Het is maandagmorgen en mijn mobiel laat een fluitje horen. Een appje van een goede vriendin: ‘gaan we naar het bos?’ Yes, lekker. We zijn net terug van vakantie naar de zon. Ik breng mijn zoon naar school, doe wat boodschappen, zet een wasmachine aan en ontmoet haar op de parkeerplaats bij het bos. We wandelen daar vaak. Zonder route te bepalen, gewoon een paadje kiezen dat ons op dat moment aanstaat. Geen doelen, geen tijdslimiet, gewoon lopen tussen de bomen. Af en toe zien we een aantal reeën en steeds worden we dan vervuld met verwondering; zo veel moois, zo dicht bij huis.
We wandelen vaak de laatste maanden omdat we allebei op een kruising in ons leven staan. Welk pad kiezen we? Kunnen we zonder einddoel te bepalen stappen zetten? We praten veel, over werk, kinderen en relaties, over gevoelens, emoties en verlies van dierbaren. Over ideeën, passies, kortom: over het leven.
Vakantie
Zo ook vandaag; in mijn vakantie zat ik aan het strand en overdacht een aantal van mijn (belemmerende) overtuigingen. Ik denk steeds dat ik eerst nieuwe opleidingen moet gaan volgen, voordat ik weer werk op kan pakken. Ik ben er van overtuigd dat ik eerst (weer?) helemaal topfit moet zijn voordat ik zover op mijn lichaam kan vertrouwen dat ik kan gaan werken. Ik ben er van overtuigd dat er niemand op mij en mijn verhaal zit te wachten. Ik heb een issue met geld; waarom zou ik weer gaan werken als het financieel niet per se nodig is? Waarom zou ik mezelf al die stress en ‘moeten presteren’ weer op de hals halen?
Maar zittend aan het strand bedenk ik dat ik zo graag wat vaker een weekendje naar het strand zou willen. Liefst met mijn jongste zoon, omdat ik hem zo zie genieten. Hij speelt met de golven, praat met de golven, rent weg van de golven, lacht met de golven… Hij doet me denken aan hoe ik zelf als kind was. Eindeloos kon ik spelen bij de zee en in het zand. Ineens komt er een besef binnen dat ik echt mag gaan doen wat ik leuk vind. Het delen van kennis, het inspireren van mensen, misschien zelfs een sparringpartner zijn en…. ik hoef daar niets nieuws voor te leren. Ik heb mijn ervaringen uit mijn praktijk. Want ook al heb ik mijn praktijk stop gezet, dat betekent niet dat ik alle kennis kwijt ben. Dat betekent niet dat mijn opleidingen niet meer geldig zijn, dat betekent niet dat ik me zou moeten omscholen. Nee, ik kan al mijn kennis op een andere manier gaan gebruiken.
Al zittend op het strand, beginnen ideeën te ontwikkelen. Begint er energie te stromen, begin ik rust te voelen. Het is goed zoals het allemaal gelopen is de afgelopen jaren. Het is prima op de plek waar ik op dit moment sta. Het mag er zijn, mijn twijfel, mijn onrust, maar nu ook mijn ideeën, mijn gevoel van vreugde en ontspanning en enthousiasme….
Perfectionisme?
En zo lopen we dus in het bos en komen we aan de praat over ideeën die zich in ons hoofd bevinden, maar waarvan er heel veel nooit uitgevoerd worden. Waarom is dat zo? Bij mij is het omdat ik altijd vind dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik moet mijn plannen eerst helemaal uitwerken. Ik moet alles op papier hebben staan. Liefst dubbel of twee versies, zodat alles geback-upt is en ik ook nog keuze heb. Ik moet het helemaal voor me hebben en dan….. is er nog iets dat niet perfect is; dus nog even dat en dan….
Ik weet dat ik de ladder niet helemaal in een keer hoef te beklimmen, ik weet dat ik mag beginnen met kleine stapjes. Ik weet dat ik tussendoor mag rusten en opnieuw mag focussen. Ik ga nu beginnen met de eerste stapjes zetten in vol vertrouwen dat ik geen einddoel hoef te hebben, dat ik geen planning hoef te hebben. Dat ik mag genieten van alles wat ik onderweg tegen kom. Dat ik gewoon mag starten en dat ik geleid zal worden….
De eerste stap
Ik kom thuis, doe de computer aan en krijg in mijn mailbox een filmpje van een challenge. Het is een challenge over jezelf zichtbaar maken op internet via video’s (Video Business Challenge van Zarayda Groenhart). De opdracht is om een filmpje van jezelf te maken en te vertellen wat je doet en waarom. Dit filmpje plaats je dan op haar facebook, een eerste stap om jezelf zichtbaar te maken.
Ik krijg de zenuwen, maar weet wat ik te doen heb…. Ik neem een korte pauze, klop via de EFT/tapping een aantal triggers weg en neem een filmpje op. Geen opname via de camera, met knippen en plakken, nee ik doe het live op Periscoop! Ik heb geen live kijkers, maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb mezelf zichtbaar gemaakt, ik heb verteld wat ik wil gaan doen. Ik heb de eerste stap op de ladder gezet!
