Categoriearchief: doelen stellen

Vrijheid, terwijl je verplicht thuis zit




Wat komt er toch veel voorbij deze dagen.

Steeds opnieuw staan we voor de uitdaging om te kijken waar we de focus op leggen.
Ik zelf was ook even een dag van mijn padje en ik merkte hoe snel ‘angst’ dan bezit van me neemt.

Niet direct angst voor Corona, die heb ik niet. Wel angst voor de wereld waar we in leven. Want wie kunnen we vertrouwen? De media? Voor mijn gevoel niet… Want kloppen de berichten over Corona en de aantallen? En dan de politici? Waar baseren zij hun besluiten op? En wat met betrekking tot het uitrollen van het  5G netwerk en de eventuele relatie hiervan op Corona? En wat is er nog meer gaande?  Sommige berichten me geven hoop, anderen berichten geven me onrust…

Als je niet oppast neemt de angst je over en dat is nou juist wat je ‘moet’ zien te voorkomen. Want weet je wel hoeveel invloed angst heeft op jouw lichaam? Angst geeft stress en stress geeft verzuring van jouw systeem. Verzuring van het lichaam geeft ziekte en zo lijkt het cirkeltje rond.

Voor mij dus tijd om eens op een rijtje te zetten wat voor mij belangrijk is:
– elke dag oefening in dankbaarheid en vertrouwen. Dat doe ik o.a. door lezen en schrijven;
– elke dag naar buiten of voor een wandeling of lekker de tuin in;
– elke dag zorgen voor goede voeding, met voldoende groenten en fruit, maar ook gewoon een keer genieten van wat ‘fouts’ tussendoor;
– elke dag minimaal 2 liter Kangen Water, vol antioxidanten,  ontzurend en ontgiftend! Zo houd ik de hydratatie en balans in mijn lichaam optimaal;
– elke dag bedenken waar ik blij van wordt; een belletje met een vriendin, lezen in een goed boek, een spelletje met een van de kinderen etc. Door, ondanks alles wat er is, leuke dingen te blijven doen blijf je in een hoge energie;
– elke dag tijd besteden aan mijn business. Wat ik opbouw kan gelukkig online én offline. Ik adviseer mensen over het Kangen Water, zodat ik ze kan ondersteunen met info over hun lichaam en immuunsysteem. Daarnaast help ik mensen die distributeur willen worden op weg, want hoe mooi dat de vraag naar de Kangen apparaten steeds groter wordt!
– ik laat de tv zoveel mogelijk uit. Een krant lezen doe ik al jaren niet meer omdat ik daar nooit blij van werd. Nu volg ik zo min mogelijk nieuws en als ik wat volg, volg ik datgene waar ik blij van word, wat resoneert met mij…

Eigenlijk is het ‘simpel’: leven in het NU! Het leven klein en eenvoudig maken en de innerlijke rust bewaren. Weerstand tegen alles wat is loslaten en niet oordelen over alles wat je leest of hoort (en dat proberen is al heel wat 😉

Zo voel ik me het grootste deel van de tijd vrij, ook al ben ik beperkt doordat ik thuis moet blijven.

Het doet me denken aan een cursus die ik deed bij T. Harv Eker waarin een hoofdstuk ging over ‘ons leven in chaos en drama’. Zijn advies was:

‘Accept with grace and take steps to make things better’

Daar ligt het startpunt… eerst accepteren wat is. En dat betekent dus niet dat je het gelaten toelaat en alles maar ondergaat als slachtoffer. Nee, je accepteert dat alles is zoals het is en vervolgens mag je kijken hoe je de situatie beter maakt. En dat kan dus o.a. door zelfzorg en zorg voor jouw naasten. Of bijvoorbeeld bezwaar maken tegen uitrol van 5G om zo jouw grens aan te geven…

En ben je het ‘pad’ wel even kwijt door alles wat speelt? Adem dan rustig in en uit en herhaal de woorden ‘ik vertrouw (op U)’ /’I trust’ een aantal keer. Daarna kun je afsluiten met de woorden ‘Dank u’/‘Thank you’. Voel maar of dat je rust geeft. Juist op de dagen dat het even niet wil is dit een goede oefening om te blijven herhalen.  Als alles helemaal donker voelt en je het niet weet waar je het zoeken moet….

Keer naar binnen, want daar ligt de vrijheid.

Wat creëer jij?

foto en oefening in deze blog
uit ‘The Power’ van Rhonda Byrne.

Toen ik veel plat lag heb ik mezelf kunnen leren om vanuit angsten over te stappen naar de energie van dankbaarheid en vertrouwen. Elke dag ben ik dankbaar dat ik dit proces heb mogen doorlopen. De weg was pittig, maar het heeft me zoveel gebracht!

Ik heb vooral veel uit boeken gehaald. Boeken over mindset, boeken over liefde vs angst en ik heb er heel veel aan gehad om te schrijven. Door te schrijven kon ik dingen op een rijtje zetten voor mezelf. Het werkte als therapie, met een diepere heling dan ik ooit in ‘echte’ therapie ervaren had.

Ik lees, ook nu het beter gaat, nog steeds graag. De afgelopen periode is een van de boeken die ik ‘op herhaling’ lees ‘The Power’ van Rhonda Byrne. Zodra ik dit boek uit heb, begin ik overnieuw en het bijzondere is dat er elke keer een ander stuk is dat me aanspreekt.

Zo las ik in de afgelopen dagen over ‘The point of creation’ en in een keer werd me duidelijk hoe ik dit, onbewust, zelf toegepast heb in de afgelopen jaren. Vroeger (oeh, dat klinkt lang geleden), dacht ik bij veel dingen namelijk: ‘dat is niet voor mij weggelegd’ of ‘Dat kan ik nooit bereiken’ of ik hoorde het stemmetje: ‘doe nou maar gewoon…’ Het hield me letterlijk klein, want door deze gedachten beperkte ik de mogelijkheden want door deze gedachten beperkte ik de mogelijkheden en kwam ik ook vaak letterlijk tot stilstand

Toen ik plat lag ging ik steeds meer visualiseren en affirmeren. Ik maakte een beeld waarin ik fit was, waarin ik liep te genieten, een beeld waarin ik de werkelijkheid her-creëerde. En in plaats van te denken dat het onmogelijk was dat deze dingen zouden gebeuren, focuste ik op dankbaarheid en vertrouwen. Ik zei tegen mezelf wat ik al jaren tegen de kinderen zei: ‘dream big!’ en waar ik dat vroeger nooit geloofde, voelde ik nu dat dit mocht. Ik mocht mezelf het beste gunnen!!

In ‘The Power’ beschrijft Byrne dat zolang jij denk ‘dit is te groot’, je naar het Universum uitzendt: ‘dit is echt zo groot, dat wordt moeilijk om te ontvangen, dat zal wel heel lang gaan duren…’ en dat zul je dus ook ontvangen. Maar the law of attraction kent geen groot of klein en ook het begrip ‘tijd’ speelt daar geen rol.

Een mooie oefening om eens uit te proberen of jij de ‘zienswijze vanuit angst’ kunt veranderen, is eens op te schrijven wat jij het liefst zou willen: een betere gezondheid, een mooi huis, een nieuwe baan, slagen voor jouw examens… alles kan en mag. Vervolgens ga je hieraan denken in de vorm van een stip. Een stip? Ja, een stip, want voor de kracht van de liefde, de kracht van het Universum (of welke naam jij ook maar gebruikt) is alles wat jij wilt kleiner dan een stipje in het grote geheel.

Teken dan een grote cirkel en in het midden zet je een stip. Naast die stip schrijf je wat jouw verlangen is. Kijk geregeld naar jouw tekening en besef je dat die stip nooit te groot is voor de wet van de aantrekkingskracht! Verder mag je alles loslaten, je hoeft niet te bedenken HOE jouw verlangen dan ingevuld zal worden, hoe je gezonder wordt, hoe je ooit een mooi huis zult krijgen, hoe je een andere baan zult vinden. Jij hoeft maar te vertrouwen op de mogelijkheden die het Universum te bieden heeft!

Zoals je inmiddels zult weten kon mijn lichaam herstellen door het drinken van ander water… had ik dat ooit kunnen bedenken? Nooit!! Als ik dat zelf had moeten bedenken waren de mogelijkheden direct op slot gegaan, want het zou wel zinnig moeten zijn hóe het volgens mij zou moeten ontstaan toch?

Dus laat al het HOE maar los, weet dat er voor elke droom en wens een mogelijkheid bestaat. Alles wat jij kan bedenken is er al, je mag open staan om te ontvangen! Durf jij? Teken vandaag dan die cirkel met de stip voor jouw wens en laat je verrassen door wat er komen mag. Het is je van harte gegund!

Hoeveel stress geeft ‘niet mogen doen waar je van houdt’?

Zo de jumos, ben ik net even een potje boos geweest zeg… en de mensen die me kennen weten dat ik niet heel snel boos ben. Ik heb wel vlot mijn woordje klaar, maar hou het wel netjes, als ik al boos ben hou ik dat vaak binnen, de tranen beginnen te vloeien als het heftig voelbaar is, maar echt boos…. nee, dat gebeurt niet zo vaak…

Maar vanmiddag dus wel en ik wil met je delen waarom. Onze jongste zoon heeft slikklachten. Er zijn foto’s gemaakt en er is duidelijk te zien dat het eten dat hij eet blijft hangen in het onderste deel van zijn slokdarm. Als daar veel eten zit, druk dat tegen zijn luchtpijp en krijgt hij het Spaans benauwd. Geen fijne ervaring om zo elke maaltijd naar binnen te moeten krijgen en ook niet fijn om hem zo te zien struggelen.

Al voordat de klachten begonnen had mijn zoon verschillende keren aangegeven dat er een aantal dingen op school niet lekker liepen. Net als onze oudste is hij hoogbegaafd (hb) en hb en school zijn niet de beste vrienden hadden we al gemerkt. Maar tot nu toe redde onze jongste zich er best goed mee. Hij houdt van leren en heeft het gezellig in de klas. Hij is super sociaal en tot nu toe waren de grootste problemen dat hij ‘nogal gevoelig is’ voor agressie/verbaal geweld en oneerlijkheid….

Tot begin van dit jaar, toen begon hij aan te geven dat hij nu al graag een aantal vakken wilde laten vallen en dan versneld door wilde met andere vakken. De vakken die hij leuk vindt wel te verstaan.
Hij is 13, zit in 3 gymnasium, doet wiskunde met de 4e mee, geniet vooral van wiskunde, scheikunde, natuurkunde, Grieks en Latijn. Heerlijk vindt hij die lessen en zonder problemen maakt hij daar ook stapels huiswerk voor.

Toen ik merkte dat de vakken die hem niet lagen (en dat wil niet zeggen dat hij er laag op scoort, maar dat hij de lessen/leraar/stof niet prettig vindt), ben ik gaan praten op school. Uit ervaring (en studie) is bekend dat het bij hb-ers net zo werkt als bij (veel) mensen met autisme; wat hen niet interesseert gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het is haast niet te doen om ze die kennis bij te brengen. Nou heeft onze jongste een enorm hoge verwerkingssnelheid, dus wat hij hoort kan hij vaak weer goed reproduceren, dus zijn cijfers zijn ook voor die vakken toch nog goed.

‘Waar doe je over’, zou je denken… nou, ondertussen weet ik wat het met iemand doet als hij/zij steeds maar moet doen waar hij/zij geen aardigheid aan heeft. Of zelfs een hekel aan heeft. Het geeft stress en uiteindelijk maakt het ziek. (Want ja, daar ben ik van overtuigd, dat aan vrijwel elke ziekte een flinke dosis stress ten grondslag ligt).

Voor mij gingen er dus bellen rinkelen toen mijn zoon slikklachten kreeg…. wat wil hij niet meer slikken? Is het iets ‘lichamelijks’ dat niet lekker loopt of is het de stress die deze klachten geeft. We gingen naar de dokter, kregen maagzuurremmers mee en werden in een later stadium doorgestuurd naar het ziekenhuis. Prima, ik heb niets tegen dokters op zich en weet dat de medische wereld een heleboel goede dingen kan doen. Toch knaagde er wat bij mij… er wordt gekeken naar wat er aan de hand is en wat daaraan gedaan moet worden… maar komt er ook in beeld wat de oorzaak is?

En dan volgt het wachten…. eerst op een afspraak in het ziekenhuis, dan op het maken van foto’s en nu weer wachten op de uitslagen. Ondertussen ga ik verschillende keren het gesprek aan met mijn zoon én met school. Er wordt besloten dat hij bepaalde uren mag skippen. Hij maakt dan alleen nog de toetsen en hoeft niet meer naar de lessen toe. Het leren voor de toetsen doet hij dan thuis. En wat blijkt… zijn cijfers gaan ineens weer omhoog. Waar een aantal vakken wat achter bleven wordt nu alles weer goed in de voldoende. Ik vraag mijn zoon hoe dat kan en hij geeft zonder nadenken aan: ‘als ik thuis leer en jij overhoort me, dan gaat het vlot en vind ik het veel fijner en gemakkelijker. In de les snap ik er nooit wat van en vind ik het veel te lang duren’….

Tot zover mijn zoon…. wat gebeurde er bij mij? Ik was moe de afgelopen week, doodmoe weer, zoals ik lange tijd niet had gevoeld en vanavond knapte er dus iets bij me… ik ben het zo zat… het moeten leven in een systeem waar ik voor mijn gevoel niet in pas. Ik ging vroeger ook niet met plezier naar school, mocht dan wel eens een paar dagen thuis blijven om bij te tanken, maar moest dan toch gewoon weer heen. In die jaren begonnen ook mijn vermoeidheidsklachten….

Ook toen ik volwassen was moest ik werken volgens regels waar ik niet achter stond… voor een baas, die bepaalde dat ik op een afdeling moest blijven waar ik me helemaal niet prettig voelde. Maar ook in mijn praktijk moest ik bv bepaalde scholing volgen waar ik niets aan had. Ik moest een website hebben om naamsbekendheid op te bouwen en zichtbaar te zijn…. óók als mijn praktijk door mond-op-mond reclame vol zat… de regels golden gewoon voor iedereen…. het putte me uit. Vroeger al en nu nog… het raakt aan mijn gevoel van oneerlijkheid, van kromheid, van onzin, van onlogisch beredeneerde verzinsels… het klopt gewoon niet punt.

Maar altijd als ik er wat over zei kreeg ik antwoorden als: ‘maak je er niet zo druk over’, en ‘ach joh, zo hoort het nu eenmaal’ en ook toen onze oudste vast liep in het schoolsysteem kreeg ik dingen te horen als: ‘je moet hem niet zo verwennen, hij moet nou eenmaal leren dat sommige dingen gewoon zo gaan’ en ‘hij moet zich maar leren aanpassen’….. Maar het ging er bij mij niet in en wie mij al langer volgt weet dat onze oudste vorig jaar, in goed overleg met de leerplicht-ambtenaar en school, gestopt is met school. Hij is nu aan het werk, heeft een contract voor onbepaalde tijd op een ICT afdeling van een groot bedrijf én is zielsgelukkig….

En nu volgt dus de jongste. Hij geeft zo duidelijk aan wat hem stress geeft en ik voel hem. Ik ben gewaar wat er speelt, maar weet niet waar ik er mee heen moet… hij heeft niet zo’n duidelijke passie als de oudste waar hij zich op kan richten. Ja, hij wil youtuber en gamer worden en verder…. het toneel op en misschien het onderwijs in…. ‘lesgeven aan hoogbegaafde kinderen, zodat die zich niet hoeven te vervelen’…

En vanavond gaf ik eindelijk mijn lang weggestopte gevoelens de ruimte: ik wil dit ook niet meer slikken, ik ben het zat om te leven volgens opgelegde regels waar ik me niet veilig bij voel. Ik wil ook mijn kinderen geen regels meer opleggen waar ik niet achter sta, want ja, dat doe ik want je hoort ‘het goede voorbeeld te geven’ en je moet kinderen bijbrengen ‘hoe het hoort’.
Ik wil nog meer dan wat ik al doe mijn kinderen leren dat ze een keuze hebben, dat ze aan mogen geven wat zij met hun leven willen. En natuurlijk zijn er regels waarbinnen ze moeten leven, maar heel veel regels mogen ook best gebroken worden. En dat hoeft niet met een botte bijl, nee dat kan in goed overleg, met respect voor alle partijen….

Ik ben er klaar mee om maar volgzaam mee te blijven lopen. Ik ga opnieuw de barricaden op, nu voor onze jongste zoon én mezelf. Ik wil niet meer leven met beperkingen van buiten af, ik wil me richten op de kracht binnen in ons. De dingen waar we goed in zijn. Mijn zoon mag uitblinken in wat hij leuk vindt, opslurpen waar hij geen genoeg van krijgt en de rest? Dat mag hij van mij laten gaan, want hij hoeft niet overal goed in te zijn, hij hoeft van mij niet per se alle vakken in de basis te kennen omdat Napoleon ooit besloten heeft dat alle kinderen leerplichtig werden en dat de staat bepaalde wat ze moesten leren.

Wanneer gaan we kijken naar wat vreugde geeft? Wanneer gaan we eindelijk talenten van mensen benutten in plaats van bijscholen wat nog niet zo goed gaat? Want is dat niet wat we nog steeds vaak doen? Kijken we zelfs met functioneringsgesprekken niet waar nog aan gewerkt moet worden?
Wanneer zien we eindelijk wat het met de wereld gaat doen als iedereen mag kiezen wat hij wil gaan doen, dat we ons hart mogen volgen….. dat wanneer we mogen doen waar we van houden we de beste manier hebben gevonden om te ontspannen? Hoeveel verdriet en stress zou dat schelen? Hoeveel ziekte zou dat schelen in de wereld?

Vanavond voelde ik een diep verdriet, het verdriet van de wereld niet begrijpen, maar ook van niet begrepen worden… een verdriet dat ik al van jongs af aan ervaren heb en nu bij mijn kinderen zie ontstaan tijdens de schooljaren die zij moeten volgen. En dat zien bij hen doet me nog meer pijn dan het ervaren van wat het bij mezelf gedaan heeft.

Eens te meer snap ik waarom ik mezelf blijf uitdagen om mijn ding te doen, om te blijven schrijven en uiteindelijk op het podium te willen staan om mijn verhaal te vertellen. Een droomfabriek op te willen richten, voor kids zoals die van ons, maar ook voor al die jongeren en volwassenen die zich opgesloten voelen in het systeem en die eindelijk de vrijheid durven te gaan pakken van het mogen zijn. Het mogen laten schijnen van hun licht, in volle ontspannenheid en veiligheid. Doen wat je het liefste doet…. doen wat je energie geeft, doen waarin jij het meeste betekent voor de wereld omdat het je laat glimlachen…

Lieve jongste zoon, ik zie je, ik hoor je, ik voel je en ik zal mijn uiterste best doen om ook jou te helpen op het pad waar je in volle eigenheid jezelf mag zijn…. ik ben trots op je, dat je op deze leeftijd al zo goed kan vertellen wat je dwars zit en wat je wilt, het geeft mij vertrouwen dat het wel goed komt met jou!!

 

 

 

 

I’ll never reach my destination, If I never try…

Door het lopen in Parijs werd ik me bewust van dingen, voelde ik dingen die ik in jaren niet heb gevoeld…

Ik leef een deel van mijn leven naar de verwachtingen van anderen, naar de meningen van anderen, maar ik ben zo klaar om mijn eigen weg meer en meer te gaan.

In Parijs voelde ik de vrijheid, voelde ik ook hoeveel mijn lichaam dan kan. Een dag sjouwen in Parijs kost me minder energie dan twee uur aanwezig zijn op een verjaardag … maar dat snapt niet iedereen…. en logisch misschien…. maar daarom pas ik me vaak aan, ga ik over mijn grenzen of … blijf ik liever weg… zonder ik me af, verberg ik me…

De afgelopen dagen voelde ik naast het genieten heimwee, heimwee naar ontspanning, naar vreugde, naar onbevangenheid. Ik voelde de vrijheid van niet hoeven uitleggen, niet hoeven verantwoorden, van mogen zijn, ik merkte hoe ik dat heb gemist.

En vanmorgen kwam het snoeihard binnen toen ik luisterde naar ‘The River’ van Garth Brooks. Nooit eerder hoorde ik zo goed wat hij zong:

Too many times we stand aside
And let the waters slip away
‘Til what we put off ‘till tomorrow
Has now become today
So don’t you sit upon the shoreline
And say you’re satisfied
Choose to chance the rapids
And dare to dance the tide

Ja, dat is wat ik graag wil, de stroming veranderen en op het tij dansen. Het leven vieren, zonder me schuldig te voelen, zonder verantwoording af te hoeven leggen, zonder me wat aan te trekken van wat mensen van en over me denken…. De hobbels en bobbels nemend in vertrouwen…

And there’s bound to be rough waters
And I know I’ll take some falls
But with te good Lord as my captain
I can make it thourgh them all.

Mijn eigen weg gaan, mijn hart volgen, mijn dromen leven … meer en meer. Het mag, ik gun het mezelf.

En misschien is dit wel de wazigste post die ik ooit schreef, maar ook dat maakt me niet uit. Het is wat ik voel, wat het losgemaakt heeft om even helemaal wat anders te doen. Uit mijn comfortzone te stappen en te gaan…

Weg van het gebaande pad der verwachtingen, op weg naar míjn bestemming!

Wanneer we lachen, eren we de schepping

Ik ben alles aan het veranderen. Ik ben alles aan stopzetten. Ik ben alles aan het loslaten….. mijn plannen, mijn visies, mijn droombeelden, mijn ambities, mijn overtuigingen en waarom? Omdat ik merk dat ze me vastzetten…

‘Iedereen’ zegt dat het zo goed is om doelen te stellen, om iets te hebben waar je voor wilt gaan. Vaak zijn dit toekomstdromen waar je stap voor stap naar toe kan werken. Tussentijds mag je bijsturen, mag je voelen, mag je richting veranderen… maar voor mij werkt of voelt dat anders…. ik móet het van mezelf wel bereiken, want het is immers een doel….

Maar vanaf nu laat ik alles los omdat ik merkte dat ik misschien mijn boek helemaal niet af wil maken. Omdat ik merk dat ik misschien wel helemaal geen spreker meer wil worden. Omdat ik misschien wel helemaal geen workshops wil gaan geven…. Het zijn allemaal dingen die ontstaan zijn en waarvan ik dacht dat ik dat super leuk zou vinden, maar nu ik weer in ‘groei-modus’ terecht ben gekomen weet ik dat helemaal niet meer zeker en vraag ik me af ‘waarom wil ik dat eigenlijk nog?’ Wil ik dat nog omdat het me echt blij maakt? Wil ik dat nog omdat mijn hart ervan gaat zingen? Of wil ik het omdat ik niet weet wat ik anders zou moeten gaan doen? Omdat ik het nou eenmaal gezegd heb dat ik dat wil gaan doen? En ja, wat ik zeg moet ik waarmaken… toch?

Op mijn laatste moodboard plakte ik een tekst: ‘Ons leven moet speels zijn, vol plezier en lust. Wanneer we lachen eren we de schepping’. En die tekst houdt me bezig. Wat geeft mij echt plezier? Wat laat me lachen? Ben ik niet te druk bezig met toch nog steeds denken ‘ja, maar ik moet nuttig bezig zijn’ en ‘ik moet me fitter voelen om te kunnen doen wat ik wil doen… wat ik te doen heb’.

Want wat laat mijn hart echt zingen? Niet meer de dingen waar ik jaren geleden naartoe wilde werken eigenlijk…. nee, als ik er goed over nadenk dan wil ik mijn boek niet afschrijven omdat ik het laatste stuk nog niet geleefd heb. Ik wil niet denken over workshops of lezingen omdat ik eigenlijk helemaal niet meer weet of ik daarvan wel ga stuiteren…. Jaren geleden wel, dat leek me super, maar nu… ach nee, eigenlijk niet meer zo….

Soms verveel ik me…. juist door het vele platliggen en daarnaast ook behoefte hebben aan uitdaging voel ik me soms verloren. Ik wil juist daarom ook kiezen voor de dingen doen die me echt blij maken, die me laten genieten, die me laten leven. Niet denken: ‘ik moet dit of dat want dan kan ik straks…. ‘

Van de week kwam ik een oefening tegen van Sarah Prout, die hier heel mooi bij aansloot. Ik deel hem hier, want wie weet heb jij er ook wat aan. De naam van de oefening: ‘The high vibe frequency formula’ en gaat als volgt:

Stap 1. Create your heart-singing fun list.

Het is de bedoeling om 10 dingen (liefst gratis) op te schrijven waarvan je hart gaat zingen. Het mogen dingen zijn die je leuk vindt (bv. naar het strand of bos gaan), liedjes die je graag snoei hard meezingt, liedjes waar je graag op danst, spelletjes die je graag speelt, de geur van bv. rozen, het eten van je favoriete gerecht…. kortom alles wat jou echt blij maakt!

Stap 2. Create a daily vibration habit tracker.

Het helpt je om je energie hoog te houden en je dus prettig te voelen als je dagelijks minimaal 1 van de dingen uit stap 1 gaat doen. Plan ze dus in! Samen met mediteren, gezonde voeding eten en voldoende water drinken, zou dit, volgens Prout, de basis moeten zijn van je dag. (Mediteren kan trouwens op veel verschillende manieren hè?! Daarover kan ik ook nog wel eens schrijven….)

Stap 3. Fill in the habit tracker.

Om een nieuwe gewoonte in je leven toe te laten is het verstandig om het een aantal weken heel bewust te doen. Maak dus een lijst met jouw ‘heart-singing fun’ dingen en houd minimaal een maand bij welke dingen je per dag gedaan hebt van jouw lijst. Zet bv. alle jouw fun-dingen onder elkaar en zet horizontaal de dagen van de komende maand neer. Zet elke dag een kruisje bij de dingen die je gedaan hebt.

Wat ik merk sinds ik deze oefening doe, is dat ik veel bewuster weer bezig ben met de dingen die ik leuk vind. Hoe klein ook, elke dag een momentje aandacht voor fijne dingen. Want hoe gemakkelijk schieten die dingen er niet bij in gedurende de dag? En hoe gemakkelijk schuif je juist die fijne dingen naar achteren als je het druk hebt, of als je je niet zo lekker voelt?

Maar er is meer, ik merk ook veel bewuster welke dingen mij energie kosten. Welke bezigheden of omstandigheden energie bij me weghalen en er dus voor zorgen dat ik mijn energie verlies. Hierdoor besefte ik dat je soms beslissingen moet nemen die best pittig zijn, soms moet je afscheid nemen van dingen, mensen of dieren, overtuigingen, ideeën of idealen en dat doet pijn, maar het geeft ook ruimte. Ruimte om jezelf weer te laten lachen. Ruimte om te ontspannen. Ruimte om weer bij jezelf te komen.

En dat is waar ik nu in zit. Weer een stukje bewustwording van hoe ik verder wil en kan… zonder vast staand doel dit keer, maar voelend in het NU waarop ik me wil richten, namelijk  datgene dat mijn hart laat zingen!

Doelen stellen, doe jij dat?

Ik heb altijd doelen gehad in mijn leven. Ik wilde van jongsaf aan graag dingen bereiken. Ik wilde al heel jong naar Australië, ik wilde dierenarts worden, ik wilde rijk worden, ik wilde mensen wat vertellen en ik wilde helpen in ontwikkelingslanden.

Voor sommige doelen pakte ik een kans. Zo vertrok ik op mijn 18e voor stage naar Australië. Ik volgde destijds een opleiding aan de Christelijke Agrarische Hogeschool. Nee, ik was dus niet naar Utrecht om diergeneeskunde te studeren en ook niet naar de opleidingen voor tropische landbouw en bosbouw. De HAS in Dronten voelde veiliger, want ik was nog geen 17 toen ik uit huis ging. In Dronten zat een internaat, daar kon ik waarschijnlijk ‘meer beschermd’ wennen aan het uit huis gaan. Er waren meer redenen waarom ik niet koos voor de andere opleidingen. Het was niet geheel mijn eigen keus, maar ook de keus van mijn ouders, die ik overigens volledig begrijp. (niet dat ik hetzelfde zou doen, maar dat is een ander verhaal…)

Of wij onze doelen halen hangt af van waar we zelf voor staan. Durven we te blijven geloven in onze dromen en doelen? Durven we stappen te zetten om onze doelen te bereiken of kiezen we voor een bepaalde veiligheid en blijven we daardoor hangen in ‘zoals het nou eenmaal gaat’. Luisteren we naar ons ego, dat ons angstvallig in veiligheid wil houden. Of luisteren we naar mensen om ons heen, die ook hun mening hebben over ons doel? Zijn we concreet genoeg? Hebben we discipline?

Lange tijd heb ik eigenlijk helemaal geen doelen meer gehad. Toen ik 5 jaar geleden plat kwam te liggen met een hersenschudding had ik nog veel doelen voor ogen. Ik had net mijn sabbatical ingepland, we wilden naar Australië en daarna wilde ik me gaan richten op het geven van lezingen en workshops. Ik wilde me richten op met name het onderwerp Liefde. Hoe wij liefde in de wereld kunnen brengen en elkaar verder kunnen helpen. Hoe we lief kunnen zijn voor onszelf en daarmee (of daarna) ook voor een ander….  Maar goed het liep anders, ik kwam plat te liggen….
Toen ik wat opknapte werd mijn moeder ziek en kwam de focus alleen nog maar te liggen op er zijn voor haar en mijn vader, totdat we afscheid moesten nemen… Een bijzondere periode waarin ik kennis maakte met een soort liefde die ik nog nooit eerder gevoeld had…
Ik ging met die zorg voor mijn ouders, achteraf gezien, ver over de grens van mijn fysieke kunnen heen en merkte bovendien na die periode dat ik al mijn doelen kwijt was. Wat had het nog voor nut? En wat wilde ik eigenlijk nog? Ik kwam volledig stil te staan. Waar ik uiteindelijk op terug geworpen werd was het aangaan van mijn angsten én leren lief te zijn voor mezelf. Mijn doel was om te overleven…. Schijnbaar had ik zelf nog wel wat te leren, voordat ik daar dus echt wat over mocht vertellen.

Er volgde een lange periode van ups en downs, van vallen en weer opstaan, van de moed verliezen en toch weer richten op het kleine genieten. Door de situatie met onze kinderen ontstond er wel een nieuwe focus, een doel;hen op de been houden en begeleiden in het navolgen van hun dromen en doelen. Daardoor leerde ik ook om steeds in kleine stappen te gaan denken, want we leerden al snel dat het grote doel ‘onze kinderen een ongedwongen, blije en fijne schoolperiode geven’ niet haalbaar was.

Stap voor stap baanden wij ons een weg door het schoolsysteem. Stap voor stap richtten wij ons steeds meer op wat met name onze oudste zoon zelf voor ogen had. We oefenden geduld (want instanties lopen niet zo hard), we oefenden vertrouwen (want het ging niet allemaal direct zoals wij het voor ogen hadden) en we oefenden in overgave (want we moesten het steeds doen met de situatie zoals die er lag). Wat ook belangrijk werd was dat we oefenden in liefde en vergeving, want wat hebben we elkaar (en onszelf) soms verwijten gemaakt, wat zijn we boos geweest en wat waren we soms lelijk naar onszelf, elkaar en anderen toe. Maar nu voelen we de vrijheid en de blijdschap sinds het doel bereikt is. Vele kleine stappen hebben tot het doel geleid dat ons kind verder kan op de weg waar zijn hart ligt.

Eigenlijk gebeurt er in veel situaties waarin we doelen stellen hetzelfde. De onderwerpen waarover ik in de afgelopen jaren ook ging schrijven in mijn boek ‘Over-Leven’ komen allemaal langs als je doelen stelt, als je stappen maakt. Nu pas zie ik de overeenkomsten met wat ik schreef over liefhebben, overgave, vertrouwen, dankbaarheid en vergeving. Om onze doelen te bereiken moeten we steeds door processen heen. Juist daarom is het ook zo belangrijk om niet té grote stappen te willen maken, want dan sla je juist belangrijke stukken over. Stap voor stap naar een einddoel, onderweg eventueel bijsturend, maar wel elke dag en stapje… Ik ga mijn boek afronden met het onderwerp vrijheid, want ik besef nu pas heel diep, dat al die stappen die we genomen hebben en wat we daaruit hebben mogen leren, zorgt dat we nieuwe doelen kunnen gaan stellen en een stuk vrijheid mogen ervaren die zo groots voelt, dat het amper te beschrijven is….

Heb jij wel eens een visionboard gemaakt om je doelen helder te krijgen? Eind juni (bij de volle maan) maakte ik er weer een. Het maken van zo’n visionboard is wat mij steeds weer helpt in het stellen van doelen. Al mijn doelen, groot en klein komen daarin terug. Ik zet de intenties, ik voel waar ik naartoe wil en juist nu we in een fase zijn aangekomen waarin we trajecten af kunnen sluiten merk ik dat het weer begint te stromen in me. Dat ik weer durf te gaan dromen, dat ik weer doelen durf te stellen. Niet alleen met oog op de kinderen, maar ook voor mezelf. Ondertussen kijk ik naar dat visionboard van ruim een maand geleden en een glimlach komt om mijn lippen. Wat is het toch mooi om te zien dat er zoveel op staat dat nu al waarheid is, terwijl het een maand geleden niet meer was dan een doel of zelfs maar een droom!