Categoriearchief: mindset

Ik voelde me onzeker omdat ik blij was…

Gisteren voelde ik me ineens onzeker, haast schuldig terwijl ik super blij was, hoe kon dat? Tijd om even stil te staan en te kijken naar dat gevoel.

Ik zat gisteren te stuiteren omdat er zoveel mooie dingen gebeuren. Ik voel me goed, met de kids gaat het goed, mijn man en ik maken mooie plannen samen, ik heb weer zoveel meer actieve contacten dan voorheen, mijn werk neemt serieuze vormen aan, de tuin begint er weer lente-achtig uit te zien…. kortom: ik ben blij.

Eigenlijk wilde ik hierover delen, maar toch deed ik het niet. Opeens drong het gevoel zich op dat mensen wellicht zat worden van mijn gestuiter. Mijn ‘eeuwige’ geblabla over het Kangen Water, mijn ‘gezemel’ over dankbaarheid en vertrouwen…was het niet tijd om weer eens serieus te worden? De zwaarheid van het leven aan bod te laten komen? Het ‘echte’ leven in het daglicht te zetten?

Tijd dus om eens even goed naar mijn eigen gedrag en overtuigingen te kijken… waar was mijn angst, waardoor ik wellicht reëler naar de dingen om me heen kijk? Waar was mijn kritische blik, mijn oordeel, mijn spiedende oog op wat niet goed gaat? En wat bleek, ik kon het gewoon niet vinden… het enige wat ik vond was mijn eigen oordeel over mijn blijdschap. Kan ik het mezelf toestaan dat ik ‘gewoon’ gelukkig ben? Of ben ik in een soort naïeve toestand terecht gekomen, waardoor ik het echte leven niet meer zie?

Alles begon jaren geleden met dankbaarheid ondanks mijn oververmoeidheid, van daaruit groeide mijn vertrouwen in mogelijkheden, ik werd bewust van mijn denken en oefende in het laten gaan van al mijn angsten. Toen ik eindelijk de modus gevonden had van dankbaarheid, vertrouwen en acceptatie van ‘wat is’, kwam het Kangen Water op mijn pad en door het drinken van het Kangen Water kon mijn lichaam zichzelf weer herstellen. Eindelijk voel ik na al die zware jaren wat het me opgeleverd heeft. De totale omschakeling van mindset, het eindeloze vertrouwen op God/het Universum en de wetenschap dat wanneer ik open leer staan, ik ook mag ontvangen.

Wat ben ik in het verleden vaak boos geweest als er gezegd werd dat je met je mindset alles kan genezen. Dat je niet dankbaar genoeg was als je nog klachten of negativiteit ervoer. Nu zie ik het grotere geheel. Mijn mindset heeft me niet genezen, maar er wel voor gezorgd dat ik mocht ontvangen wat ik nodig had. En weer blijkt… het HOE mogen we loslaten. We mogen focussen op vertrouwen, liefde, dankbaarheid en blijdschap.

Leven in overgave… het maakt me intens dankbaar en super blij… zo blij dat ik dus geregeld loop te stuiteren…. en ineens denk ik terug aan wat een therapeut jaren geleden tegen mij zei: ‘Johanna, als je het gevoel hebt dat je egoïstisch wordt, dan ben je op de goede weg’. Dat is het… ik voel me haast egoïstisch omdat ik mijn blijdschap prioriteit maak. Egoïstisch omdat ik zo loop te genieten, terwijl er ook zoveel leed in de wereld is…
Ik vind het leven leuk! En dat is best wel even wennen… dat is best wel even schakelen om mezelf dat toe te staan. Maar ik doe het! Ik mag het ontvangen, de schoonheid van het leven, de positieve energie, de blijdschap, het genieten. Sluit ik daarbij mijn ogen voor de ellende in de wereld? Zeker niet, want ik besef me juist ook dat het licht dat ik mag stralen een stukje zwaarheid van het leven mag verdrijven.

Vandaag deel ik dus toch over mijn blijdschap en mijn zin in deze nieuwe dag! En de mensen die mijn gestuiter zat zijn? Die scrollen maar even verder…

Wat creëer jij?

foto en oefening in deze blog
uit ‘The Power’ van Rhonda Byrne.

Toen ik veel plat lag heb ik mezelf kunnen leren om vanuit angsten over te stappen naar de energie van dankbaarheid en vertrouwen. Elke dag ben ik dankbaar dat ik dit proces heb mogen doorlopen. De weg was pittig, maar het heeft me zoveel gebracht!

Ik heb vooral veel uit boeken gehaald. Boeken over mindset, boeken over liefde vs angst en ik heb er heel veel aan gehad om te schrijven. Door te schrijven kon ik dingen op een rijtje zetten voor mezelf. Het werkte als therapie, met een diepere heling dan ik ooit in ‘echte’ therapie ervaren had.

Ik lees, ook nu het beter gaat, nog steeds graag. De afgelopen periode is een van de boeken die ik ‘op herhaling’ lees ‘The Power’ van Rhonda Byrne. Zodra ik dit boek uit heb, begin ik overnieuw en het bijzondere is dat er elke keer een ander stuk is dat me aanspreekt.

Zo las ik in de afgelopen dagen over ‘The point of creation’ en in een keer werd me duidelijk hoe ik dit, onbewust, zelf toegepast heb in de afgelopen jaren. Vroeger (oeh, dat klinkt lang geleden), dacht ik bij veel dingen namelijk: ‘dat is niet voor mij weggelegd’ of ‘Dat kan ik nooit bereiken’ of ik hoorde het stemmetje: ‘doe nou maar gewoon…’ Het hield me letterlijk klein, want door deze gedachten beperkte ik de mogelijkheden want door deze gedachten beperkte ik de mogelijkheden en kwam ik ook vaak letterlijk tot stilstand

Toen ik plat lag ging ik steeds meer visualiseren en affirmeren. Ik maakte een beeld waarin ik fit was, waarin ik liep te genieten, een beeld waarin ik de werkelijkheid her-creëerde. En in plaats van te denken dat het onmogelijk was dat deze dingen zouden gebeuren, focuste ik op dankbaarheid en vertrouwen. Ik zei tegen mezelf wat ik al jaren tegen de kinderen zei: ‘dream big!’ en waar ik dat vroeger nooit geloofde, voelde ik nu dat dit mocht. Ik mocht mezelf het beste gunnen!!

In ‘The Power’ beschrijft Byrne dat zolang jij denk ‘dit is te groot’, je naar het Universum uitzendt: ‘dit is echt zo groot, dat wordt moeilijk om te ontvangen, dat zal wel heel lang gaan duren…’ en dat zul je dus ook ontvangen. Maar the law of attraction kent geen groot of klein en ook het begrip ‘tijd’ speelt daar geen rol.

Een mooie oefening om eens uit te proberen of jij de ‘zienswijze vanuit angst’ kunt veranderen, is eens op te schrijven wat jij het liefst zou willen: een betere gezondheid, een mooi huis, een nieuwe baan, slagen voor jouw examens… alles kan en mag. Vervolgens ga je hieraan denken in de vorm van een stip. Een stip? Ja, een stip, want voor de kracht van de liefde, de kracht van het Universum (of welke naam jij ook maar gebruikt) is alles wat jij wilt kleiner dan een stipje in het grote geheel.

Teken dan een grote cirkel en in het midden zet je een stip. Naast die stip schrijf je wat jouw verlangen is. Kijk geregeld naar jouw tekening en besef je dat die stip nooit te groot is voor de wet van de aantrekkingskracht! Verder mag je alles loslaten, je hoeft niet te bedenken HOE jouw verlangen dan ingevuld zal worden, hoe je gezonder wordt, hoe je ooit een mooi huis zult krijgen, hoe je een andere baan zult vinden. Jij hoeft maar te vertrouwen op de mogelijkheden die het Universum te bieden heeft!

Zoals je inmiddels zult weten kon mijn lichaam herstellen door het drinken van ander water… had ik dat ooit kunnen bedenken? Nooit!! Als ik dat zelf had moeten bedenken waren de mogelijkheden direct op slot gegaan, want het zou wel zinnig moeten zijn hóe het volgens mij zou moeten ontstaan toch?

Dus laat al het HOE maar los, weet dat er voor elke droom en wens een mogelijkheid bestaat. Alles wat jij kan bedenken is er al, je mag open staan om te ontvangen! Durf jij? Teken vandaag dan die cirkel met de stip voor jouw wens en laat je verrassen door wat er komen mag. Het is je van harte gegund!

Ben jij wel eens jaloers?

Kijk jij wel eens naar iemand met een mooie auto en ben je dan jaloers? 🙄 Kijk je wel eens naar iemands leven en denk je dan: ‘waarom heb ik dat niet, waarom zit het haar weer mee en mij tegen…?’ 😖 Heb je wel eens het gevoel dat jij de boot hebt gemist en kijk je naar anderen waarbij je bedenkt: ‘stond ik maar waar zij staan’, 😒 voel je hoe je daar van kan balen? Gun jij het een ander als die grote successen bereikt of wil je eigenlijk liever zelf op die plek staan?

Jaloerse gedachten komen voort uit een gevoel van ‘tekort’ en angst dat er niet genoeg is. Angst dat iets voor jouw niet weggelegd is. Vroeger betrapte ik mezelf wel eens op deze gedachten en gevoelens. Tegenwoordig bijna niet meer omdat ik geleerd heb hoe ik deze gedachten tot iets super positiefs kan maken!

Hierbij is denken in overvloed belangrijk. Het is niet zo dat jij iets niet kunt bezitten of bereiken omdat een ander het al heeft (bereikt). Door anderen juist alles te gunnen, zet je jezelf in een energie van overvloed.

Zo ga je wat een ander heeft niet zien in het licht van ‘dat wat jij niet hebt’, maar je mag het gaan zien als ‘dat wat jij aan het creëren bent’! Dus als je iemand ziet die heeft wat jij graag zou willen, vier diegene zijn geluk, want zo maak je jezelf er bewust van wat jij graag wilt hebben of bereiken… wat je ziet is dan als een spiegel van wat jij graag zou ontvangen en hier mag je alvast het goede gevoel van ervaren! Hiermee zend je uit wat er mag zijn en ontstaan…
Er is immers genoeg voor iedereen!

Zo zie je dat je ook bij jaloersheid kunt kiezen hoe jij er mee om wilt gaan. Kies er altijd voor hoe je je wilt voelen. Voel je je tekort gedaan, dan straal je dat uit, maar kies je ervoor om blij te zijn voor een ander, dan kom je zelf ook in die ontvangende energie terecht!

Kies er dus voor om mensen die hebben wat jij graag wilt als een reflectie te zien van wat komen kan. Zie het maar als een knipoog van het Universum dat het eraan komt… hoe meer jij jezelf toestaat om je goed te voelen voor een ander zijn succes of bezit, des te sneller ontstaan voor jou ook die dingen die je graag zou willen ontvangen!

Ik ben moe/ziek, dus niet dankbaar genoeg?

Ik houd me al een aantal jaren bezig met geloof en spiritualiteit. Ik lees veel, ik volg trainingen, ik probeer zo steeds bewuster om te gaan met alles wat met (over)leven te maken heeft.

Ik heb leren vergeven, leef meer in vertrouwen en dankbaarheid, durf mijn emoties en angsten aan te kijken en toe te laten omdat ik weet dat ze me daarna loslaten en ondanks de lichamelijke uitdagingen die ik elke dag aanga, probeer ik toch zo optimistisch mogelijk in het leven te staan.

Ik leer mijn kinderen om in mogelijkheden te denken en leef ze  voor dat het niet uitmaakt wat er gebeurt of wat er gezegd wordt, maar dat het erom gaat hoe wij er zelf mee om gaan…
en vandaag loop ik juist daar helemaal op vast….
Zoals ik in een fb-post al schreef lees ik ‘The Magic’ van Rhonda Byrne. Ik heb al vaker een periode bewust stil gestaan bij dankbaarheid en telkens weer merk ik wat het me brengt. Het maakt me milder, stemt me vrolijker, geeft me meer vertrouwen en laat me genieten van kleine dingen. Elke dag probeer ik stil te staan bij de dankbaarheid die ik voel en van tijd tot tijd besteed ik er extra aandacht aan om de gevoelens van dankbaarheid weer te versterken.

Nu dus middels dit boek, maar er knaagt wat… wat ik lees maakt me onrustig… mis ik hier nog echt een stukje in mijn ontwikkeling/bewustwording óf hoef ik niet voor waarheid aan te nemen wat er geschreven wordt?
Het uitgangspunt van het boek vind ik erg mooi. Het richt zich op een tekst uit de Bijbel, geschreven in het boek van Mattheus:

‘Want wie heeft zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niets heeft zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

En bijzondere tekst, die eigenlijk onrechtvaardig lijkt. Maar Byrne vult het in met dankbaarheid:

‘Want wie dankbaar is zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niet dankbaar is zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

Ook verwijst zij naar de tekst in de Koran:
‘En toen uw Heer verklaarde: ‘Als gij dankbaar zijt zal ik u meer geven, maar als gij ondankbaar zijt is Mijn straf inderdaad streng’.

Voor mij is deze benadering op zich mooi, al zit er ook een bestraffing in en dat past niet zo goed in het beeld dat ik bij God heb…. maar goed, dat mag, ik pik uit zo’n boek op wat me aanspreekt en de rest mag van me afglijden. Het feit dat je steeds meer ontvangt als je je richt op dankbaarheid dat stuk geloof ik zeer zeker en dat heb ik ook al meermalen ervaren… het tweede stukje liet ik dus maar even voor wat het was…dacht ik….

Want nu las ik gisteren een stuk, wat me schijnbaar toch erg geraakt heeft en me uit mijn evenwicht haalt. Ik citeer het hier:

‘Je kunt aan je huidige gezondheid zien hoe dankbaar je bent geweest. Je zou je elke dag fantastisch moeten voelen. Als je somber bent en het leven als zwaar ervaart, of als je je niet jonger voelt dan je bent, heb je geen goede gezondheid. Een van de belangrijkste oorzaken voor dit verlies aan vitaliteit is een gebrek aan dankbaarheid’. (uit: ‘The Magic, Lorna Byrne, pag. 53).

De hele dag loop ik al met deze zinnen in mijn hoofd. Al vaker las ik in verschillende boeken over het leven in vertrouwen en dankbaarheid en daarbij de opmerking dat je in feite ‘tekort’ schiet als je dus nog negativiteit in je leven ervaart…

In mijn beeld is ons leven een opsomming van voorspoed en tegenspoed, soms zit het mee, soms zit het tegen. We krijgen allemaal te maken met ziekte, tegenslag, uitdagingen, testen… de een meer dan de ander en ook iedereen gaat hier anders mee om. We kunnen tegenslag zien als alleen maar zwaar en negatief, we kunnen het ook zien als leerweg om sterker te worden en ons te ontwikkelen. In mijn ogen sterkt het ook om dat voor ogen te houden, dat hoe heftig de situatie ook is, we er altijd sterker uit kunnen komen…. En juist het voelen van dankbaarheid voor wat er wél is kan ons hier enorm bij helpen. Immers de focus op wat er wel is én de dankzegging, laat de positieve gevoelens meer aanwezig zijn…

Maar het omgekeerde… daar kan ik niet goed mee overweg zo merk ik… De uitdagingen in mijn gezondheid zijn deels al vanaf mijn geboorte aanwezig. Sinds een hersenschudding 6 jaar geleden zijn de klachten alleen maar toegenomen en zorgt met name de vermoeidheid ervoor dat ik mijn leven op een heel ander niveau leef dan ik graag zou willen. De overprikkeling zorgt vaak voor stemmingswisselingen en een kort lontje, als ik ergens enthousiast over word ga ik snel over mijn grens heen en gebruik ik meer energie dan ik heb met alle gevolgen van dien. Dankbaar zijn helpt me hierin om op de been te blijven. Dankbaar als ik weer een uur kan wandelen, dankbaar dat ik niet meer elke twee uur plat hoef, dankbaar dat ik toch ook weer uitstapjes met de kids kan maken, ondanks dat ik heel veel ook niet kan….
Is het dan mijn ‘verdienste’ dat ik meer kan doordat ik dankbaar ben of is het mijn schuld dat ik nog zoveel niet kan omdat ik niet genoeg dankbaarheid toon?

En hoe zit het dan met onze jongste zoon, die ruim een maand geleden te horen kreeg dat hij een zeldzame, ongeneeslijke aandoening heeft? Is zijn huidige gezondheid een aanwijzing van hoe dankbaar hij is geweest, of te wel hoeveel tekort hij is geschoten in het tonen van dankbaarheid? Mag ik daaruit concluderen dat hij door zijn eigen schuld deze aandoening gekregen heeft? Had hij bv. maar dankbaarder moeten zijn dat hij naar school kan… ondanks dat dat hem zoveel stress geeft?

Eigenlijk ben ik boos, maar ook verdrietig. Is dit de spiritualiteit waarmee ik bezig wil zijn? Is dit waar ik me op wil focussen als het gaat om dankbaarheid? Ik móet een bepaalde mate van dankbaarheid bereiken want anders….

En is juist dit nu een aanwijzing dat het waarheid is omdat het me zo triggert? Om eerlijk te zijn maakt het me onrustig, want wat is de boodschap die hier uitgezonden wordt? Het is niet vervelend naar Byrne bedoelt hoor en ik ga ook gewoon door met het lezen van het boek, omdat ik het mooi vind om me die 28 dagen te richten op dankbaarheid. Maar dan wel dankbaarheid omdat ik dat zo ervaar en het goed voelt, dankbaarheid uiten omdat ik merk dat het me goed doet, omdat ik er milder van wordt….

Waarom blijft dit dan toch zo in mijn hoofd zitten? Waarom voel ik me op een bepaalde manier schuldig, waarom voelt het als falen, zoals ik het al zo vaak voel..?? Falen omdat ik er niet voor de kids kan zijn zoals ik graag zou willen, falen omdat ik niet kan doen wat anderen soms van me verwachten, falen omdat het soms voelt dat ik lui ben en mijn tijd maar verdoe met rusten….

Ik ben gaan wandelen en kan niet anders dan concluderen dat dit voor mij niet is waar het in geloof en spiritualiteit om gaat. Want als je de dingen zo stelt, zet je mensen niet in hun kracht, maar focus je op hun eventuele ‘tekortkomingen’. Voor mij is bewustwording en leren leven in vertrouwen en dankbaarheid de kracht die het leven draaglijk maakt, makkelijker maakt in moeilijke tijden en me kracht geeft om te leren leven in ease, joy and glory, ongeacht de omstandigheden.

Overgave

Langzamerhand daalde het afgelopen week in, voelden we de impact en stonden we voor een keuze.
De diagnose die onze jongste kreeg gaf eerst opluchting omdat we wisten wat het was waardoor hij bijna niet meer kon eten. Daarna kwam er even euforie omdat hij na de eerste behandeling weer at en vervolgens kwamen de tranen.

Ik zat er al tegenaan, want ik merkte dat mijn kracht ‘knapte’ op het moment dat de jongste onder narcose ging. Weglopen bij je kind terwijl het daar ligt in zo’n kwetsbare toestand vond ik heftig. Ik voelde me machteloos en besefte dat ik niets anders kon doen dan de hele situatie overgeven. Overgeven aan een Kracht die veel groter is dan wij zelf. Ik voelde mijn emoties breken, maar wilde sterk zijn voor het moment dat ik weer naar de uitslaapkamer mocht. Het lukte… en bij het wakker worden van mijn zoon konden we lol hebben om zijn dufheid en zijn aparte antwoorden…

Maar toen ik de jongste de dag daarna zag eten, kwamen de tranen alsnog en ze bleven komen, een paar dagen lang. En wat deed ik? Helemaal niets, ik ging volledig in toelating, liet het stromen wanneer dat nodig was, liet het er zijn, was open naar mijn man en de kinderen door ze te vertellen dat ik de spanning van de afgelopen maanden op deze manier los mocht laten, maar ook open over het feit dat ik het moeilijk vond te weten dat de jongste zijn leven lang ‘vastzat’ aan de diagnose van een zeer zeldzame aandoening die zijn leven kon beïnvloeden.

Na een dag of drie merkte ik dat ik vanuit het toelaten weer rust begon te voelen. Ik was volledig in overgave gegaan en van daaruit voelde ik nu weer vertrouwen. Vertrouwen dat wij hierin onze weg zullen gaan vinden. Vertrouwen dat er dingen op ons pad zullen komen waarmee onze jongste zo goed mogelijk verder kan. Vertrouwen ook in de Kracht van boven en het vermogen om ons te richten op dankbaarheid.

Dankbaarheid om ons gezin, om onze kracht samen, dankbaar voor de relaxte houding van onze jongste, dankbaar om hem nu te zien bunkeren, dankbaar voor de kilo die hij afgelopen week weer groeide, dankbaar dat ik niet in gevecht ben gegaan maar kon toelaten, dankbaar dat ik mezelf de ruimte kan geven, dankbaar dat ik open kon zijn over mijn verdriet, dankbaar voor de goede zorg in het AMC, dankbaar voor de hulp vanuit school, dankbaar voor het werk in de tuin dat moest gebeuren, dankbaar voor de Kracht die ik voel, de Kracht die ons draagt… door alles heen.

Ik kies ervoor om de waarom vraag te laten rusten. Ik kies ervoor om te kijken naar dankbaarheid en vertrouwen. Ik voel de rust en denk in mogelijkheden. Ik neem de ruimte om er te zijn voor ons gezin, met name voor de jongste die veel thuis is. We pakken de draad zo goed mogelijk op en weten dat we bij de dag zullen moeten leven. Dat het jaren goed kan gaan, maar dat het ook hele periodes niet makkelijk zal zijn… dat hij pijn zal hebben, dat we verdrietig zullen zijn om waar hij doorheen moet.

En weer besef ik dat het aan ons is welke keuze we maken; gaan we vechten of gaan we toelaten. Richten we ons op verzet, verdriet en negativiteit of focussen we op het goede dat we hebben samen, op de dingen die we mogen leren en ervaren vanuit deze situatie. Focussen op waar het leven echt over gaat; liefhebben, zorgen voor elkaar als het moeilijk is, dankbaarheid en daarnaast vooral ook genieten van al die mooie momenten die we samen delen. Samen zingen, samen lol maken, samen beleven, samen ZIJN!

En vanuit die gewaarwording stuur ik een groet naar al die kinderen die een diagnose (met of zonder kans op genezing) ‘dragen’. Mijn liefde gaat uit naar hen, en al die ouders die (in stilte) hun verdriet dragen….

De kracht van tranen

Onze jongste kreeg klachten die heftiger werden bij de toename van stress. Kwam het door de stress of was er meer aan de hand? Omdat eten steeds minder goed lukte kwamen we terecht in het medische circuit, dat naast onderzoek vooral bestond uit wachten… Er werden slikfoto’s gemaakt en daaruit bleek dat de passage snelheid door de slokdarm niet goed was. Het eten bleef letterlijk hangen. We werden doorgestuurd naar de MDL-kinderarts in Zwolle. Ondertussen rees bij mij al een vermoeden wat dit wel eens zou kunnen zijn en daar werd ik niet vrolijk van. We maakten een afspraak bij de osteopaat die mij al zoveel verder geholpen had en wonder boven wonder ging het eten na die behandeling zoveel beter, dat het gewoon een feestje was als de jongste zijn bord weer grotendeels leeg at!

In Zwolle werd mijn vermoeden deels bevestigd omdat de kinderarts hetzelfde vermoeden had: Achalasie. We werden doorverwezen naar Amsterdam waar een specialistisch team zit voor deze zeldzame (auto-immuun) ziekte. En toen ging het ineens snel. Binnen drie dagen konden we in het UMC terecht voor een slokdarm-drukmeting. Onze zoon was relaxed voorafgaand aan het onderzoek. Zodra we de behandelruimte binnen gingen kwam er een stille traan en kwam hij een knuffel halen. Tijdens het onderzoek ademt hij rustig in door zijn neus, uit door zijn mond omdat hij zo goed ervaren heeft wat het betekent om niet in paniek te raken als hij benauwd werd tijdens het eten….

De diagnose was zonder twijfel te stellen, de zenuwen in de slokdarm van onze jongste doen helemaal niets meer en de sluitspier aan de onderkant, die het eten door moet laten naar de maag gaat niet open bij een slikreflex. Voeding gaat alleen maar door naar de maag onder invloed van druk van boven en dus de zwaartekracht. Bij een te volle slokdarm vormt zich druk op de luchtpijp en daardoor ontstaat benauwdheid …

Nu is er dus duidelijkheid…
Op de terug weg in de auto krijgen we telefoon van het ziekenhuis. De ingreep om de sluitspier op te rekken vindt precies over twee weken plaats. Hij is ertussen geplaatst omdat hij al lang genoeg met deze klachten loopt. Niks dan goeds over het ziekenhuis, waar de behandelend arts meteen langs kwam voor een gesprek en waar we ook meteen langs de anesthesie konden omdat we van ver kwamen….

En dan komen de dagen erna. Langzaam landt de uitslag en dan komen bij mij de tranen. De tranen door de zorg van de afgelopen maanden, de tranen om de uitslag, de tranen om de risico’s bij deze ziekte, de tranen om mijn zoon die ik niets liever dan geluk en onbezorgdheid gun, de tranen om alle onrust van de jaren die achter ons liggen en de tranen omdat we zo hoopten eindelijk in rustiger vaarwater terecht te komen, de tranen omdat ik zo goed weet wat het is om chronisch ziek te zijn, de tranen van vermoeidheid, de tranen van machteloosheid en onzekerheid, maar toch ook tranen van geluk omdat ik weet dat we sterk staan als gezin, de tranen omdat ik de kracht voel in ons gezin en de tranen omdat ik blij ben dat ik ooit weer leerde huilen….

Want ooit stopte ik met huilen omdat ik er commentaar op kreeg dat ik mijn tranen liet gaan. En daarmee blokkeerde ik een stuk van mijn ZIJN. Iets wat zo belangrijk voor mij was om stress van me af te laten glijden, om woede te uiten, om mijn ziel schoon te wassen, stopte ik weg… Het mocht niet meer bestaan, omdat het niet paste in de maatschappij, omdat mensen vaak niet weten hoe ze op tranen moeten reageren, omdat ik zwak of kwetsbaar en zelfs labiel werd gevonden als ik mijn tranen liet gaan.

Maar gelukkig leerde ik om weer bij mijn gevoel te komen en van hieruit kon ik tijdens het onderzoek tegen mijn zoon zeggen: ‘kom maar, huil eerst je tranen er maar uit’, zodat hij daarna weer rust kon voelen. Hij hoeft van mij niet ‘flink’ te zijn en ik hoef dat ook niet meer van mezelf. De tranen als wasmachine van mijn ziel zorgen ervoor dat ik alles toe mag laten, de onrust, de angst, de onzekerheid, de machteloosheid. Tijdens het huilen mag alles bovenkomen, mag ik alles noemen, mag ik doemdenken, mag ik boos zijn, mag ik me intens verdrietig voelen… om daarna te ontdekken dat ik mijn rust terug vind…

En daardoor kan ik weer terug naar ons motto van de afgelopen jaren: ‘het maakt niet uit wat er gebeurd of gezegd wordt, het gaat erom hoe wij ermee om gaan’. Daar gaan we ons op richten. Open staan voor mogelijkheden, in liefde samen dragen wat op ons pad komt en focussen op vertrouwen. In overgave en openheid naar alles wat daar bij komt, dus juist ook die tranen om ons steeds weer schoon te wassen van alles wat ons bezig houdt….

Het ware GOUD…

In het afgelopen jaar heb ik verschillende keren geschreven over het online verdienen. Hoe ik ermee begonnen ben en waarom. Inmiddels heb ik geld geïnvesteerd in een social media bedrijf, in een ontwikkelingshulp project, in een software licentie en recent ook in goud! Elke keer dat ik nu laat uitbetalen voel ik de dankbaarheid voor deze mogelijkheid! Voor deze manier van verdienen die een jaar geleden volledig ondenkbaar was voor mij….

Ik heb ontzettend veel geleerd. Mooie mensen leren kennen en gezien wat de kracht van een team kan doen. Samen bouwen aan een betere toekomst voor iedereen! Elkaar helpen, elkaar steunen…
Er waren hobbels en bobbels door oa veranderingen bij de bedrijven, maar door mijn ‘weerstand daartegen’ te zien als groei heb ik juist daarvan enorm veel geleerd. Met name mijn overtuiging dat

‘het niet gaat om wat er gebeurt, maar alles draait om hoe je er zelf mee omgaat’

is in de afgelopen maanden enorm gesterkt!

Door mijn online business ziet mijn leven er nu zo anders uit dan een jaar geleden. Ik kan mijn dagen inrichten zoals ik wil. Op tijden die mij uitkomen help ik mensen die ook op deze manier een extraatje zakcentje, of zelfs een extra inkomen willen verdienen. Daarnaast help ik mensen met hun teksten voor websites, brainstorm met hen mee over stappen in hun bedrijf, lees boeken waarvan ik zelf blijf groeien en ben veel in onze tuin die we compleet aan het herinrichten zijn. Kortom ik doe wat ik leuk vind!

Juist in de afgelopen weken ben ik me bewust van deze vrijheid. Zoals ik eerder al schreef loopt onze jongste met klachten. Hij gaat op het moment maar weinig naar school om stress zoveel mogelijk te vermijden. Eten werd in de afgelopen weken steeds moeizamer door slokdarmklachten en hij is nu doorverwezen naar een team van specialisten op dit gebied in het UMC te Amsterdam.
Wat ben ik blij dat ik thuis ben, dat we geen stress hebben van hoe we een en ander moeten combineren met banen en vrije uren. Ik kan er gewoon volledig voor hem zijn. Ik ben er als hij verdrietig is, ik ben er als hij moe is en daarnaast maken we samen mooie momenten. We kijken alle seizoenen van ‘wie is de Mol’, spelen kolonisten, wandelen elke dag en hij bouwt de mooiste werelden in Minecraft.

Vandaag heeft hij onderzoeken. We richten ons niet op de spanning, maar gaan mee op de flow van de dingen die komen. Stap voor stap, hand in hand, zonder zorg over wat er allemaal ook nog ‘moet’.

En zo ontdek ik het ware goud… de financiële vrijheid en de verbinding met gelijkgestemde mensen brengt me steeds meer bij mijn ZIJN. Mijn ZIJN zonder stress en moeten…..
En van daaruit kan ik er volledig zijn voor de mensen die me lief zijn. Vandaar uit ervaar ik het ware goud en de ultieme rijkdom: de band met mijn kinderen, mijn partner, de kracht om samen sterk te staan, ballast los te mogen laten en samen stappen te zetten met ease, joy en glory.

Wat het leven ook brengt, we zijn met elkaar, we stromen mee met de stroom van het leven, we zijn in het NU en laten ons meevoeren naar wat is en komt…. we zijn in vertrouwen en dat ervaar ik als puur goud!

Hoeveel stress geeft ‘niet mogen doen waar je van houdt’?

Zo de jumos, ben ik net even een potje boos geweest zeg… en de mensen die me kennen weten dat ik niet heel snel boos ben. Ik heb wel vlot mijn woordje klaar, maar hou het wel netjes, als ik al boos ben hou ik dat vaak binnen, de tranen beginnen te vloeien als het heftig voelbaar is, maar echt boos…. nee, dat gebeurt niet zo vaak…

Maar vanmiddag dus wel en ik wil met je delen waarom. Onze jongste zoon heeft slikklachten. Er zijn foto’s gemaakt en er is duidelijk te zien dat het eten dat hij eet blijft hangen in het onderste deel van zijn slokdarm. Als daar veel eten zit, druk dat tegen zijn luchtpijp en krijgt hij het Spaans benauwd. Geen fijne ervaring om zo elke maaltijd naar binnen te moeten krijgen en ook niet fijn om hem zo te zien struggelen.

Al voordat de klachten begonnen had mijn zoon verschillende keren aangegeven dat er een aantal dingen op school niet lekker liepen. Net als onze oudste is hij hoogbegaafd (hb) en hb en school zijn niet de beste vrienden hadden we al gemerkt. Maar tot nu toe redde onze jongste zich er best goed mee. Hij houdt van leren en heeft het gezellig in de klas. Hij is super sociaal en tot nu toe waren de grootste problemen dat hij ‘nogal gevoelig is’ voor agressie/verbaal geweld en oneerlijkheid….

Tot begin van dit jaar, toen begon hij aan te geven dat hij nu al graag een aantal vakken wilde laten vallen en dan versneld door wilde met andere vakken. De vakken die hij leuk vindt wel te verstaan.
Hij is 13, zit in 3 gymnasium, doet wiskunde met de 4e mee, geniet vooral van wiskunde, scheikunde, natuurkunde, Grieks en Latijn. Heerlijk vindt hij die lessen en zonder problemen maakt hij daar ook stapels huiswerk voor.

Toen ik merkte dat de vakken die hem niet lagen (en dat wil niet zeggen dat hij er laag op scoort, maar dat hij de lessen/leraar/stof niet prettig vindt), ben ik gaan praten op school. Uit ervaring (en studie) is bekend dat het bij hb-ers net zo werkt als bij (veel) mensen met autisme; wat hen niet interesseert gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het is haast niet te doen om ze die kennis bij te brengen. Nou heeft onze jongste een enorm hoge verwerkingssnelheid, dus wat hij hoort kan hij vaak weer goed reproduceren, dus zijn cijfers zijn ook voor die vakken toch nog goed.

‘Waar doe je over’, zou je denken… nou, ondertussen weet ik wat het met iemand doet als hij/zij steeds maar moet doen waar hij/zij geen aardigheid aan heeft. Of zelfs een hekel aan heeft. Het geeft stress en uiteindelijk maakt het ziek. (Want ja, daar ben ik van overtuigd, dat aan vrijwel elke ziekte een flinke dosis stress ten grondslag ligt).

Voor mij gingen er dus bellen rinkelen toen mijn zoon slikklachten kreeg…. wat wil hij niet meer slikken? Is het iets ‘lichamelijks’ dat niet lekker loopt of is het de stress die deze klachten geeft. We gingen naar de dokter, kregen maagzuurremmers mee en werden in een later stadium doorgestuurd naar het ziekenhuis. Prima, ik heb niets tegen dokters op zich en weet dat de medische wereld een heleboel goede dingen kan doen. Toch knaagde er wat bij mij… er wordt gekeken naar wat er aan de hand is en wat daaraan gedaan moet worden… maar komt er ook in beeld wat de oorzaak is?

En dan volgt het wachten…. eerst op een afspraak in het ziekenhuis, dan op het maken van foto’s en nu weer wachten op de uitslagen. Ondertussen ga ik verschillende keren het gesprek aan met mijn zoon én met school. Er wordt besloten dat hij bepaalde uren mag skippen. Hij maakt dan alleen nog de toetsen en hoeft niet meer naar de lessen toe. Het leren voor de toetsen doet hij dan thuis. En wat blijkt… zijn cijfers gaan ineens weer omhoog. Waar een aantal vakken wat achter bleven wordt nu alles weer goed in de voldoende. Ik vraag mijn zoon hoe dat kan en hij geeft zonder nadenken aan: ‘als ik thuis leer en jij overhoort me, dan gaat het vlot en vind ik het veel fijner en gemakkelijker. In de les snap ik er nooit wat van en vind ik het veel te lang duren’….

Tot zover mijn zoon…. wat gebeurde er bij mij? Ik was moe de afgelopen week, doodmoe weer, zoals ik lange tijd niet had gevoeld en vanavond knapte er dus iets bij me… ik ben het zo zat… het moeten leven in een systeem waar ik voor mijn gevoel niet in pas. Ik ging vroeger ook niet met plezier naar school, mocht dan wel eens een paar dagen thuis blijven om bij te tanken, maar moest dan toch gewoon weer heen. In die jaren begonnen ook mijn vermoeidheidsklachten….

Ook toen ik volwassen was moest ik werken volgens regels waar ik niet achter stond… voor een baas, die bepaalde dat ik op een afdeling moest blijven waar ik me helemaal niet prettig voelde. Maar ook in mijn praktijk moest ik bv bepaalde scholing volgen waar ik niets aan had. Ik moest een website hebben om naamsbekendheid op te bouwen en zichtbaar te zijn…. óók als mijn praktijk door mond-op-mond reclame vol zat… de regels golden gewoon voor iedereen…. het putte me uit. Vroeger al en nu nog… het raakt aan mijn gevoel van oneerlijkheid, van kromheid, van onzin, van onlogisch beredeneerde verzinsels… het klopt gewoon niet punt.

Maar altijd als ik er wat over zei kreeg ik antwoorden als: ‘maak je er niet zo druk over’, en ‘ach joh, zo hoort het nu eenmaal’ en ook toen onze oudste vast liep in het schoolsysteem kreeg ik dingen te horen als: ‘je moet hem niet zo verwennen, hij moet nou eenmaal leren dat sommige dingen gewoon zo gaan’ en ‘hij moet zich maar leren aanpassen’….. Maar het ging er bij mij niet in en wie mij al langer volgt weet dat onze oudste vorig jaar, in goed overleg met de leerplicht-ambtenaar en school, gestopt is met school. Hij is nu aan het werk, heeft een contract voor onbepaalde tijd op een ICT afdeling van een groot bedrijf én is zielsgelukkig….

En nu volgt dus de jongste. Hij geeft zo duidelijk aan wat hem stress geeft en ik voel hem. Ik ben gewaar wat er speelt, maar weet niet waar ik er mee heen moet… hij heeft niet zo’n duidelijke passie als de oudste waar hij zich op kan richten. Ja, hij wil youtuber en gamer worden en verder…. het toneel op en misschien het onderwijs in…. ‘lesgeven aan hoogbegaafde kinderen, zodat die zich niet hoeven te vervelen’…

En vanavond gaf ik eindelijk mijn lang weggestopte gevoelens de ruimte: ik wil dit ook niet meer slikken, ik ben het zat om te leven volgens opgelegde regels waar ik me niet veilig bij voel. Ik wil ook mijn kinderen geen regels meer opleggen waar ik niet achter sta, want ja, dat doe ik want je hoort ‘het goede voorbeeld te geven’ en je moet kinderen bijbrengen ‘hoe het hoort’.
Ik wil nog meer dan wat ik al doe mijn kinderen leren dat ze een keuze hebben, dat ze aan mogen geven wat zij met hun leven willen. En natuurlijk zijn er regels waarbinnen ze moeten leven, maar heel veel regels mogen ook best gebroken worden. En dat hoeft niet met een botte bijl, nee dat kan in goed overleg, met respect voor alle partijen….

Ik ben er klaar mee om maar volgzaam mee te blijven lopen. Ik ga opnieuw de barricaden op, nu voor onze jongste zoon én mezelf. Ik wil niet meer leven met beperkingen van buiten af, ik wil me richten op de kracht binnen in ons. De dingen waar we goed in zijn. Mijn zoon mag uitblinken in wat hij leuk vindt, opslurpen waar hij geen genoeg van krijgt en de rest? Dat mag hij van mij laten gaan, want hij hoeft niet overal goed in te zijn, hij hoeft van mij niet per se alle vakken in de basis te kennen omdat Napoleon ooit besloten heeft dat alle kinderen leerplichtig werden en dat de staat bepaalde wat ze moesten leren.

Wanneer gaan we kijken naar wat vreugde geeft? Wanneer gaan we eindelijk talenten van mensen benutten in plaats van bijscholen wat nog niet zo goed gaat? Want is dat niet wat we nog steeds vaak doen? Kijken we zelfs met functioneringsgesprekken niet waar nog aan gewerkt moet worden?
Wanneer zien we eindelijk wat het met de wereld gaat doen als iedereen mag kiezen wat hij wil gaan doen, dat we ons hart mogen volgen….. dat wanneer we mogen doen waar we van houden we de beste manier hebben gevonden om te ontspannen? Hoeveel verdriet en stress zou dat schelen? Hoeveel ziekte zou dat schelen in de wereld?

Vanavond voelde ik een diep verdriet, het verdriet van de wereld niet begrijpen, maar ook van niet begrepen worden… een verdriet dat ik al van jongs af aan ervaren heb en nu bij mijn kinderen zie ontstaan tijdens de schooljaren die zij moeten volgen. En dat zien bij hen doet me nog meer pijn dan het ervaren van wat het bij mezelf gedaan heeft.

Eens te meer snap ik waarom ik mezelf blijf uitdagen om mijn ding te doen, om te blijven schrijven en uiteindelijk op het podium te willen staan om mijn verhaal te vertellen. Een droomfabriek op te willen richten, voor kids zoals die van ons, maar ook voor al die jongeren en volwassenen die zich opgesloten voelen in het systeem en die eindelijk de vrijheid durven te gaan pakken van het mogen zijn. Het mogen laten schijnen van hun licht, in volle ontspannenheid en veiligheid. Doen wat je het liefste doet…. doen wat je energie geeft, doen waarin jij het meeste betekent voor de wereld omdat het je laat glimlachen…

Lieve jongste zoon, ik zie je, ik hoor je, ik voel je en ik zal mijn uiterste best doen om ook jou te helpen op het pad waar je in volle eigenheid jezelf mag zijn…. ik ben trots op je, dat je op deze leeftijd al zo goed kan vertellen wat je dwars zit en wat je wilt, het geeft mij vertrouwen dat het wel goed komt met jou!!

 

 

 

 

I’ll never reach my destination, If I never try…

Door het lopen in Parijs werd ik me bewust van dingen, voelde ik dingen die ik in jaren niet heb gevoeld…

Ik leef een deel van mijn leven naar de verwachtingen van anderen, naar de meningen van anderen, maar ik ben zo klaar om mijn eigen weg meer en meer te gaan.

In Parijs voelde ik de vrijheid, voelde ik ook hoeveel mijn lichaam dan kan. Een dag sjouwen in Parijs kost me minder energie dan twee uur aanwezig zijn op een verjaardag … maar dat snapt niet iedereen…. en logisch misschien…. maar daarom pas ik me vaak aan, ga ik over mijn grenzen of … blijf ik liever weg… zonder ik me af, verberg ik me…

De afgelopen dagen voelde ik naast het genieten heimwee, heimwee naar ontspanning, naar vreugde, naar onbevangenheid. Ik voelde de vrijheid van niet hoeven uitleggen, niet hoeven verantwoorden, van mogen zijn, ik merkte hoe ik dat heb gemist.

En vanmorgen kwam het snoeihard binnen toen ik luisterde naar ‘The River’ van Garth Brooks. Nooit eerder hoorde ik zo goed wat hij zong:

Too many times we stand aside
And let the waters slip away
‘Til what we put off ‘till tomorrow
Has now become today
So don’t you sit upon the shoreline
And say you’re satisfied
Choose to chance the rapids
And dare to dance the tide

Ja, dat is wat ik graag wil, de stroming veranderen en op het tij dansen. Het leven vieren, zonder me schuldig te voelen, zonder verantwoording af te hoeven leggen, zonder me wat aan te trekken van wat mensen van en over me denken…. De hobbels en bobbels nemend in vertrouwen…

And there’s bound to be rough waters
And I know I’ll take some falls
But with te good Lord as my captain
I can make it thourgh them all.

Mijn eigen weg gaan, mijn hart volgen, mijn dromen leven … meer en meer. Het mag, ik gun het mezelf.

En misschien is dit wel de wazigste post die ik ooit schreef, maar ook dat maakt me niet uit. Het is wat ik voel, wat het losgemaakt heeft om even helemaal wat anders te doen. Uit mijn comfortzone te stappen en te gaan…

Weg van het gebaande pad der verwachtingen, op weg naar míjn bestemming!

Parijs

Wat loop ik te genieten zeg! De stad, de sfeer, het gezelschap van de oudste…

Hij zit nu bij de conferentie en ik struinde vanmiddag alleen door Parijs. Ik dacht dat ik dat ‘eng’ zou vinden, maar ik vond het heerlijk.

Ik schreef een blog met uitzicht op de Sacre Coeur, alleen lukte t uploaden niet, dus dat komt later😋

Ik overdacht het afgelopen jaar en vind t zo bijzonder dat ik hier kan zijn. 😄🙏
Nu zit ik in een restaurantje en lees over succes.

Succes in mijn leven betekent vrijheid, iets van de wereld mogen zien, mezelf steeds beter begrijpen én serieus nemen….mogen ontspannen, zonder oordelen…lief zijn voor mezelf… anderen helpen….

Vaak koppelen wij automatisch allerlei dingen aan succes: een goede baan, mooi inkomen, het ‘gemaakt’ hebben, maar succes betekent voor iedereen wat anders.

Brooke Lennon beschrijft het mooi in haar boek ‘What would water do?

Success comes in all flavors, shapes, and sizes. There is neither a right nor wrong interpretation because you get to craft your own definition. Like beauty, it is in the eye of the beholder and the only beholder that matters is you! Your life, your games, your rules!

Hoe mooi om dat te lezen… ik mag mijn eigen leven succesvol maken, op mijn manier, naar mijn eigen definities…. los van oordelen en schuldgevoelens….

Zijn, dat is mijn succes op dit moment … and I love it💞💞

Overleven of leven?

Laatst las ik op fb een post over LOS-laten en TOE-laten en het deed me denken aan de blog die ik daar in 2016 over schreef. Het zette me ook aan het denken over wat ik in de afgelopen jaren allemaal los heb kunnen laten door dingen eerst toe te laten.

Het is een heel proces geweest, waarbij ik destijds de afspraak met mezelf maakte dat ik alle angsten die ik had aan wilde gaan kijken. Ik liet vanaf dat moment alles toe wat er speelde; angst om eerlijk te zijn ten opzichte van mezelf én anderen, angst om vriendschappen die me geen energie meer gaven te laten gaan, angst om mezelf te zijn, angst om te zingen, angst om afgekeurd te worden, angst om niet gehoord te worden, angst om niet gezien te worden, angst voor tekorten etc. etc. Alle angsten liet ik toe.

Ik ging schrijven over wat ik tegen kwam en dat bleek voor mij de beste manier van toelaten te zijn. Door het schrijven ging ik de diepte in, kwam ik bij werkelijke gevoelens die meespeelden en zo kwam ook vaak de bijbehorende emotie los. Het hielp me enorm om er met een goede vriendin over te kunnen praten. Want juist ook het praten erover maakte veel los. Het gaf bewustwording en daarmee ruimte. Ik kon de dingen beter op een rijtje zetten en van daaruit weer verder.

Het is een proces geweest dat niet altijd even gemakkelijk verliep en ik kwam erachter hoe ik mijn leven met bepaalde maskers op geleefd heb. Vooral omdat ik me anders voelde, niet begrepen voelde, vaak niet mee kon doen omdat ik niet fit was, omdat ik de wereld vaak niet begreep…
Nu durf ik langzaam alle maskers te laten zakken, kan ik gaan zien dat ik er mag zijn zoals ik ben. Mag ik keuzes maken die mij dienen, mag ik zelf beslissen hoe ik mijn leven in wil richten. Het geeft nog steeds wel eens onbegrip van mensen om me heen, maar ik kies ervoor om het aan te kijken, de emotie erbij te voelen en het dan te laten gaan. En ja, dat gaat soms nog best even met horten en stoten, maar doordat ik met mezelf de afspraak heb om het aan te gaan, het toe te laten, voorkom ik dat het gaat sudderen, dat het vast slaat in mijn lichaam en dat het een obstakel voor me wordt.

Toelaten heeft dus alles te maken met open en eerlijk observeren wat er bij je gebeurt, wat er bij je geraakt wordt als er iets opspeelt, wat je triggert en wat je angstig maakt. Door het zo te bekijken voorkom je dat die emoties een loopje met je nemen, zich vastzetten en dat je dus gaat leven en reageren vanuit angst.

Sinds kort ontdek ik ook wat anders bij mezelf…. door het toelaten van alle angsten, alle belemmeringen, alle negatieve emoties, alles wat er is, heb ik ruimte gecreëerd bij mezelf en vanuit die ruimte mag ik nieuwe dingen toelaten. Dingen waar ik helemaal niet mee bekend ben. Ik mag toelaten dat het leven mooi mag zijn. Ik mag toelaten dat het, ondanks ups en downs, ook goed mag gaan met me, ik mag toelaten dat ik kan genieten… waar het leven voor mij lang als zwaar heeft gevoeld, als ‘wat doe ik hier?’ als onwennig en niet te begrijpen, merk ik dat ik steeds meer toe mag laten waar ik door de mantra van Access bewust van werd:

‘All of life comes to me with ease, joy and glory’.

Ik mag toelaten wat het leven mij brengt, zonder krampachtig bepaalde doelen na te moeten streven. Ik mag erop vertrouwen dat ook het goede bij mij mag overheersen. Ik mag ontspannen en vol verwachting uitkijken naar wat komt. Het geeft me rust, en het gevoel dat IK LEEF in plaats van overleef en dat stemt me dankbaar!

Mindset?? Ammehoela….

Vanmorgen ben ik wezen floaten… je ligt dan in een bad met Epsom zout en dobbert een uur rond. Je lichaam ontspant en krijgt door het zout een extra magnesium boost, wat weer een positief effect heeft op een lichaam vol stress hormonen.

Een medewerker van het floatcentrum vertelde me dat er in Amerika onderzoek is gedaan naar floaten direct na een hersenschudding. Daar gaan mensen nu zo spoedig mogelijk na een hersenschudding 10 keer floaten, liefst binnen 14 dagen nadat de hersenschudding ontstaan is. Zo’n onderzoek geeft mij weer wat hoop. Dus ik ga het uitproberen en heb 10 afspraken gepland in de komende 5 weken…

Ik hoop op deze manier mijn lichaam te kunnen helpen met herstel en daarmee de vermoeidheid te overwinnen of in ieder geval te stabiliseren. Want sinds 5 jaar ben ik geregeld niet op de been en het laatste jaar voelt helemaal als aanmodderen, met hier en daar een betere periode, maar toch ook steeds terugval zodra ik weer wat meer lijk te kunnen.

Het voelt als constant balanceren, niet wetende wat ik een dag kan doen. Altijd overvallen worden door het feit dat de energie door overprikkeling ‘zomaar’ ineens weer op kan zijn. Ik heb er al veel om moeten laten. Ook voor ons gezin is het niet altijd gemakkelijk…  de spontaniteit gaat van veel dingen af en mijn wereld wordt klein zodra ik weer meer plat lig.

Toch houd ik ook steeds hoop. Blijf ik geloven in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Richt ik me op vertrouwen en dankbaarheid… zoveel mogelijk tenminste, want soms lukt dat even niet meer. Dan is het op, het vertrouwen weg, de dankbaarheid daar sch*** ik op en over mindset moet ik dan helemaal even niets horen…

Want wat ik over de jaren heen wel ontdekt heb is hoe veel gemakkelijker het is om te praten over mindset als het goed gaat met je. Als de dingen lekker lopen. Als je achteraf kan zien waar je stond en waar je nu staat. Als er mooie dingen zijn gebeurt en je kunt genieten.

Maar als je te moe bent om een stap te verzetten, te moe bent om op te staan, te moe bent om …., te moe bent om na te denken… dan is het verdraaid lastig om nog positief te blijven, niet te blijven huilen, niet boos te worden én om jezelf geen verwijten te maken. Want het valt dan soms best rauw op mijn dak om weer te lezen dat wij onze gedachten zijn. Dat onze gedachten ons vormen. Dat het lichaam alles kan genezen, als we maar positief denken. Als we ons verleden maar loslaten. Als we…. kortom of het lukt, ligt aan mijn gedachten…

En dan word ik soms boos én verdrietig én opstandig en kan ik vol vuur wensen dat ik in een oranje jurk in een klooster zou zitten, waar ik niets anders hoef te doen dan zen zijn en mediteren. Waar ik geen huishouding hoef te doen, geen kids hoef op te voeden, geen geld hoef te verdienen, geen ballen hoog hoef te houden, geen….. tegen mijn man mopper ik en hij laat me, want hij weet ondertussen dat ik eerst ‘onredelijk word, dat daarna het toelaten komt, dat de tranen dan gaan vloeien…. en dat ik daarna kan loslaten. De rug weer kan strekken, mijn hoofd weer op kan richten en weer over ga naar het denken in mogelijkheden…. om vervolgens de hele riedel na verloop van tijd weer te herhalen. Maar steeds met dat verschil dat ik weer een stapje verder ben gekomen. Het zit in de kleine details, de kleine nuances waaraan ik merk dat ik net anders tegen iets kan aankijken. Dat ik merk dat ik ineens een stukje verwerkt heb, dat ik weer wat geleerd heb…. dat mijn gedachten over iets tóch net anders zijn…

Eigenlijk gaat het misschien gewoon allemaal te langzaam naar mijn zin… en daarom ga ik nu dus floaten, om lief te zijn voor mijn lichaam, om het te ondersteunen waar ik kan. Om toe te laten wat is en van daar uit weer verder te gaan.

Het voelde vanmorgen als een mini vakantie met mezelf…. en wat ben ik dankbaar dat ik in de afgelopen jaren heb leren stilstaan, heb geleerd om me naar binnen te keren en geleerd heb naar mezelf te luisteren. Want mijn hoofd was rustig tijdens het floaten, Ik kon mijn lichaam aanspreken met alle mooie mantra’s die ik in de afgelopen jaren geleerd heb, het voelde alsof ik mijn lichaam een beetje meer accepteerde en weer een beetje liever kon zijn én dat ik het de rust kon geven die het zo nodig heeft. En zo kwamen mindset en lichaam vanmorgen dan toch weer even samen….