen er in mee.

Vorig jaar rond deze tijd gaven we hem die regie over zijn leven. Hij was 15 jaar jong en al vanaf zijn 4e doodongelukkig in het onderwijssysteem. Het waren jaren van afzien, van overleven. Je kind onderuit zien gaan is vreselijk…. aan de andere kant heb ik altijd gezegd: we denken in oplossingen jongens, als we maar blijven praten met elkaar en groots blijven denken is alles mogelijk. Op moeilijke situaties probeerden we zoveel mogelijk bij onszelf te blijven onder het motto van: het maakt niet uit wat er gezegd wordt of wat er gebeurt, het gaat erom hoe wij er mee omgaan.

Het was pittig. We hebben in de jaren die achter ons liggen gehuild, gemopperd, geschopt, ons onzeker gevoeld, ons machteloos gevoeld, ons niet gehoord gevoeld, maar we zijn blijven denken in mogelijkheden. De jongens zijn meerdere keren van school gewisseld. We zijn verhuisd om de kids naar een andere school te kunnen laten gaan. Maar het hielp niet genoeg…. nog redde de oudste het niet en kwam thuis te zitten.

Eenmaal thuis had hij tijd om bij te komen. Om naar zichzelf te gaan kijken, in gesprek te gaan over hoe hij verder wilde. De spanning gleed van zijn schouders af…..hij begon te ontspannen.
Via een opleidingsinstituut in Amerika volgde hij een opleiding tot iOS programmeur. Van school en de leerplichtambtenaar kreeg hij toestemming om stage te gaan lopen op een ICT afdeling van een bedrijf hier in de buurt. Hij hoefde voorlopig geen school te volgen omdat dit teveel stress opleverde. Hij regelde zijn stage en na 3 maanden thuis zitten kon hij beginnen voor eerst één en later twee dagen per week.

Naast het starten van de stage werd er een traject in gang gezet zodat onze oudste een aantal dagen per week naar Utrecht kon. Daar zou hij bij Feniks talent een traject volgen voor hoogbegaafde dropouts. Hij had gesprekken, deed mee aan programma’s als Rots en Water, Reis van de held, koken, techniek etc en had lol met andere kinderen; gelijkgestemde kinderen die allemaal thuis zaten van school.

Toen onze zoon begon met zijn stage zagen wij hem opknappen van een depressieve jongen met  agressieve en boze buien naar een blije, vrolijke puber. Voor het eerst in jaren was het langere tijd gezellig in huis, de sfeer werd zoveel meer ontspannen. We liepen niet meer met zijn allen op onze tenen, bang voor een nieuwe woede-uitbarsting, die veroorzaakt werd door het constant onder druk staan.

Nu is onze zoon zo ver dat het traject bij Feniks talent afgerond kan worden. Feniks begeleid dropouts, als ze daar klaar voor zijn, terug naar school of naar een baan. Onze zoon heeft dit zelf al geregeld. Hij heeft zijn verantwoordingen genomen, zelfstandig zijn studie tot iOS programmeur afgerond en ondertussen is hij begonnen aan een nieuwe opleiding, nu voor Python. Het stage-contract dat hij had is, op verzoek van het bedrijf, omgezet in een 16-urig arbeidscontract.

Wij beseffen ons steeds meer hoeveel impact deze hele periode op ons hele gezin heeft gehad. Hoeveel stress het heeft gegeven voor ons allemaal. We zien ook steeds meer hoe hoogbegaafdheid een rol speelt in ons leven. Niet alleen bij de kinderen maar ook bij onszelf. We zien de uitwerking van het anders zijn, het gevoelig zijn, het anders beleven en het snelle denken.
We leren om er steeds opener naar te kijken en zien hoe goed het is geweest om steeds in vertrouwen stappen te zetten. Om in mogelijkheden te blijven denken in plaats van vast te gaan zitten in verwijten en wrok richting school en maatschappij.

Tijdens het gesprek vroegen wij een vrijstelling van leer-/kwalificatieplicht aan voor onze zoon, zodat hij eindelijk ‘verlost’ zijn van schoolse verplichtingen. Het bedrijf waar hij, na drie maanden stage, een contract aangeboden kreeg, had al aangegeven dat zijn contract uitgebreid kan worden zodra Feniks en/of school is afgerond. Hij kan dan 4 dagen per week werken. Op zijn 16e, zonder erkend Nederlands diploma op zak, maar mét een Amerikaans diploma en een tas vol levenservaring. Een berg vol doorzettingsvermogen en het vertrouwen dat hij mag zijn wie hij is. Wetend dat er een plek is waar hij geaccepteerd wordt en waar zijn talenten op waarde worden geschat.

Het gesprek op school werd een afrondend gesprek. Zijn vrijstelling wordt goedgekeurd. Het is haast niet te bevatten dat er een eind gekomen is aan de stress en zorg die voort gekomen is uit de situatie van ‘iemand willen plaatsen in een systeem waarin hij niet past’….

Lieve zoon, ik ben trots op jou en op ons gezin. Ik ben blij en dankbaar dat we ondanks alle hobbels die we hebben moeten nemen hier samen door zijn gekomen. Blijf dicht bij jezelf, volg je hart en DREAM BIG kerel!

Ik kom tot rust en zet weer kleine stappen vooruit!

De afgelopen maanden hebben voor mij vooral in teken gestaan van weer op de rit komen. Door ver over mijn grenzen te gaan waren mijn bijnieren uitgeput geraakt en dat herstelt alleen maar met rust. En die nam ik. Ik ging 6 keer per dag 20 minuten plat en zorgde goed voor mijn lichaam. Zo bande ik al het suiker uit mijn eten, net als alle snelle koolhydraten als pasta en snacks. Ik ging slapen met een slaapmasker op, zodat ik beter in mijn diepe slaap kwam en schrapte alle ‘niet per se noodzakelijke’ afspraken uit mijn agenda.

Iemand zei: ‘gelukkig heb je er tijd voor om dat te doen’… maar dit is iets, waar niemand ooit tijd voor heeft. Dat overkomt je en je zult er wat mee moeten doen, anders kom je niet meer uit de cirkel van vermoeidheid. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat veel meer mensen met een uitgeputte bijnier lopen en dat dit bv. ook heel goed kan spelen bij een burnout. Toen ik al eens eerder onderuit ging en depressief werd zei mijn huisarts, doe maar rustig aan en ga leuke dingen doen. Maar ook toen was ik moe. Slapen deed ik echter zo min mogelijk overdag, omdat ik ’s nachts anders niet zou slapen (zo werd gezegd). Ondertussen weet ik dat de angst die ik zelf ook had, ongegrond is. Ik heb me maanden lang gehouden aan één keer per dag plat, omdat ik me niet wilde aanwennen dat ik vaker per dag sliep uit angst om mijn ritme te verstoren en ’s nachts niet meer te slapen. Echter na het lezen van het boek ‘Pijn & het brein’ van A. Fleming, begreep ik veel beter dat juist die extra rust nodig was om mijn lichaam weer reserves op te laten bouwen. Wat ik voorheen deed was op de been proberen te blijven, door extra te rusten werkte ik aan opbouw van energie.

Toen de energie heel langzaam terug begon te komen, kwamen er ook weer plannen in mijn hoofd en de zin om ergens mee bezig te gaan. Het online geld verdienen kwam op mijn pad. Ik ging me erin verdiepen, deelde alvast wat kennis en merkte dat het me zo’n gevoel van vrijheid gaf. Afgelopen weekend daalde dit pas echt helemaal in toen ik besefte dat iedereen op deze manier helemaal zelf een basisinkomen kan genereren. Als ik 3-4 jaar elke dag 5 minuten advertenties klik kom ik op een punt dat ik elke maand €2.500,- kan verdienen. Als ik ook meedoe met andere verdienmodellen of wanneer anderen mee gaan doen gaat dit nog sneller, maar…. ik kan het zélf bereiken en dat geeft zo’n vrij en krachtig gevoel. Want wat heb ik veel frustratie gevoeld de afgelopen jaren…. niet meer kunnen werken, niet (meer) kunnen vertrouwen op je lichaam… de mensen die hier ook mee te maken hebben zullen dit herkennen, anders is het gewoon niet te bevatten wat dit met je doet!

In de afgelopen twee weken kreeg ik een energetische healing en daarbij werd grote schoonmaak gehouden. Het was best pittig, maar ik merkte dat ik daarna nog meer stappen ging zetten. Ik voelde letterlijk ruimte in mijn hoofd komen. Er verdween spanning uit mijn lichaam en ineens begonnen er puzzelstukjes te vallen waar ik nog mee aan het werk mocht bij mezelf. Zo begon ik aan een coach-traject op gebied van hoogbegaafdheid. Ik ben nu bezig met module twee, wat gaat over mijn blauwdruk; wat wil ik het allerliefst in mijn leven? En dan kom ik toch weer bij datgene wat ik toen ik stopte met mijn praktijk al wilde: lezingen geven, workshops geven… Ik wil zo graag mensen verbinden, met mensen in gesprek, vertellen hoe ik stap voor stap een leven heb gecreeerd waarin niet alles over rozen gaat, maar waarbij ik niet meer leef in angst maar juist, ondanks alle hobbels leef in vertrouwen en dankbaarheid….

Het lijkt nog zo onbereikbaar om dit te realiseren, maar ik zet mijn focus er toch op. Alle ‘hoe’s’ laat ik leeg, het komt zoals het komt. Ik vertrouw erop dat het pad zich wel zal vormen. Ondertussen luister ik naar mijn lichaam. Ik heb mijn 6x per dag plat af kunnen bouwen naar 3x per dag. Ik kan weer een poosje in de tuin werken, ik kan weer een stuk fietsen, ik kan onze benedenverdieping weer in een keer stofzuigen én ik kan twee uur in de week vrijwilligerswerk doen. Zo heb ik vanmorgen ook weer met een demente mevrouw gepuzzeld en een wandelingetje gemaakt. Ze kijkt geregeld om zich heen naar de andere mensen bij deze dagbesteding en kan verzuchtend opmerken: ‘wat toch fijn dat deze mensen ergens terecht kunnen!’ Ik moet glimlachen en voel me dankbaar; wat fijn dat ik hier een bijdrage aan kan leveren!

Groeipijn…

Nee, ik bedoel niet de groeipijn die je hebt als puber wanneer je lijf sneller groeit dan je spieren of pezen bij kunnen houden. Ik bedoel de groeipijn die je nu nog kan ervaren, op volwassen leeftijd als je stappen zet die energie kosten…

Ik zit er middenin. Het besef dat ik met hersenletsel moet leven is de afgelopen maanden behoorlijk bij me geland. Lang heb ik in een situatie geleefd waarbij ik het gewoon maar naast me neer wilde leggen. Oké, ik weet nu waar mijn klachten vandaan komen en…. door….
Maar nu ging ik me er ook in verdiepen. Juist omdat ik de afgelopen maanden weer zo hondsmoe was. Ik ging info opzoeken op internet. Sloot me aan bij een facebookgroep over NAH. Las boeken over NAH en bijnieruitputting. Ik leerde veel, paste mijn voeding aan, slikte supplementen, nam veel meer rust op een dag en merkte bij mezelf hoe ik wíl blijven geloven in genezing. Ik blijf geloven in mogelijkheden en kan me er niet bij neerleggen dat dit alles is wat mogelijk is door het letsel. Misschien wel op dit moment, maar niet voor altijd….

Ik ging kijken waar mijn angsten en beperkingen nog lagen. De eerst waar ik op uit kwam was het financiële stuk. Als ik niet meer kon werken, kon ik ook niet verdienen en dat had invloed op mijn zelfbeeld. Zo hing inkomen immers vast aan prestatie en beloning en geloof ik juist in overvloed voor iedereen. Toen ik die beperkingen onder ogen zag, kwamen er ook andere mogelijkheden van verdienen in beeld en ik besloot om me daarin te verdiepen en ermee aan de slag te gaan. Door inkomen los te koppelen van prestatie ging er een hele nieuwe wereld voor me open!
Een tweede beperking voor me was dat mijn wereld zo klein werd. Als je niet meer kan werken, ontmoet je ook minder mensen. Ook omdat ik 4-6 keer per dag een rustperiode inlaste was het lastig om activiteiten te plannen. Ik dacht al lange tijd na over vrijwilligerswerk, maar zag er tegen op om te moeten melden dat ik niet veel kon… totdat ik tijdens het googlen op een site kwam van een zorgboerderij voor mensen met dementie en NAH. Ik nam contact op en kon daar beginnen. Juist doordat zij kennis hebben van NAH, voelde het voor mij veilig. Zo zette ik weer stappen buiten de deur en ontdekte ik dat ik me, ondanks mijn lage energie niveau, nog steeds nuttig kon maken.

In de afgelopen maanden belde mijn osteopaat tot twee keer toe onze afspraak af. Iemand reageerde: ‘Nou, dat is raar, hij kan je toch niet zomaar laten zitten!’ Maar ik wist waarom hij afbelde en voor mij betekenen zulke dingen ook altijd even:  ‘alert zijn!’… wat moet er gebeuren en waar dient dit toe?
Enkele maanden geleden had ik contact met Mara Riewald, die healende coachsessies geeft. Toen we het erover hadden voelde ik me te belabberd om het aan te gaan. Nu besloot ik dat het tijd was om op deze manier verder te gaan kijken. Ik nam contact op met Mara en zij had tijd om mij op korte termijn een sessie te geven. Tijdens het consult ‘kijkt’ Mara op energetisch niveau naar blokkades en belemmeringen. Ze kijkt naar de energie in je lichaam en hoe die stroomt of juist verstoord wordt. Ze helpt het lichaam te reinigen en chakra’s op te schonen. Wat een bijzondere ervaring was dat! Maar het maakte ook veel los. De eerste dagen voelde ik me beter, ik zag zelfs de bomen in het bos anders, voelde ze en genoot van deze ervaring. Ik voelde mijn lichaam beter en kreeg meer rust in mijn hoofd. Na een paar dagen werd alles weer onrustig en ik voelde ik angst voor veranderingen. Want waar stond ik? Wat gebeurde er in mijn lichaam? Stel dat ik wel fit kon worden? Weg uit de veiligheid van ‘niet fit zijn’, de veiligheid van ‘niet goed genoeg zijn’. Ik voelde me volledig uit ’t veld geslagen. Mara hield contact en hielp me verder en ik ging het aan. Ik bleef, diep van binnen,  vol vertrouwen . Ik wilde hierdoor heen want herkende het als groeipijn. De pijn die je voelt bij grote veranderingen, de angst die de kop op steekt. De drempels en hobbels om nieuwe stappen te zetten….

Ik huilde veel, maar merkte ook dat ik meer in mijn kracht kwam te staan en dat daarmee ook de twijfel kwam, wat moest ik nou? Wat wilde ik eigenlijk? Kon ik me echt een wereld voorstellen waarin ik weer energie mocht ervaren en eindelijk mijn echte leven kon gaan leiden? Hield ik mezelf niet vreselijk voor de gek? Zat er echt geen steekje los bij mij? Maar met de kracht kwam ook de wil om verder te gaan. Eindelijk te gaan voelen waar ik al jaren naar toe gewerkt had. Erkenning van wie ik ben, mogen ZIJN.

En toen zag ik, toevallig J,  een masterclass van Adrienne van den Bos over hoogbegaafdheid en de kenmerken daarvan. Ik zat te huilen achter de computer. Wat een herkenning! Adrienne vertelde verhalen over hoe mensen vastliepen in het leven doordat ze zich altijd aanpasten en dom voelden.
Hoe mensen lichamelijke klachten ontwikkelen door niet zichzelf te mogen of kunnen zijn. Voor mij viel het kwartje. Waar we de afgelopen jaren zo mee bezig waren geweest voor onze jongens, speelde ook voor mij… en hoewel ik eigenlijk wel weet dat ik ook hoogbegaafd ben, had ik dat ook voor het gemak naast me neer gelegd… omdat ik er niet aan wilde, omdat ik me schaamde en bang was voor nog meer oordelen van anderen….

Het is tijd om mijn eigen pad te gaan bepalen. Zelf te gaan kijken welke weg ik wil lopen, mét mijn eventuele beperkingen, maar zonder me meer aan te passen naar de meningen en oordelen van anderen. Want ik wil niet geloven in: ‘je moet er maar mee leren leven’. Nou ja, toch wel, maar dan wel op mijn manier!

En het begint met aangaan wat is…. ik huil, ik slaap, ik kijk omhoog en bid, ik vraag het team van engelen om mij te helpen mijn pad te mogen vinden. De kracht te krijgen om echt te gaan waar mijn hart me brengt, zonder angsten, maar in vertrouwen! Ik dank voor de mooie kansen en mooie mensen die op mijn pad komen, juist nu wanneer ik ze zo nodig heb. Bedankt Mara en Adrienne voor het mooie werk dat jullie doen en dat jullie een poosje mee willen lopen op mijn pad!

Een kl**** dag met een gouden randje

Vandaag voelde ik me zo kl****.
Slecht geslapen en dan merk ik het
’s morgens al, of eigenlijk voelde ik het gisteravond al. Mijn planning over de dag was niet helemaal goed en zo kwam het dat ik gisteravond nog met de hond ging wandelen en daarna niet plat ging ‘omdat het toch al bijna bedtijd was’. Dat is dan eigenlijk gewoon teveel voor me. Ik ben dan zo honds en hondsmoe.

Vannacht lag ik een poos wakker en vanmorgen merkte ik bij het wakker worden al dat de slaap vannacht niet voldoende was geweest. Mijn accu was niet genoeg opgeladen.
Vorige week zag ik daar een mooie video over, hoe dat werkt bij mensen met niet aanboren hersenletsel. Waar je batterij normaal gesproken oplaadt tot vol niveau, laadt hij bij mensen met letsel vaak maar op tot halverwege. Als je dan ook nog eens overprikkeld bent of een dag over je grenzen gaat duurt dat opladen alleen maar langer en kan het dus zijn dat je na een nacht slaap nog maar op een kwart vol zit. Terwijl de dag dan alweer begint.

Ik zelf  denk dat dit proces bij veel meer mensen speelt. Ook mensen die chronische pijn of veel stress hebben komen naar mijn idee langzaam in dat proces van niet meer volledig opladen. Burnout, oververmoeidheid … Bij mij resulteerde het in een uitgeputte bijnier, met gelijksoortige verschijnselen.

Een dikke week geleden dacht ik dat ik wel met drie keer per dag rusten toe kon én langzamerhand weer wat meer kon gaan doen. Fout gedacht, het had waarschijnlijk het een of het ander moeten zijn. Daar kwam ik dus na een dag of vijf achter; ik hobbelde weer helemaal achteruit en het voelde of ik weer op een nulpunt kwam. Ik nam meer rust en na twee dagen voelde ik me weer wat beter.
Ik vond het  fijn om te zien dat het opladen nu toch al wat vlotter gaat dan 2 maanden geleden…. maar goed, opnieuw een keuze maken dus: of minder rusten op een dag, of toch 4x plat en tussendoor wat meer gaan doen.

Ik koos voor het laatste, want ik had wel weer zin om wat meer te doen. Had er zo nu en dan weer zin in om even wat in de tuin te doen. Of een klusje in huis. Of wat te doen voor mensen die willen starten met online geld laten groeien, of even een boodschap halen.
Wat me opviel was dat ik nu ineens weer in slaap viel zodra ik plat ging. Was ik eigenlijk in de voorgaande week op een punt aanbeland dat ik 3 van de 4x keer gewoon lag te wachten totdat de tijd om was, nu sliep ik weer elke keer. Hieruit concludeerde ik dat deze kleine klussen dus al weer genoeg energie vroegen voor dit moment….

Zo lag ik vanmiddag op mijn strandbed in de tuin en dacht terug aan vroeger, toen ik nog voor een baas werkte. Toen was ik vaak al niet fit. Hoe vaak ging ik niet met hangen en wurgen toch maar naar het werk. Ik wilde voldoen aan de verplichting, wilde er zijn, moest het aankunnen van mezelf… Dit is waar ik de afgelopen jaren vaak aan dacht. Ik wilde zo graag weer van alles kunnen, maar níet meer aan het werk terwijl mijn lichaam eigenlijk aangaf het niet aan te kunnen. Die stress wilde ik nooit meer. Nu klik ik vanaf mijn strandbedje 5 minuten advertenties en zie mijn commissie groeien.

Ik voel me, naast dat ik me kl****  voel, ook dankbaar. Ik kan nu dingen meer los van elkaar zien dan vroeger. Inkomen zit voor mij niet meer vast aan (hard) moeten werken. Ik hoef niet meer over mijn grenzen te gaan om financiële vrijheid te krijgen. Ik denk verder en vraag me af wat ik met het eerste geld ga doen dat straks vrijkomt. Een hulp in de huishouding betalen? Of een weekendje strand?

De hond komt bij me zitten. Ik pak een kam en kam haar vacht. Ze hijgt en heeft het warm. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik vind het leven niet gemakkelijk op dagen als deze. Maar ik besef wel dat het er allemaal mag zijn, dat ik er mag zijn, met mijn vermoeidheid, met mijn ‘beperking’, met mijn tranenstroom die nooit lijkt te stoppen. Ik wil mij er niet meer voor en mee verstoppen. Het mag er zijn. Het is niet erg dat mensen zien dat ik het soms even niet trek. Ik durf het aan te gaan.

Ik heb nog te vaak gedacht: het moet er uit zien alsof ik het overwonnen heb. Het moet er uit zien dat ik sterk ben, dat ik het tóch wel aan kan… maar nee, ik wil dat niet meer.

Ik wil de strijd aangaan met de taboe. De taboe van het niet kunnen werken of niet willen werken, maar evt. wel op een gemakkelijke manier geld kunnen en durven verdienen. Ik wil de taboe verder doorbreken voor de kinderen die niet het gebaande pad van school kunnen doorlopen en er voor kiezen om zonder diploma van school af te gaan. Ik wil de taboe aangaan van niet mogen huilen en vooral niet in het openbaar. Ik wil de taboe aangaan van me niet kl**** mogen voelen en tegelijkertijd dankbaar en vol vertrouwen. Want het kan naast elkaar. Het leven is niet alleen maar ellendig of alleen maar mooi. Al lijkt het (aan de buitenkant) vaak wel zo. Ik wil ZIJN, volledig zijn en lak hebben aan wat iedereen van me denkt. Ik wil open mogen zijn en niet hoeven concurreren met al die mensen op facebook die het zo goed voor elkaar hebben. Mensen waar alles bruist en positief is… ik wil mijn échte leven delen. Ik wil dat het er mag zijn. Ik kijk naar mezelf en geef mezelf de toestemming … ik mag er zijn…. mijn keuzes mogen er zijn.
Ik gun mezelf, mijn man en mijn kinderen het beste op alle gebied. Ik pas ervoor om te doen wat de maatschappij van me verwacht. Ik wil niet moeten voldoen aan wat een ander denkt dat goed is voor ons, ik hoef geen diagnose of ‘goedkeuring’om een uitkering te mogen ontvangen, dan doe ik het liever zonder, ik wil niet leven vanuit beperkte overtuigingen, ik hoef niet binnen het systeem te passen en mijn kinderen hoeven dat ook niet van mij.  Ik wil juist buiten de paden lopen en ontdekken wat er nog meer in het leven is. Dream big!

En ik wil mezelf vooral in liefde zien. Ik ben niet zielig omdat ik niet kan werken of een klap op mijn kop heb gehad. Ik ben niet bang om mijn angsten aan te gaan, maar soms kan ik niet anders dan even alle angst te voelen en dat is ook juist goed om weer te kunnen groeien. Ik wil mild zijn voor mezelf, troost mogen zoeken waar ik dat nodig heb. Mijn eigen leven in willen richten al past dat vaak zo niet in de huidige maatschappij.

En waar ik vroeger de overtuiging had dat de hele dag kl***** zou zijn als ik zo uit bed kwam, geef ik mezelf vandaag de ruimte. Ik rust wanneer ik wil, ik geniet van een spelletje doen met mijn jongste zoon, ik jank alles bij elkaar als ik me shit voel en schrijf mijn gevoelens van me af, het is goed. Het mag er zijn. Morgen weer een nieuwe dag en vandaag?
Vandaag was gewoon een kl****dag, maar met een gouden randje….

De taboe van makkelijk (veel) geld verdienen

Weet je dat ik best getwijfeld heb om te delen over mijn stappen in het online geld verdienen? Er staken ineens angsten de kop op: kan ik dat wel doen, wat is het risico, wat vinden anderen daarvan? 
Ik ben al langer op zoek naar antwoorden mbt leven in overvloed…. is dat ook voor mij bedoeld? Mag ik wel (veel) geld verdienen als ik er niet bikkelhard voor werk?

Gisteren viel voor mij het kwartje van mijn dilemma in de afgelopen jaren… Ik wil mijn zijn, mijn doen en laten loshalen van geld en inkomen. 
Wat ik nu creëer is dat ik heel simpel geld kan verdienen (zelfs met mijn lage energie-niveau) en dat ik me verder helemaal kan richten op de dingen die mij energie geven! 
Ik kan gaan doen waar mijn hart ligt. Ik ga een paar uurtjes vrijwilligerswerk doen, ik ga op termijn gratis moodboard-workshops geven, ik ga ‘uitgestelde koffie’ weggeven; gewoon omdat dat in mijn aard ligt. Omdat ik dat het liefste doe, geven zonder er wat voor terug te hoeven. Dienstbaar zijn omdat ik een ander een glimlach wil geven, een luisterend oor, een helpende hand…

Dit is wat ik in mijn praktijk al merkte: ik wilde niet werken óm te verdienen’, ik wil mensen helpen vanuit mijn hart. Los van gedachten als ‘wat levert het op’ en ‘krijg ik wel genoeg klanten’.
Voor mij vielen er kwartjes in de afgelopen week en daarom deel ik er ook over. Ik zet me over mijn angst van de mening van anderen heen. Ik ga, voor mezelf, over de taboe van het geld verdienen heen, want dit is het pad dat volgt op de stappen die ik zette naar leven in vertrouwen en dankbaarheid.

Zoals ik al eerder schreef: ik droom weer, ik heb weer doelen, ik heb nieuwe mensen leren kennen, ik heb video’s gemaakt met uitleg en vind dat super leuk om te doen! Dat is voor mij het belangrijkste; zoals Gabby Bernstein zegt: ‘make joy your job….’ dit kan ik het beste als ik los kan komen van het ‘moeten presteren’ of het moeten voldoen aan eisen van maatschappij of instanties, het kijken naar ‘levert het genoeg op’.

Voor mij voelt het goed.

En jij? Heb jij er al veel over gehoord/gelezen op bijvoorbeeld facebook? Wat doet het met je? Zet het je in weerstand? Skepsis? Of nieuwsgierigheid? Durf je met me te delen; juist over dit onderwerp waar nog zoveel ‘beperkte overtuigingen’ op kunnen liggen vanuit onze opvoeding ‘je moet hard werken om je geld te verdienen’, ‘je moet buffelen om het goed te hebben’, ‘geld stinkt’ etc…

Voor mij is het goed geweest om naar deze overtuigingen te kijken. Ik sta ervoor open en durf het gesprek erover aan te gaan, maar met respect voor elkaar en niet op de manier die op het moment ook voorbij komt op facebook…. met modder gooien, oordelen, veroordelen…

Nee, gewoon van mens tot mens. Omdat we toch allemaal hetzelfde doel nastreven? Het goed hebben; zodat we geen financiële zorgen hebben en met plezier ons ding kunnen doen!

Moe, moe, moe.. deel 4: rust!

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 4: rust!

Moe, moe, moe… deel 3: stress

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 3: stress

Moe, moe, moe…. deel 2: een slaapmasker

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe…. deel 2: een slaapmasker

Moe, moe, moe …. Deel 1

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 1

 

 

Waarom ging ik offline?

Al langer voelde ik me niet helemaal happy. Mijn vermoeidheid nam toe en ik merkte dat ik mede daardoor steeds minder lekker in mijn vel kwam te zitten.

Onze oudste liep al jaren tegen problemen aan binnen het onderwijs en zat sinds september 2018 thuis. De sfeer in huis werd er een stuk beter door, maar natuurlijk gaf het ook zorg. Er volgden veel gesprekken met school, de onderwijsinspectie, onderwijsconsulenten en de gemeente. Uiteindelijk vonden we een goede oplossing voor hem. Een oplossing waarbij het echt ging om maatwerk. We zijn zo blij dat school, de inspectie en de gemeente open stonden voor onze ideeën en met name de wensen van onze zoon. Het gaat nu goed met hem. Hij studeert via een instituut in Amerika, behaalde daar eerder al een iOS-programmeurs diploma. Heeft drie maanden stage gelopen op een ICT afdeling van een groot bedrijf en kreeg daar vervolgens een baan aangeboden!
Voor mij is het doorlopen van dit hele proces weer een bevestiging van hoe belangrijk het is dat wij ons eigen pad volgen in het leven!

Ondertussen raakte ik mijn eigen pad een beetje kwijt… ik stond weer in de stand van vooral doorgaan en zorgen dat mijn zoon op een goede plek kon komen. Ik nam te weinig rust, omdat ik vond dat ik het al heel goed deed met 1x rusten per dag. Meer moest toch niet nodig zijn… en zo ging ik weer over mijn grenzen heen.

Ik sprak erover met mijn osteopaat. Hij legde mij nogmaals uit dat mijn prikkelverwerking niet goed is. De filters die normaal gesproken aan staan vanuit je hersenen zijn bij mij door het letsel dat daar zit uitgezet. Alles komt dus ongefilterd binnen; geluiden, geuren, aanrakingen, bewegingen, licht… en dat geeft steeds een basis hoeveelheid aan stress voor mijn lichaam. Stress moet gebufferd worden en dat gebeurt normaal gesproken oa door het hormoon cortisol dat geproduceerd wordt in de bijnieren. Heb je langdurig teveel stress dan kan de bijnier uitgeput raken. Dit was bij mij het geval en hoe meer ik me er de afgelopen weken in verdiept heb, hoe meer ik er van overtuigd ben dat dit ook een rol kan spelen bij veel mensen met bv. burnout, chronische vermoeidheid en chronische pijn.

Ik besloot dus om weer een time-out te nemen. Maar ik merkte dat ik ook wilde blijven delen en dat ik wat contact wilde houden met de ‘buitenwereld’, want thuiszitten maakt de wereld erg klein. Omdat ik ook nog steeds op zoek was naar mogelijkheden om toch wat inkomen te krijgen ging ik kijken naar andere manieren van bloggen. Zo kwam ik op Yoors. Een site waar mensen hun blogs, quotes etc. kunnen delen en daar punten voor krijgen. Uiteindelijk kun je deze punten uit laten keren in geld. Ik vond het een mooi concept. Des te meer omdat het steeds duidelijker wordt hoeveel facebook verdient aan content dat wij leveren. Ik schreef een aantal blogs over het thema vermoeidheid die ik deelde op Yoors. De links zal ik vermelden op mijn website, dus als je het leuk vindt om te lezen, dan zie ik je daar graag. Om te kunnen reageren moet je je registreren. Dat levert jou én mij (als je aanmeldt via mijn link) punten op. Zo kun jij zelf ook punten sparen door te delen of te reageren op blogs. En ik kan niet anders zeggen: het is een super gezellig en open platform.

Langzamerhand knap ik weer op en er gebeuren bijzondere dingen. Zo zie ik weer dat het leven pas stroomt als ik zorg voor voldoende rust. Ik zoek de stilte, zoek verbinding met God en de natuur en pas dan worden er voor mij weer nieuwe paden zichtbaar. En zo komt het dat ik toch dankbaar kan kijken naar deze periode, die ogenschijnlijk alleen maar gevuld is met moeite, vermoeidheid en frustratie, maar juist ook de weg weer vrij maakt naar groei en bewustwording!

Blij van de zon!

Merk jij het ook in de afgelopen dagen? Het zonnetje schijnt weer en je humeur krijgt meteen een oppepper. Dan merk je pas hoezeer we weer toe zijn aan de zon. Deze winter was een donkere winter, met veel meer grauwe dagen dan een gemiddelde winter. We zijn de druilerige, grauwe dagen op een gegeven moment wel zat. Ook voor je lichaam is het goed dat de zon weer schijnt, want juist in de winter hebben we de zon zo hard nodig, met name voor de aanmaak van vitamine D.


Tekort aan vitamine D

In Nederland zijn er veel mensen met een tekort aan vitamine D. Vooral in de winter, maar zelfs in de zomer komen er veel tekorten voor. Dit komt door ons klimaat, waarbij de zon niet alle dagen schijnt, maar ook door ons leefpatroon. Veel mensen zijn veel binnen door school, werk en andere binnen-bezigheden. Om voldoende vitamine D op te bouwen is het noodzakelijk dat wij juist voldoende bloot worden gesteld aan de zon. Onder invloed van de zon wordt er dan door onze huid vitamine D gevormd. Maar juist omdat er ook zoveel aandacht is voor de ‘slechte’ kanten van zon op je huid, smeren we in de zomer, als de zon wel schijnt onze huid vaak vol met allerlei middelen…

Hoe vul je tekorten aan?
Kortom, wil je voldoende vitamine D binnenkrijgen dan is het vaak nodig om, naast het regelmatig eten van eieren, roomboter, vette vis (haring, zalm, paling en sardines) extra vitamine D te slikken in de vorm van een supplement. Hiervoor kun je, zolang de R in de maand is, pure levertraan gebruiken, zoals onze (groot)ouders dat vaak al deden. Vind je dat niet lekker dan kun je levertraan tegenwoordig in capsules krijgen of een supplement slikken in de vorm van een tablet of in druppels.

Vet-oplosbaar
Vitamine D is een in vet oplosbare vitamine, dat betekent dat je voor de opname vet nodig hebt. Als je een tablet of poederhoudende capsule als supplement gebruikt is het belangrijk dat je die inneemt met een vethoudende maaltijd. Je kunt er ook voor kiezen om een supplement te gebruiken op basis van een oliehoudende capsule of een vloeibaar supplement op oliebasis.
Hoeveel vitamine D je extra moet slikken is per persoon afhankelijk. De aanbevolen doseringen op de verpakking kun je als minimum aanhouden, omdat het richtlijnen zijn voor de hoeveelheid die je nodig hebt om niet ziek te worden door een tekort. Met name in de winter is een hogere dosering vaak wenselijk.

De zon als bron
Wat ik zelf doe met dit weer? Ik blijf mijn supplement gebruiken tot in ieder geval april en in sombere zomers slik ik mijn vitamine D gewoon door. Maar dat neemt niet weg dat ik ook juist ga voor die extra zonnestralen: jas aan en lekker naar buiten. Elke dag minimaal een half uur en dan proberen zoveel mogelijk zon op je blote huid te krijgen. Ik kan niet wachten tot de temperatuur nog iets hoger wordt, dan zit ik ’s middags heerlijk een half uurtje in de zon, winterjas aan, sjaal om, maar gezicht en armen bloot…. Heerlijk even tanken op de meest natuurlijke manier die het zonnetje ons biedt. Geniet ervan!!

Vergelijken geeft een gevoel van falen…

Een grote frustratie van mijn vermoeidheid vind ik dat ik niet ‘gewoon mijn ding kan doen’ en aan veel dingen ‘niet mee kan doen’. Ik kan niet zomaar een dag met een vriendin op stap, ik kan niet even op en neer rijden naar familie. Afspraken plannen is lastig want ik weet van tevoren niet hoe ik me zal voelen. Een feestje ’s avonds houd ik vaak moeizaam vol, alle geluiden, alle mensen om me heen…het vreet energie. Maar ook de hond uitlaten, het huishouden doen, even een boodschap doen… Niets gaat eigenlijk ‘zomaar’ vanzelf.

Laatst hoorde ik mezelf nog zeggen: ‘ik wilde dat ik qua energieniveau weer 5 jaar terug was.’ Toen was ik ook moe, maar kon ik het met de nodige aanpassingen toch op de been houden. Toen kon ik best een dag in de tuin bezig zijn, of in een keer alle ramen wassen. Ik moest mijn grenzen goed bewaken, maar als ik nu terug kijk, kon ik toen best veel.

En hier raak ik denk ik een belangrijk stukje, want juist dat vergelijken met hoe het was, geeft frustratie. Kijken wat ik toen wel kon en nu niet meer kan, maar ook kijken naar wat anderen allemaal kunnen en ik niet.
Ik las een quote van Mark Twain die mooi verwoord wat er speelt: ‘Comparison is the death of joy.’ En hoe waar is dat, want zien we het niet overal terug? We leven in een wereld waarin we constant vergelijken en dat heeft al voor heel wat verdriet en teleurstelling gezorgd. Er wordt van alles vergeleken: cijfers op school, sportprestaties, lichamen, outfits, kapsels, omzet, auto’s, facebooklikes… alles komt op een weegschaal en alles weegt mee in jouw waarde. We leren dat we ‘goed genoeg’ moeten zijn, anders zorgen we voor teleurstellingen bij anderen én onszelf. Mogelijk worden we zelfs afgewezen, nagekeken of uitgefloten.

Zo be- en veroordelen we elkaar, maar zo, merk ik, be- en veroordeel ik mezelf ook nog té vaak! De lat moet hoog en door te vergelijken met wat ik vroeger kon of wat anderen kunnen haal ik mezelf naar beneden…

Een mooie oefening uit de boeken die ik lees over ‘Een cursus in Wonderen’ is er in alle situaties voor te kiezen om licht te zien. Zo kun je als je in een heftige situatie zit ervoor kiezen om steeds voor jezelf te herhalen: ‘Ik kies ervoor om licht te zien in deze situatie.’ Ook als je merkt dat je moeite hebt met een persoon, omdat deze bijvoorbeeld een oordeel over jou heeft, kun je ervoor kiezen om juist te focussen op het positieve in die persoon door te affirmeren: ‘Het licht in jou is alles wat ik zie’. (voor wie interesse heeft: Gabrielle Bernstein schreef hier een mooie blog over https://gabbybernstein.com/say-one-sentence-see-world-differently ).

Maar ik ga nog een stapje verder omdat ik weet dat de meeste verandering begint bij mezelf en hoe ik tegen mezelf aankijk. Voel ik frustratie omdat ik tegen mezelf aanloop dan kies ik ervoor om óók tegen mezelf te zeggen ‘Het licht in mij is alles wat ik zie.’ En is dit niet precies wat ik leer uit ‘Een cursus in Wonderen’, maar ook weet vanuit mijn geloof? In Gods ogen ben ik perfect. Het maakt niet uit wat ik wel of niet kan in vergelijking met vroeger of in vergelijking met anderen. Het gaat er niet om wat ik kan, maar wat ik BEN!

En zo verander ik het beeld van de wereld en het beeld dat ik heb ten opzichte van mezelf steeds meer van een beeld waarin falen een grote rol speelt naar een beeld waar geen vergelijking en oordeel is, een beeld waar alle ruimte is voor licht en liefde!