Categoriearchief: Over-leven

Ik ben moe/ziek, dus niet dankbaar genoeg?

Ik houd me al een aantal jaren bezig met geloof en spiritualiteit. Ik lees veel, ik volg trainingen, ik probeer zo steeds bewuster om te gaan met alles wat met (over)leven te maken heeft.

Ik heb leren vergeven, leef meer in vertrouwen en dankbaarheid, durf mijn emoties en angsten aan te kijken en toe te laten omdat ik weet dat ze me daarna loslaten en ondanks de lichamelijke uitdagingen die ik elke dag aanga, probeer ik toch zo optimistisch mogelijk in het leven te staan.

Ik leer mijn kinderen om in mogelijkheden te denken en leef ze  voor dat het niet uitmaakt wat er gebeurt of wat er gezegd wordt, maar dat het erom gaat hoe wij er zelf mee om gaan…
en vandaag loop ik juist daar helemaal op vast….
Zoals ik in een fb-post al schreef lees ik ‘The Magic’ van Rhonda Byrne. Ik heb al vaker een periode bewust stil gestaan bij dankbaarheid en telkens weer merk ik wat het me brengt. Het maakt me milder, stemt me vrolijker, geeft me meer vertrouwen en laat me genieten van kleine dingen. Elke dag probeer ik stil te staan bij de dankbaarheid die ik voel en van tijd tot tijd besteed ik er extra aandacht aan om de gevoelens van dankbaarheid weer te versterken.

Nu dus middels dit boek, maar er knaagt wat… wat ik lees maakt me onrustig… mis ik hier nog echt een stukje in mijn ontwikkeling/bewustwording óf hoef ik niet voor waarheid aan te nemen wat er geschreven wordt?
Het uitgangspunt van het boek vind ik erg mooi. Het richt zich op een tekst uit de Bijbel, geschreven in het boek van Mattheus:

‘Want wie heeft zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niets heeft zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

En bijzondere tekst, die eigenlijk onrechtvaardig lijkt. Maar Byrne vult het in met dankbaarheid:

‘Want wie dankbaar is zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niet dankbaar is zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

Ook verwijst zij naar de tekst in de Koran:
‘En toen uw Heer verklaarde: ‘Als gij dankbaar zijt zal ik u meer geven, maar als gij ondankbaar zijt is Mijn straf inderdaad streng’.

Voor mij is deze benadering op zich mooi, al zit er ook een bestraffing in en dat past niet zo goed in het beeld dat ik bij God heb…. maar goed, dat mag, ik pik uit zo’n boek op wat me aanspreekt en de rest mag van me afglijden. Het feit dat je steeds meer ontvangt als je je richt op dankbaarheid dat stuk geloof ik zeer zeker en dat heb ik ook al meermalen ervaren… het tweede stukje liet ik dus maar even voor wat het was…dacht ik….

Want nu las ik gisteren een stuk, wat me schijnbaar toch erg geraakt heeft en me uit mijn evenwicht haalt. Ik citeer het hier:

‘Je kunt aan je huidige gezondheid zien hoe dankbaar je bent geweest. Je zou je elke dag fantastisch moeten voelen. Als je somber bent en het leven als zwaar ervaart, of als je je niet jonger voelt dan je bent, heb je geen goede gezondheid. Een van de belangrijkste oorzaken voor dit verlies aan vitaliteit is een gebrek aan dankbaarheid’. (uit: ‘The Magic, Lorna Byrne, pag. 53).

De hele dag loop ik al met deze zinnen in mijn hoofd. Al vaker las ik in verschillende boeken over het leven in vertrouwen en dankbaarheid en daarbij de opmerking dat je in feite ‘tekort’ schiet als je dus nog negativiteit in je leven ervaart…

In mijn beeld is ons leven een opsomming van voorspoed en tegenspoed, soms zit het mee, soms zit het tegen. We krijgen allemaal te maken met ziekte, tegenslag, uitdagingen, testen… de een meer dan de ander en ook iedereen gaat hier anders mee om. We kunnen tegenslag zien als alleen maar zwaar en negatief, we kunnen het ook zien als leerweg om sterker te worden en ons te ontwikkelen. In mijn ogen sterkt het ook om dat voor ogen te houden, dat hoe heftig de situatie ook is, we er altijd sterker uit kunnen komen…. En juist het voelen van dankbaarheid voor wat er wél is kan ons hier enorm bij helpen. Immers de focus op wat er wel is én de dankzegging, laat de positieve gevoelens meer aanwezig zijn…

Maar het omgekeerde… daar kan ik niet goed mee overweg zo merk ik… De uitdagingen in mijn gezondheid zijn deels al vanaf mijn geboorte aanwezig. Sinds een hersenschudding 6 jaar geleden zijn de klachten alleen maar toegenomen en zorgt met name de vermoeidheid ervoor dat ik mijn leven op een heel ander niveau leef dan ik graag zou willen. De overprikkeling zorgt vaak voor stemmingswisselingen en een kort lontje, als ik ergens enthousiast over word ga ik snel over mijn grens heen en gebruik ik meer energie dan ik heb met alle gevolgen van dien. Dankbaar zijn helpt me hierin om op de been te blijven. Dankbaar als ik weer een uur kan wandelen, dankbaar dat ik niet meer elke twee uur plat hoef, dankbaar dat ik toch ook weer uitstapjes met de kids kan maken, ondanks dat ik heel veel ook niet kan….
Is het dan mijn ‘verdienste’ dat ik meer kan doordat ik dankbaar ben of is het mijn schuld dat ik nog zoveel niet kan omdat ik niet genoeg dankbaarheid toon?

En hoe zit het dan met onze jongste zoon, die ruim een maand geleden te horen kreeg dat hij een zeldzame, ongeneeslijke aandoening heeft? Is zijn huidige gezondheid een aanwijzing van hoe dankbaar hij is geweest, of te wel hoeveel tekort hij is geschoten in het tonen van dankbaarheid? Mag ik daaruit concluderen dat hij door zijn eigen schuld deze aandoening gekregen heeft? Had hij bv. maar dankbaarder moeten zijn dat hij naar school kan… ondanks dat dat hem zoveel stress geeft?

Eigenlijk ben ik boos, maar ook verdrietig. Is dit de spiritualiteit waarmee ik bezig wil zijn? Is dit waar ik me op wil focussen als het gaat om dankbaarheid? Ik móet een bepaalde mate van dankbaarheid bereiken want anders….

En is juist dit nu een aanwijzing dat het waarheid is omdat het me zo triggert? Om eerlijk te zijn maakt het me onrustig, want wat is de boodschap die hier uitgezonden wordt? Het is niet vervelend naar Byrne bedoelt hoor en ik ga ook gewoon door met het lezen van het boek, omdat ik het mooi vind om me die 28 dagen te richten op dankbaarheid. Maar dan wel dankbaarheid omdat ik dat zo ervaar en het goed voelt, dankbaarheid uiten omdat ik merk dat het me goed doet, omdat ik er milder van wordt….

Waarom blijft dit dan toch zo in mijn hoofd zitten? Waarom voel ik me op een bepaalde manier schuldig, waarom voelt het als falen, zoals ik het al zo vaak voel..?? Falen omdat ik er niet voor de kids kan zijn zoals ik graag zou willen, falen omdat ik niet kan doen wat anderen soms van me verwachten, falen omdat het soms voelt dat ik lui ben en mijn tijd maar verdoe met rusten….

Ik ben gaan wandelen en kan niet anders dan concluderen dat dit voor mij niet is waar het in geloof en spiritualiteit om gaat. Want als je de dingen zo stelt, zet je mensen niet in hun kracht, maar focus je op hun eventuele ‘tekortkomingen’. Voor mij is bewustwording en leren leven in vertrouwen en dankbaarheid de kracht die het leven draaglijk maakt, makkelijker maakt in moeilijke tijden en me kracht geeft om te leren leven in ease, joy and glory, ongeacht de omstandigheden.

De kracht van tranen

Onze jongste kreeg klachten die heftiger werden bij de toename van stress. Kwam het door de stress of was er meer aan de hand? Omdat eten steeds minder goed lukte kwamen we terecht in het medische circuit, dat naast onderzoek vooral bestond uit wachten… Er werden slikfoto’s gemaakt en daaruit bleek dat de passage snelheid door de slokdarm niet goed was. Het eten bleef letterlijk hangen. We werden doorgestuurd naar de MDL-kinderarts in Zwolle. Ondertussen rees bij mij al een vermoeden wat dit wel eens zou kunnen zijn en daar werd ik niet vrolijk van. We maakten een afspraak bij de osteopaat die mij al zoveel verder geholpen had en wonder boven wonder ging het eten na die behandeling zoveel beter, dat het gewoon een feestje was als de jongste zijn bord weer grotendeels leeg at!

In Zwolle werd mijn vermoeden deels bevestigd omdat de kinderarts hetzelfde vermoeden had: Achalasie. We werden doorverwezen naar Amsterdam waar een specialistisch team zit voor deze zeldzame (auto-immuun) ziekte. En toen ging het ineens snel. Binnen drie dagen konden we in het UMC terecht voor een slokdarm-drukmeting. Onze zoon was relaxed voorafgaand aan het onderzoek. Zodra we de behandelruimte binnen gingen kwam er een stille traan en kwam hij een knuffel halen. Tijdens het onderzoek ademt hij rustig in door zijn neus, uit door zijn mond omdat hij zo goed ervaren heeft wat het betekent om niet in paniek te raken als hij benauwd werd tijdens het eten….

De diagnose was zonder twijfel te stellen, de zenuwen in de slokdarm van onze jongste doen helemaal niets meer en de sluitspier aan de onderkant, die het eten door moet laten naar de maag gaat niet open bij een slikreflex. Voeding gaat alleen maar door naar de maag onder invloed van druk van boven en dus de zwaartekracht. Bij een te volle slokdarm vormt zich druk op de luchtpijp en daardoor ontstaat benauwdheid …

Nu is er dus duidelijkheid…
Op de terug weg in de auto krijgen we telefoon van het ziekenhuis. De ingreep om de sluitspier op te rekken vindt precies over twee weken plaats. Hij is ertussen geplaatst omdat hij al lang genoeg met deze klachten loopt. Niks dan goeds over het ziekenhuis, waar de behandelend arts meteen langs kwam voor een gesprek en waar we ook meteen langs de anesthesie konden omdat we van ver kwamen….

En dan komen de dagen erna. Langzaam landt de uitslag en dan komen bij mij de tranen. De tranen door de zorg van de afgelopen maanden, de tranen om de uitslag, de tranen om de risico’s bij deze ziekte, de tranen om mijn zoon die ik niets liever dan geluk en onbezorgdheid gun, de tranen om alle onrust van de jaren die achter ons liggen en de tranen omdat we zo hoopten eindelijk in rustiger vaarwater terecht te komen, de tranen omdat ik zo goed weet wat het is om chronisch ziek te zijn, de tranen van vermoeidheid, de tranen van machteloosheid en onzekerheid, maar toch ook tranen van geluk omdat ik weet dat we sterk staan als gezin, de tranen omdat ik de kracht voel in ons gezin en de tranen omdat ik blij ben dat ik ooit weer leerde huilen….

Want ooit stopte ik met huilen omdat ik er commentaar op kreeg dat ik mijn tranen liet gaan. En daarmee blokkeerde ik een stuk van mijn ZIJN. Iets wat zo belangrijk voor mij was om stress van me af te laten glijden, om woede te uiten, om mijn ziel schoon te wassen, stopte ik weg… Het mocht niet meer bestaan, omdat het niet paste in de maatschappij, omdat mensen vaak niet weten hoe ze op tranen moeten reageren, omdat ik zwak of kwetsbaar en zelfs labiel werd gevonden als ik mijn tranen liet gaan.

Maar gelukkig leerde ik om weer bij mijn gevoel te komen en van hieruit kon ik tijdens het onderzoek tegen mijn zoon zeggen: ‘kom maar, huil eerst je tranen er maar uit’, zodat hij daarna weer rust kon voelen. Hij hoeft van mij niet ‘flink’ te zijn en ik hoef dat ook niet meer van mezelf. De tranen als wasmachine van mijn ziel zorgen ervoor dat ik alles toe mag laten, de onrust, de angst, de onzekerheid, de machteloosheid. Tijdens het huilen mag alles bovenkomen, mag ik alles noemen, mag ik doemdenken, mag ik boos zijn, mag ik me intens verdrietig voelen… om daarna te ontdekken dat ik mijn rust terug vind…

En daardoor kan ik weer terug naar ons motto van de afgelopen jaren: ‘het maakt niet uit wat er gebeurd of gezegd wordt, het gaat erom hoe wij ermee om gaan’. Daar gaan we ons op richten. Open staan voor mogelijkheden, in liefde samen dragen wat op ons pad komt en focussen op vertrouwen. In overgave en openheid naar alles wat daar bij komt, dus juist ook die tranen om ons steeds weer schoon te wassen van alles wat ons bezig houdt….

Hoeveel stress geeft ‘niet mogen doen waar je van houdt’?

Zo de jumos, ben ik net even een potje boos geweest zeg… en de mensen die me kennen weten dat ik niet heel snel boos ben. Ik heb wel vlot mijn woordje klaar, maar hou het wel netjes, als ik al boos ben hou ik dat vaak binnen, de tranen beginnen te vloeien als het heftig voelbaar is, maar echt boos…. nee, dat gebeurt niet zo vaak…

Maar vanmiddag dus wel en ik wil met je delen waarom. Onze jongste zoon heeft slikklachten. Er zijn foto’s gemaakt en er is duidelijk te zien dat het eten dat hij eet blijft hangen in het onderste deel van zijn slokdarm. Als daar veel eten zit, druk dat tegen zijn luchtpijp en krijgt hij het Spaans benauwd. Geen fijne ervaring om zo elke maaltijd naar binnen te moeten krijgen en ook niet fijn om hem zo te zien struggelen.

Al voordat de klachten begonnen had mijn zoon verschillende keren aangegeven dat er een aantal dingen op school niet lekker liepen. Net als onze oudste is hij hoogbegaafd (hb) en hb en school zijn niet de beste vrienden hadden we al gemerkt. Maar tot nu toe redde onze jongste zich er best goed mee. Hij houdt van leren en heeft het gezellig in de klas. Hij is super sociaal en tot nu toe waren de grootste problemen dat hij ‘nogal gevoelig is’ voor agressie/verbaal geweld en oneerlijkheid….

Tot begin van dit jaar, toen begon hij aan te geven dat hij nu al graag een aantal vakken wilde laten vallen en dan versneld door wilde met andere vakken. De vakken die hij leuk vindt wel te verstaan.
Hij is 13, zit in 3 gymnasium, doet wiskunde met de 4e mee, geniet vooral van wiskunde, scheikunde, natuurkunde, Grieks en Latijn. Heerlijk vindt hij die lessen en zonder problemen maakt hij daar ook stapels huiswerk voor.

Toen ik merkte dat de vakken die hem niet lagen (en dat wil niet zeggen dat hij er laag op scoort, maar dat hij de lessen/leraar/stof niet prettig vindt), ben ik gaan praten op school. Uit ervaring (en studie) is bekend dat het bij hb-ers net zo werkt als bij (veel) mensen met autisme; wat hen niet interesseert gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het is haast niet te doen om ze die kennis bij te brengen. Nou heeft onze jongste een enorm hoge verwerkingssnelheid, dus wat hij hoort kan hij vaak weer goed reproduceren, dus zijn cijfers zijn ook voor die vakken toch nog goed.

‘Waar doe je over’, zou je denken… nou, ondertussen weet ik wat het met iemand doet als hij/zij steeds maar moet doen waar hij/zij geen aardigheid aan heeft. Of zelfs een hekel aan heeft. Het geeft stress en uiteindelijk maakt het ziek. (Want ja, daar ben ik van overtuigd, dat aan vrijwel elke ziekte een flinke dosis stress ten grondslag ligt).

Voor mij gingen er dus bellen rinkelen toen mijn zoon slikklachten kreeg…. wat wil hij niet meer slikken? Is het iets ‘lichamelijks’ dat niet lekker loopt of is het de stress die deze klachten geeft. We gingen naar de dokter, kregen maagzuurremmers mee en werden in een later stadium doorgestuurd naar het ziekenhuis. Prima, ik heb niets tegen dokters op zich en weet dat de medische wereld een heleboel goede dingen kan doen. Toch knaagde er wat bij mij… er wordt gekeken naar wat er aan de hand is en wat daaraan gedaan moet worden… maar komt er ook in beeld wat de oorzaak is?

En dan volgt het wachten…. eerst op een afspraak in het ziekenhuis, dan op het maken van foto’s en nu weer wachten op de uitslagen. Ondertussen ga ik verschillende keren het gesprek aan met mijn zoon én met school. Er wordt besloten dat hij bepaalde uren mag skippen. Hij maakt dan alleen nog de toetsen en hoeft niet meer naar de lessen toe. Het leren voor de toetsen doet hij dan thuis. En wat blijkt… zijn cijfers gaan ineens weer omhoog. Waar een aantal vakken wat achter bleven wordt nu alles weer goed in de voldoende. Ik vraag mijn zoon hoe dat kan en hij geeft zonder nadenken aan: ‘als ik thuis leer en jij overhoort me, dan gaat het vlot en vind ik het veel fijner en gemakkelijker. In de les snap ik er nooit wat van en vind ik het veel te lang duren’….

Tot zover mijn zoon…. wat gebeurde er bij mij? Ik was moe de afgelopen week, doodmoe weer, zoals ik lange tijd niet had gevoeld en vanavond knapte er dus iets bij me… ik ben het zo zat… het moeten leven in een systeem waar ik voor mijn gevoel niet in pas. Ik ging vroeger ook niet met plezier naar school, mocht dan wel eens een paar dagen thuis blijven om bij te tanken, maar moest dan toch gewoon weer heen. In die jaren begonnen ook mijn vermoeidheidsklachten….

Ook toen ik volwassen was moest ik werken volgens regels waar ik niet achter stond… voor een baas, die bepaalde dat ik op een afdeling moest blijven waar ik me helemaal niet prettig voelde. Maar ook in mijn praktijk moest ik bv bepaalde scholing volgen waar ik niets aan had. Ik moest een website hebben om naamsbekendheid op te bouwen en zichtbaar te zijn…. óók als mijn praktijk door mond-op-mond reclame vol zat… de regels golden gewoon voor iedereen…. het putte me uit. Vroeger al en nu nog… het raakt aan mijn gevoel van oneerlijkheid, van kromheid, van onzin, van onlogisch beredeneerde verzinsels… het klopt gewoon niet punt.

Maar altijd als ik er wat over zei kreeg ik antwoorden als: ‘maak je er niet zo druk over’, en ‘ach joh, zo hoort het nu eenmaal’ en ook toen onze oudste vast liep in het schoolsysteem kreeg ik dingen te horen als: ‘je moet hem niet zo verwennen, hij moet nou eenmaal leren dat sommige dingen gewoon zo gaan’ en ‘hij moet zich maar leren aanpassen’….. Maar het ging er bij mij niet in en wie mij al langer volgt weet dat onze oudste vorig jaar, in goed overleg met de leerplicht-ambtenaar en school, gestopt is met school. Hij is nu aan het werk, heeft een contract voor onbepaalde tijd op een ICT afdeling van een groot bedrijf én is zielsgelukkig….

En nu volgt dus de jongste. Hij geeft zo duidelijk aan wat hem stress geeft en ik voel hem. Ik ben gewaar wat er speelt, maar weet niet waar ik er mee heen moet… hij heeft niet zo’n duidelijke passie als de oudste waar hij zich op kan richten. Ja, hij wil youtuber en gamer worden en verder…. het toneel op en misschien het onderwijs in…. ‘lesgeven aan hoogbegaafde kinderen, zodat die zich niet hoeven te vervelen’…

En vanavond gaf ik eindelijk mijn lang weggestopte gevoelens de ruimte: ik wil dit ook niet meer slikken, ik ben het zat om te leven volgens opgelegde regels waar ik me niet veilig bij voel. Ik wil ook mijn kinderen geen regels meer opleggen waar ik niet achter sta, want ja, dat doe ik want je hoort ‘het goede voorbeeld te geven’ en je moet kinderen bijbrengen ‘hoe het hoort’.
Ik wil nog meer dan wat ik al doe mijn kinderen leren dat ze een keuze hebben, dat ze aan mogen geven wat zij met hun leven willen. En natuurlijk zijn er regels waarbinnen ze moeten leven, maar heel veel regels mogen ook best gebroken worden. En dat hoeft niet met een botte bijl, nee dat kan in goed overleg, met respect voor alle partijen….

Ik ben er klaar mee om maar volgzaam mee te blijven lopen. Ik ga opnieuw de barricaden op, nu voor onze jongste zoon én mezelf. Ik wil niet meer leven met beperkingen van buiten af, ik wil me richten op de kracht binnen in ons. De dingen waar we goed in zijn. Mijn zoon mag uitblinken in wat hij leuk vindt, opslurpen waar hij geen genoeg van krijgt en de rest? Dat mag hij van mij laten gaan, want hij hoeft niet overal goed in te zijn, hij hoeft van mij niet per se alle vakken in de basis te kennen omdat Napoleon ooit besloten heeft dat alle kinderen leerplichtig werden en dat de staat bepaalde wat ze moesten leren.

Wanneer gaan we kijken naar wat vreugde geeft? Wanneer gaan we eindelijk talenten van mensen benutten in plaats van bijscholen wat nog niet zo goed gaat? Want is dat niet wat we nog steeds vaak doen? Kijken we zelfs met functioneringsgesprekken niet waar nog aan gewerkt moet worden?
Wanneer zien we eindelijk wat het met de wereld gaat doen als iedereen mag kiezen wat hij wil gaan doen, dat we ons hart mogen volgen….. dat wanneer we mogen doen waar we van houden we de beste manier hebben gevonden om te ontspannen? Hoeveel verdriet en stress zou dat schelen? Hoeveel ziekte zou dat schelen in de wereld?

Vanavond voelde ik een diep verdriet, het verdriet van de wereld niet begrijpen, maar ook van niet begrepen worden… een verdriet dat ik al van jongs af aan ervaren heb en nu bij mijn kinderen zie ontstaan tijdens de schooljaren die zij moeten volgen. En dat zien bij hen doet me nog meer pijn dan het ervaren van wat het bij mezelf gedaan heeft.

Eens te meer snap ik waarom ik mezelf blijf uitdagen om mijn ding te doen, om te blijven schrijven en uiteindelijk op het podium te willen staan om mijn verhaal te vertellen. Een droomfabriek op te willen richten, voor kids zoals die van ons, maar ook voor al die jongeren en volwassenen die zich opgesloten voelen in het systeem en die eindelijk de vrijheid durven te gaan pakken van het mogen zijn. Het mogen laten schijnen van hun licht, in volle ontspannenheid en veiligheid. Doen wat je het liefste doet…. doen wat je energie geeft, doen waarin jij het meeste betekent voor de wereld omdat het je laat glimlachen…

Lieve jongste zoon, ik zie je, ik hoor je, ik voel je en ik zal mijn uiterste best doen om ook jou te helpen op het pad waar je in volle eigenheid jezelf mag zijn…. ik ben trots op je, dat je op deze leeftijd al zo goed kan vertellen wat je dwars zit en wat je wilt, het geeft mij vertrouwen dat het wel goed komt met jou!!

 

 

 

 

I’ll never reach my destination, If I never try…

Door het lopen in Parijs werd ik me bewust van dingen, voelde ik dingen die ik in jaren niet heb gevoeld…

Ik leef een deel van mijn leven naar de verwachtingen van anderen, naar de meningen van anderen, maar ik ben zo klaar om mijn eigen weg meer en meer te gaan.

In Parijs voelde ik de vrijheid, voelde ik ook hoeveel mijn lichaam dan kan. Een dag sjouwen in Parijs kost me minder energie dan twee uur aanwezig zijn op een verjaardag … maar dat snapt niet iedereen…. en logisch misschien…. maar daarom pas ik me vaak aan, ga ik over mijn grenzen of … blijf ik liever weg… zonder ik me af, verberg ik me…

De afgelopen dagen voelde ik naast het genieten heimwee, heimwee naar ontspanning, naar vreugde, naar onbevangenheid. Ik voelde de vrijheid van niet hoeven uitleggen, niet hoeven verantwoorden, van mogen zijn, ik merkte hoe ik dat heb gemist.

En vanmorgen kwam het snoeihard binnen toen ik luisterde naar ‘The River’ van Garth Brooks. Nooit eerder hoorde ik zo goed wat hij zong:

Too many times we stand aside
And let the waters slip away
‘Til what we put off ‘till tomorrow
Has now become today
So don’t you sit upon the shoreline
And say you’re satisfied
Choose to chance the rapids
And dare to dance the tide

Ja, dat is wat ik graag wil, de stroming veranderen en op het tij dansen. Het leven vieren, zonder me schuldig te voelen, zonder verantwoording af te hoeven leggen, zonder me wat aan te trekken van wat mensen van en over me denken…. De hobbels en bobbels nemend in vertrouwen…

And there’s bound to be rough waters
And I know I’ll take some falls
But with te good Lord as my captain
I can make it thourgh them all.

Mijn eigen weg gaan, mijn hart volgen, mijn dromen leven … meer en meer. Het mag, ik gun het mezelf.

En misschien is dit wel de wazigste post die ik ooit schreef, maar ook dat maakt me niet uit. Het is wat ik voel, wat het losgemaakt heeft om even helemaal wat anders te doen. Uit mijn comfortzone te stappen en te gaan…

Weg van het gebaande pad der verwachtingen, op weg naar míjn bestemming!

Overleven of leven?

Laatst las ik op fb een post over LOS-laten en TOE-laten en het deed me denken aan de blog die ik daar in 2016 over schreef. Het zette me ook aan het denken over wat ik in de afgelopen jaren allemaal los heb kunnen laten door dingen eerst toe te laten.

Het is een heel proces geweest, waarbij ik destijds de afspraak met mezelf maakte dat ik alle angsten die ik had aan wilde gaan kijken. Ik liet vanaf dat moment alles toe wat er speelde; angst om eerlijk te zijn ten opzichte van mezelf én anderen, angst om vriendschappen die me geen energie meer gaven te laten gaan, angst om mezelf te zijn, angst om te zingen, angst om afgekeurd te worden, angst om niet gehoord te worden, angst om niet gezien te worden, angst voor tekorten etc. etc. Alle angsten liet ik toe.

Ik ging schrijven over wat ik tegen kwam en dat bleek voor mij de beste manier van toelaten te zijn. Door het schrijven ging ik de diepte in, kwam ik bij werkelijke gevoelens die meespeelden en zo kwam ook vaak de bijbehorende emotie los. Het hielp me enorm om er met een goede vriendin over te kunnen praten. Want juist ook het praten erover maakte veel los. Het gaf bewustwording en daarmee ruimte. Ik kon de dingen beter op een rijtje zetten en van daaruit weer verder.

Het is een proces geweest dat niet altijd even gemakkelijk verliep en ik kwam erachter hoe ik mijn leven met bepaalde maskers op geleefd heb. Vooral omdat ik me anders voelde, niet begrepen voelde, vaak niet mee kon doen omdat ik niet fit was, omdat ik de wereld vaak niet begreep…
Nu durf ik langzaam alle maskers te laten zakken, kan ik gaan zien dat ik er mag zijn zoals ik ben. Mag ik keuzes maken die mij dienen, mag ik zelf beslissen hoe ik mijn leven in wil richten. Het geeft nog steeds wel eens onbegrip van mensen om me heen, maar ik kies ervoor om het aan te kijken, de emotie erbij te voelen en het dan te laten gaan. En ja, dat gaat soms nog best even met horten en stoten, maar doordat ik met mezelf de afspraak heb om het aan te gaan, het toe te laten, voorkom ik dat het gaat sudderen, dat het vast slaat in mijn lichaam en dat het een obstakel voor me wordt.

Toelaten heeft dus alles te maken met open en eerlijk observeren wat er bij je gebeurt, wat er bij je geraakt wordt als er iets opspeelt, wat je triggert en wat je angstig maakt. Door het zo te bekijken voorkom je dat die emoties een loopje met je nemen, zich vastzetten en dat je dus gaat leven en reageren vanuit angst.

Sinds kort ontdek ik ook wat anders bij mezelf…. door het toelaten van alle angsten, alle belemmeringen, alle negatieve emoties, alles wat er is, heb ik ruimte gecreëerd bij mezelf en vanuit die ruimte mag ik nieuwe dingen toelaten. Dingen waar ik helemaal niet mee bekend ben. Ik mag toelaten dat het leven mooi mag zijn. Ik mag toelaten dat het, ondanks ups en downs, ook goed mag gaan met me, ik mag toelaten dat ik kan genieten… waar het leven voor mij lang als zwaar heeft gevoeld, als ‘wat doe ik hier?’ als onwennig en niet te begrijpen, merk ik dat ik steeds meer toe mag laten waar ik door de mantra van Access bewust van werd:

‘All of life comes to me with ease, joy and glory’.

Ik mag toelaten wat het leven mij brengt, zonder krampachtig bepaalde doelen na te moeten streven. Ik mag erop vertrouwen dat ook het goede bij mij mag overheersen. Ik mag ontspannen en vol verwachting uitkijken naar wat komt. Het geeft me rust, en het gevoel dat IK LEEF in plaats van overleef en dat stemt me dankbaar!

Belemmerende overtuigingen

De afgelopen jaren ben ik heel veel overtuigingen tegen gekomen die me letterlijk belemmerden om stappen te zetten en te groeien. Overtuigingen die in mijn ogen zo waar waren, omdat ik ze al mijn hele leven bij me had. Omdat ik ze als kind gehoord had, omdat ze onbewust op me overgedragen waren… Toen ik mijn boek aan het schrijven was noemde ik ze ‘kind-overtuigingen’, omdat het vaak overtuigingen zijn die wij als kind al meegekregen hebben. Ooit zei iemand tijdens een opleiding dag: ‘je krijgt het als kind aangereikt en bent vervolgens een heel leven bezig om er weer vanaf te komen’…

Ik heb tijdens mijn studies kennis mogen maken met verschillende methodes om die belemmeringen aan te kijken en los te kunnen koppelen van mijn systeem. Toch merkte ik dat bepaalde overtuigingen erg hardnekkig bleven hangen en vandaar uit bleef ik altijd op zoek naar tools om die overtuigingen aan te pakken, want ook al wist ik ondertussen dat het niet klopte dat ik zo dacht, het bleef de kop opsteken…. herkenbaar??
Onlangs kwam ik een methode tegen waarover ik al eerder schreef, nl. Access Consiousness. Vanuit Access werken ze met mooie vragen om dingen helder te krijgen en jou te helpen om anders tegen dingen aan te gaan kijken.

Ik vind het super tools, die vragen. Juist omdat het zo aansluit bij waar ik de afgelopen jaren zelf zoveel mee bezig ben geweest: niet meer denken in problemen, maar kijken naar oplossingen!
Toen ik in aanraking kwam met Access las ik over ‘the clearing statement’. Dit is een zin die je kan gebruiken als dingen lastig gaan of als je tegen dingen aanloopt die niet stromen. Als je onrustig bent, als je angstig bent of als je je irriteert aan dingen. Door het uitspreken van die zin omzeil je het logisch denken en geef je je lichaam een andere manier om dingen op te lossen.

Als je het leuk vindt om je hierin te verdiepen verwijs ik je graag door naar de site van Access, waarop ze uitgebreide uitleg geven. In deze blog wil ik je er alleen maar bekend mee maken omdat het zo’n super simpele tool is om dingen te ‘clearen’, op te ruimen. En daarvoor hoef je niet eens de hele tool te gebruiken. Het is namelijk voldoende om een deel van de tool te gebruiken en dat is ‘POC en POD’.

Als ik nu merk dat ik tegen dingen aanloop die mij belemmeren, als ik voel dat ik ‘in de greep zit’ van een belemmering of een negatieve energie zeg ik: ‘Alles wat dit is: POC en POD’. Je kunt je misschien voorstellen hoeveel lol we hier al om hebben gehad aan de keukentafel. Komt er ergernis boven tafel ten opzichte van elkaar, van school, van werk, van wat dan ook, dan roept er wel iemand: ‘POC en POD het maar even’. En hoewel het in het begin wat onwennig en raar was, merkten we ook snel dat het de energie veranderde. De dingen die speelden voelden lichter en makkelijker…

Zo maakte ik weer een stap om meer ruimte te creëren om mezelf te mogen zijn. En hoe simpel kan het zijn? Probeer het maar eens uit of het voor jou ook ruimte geeft…. ik gun het je van harte zodat je alle belemmeringen die je nog bij je draagt over ‘niet goed genoeg zijn’, ‘iets niet te kunnen’, ‘iets niet waard te zijn’ mag laten gaan en mag gaan vertrouwen op jouw kracht en jouw talenten.
Zo kom je weer een stap dichterbij een leven met ‘ease, joy and glory’!

Dankbaar!

Nog maar 3 maanden geleden lag ik tgv een bijnieruitputting het grootste deel van de dag plat. Ik was maar blokjes van hooguit 2 uur achter elkaar op de been en moest dan weer rusten. Het was pittig, want het is niet de eerste keer dat mijn lichaam zover uitgeput raakte dat ik pas op de plaats moest maken. Deze uitputting wordt onder meer veroorzaakt doordat mijn prikkelverwerking niet goed is. Alles wat er om mij heen gebeurt, alles wat ik zie, alles wat ik hoor, alles wat beweegt komt binnen. Mijn lichaam filtert deze prikkels niet goed en zo ervaart mijn lijf constant stress. Aan de kinderen legde ik het uit dat het voor mij voelt dat geluid, geur en beweging niet alleen via mijn oren, neus of ogen binnen komt, maar door al mijn poriën, mijn hele lijf krijgt het het binnen….

Ik nam rust en ondernam ook stappen op te kijken wat ik zelf kon doen om te kijken in hoeverre ik mijn lichaam kon helpen die prikkelverwerking te herstellen en de energie in mijn lichaam weer op te bouwen. Ik paste mijn dieet aan, ging slapen met een slaapmasker, nam extra supplementen en rustte heel veel.

Ook kwamen er een aantal mensen op mijn pad die mij een stap verder konden helpen. Zo kwam ik een paar weken geleden in contact met iemand die veel met essentiële oliën werkt. Ik vroeg haar informatie en wat bleek; er bestonden zelfs oliën die goed inzetbaar zijn bij niet aangeboren hersenletsel (waar een deel van mijn overprikkeling vandaan komt) en ik raakte geïnteresseerd.
Wat ik nou zo bijzonder vond is dat ik, toen ik mijn praktijk nog had, altijd op zoek was naar methodes of therapieën die mensen zelf toe konden passen. Ik wilde dat zij zelf stappen konden zetten naar herstel i.p.v. afhankelijk te zijn van bijvoorbeeld het bioresonantie-apparaat waar ik mee werkte. Doordat ik daar naar zocht kwam ik in aanraking met heel veel verschillende methodes. Ik leerde ik op die manier heel veel en alles paste ik zelf toe, maar er waren maar weinig methodes waar veel mensen mee uit de voeten konden. Omdat het gebaseerd was op emoties en het soms lastig is om te bepalen of iets bv. verdriet of boosheid is. Of omdat er protocollen getest moesten worden. Vaak waren mensen dan bang dat ze het ‘fout’ deden en dat gaf onzekerheid.

Nu verdiep ik me dus in de essentiële olie en ik vind het super interessant. Het boek dat ik kocht is er een waarin ik blijf lezen en bladeren. Ik bestelde een aantal oliën en ging ermee aan de slag en ik moet zeggen: ik word er erg enthousiast van!
Sinds ik de oliën gebruik merk ik dat ik helderder ben in mijn hoofd en ik ben minder moe. Zo zet ik steeds weer stapjes in de goede richting voor mijn gevoel!

Afgelopen week ging ik ook weer naar de dagbesteding. Daar komen mensen met niet aangeboren hersenletsel en dementie en sinds een aantal maanden ga ik daar twee uur per week heen om te helpen. Ik puzzel vaak met een oudere mevrouw, of we lopen even een rondje. In overleg met de leidinggevende had ik afgelopen week wat olie meegenomen en ik stelde voor om de handen van die mevrouw te masseren. Haar gezicht is eenzijdig verlamd, maar ik zag meteen dat haar ogen gingen stralen. ‘Ja’, zei ze, ‘dat liet ik vroeger ook vaak doen!’ We zochten een relaxstoel uit en ik gaf haar een handmassage met een combinatie olie voor ontspanning en balans. Ze genoot er zichtbaar van. Toen ik voorstelde dat ik de volgende keer weer olie mee zou nemen gaf ze aan dat ze dat erg fijn zou vinden. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid, wat toch bijzonder dat er uit mijn zoektocht naar herstel zulke mooie dingen kunnen ontstaan!

 

Doelen stellen, doe jij dat?

Ik heb altijd doelen gehad in mijn leven. Ik wilde van jongsaf aan graag dingen bereiken. Ik wilde al heel jong naar Australië, ik wilde dierenarts worden, ik wilde rijk worden, ik wilde mensen wat vertellen en ik wilde helpen in ontwikkelingslanden.

Voor sommige doelen pakte ik een kans. Zo vertrok ik op mijn 18e voor stage naar Australië. Ik volgde destijds een opleiding aan de Christelijke Agrarische Hogeschool. Nee, ik was dus niet naar Utrecht om diergeneeskunde te studeren en ook niet naar de opleidingen voor tropische landbouw en bosbouw. De HAS in Dronten voelde veiliger, want ik was nog geen 17 toen ik uit huis ging. In Dronten zat een internaat, daar kon ik waarschijnlijk ‘meer beschermd’ wennen aan het uit huis gaan. Er waren meer redenen waarom ik niet koos voor de andere opleidingen. Het was niet geheel mijn eigen keus, maar ook de keus van mijn ouders, die ik overigens volledig begrijp. (niet dat ik hetzelfde zou doen, maar dat is een ander verhaal…)

Of wij onze doelen halen hangt af van waar we zelf voor staan. Durven we te blijven geloven in onze dromen en doelen? Durven we stappen te zetten om onze doelen te bereiken of kiezen we voor een bepaalde veiligheid en blijven we daardoor hangen in ‘zoals het nou eenmaal gaat’. Luisteren we naar ons ego, dat ons angstvallig in veiligheid wil houden. Of luisteren we naar mensen om ons heen, die ook hun mening hebben over ons doel? Zijn we concreet genoeg? Hebben we discipline?

Lange tijd heb ik eigenlijk helemaal geen doelen meer gehad. Toen ik 5 jaar geleden plat kwam te liggen met een hersenschudding had ik nog veel doelen voor ogen. Ik had net mijn sabbatical ingepland, we wilden naar Australië en daarna wilde ik me gaan richten op het geven van lezingen en workshops. Ik wilde me richten op met name het onderwerp Liefde. Hoe wij liefde in de wereld kunnen brengen en elkaar verder kunnen helpen. Hoe we lief kunnen zijn voor onszelf en daarmee (of daarna) ook voor een ander….  Maar goed het liep anders, ik kwam plat te liggen….
Toen ik wat opknapte werd mijn moeder ziek en kwam de focus alleen nog maar te liggen op er zijn voor haar en mijn vader, totdat we afscheid moesten nemen… Een bijzondere periode waarin ik kennis maakte met een soort liefde die ik nog nooit eerder gevoeld had…
Ik ging met die zorg voor mijn ouders, achteraf gezien, ver over de grens van mijn fysieke kunnen heen en merkte bovendien na die periode dat ik al mijn doelen kwijt was. Wat had het nog voor nut? En wat wilde ik eigenlijk nog? Ik kwam volledig stil te staan. Waar ik uiteindelijk op terug geworpen werd was het aangaan van mijn angsten én leren lief te zijn voor mezelf. Mijn doel was om te overleven…. Schijnbaar had ik zelf nog wel wat te leren, voordat ik daar dus echt wat over mocht vertellen.

Er volgde een lange periode van ups en downs, van vallen en weer opstaan, van de moed verliezen en toch weer richten op het kleine genieten. Door de situatie met onze kinderen ontstond er wel een nieuwe focus, een doel;hen op de been houden en begeleiden in het navolgen van hun dromen en doelen. Daardoor leerde ik ook om steeds in kleine stappen te gaan denken, want we leerden al snel dat het grote doel ‘onze kinderen een ongedwongen, blije en fijne schoolperiode geven’ niet haalbaar was.

Stap voor stap baanden wij ons een weg door het schoolsysteem. Stap voor stap richtten wij ons steeds meer op wat met name onze oudste zoon zelf voor ogen had. We oefenden geduld (want instanties lopen niet zo hard), we oefenden vertrouwen (want het ging niet allemaal direct zoals wij het voor ogen hadden) en we oefenden in overgave (want we moesten het steeds doen met de situatie zoals die er lag). Wat ook belangrijk werd was dat we oefenden in liefde en vergeving, want wat hebben we elkaar (en onszelf) soms verwijten gemaakt, wat zijn we boos geweest en wat waren we soms lelijk naar onszelf, elkaar en anderen toe. Maar nu voelen we de vrijheid en de blijdschap sinds het doel bereikt is. Vele kleine stappen hebben tot het doel geleid dat ons kind verder kan op de weg waar zijn hart ligt.

Eigenlijk gebeurt er in veel situaties waarin we doelen stellen hetzelfde. De onderwerpen waarover ik in de afgelopen jaren ook ging schrijven in mijn boek ‘Over-Leven’ komen allemaal langs als je doelen stelt, als je stappen maakt. Nu pas zie ik de overeenkomsten met wat ik schreef over liefhebben, overgave, vertrouwen, dankbaarheid en vergeving. Om onze doelen te bereiken moeten we steeds door processen heen. Juist daarom is het ook zo belangrijk om niet té grote stappen te willen maken, want dan sla je juist belangrijke stukken over. Stap voor stap naar een einddoel, onderweg eventueel bijsturend, maar wel elke dag en stapje… Ik ga mijn boek afronden met het onderwerp vrijheid, want ik besef nu pas heel diep, dat al die stappen die we genomen hebben en wat we daaruit hebben mogen leren, zorgt dat we nieuwe doelen kunnen gaan stellen en een stuk vrijheid mogen ervaren die zo groots voelt, dat het amper te beschrijven is….

Heb jij wel eens een visionboard gemaakt om je doelen helder te krijgen? Eind juni (bij de volle maan) maakte ik er weer een. Het maken van zo’n visionboard is wat mij steeds weer helpt in het stellen van doelen. Al mijn doelen, groot en klein komen daarin terug. Ik zet de intenties, ik voel waar ik naartoe wil en juist nu we in een fase zijn aangekomen waarin we trajecten af kunnen sluiten merk ik dat het weer begint te stromen in me. Dat ik weer durf te gaan dromen, dat ik weer doelen durf te stellen. Niet alleen met oog op de kinderen, maar ook voor mezelf. Ondertussen kijk ik naar dat visionboard van ruim een maand geleden en een glimlach komt om mijn lippen. Wat is het toch mooi om te zien dat er zoveel op staat dat nu al waarheid is, terwijl het een maand geleden niet meer was dan een doel of zelfs maar een droom!

Dream BIG!

Vorige week hadden we weer een gesprek met de leerplicht ambtenaar en school. Onze oudste zoon van 16 is een zogenaamde ‘dropout’. Sinds begin van dit schooljaar is hij een thuiszitter. Wij hebben hem, toen het echt niet meer ging, de keus gegeven wat hij wilde: of koste wat kost doorzetten en zijn diploma halen, of een andere weg kiezen, maar dan wel zo dat hij ook liet zien waar hij voor wilde gaan. Hij koos voor het laatste en wij gingen er in mee.

Vorig jaar rond deze tijd gaven we hem die regie over zijn leven. Hij was 15 jaar jong en al vanaf zijn 4e doodongelukkig in het onderwijssysteem. Het waren jaren van afzien, van overleven. Je kind onderuit zien gaan is vreselijk…. aan de andere kant heb ik altijd gezegd: we denken in oplossingen jongens, als we maar blijven praten met elkaar en groots blijven denken is alles mogelijk. Op moeilijke situaties probeerden we zoveel mogelijk bij onszelf te blijven onder het motto van: het maakt niet uit wat er gezegd wordt of wat er gebeurt, het gaat erom hoe wij er mee omgaan.

Het was pittig. We hebben in de jaren die achter ons liggen gehuild, gemopperd, geschopt, ons onzeker gevoeld, ons machteloos gevoeld, ons niet gehoord gevoeld, maar we zijn blijven denken in mogelijkheden. De jongens zijn meerdere keren van school gewisseld. We zijn verhuisd om de kids naar een andere school te kunnen laten gaan. Maar het hielp niet genoeg…. nog redde de oudste het niet en kwam thuis te zitten.

Eenmaal thuis had hij tijd om bij te komen. Om naar zichzelf te gaan kijken, in gesprek te gaan over hoe hij verder wilde. De spanning gleed van zijn schouders af…..hij begon te ontspannen.
Via een opleidingsinstituut in Amerika volgde hij een opleiding tot iOS programmeur. Van school en de leerplichtambtenaar kreeg hij toestemming om stage te gaan lopen op een ICT afdeling van een bedrijf hier in de buurt. Hij hoefde voorlopig geen school te volgen omdat dit teveel stress opleverde. Hij regelde zijn stage en na 3 maanden thuis zitten kon hij beginnen voor eerst één en later twee dagen per week.

Naast het starten van de stage werd er een traject in gang gezet zodat onze oudste een aantal dagen per week naar Utrecht kon. Daar zou hij bij Feniks talent een traject volgen voor hoogbegaafde dropouts. Hij had gesprekken, deed mee aan programma’s als Rots en Water, Reis van de held, koken, techniek etc en had lol met andere kinderen; gelijkgestemde kinderen die allemaal thuis zaten van school.

Toen onze zoon begon met zijn stage zagen wij hem opknappen van een depressieve jongen met  agressieve en boze buien naar een blije, vrolijke puber. Voor het eerst in jaren was het langere tijd gezellig in huis, de sfeer werd zoveel meer ontspannen. We liepen niet meer met zijn allen op onze tenen, bang voor een nieuwe woede-uitbarsting, die veroorzaakt werd door het constant onder druk staan.

Nu is onze zoon zo ver dat het traject bij Feniks talent afgerond kan worden. Feniks begeleid dropouts, als ze daar klaar voor zijn, terug naar school of naar een baan. Onze zoon heeft dit zelf al geregeld. Hij heeft zijn verantwoordingen genomen, zelfstandig zijn studie tot iOS programmeur afgerond en ondertussen is hij begonnen aan een nieuwe opleiding, nu voor Python. Het stage-contract dat hij had is, op verzoek van het bedrijf, omgezet in een 16-urig arbeidscontract.

Wij beseffen ons steeds meer hoeveel impact deze hele periode op ons hele gezin heeft gehad. Hoeveel stress het heeft gegeven voor ons allemaal. We zien ook steeds meer hoe hoogbegaafdheid een rol speelt in ons leven. Niet alleen bij de kinderen maar ook bij onszelf. We zien de uitwerking van het anders zijn, het gevoelig zijn, het anders beleven en het snelle denken.
We leren om er steeds opener naar te kijken en zien hoe goed het is geweest om steeds in vertrouwen stappen te zetten. Om in mogelijkheden te blijven denken in plaats van vast te gaan zitten in verwijten en wrok richting school en maatschappij.

Tijdens het gesprek vroegen wij een vrijstelling van leer-/kwalificatieplicht aan voor onze zoon, zodat hij eindelijk ‘verlost’ zijn van schoolse verplichtingen. Het bedrijf waar hij, na drie maanden stage, een contract aangeboden kreeg, had al aangegeven dat zijn contract uitgebreid kan worden zodra Feniks en/of school is afgerond. Hij kan dan 4 dagen per week werken. Op zijn 16e, zonder erkend Nederlands diploma op zak, maar mét een Amerikaans diploma en een tas vol levenservaring. Een berg vol doorzettingsvermogen en het vertrouwen dat hij mag zijn wie hij is. Wetend dat er een plek is waar hij geaccepteerd wordt en waar zijn talenten op waarde worden geschat.

Het gesprek op school werd een afrondend gesprek. Zijn vrijstelling wordt goedgekeurd. Het is haast niet te bevatten dat er een eind gekomen is aan de stress en zorg die voort gekomen is uit de situatie van ‘iemand willen plaatsen in een systeem waarin hij niet past’….

Lieve zoon, ik ben trots op jou en op ons gezin. Ik ben blij en dankbaar dat we ondanks alle hobbels die we hebben moeten nemen hier samen door zijn gekomen. Blijf dicht bij jezelf, volg je hart en DREAM BIG kerel!

Ik kom tot rust en zet weer kleine stappen vooruit!

De afgelopen maanden hebben voor mij vooral in teken gestaan van weer op de rit komen. Door ver over mijn grenzen te gaan waren mijn bijnieren uitgeput geraakt en dat herstelt alleen maar met rust. En die nam ik. Ik ging 6 keer per dag 20 minuten plat en zorgde goed voor mijn lichaam. Zo bande ik al het suiker uit mijn eten, net als alle snelle koolhydraten als pasta en snacks. Ik ging slapen met een slaapmasker op, zodat ik beter in mijn diepe slaap kwam en schrapte alle ‘niet per se noodzakelijke’ afspraken uit mijn agenda.

Iemand zei: ‘gelukkig heb je er tijd voor om dat te doen’… maar dit is iets, waar niemand ooit tijd voor heeft. Dat overkomt je en je zult er wat mee moeten doen, anders kom je niet meer uit de cirkel van vermoeidheid. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat veel meer mensen met een uitgeputte bijnier lopen en dat dit bv. ook heel goed kan spelen bij een burnout. Toen ik al eens eerder onderuit ging en depressief werd zei mijn huisarts, doe maar rustig aan en ga leuke dingen doen. Maar ook toen was ik moe. Slapen deed ik echter zo min mogelijk overdag, omdat ik ’s nachts anders niet zou slapen (zo werd gezegd). Ondertussen weet ik dat de angst die ik zelf ook had, ongegrond is. Ik heb me maanden lang gehouden aan één keer per dag plat, omdat ik me niet wilde aanwennen dat ik vaker per dag sliep uit angst om mijn ritme te verstoren en ’s nachts niet meer te slapen. Echter na het lezen van het boek ‘Pijn & het brein’ van A. Fleming, begreep ik veel beter dat juist die extra rust nodig was om mijn lichaam weer reserves op te laten bouwen. Wat ik voorheen deed was op de been proberen te blijven, door extra te rusten werkte ik aan opbouw van energie.

Toen de energie heel langzaam terug begon te komen, kwamen er ook weer plannen in mijn hoofd en de zin om ergens mee bezig te gaan. Het online geld verdienen kwam op mijn pad. Ik ging me erin verdiepen, deelde alvast wat kennis en merkte dat het me zo’n gevoel van vrijheid gaf. Afgelopen weekend daalde dit pas echt helemaal in toen ik besefte dat iedereen op deze manier helemaal zelf een basisinkomen kan genereren. Als ik 3-4 jaar elke dag 5 minuten advertenties klik kom ik op een punt dat ik elke maand €2.500,- kan verdienen. Als ik ook meedoe met andere verdienmodellen of wanneer anderen mee gaan doen gaat dit nog sneller, maar…. ik kan het zélf bereiken en dat geeft zo’n vrij en krachtig gevoel. Want wat heb ik veel frustratie gevoeld de afgelopen jaren…. niet meer kunnen werken, niet (meer) kunnen vertrouwen op je lichaam… de mensen die hier ook mee te maken hebben zullen dit herkennen, anders is het gewoon niet te bevatten wat dit met je doet!

In de afgelopen twee weken kreeg ik een energetische healing en daarbij werd grote schoonmaak gehouden. Het was best pittig, maar ik merkte dat ik daarna nog meer stappen ging zetten. Ik voelde letterlijk ruimte in mijn hoofd komen. Er verdween spanning uit mijn lichaam en ineens begonnen er puzzelstukjes te vallen waar ik nog mee aan het werk mocht bij mezelf. Zo begon ik aan een coach-traject op gebied van hoogbegaafdheid. Ik ben nu bezig met module twee, wat gaat over mijn blauwdruk; wat wil ik het allerliefst in mijn leven? En dan kom ik toch weer bij datgene wat ik toen ik stopte met mijn praktijk al wilde: lezingen geven, workshops geven… Ik wil zo graag mensen verbinden, met mensen in gesprek, vertellen hoe ik stap voor stap een leven heb gecreeerd waarin niet alles over rozen gaat, maar waarbij ik niet meer leef in angst maar juist, ondanks alle hobbels leef in vertrouwen en dankbaarheid….

Het lijkt nog zo onbereikbaar om dit te realiseren, maar ik zet mijn focus er toch op. Alle ‘hoe’s’ laat ik leeg, het komt zoals het komt. Ik vertrouw erop dat het pad zich wel zal vormen. Ondertussen luister ik naar mijn lichaam. Ik heb mijn 6x per dag plat af kunnen bouwen naar 3x per dag. Ik kan weer een poosje in de tuin werken, ik kan weer een stuk fietsen, ik kan onze benedenverdieping weer in een keer stofzuigen én ik kan twee uur in de week vrijwilligerswerk doen. Zo heb ik vanmorgen ook weer met een demente mevrouw gepuzzeld en een wandelingetje gemaakt. Ze kijkt geregeld om zich heen naar de andere mensen bij deze dagbesteding en kan verzuchtend opmerken: ‘wat toch fijn dat deze mensen ergens terecht kunnen!’ Ik moet glimlachen en voel me dankbaar; wat fijn dat ik hier een bijdrage aan kan leveren!

Groeipijn…

Nee, ik bedoel niet de groeipijn die je hebt als puber wanneer je lijf sneller groeit dan je spieren of pezen bij kunnen houden. Ik bedoel de groeipijn die je nu nog kan ervaren, op volwassen leeftijd als je stappen zet die energie kosten…

Ik zit er middenin. Het besef dat ik met hersenletsel moet leven is de afgelopen maanden behoorlijk bij me geland. Lang heb ik in een situatie geleefd waarbij ik het gewoon maar naast me neer wilde leggen. Oké, ik weet nu waar mijn klachten vandaan komen en…. door….
Maar nu ging ik me er ook in verdiepen. Juist omdat ik de afgelopen maanden weer zo hondsmoe was. Ik ging info opzoeken op internet. Sloot me aan bij een facebookgroep over NAH. Las boeken over NAH en bijnieruitputting. Ik leerde veel, paste mijn voeding aan, slikte supplementen, nam veel meer rust op een dag en merkte bij mezelf hoe ik wíl blijven geloven in genezing. Ik blijf geloven in mogelijkheden en kan me er niet bij neerleggen dat dit alles is wat mogelijk is door het letsel. Misschien wel op dit moment, maar niet voor altijd….

Ik ging kijken waar mijn angsten en beperkingen nog lagen. De eerst waar ik op uit kwam was het financiële stuk. Als ik niet meer kon werken, kon ik ook niet verdienen en dat had invloed op mijn zelfbeeld. Zo hing inkomen immers vast aan prestatie en beloning en geloof ik juist in overvloed voor iedereen. Toen ik die beperkingen onder ogen zag, kwamen er ook andere mogelijkheden van verdienen in beeld en ik besloot om me daarin te verdiepen en ermee aan de slag te gaan. Door inkomen los te koppelen van prestatie ging er een hele nieuwe wereld voor me open!
Een tweede beperking voor me was dat mijn wereld zo klein werd. Als je niet meer kan werken, ontmoet je ook minder mensen. Ook omdat ik 4-6 keer per dag een rustperiode inlaste was het lastig om activiteiten te plannen. Ik dacht al lange tijd na over vrijwilligerswerk, maar zag er tegen op om te moeten melden dat ik niet veel kon… totdat ik tijdens het googlen op een site kwam van een zorgboerderij voor mensen met dementie en NAH. Ik nam contact op en kon daar beginnen. Juist doordat zij kennis hebben van NAH, voelde het voor mij veilig. Zo zette ik weer stappen buiten de deur en ontdekte ik dat ik me, ondanks mijn lage energie niveau, nog steeds nuttig kon maken.

In de afgelopen maanden belde mijn osteopaat tot twee keer toe onze afspraak af. Iemand reageerde: ‘Nou, dat is raar, hij kan je toch niet zomaar laten zitten!’ Maar ik wist waarom hij afbelde en voor mij betekenen zulke dingen ook altijd even:  ‘alert zijn!’… wat moet er gebeuren en waar dient dit toe?
Enkele maanden geleden had ik contact met Mara Riewald, die healende coachsessies geeft. Toen we het erover hadden voelde ik me te belabberd om het aan te gaan. Nu besloot ik dat het tijd was om op deze manier verder te gaan kijken. Ik nam contact op met Mara en zij had tijd om mij op korte termijn een sessie te geven. Tijdens het consult ‘kijkt’ Mara op energetisch niveau naar blokkades en belemmeringen. Ze kijkt naar de energie in je lichaam en hoe die stroomt of juist verstoord wordt. Ze helpt het lichaam te reinigen en chakra’s op te schonen. Wat een bijzondere ervaring was dat! Maar het maakte ook veel los. De eerste dagen voelde ik me beter, ik zag zelfs de bomen in het bos anders, voelde ze en genoot van deze ervaring. Ik voelde mijn lichaam beter en kreeg meer rust in mijn hoofd. Na een paar dagen werd alles weer onrustig en ik voelde ik angst voor veranderingen. Want waar stond ik? Wat gebeurde er in mijn lichaam? Stel dat ik wel fit kon worden? Weg uit de veiligheid van ‘niet fit zijn’, de veiligheid van ‘niet goed genoeg zijn’. Ik voelde me volledig uit ’t veld geslagen. Mara hield contact en hielp me verder en ik ging het aan. Ik bleef, diep van binnen,  vol vertrouwen . Ik wilde hierdoor heen want herkende het als groeipijn. De pijn die je voelt bij grote veranderingen, de angst die de kop op steekt. De drempels en hobbels om nieuwe stappen te zetten….

Ik huilde veel, maar merkte ook dat ik meer in mijn kracht kwam te staan en dat daarmee ook de twijfel kwam, wat moest ik nou? Wat wilde ik eigenlijk? Kon ik me echt een wereld voorstellen waarin ik weer energie mocht ervaren en eindelijk mijn echte leven kon gaan leiden? Hield ik mezelf niet vreselijk voor de gek? Zat er echt geen steekje los bij mij? Maar met de kracht kwam ook de wil om verder te gaan. Eindelijk te gaan voelen waar ik al jaren naar toe gewerkt had. Erkenning van wie ik ben, mogen ZIJN.

En toen zag ik, toevallig J,  een masterclass van Adrienne van den Bos over hoogbegaafdheid en de kenmerken daarvan. Ik zat te huilen achter de computer. Wat een herkenning! Adrienne vertelde verhalen over hoe mensen vastliepen in het leven doordat ze zich altijd aanpasten en dom voelden.
Hoe mensen lichamelijke klachten ontwikkelen door niet zichzelf te mogen of kunnen zijn. Voor mij viel het kwartje. Waar we de afgelopen jaren zo mee bezig waren geweest voor onze jongens, speelde ook voor mij… en hoewel ik eigenlijk wel weet dat ik ook hoogbegaafd ben, had ik dat ook voor het gemak naast me neer gelegd… omdat ik er niet aan wilde, omdat ik me schaamde en bang was voor nog meer oordelen van anderen….

Het is tijd om mijn eigen pad te gaan bepalen. Zelf te gaan kijken welke weg ik wil lopen, mét mijn eventuele beperkingen, maar zonder me meer aan te passen naar de meningen en oordelen van anderen. Want ik wil niet geloven in: ‘je moet er maar mee leren leven’. Nou ja, toch wel, maar dan wel op mijn manier!

En het begint met aangaan wat is…. ik huil, ik slaap, ik kijk omhoog en bid, ik vraag het team van engelen om mij te helpen mijn pad te mogen vinden. De kracht te krijgen om echt te gaan waar mijn hart me brengt, zonder angsten, maar in vertrouwen! Ik dank voor de mooie kansen en mooie mensen die op mijn pad komen, juist nu wanneer ik ze zo nodig heb. Bedankt Mara en Adrienne voor het mooie werk dat jullie doen en dat jullie een poosje mee willen lopen op mijn pad!

Een kl**** dag met een gouden randje

Vandaag voelde ik me zo kl****.
Slecht geslapen en dan merk ik het
’s morgens al, of eigenlijk voelde ik het gisteravond al. Mijn planning over de dag was niet helemaal goed en zo kwam het dat ik gisteravond nog met de hond ging wandelen en daarna niet plat ging ‘omdat het toch al bijna bedtijd was’. Dat is dan eigenlijk gewoon teveel voor me. Ik ben dan zo honds en hondsmoe.

Vannacht lag ik een poos wakker en vanmorgen merkte ik bij het wakker worden al dat de slaap vannacht niet voldoende was geweest. Mijn accu was niet genoeg opgeladen.
Vorige week zag ik daar een mooie video over, hoe dat werkt bij mensen met niet aanboren hersenletsel. Waar je batterij normaal gesproken oplaadt tot vol niveau, laadt hij bij mensen met letsel vaak maar op tot halverwege. Als je dan ook nog eens overprikkeld bent of een dag over je grenzen gaat duurt dat opladen alleen maar langer en kan het dus zijn dat je na een nacht slaap nog maar op een kwart vol zit. Terwijl de dag dan alweer begint.

Ik zelf  denk dat dit proces bij veel meer mensen speelt. Ook mensen die chronische pijn of veel stress hebben komen naar mijn idee langzaam in dat proces van niet meer volledig opladen. Burnout, oververmoeidheid … Bij mij resulteerde het in een uitgeputte bijnier, met gelijksoortige verschijnselen.

Een dikke week geleden dacht ik dat ik wel met drie keer per dag rusten toe kon én langzamerhand weer wat meer kon gaan doen. Fout gedacht, het had waarschijnlijk het een of het ander moeten zijn. Daar kwam ik dus na een dag of vijf achter; ik hobbelde weer helemaal achteruit en het voelde of ik weer op een nulpunt kwam. Ik nam meer rust en na twee dagen voelde ik me weer wat beter.
Ik vond het  fijn om te zien dat het opladen nu toch al wat vlotter gaat dan 2 maanden geleden…. maar goed, opnieuw een keuze maken dus: of minder rusten op een dag, of toch 4x plat en tussendoor wat meer gaan doen.

Ik koos voor het laatste, want ik had wel weer zin om wat meer te doen. Had er zo nu en dan weer zin in om even wat in de tuin te doen. Of een klusje in huis. Of wat te doen voor mensen die willen starten met online geld laten groeien, of even een boodschap halen.
Wat me opviel was dat ik nu ineens weer in slaap viel zodra ik plat ging. Was ik eigenlijk in de voorgaande week op een punt aanbeland dat ik 3 van de 4x keer gewoon lag te wachten totdat de tijd om was, nu sliep ik weer elke keer. Hieruit concludeerde ik dat deze kleine klussen dus al weer genoeg energie vroegen voor dit moment….

Zo lag ik vanmiddag op mijn strandbed in de tuin en dacht terug aan vroeger, toen ik nog voor een baas werkte. Toen was ik vaak al niet fit. Hoe vaak ging ik niet met hangen en wurgen toch maar naar het werk. Ik wilde voldoen aan de verplichting, wilde er zijn, moest het aankunnen van mezelf… Dit is waar ik de afgelopen jaren vaak aan dacht. Ik wilde zo graag weer van alles kunnen, maar níet meer aan het werk terwijl mijn lichaam eigenlijk aangaf het niet aan te kunnen. Die stress wilde ik nooit meer. Nu klik ik vanaf mijn strandbedje 5 minuten advertenties en zie mijn commissie groeien.

Ik voel me, naast dat ik me kl****  voel, ook dankbaar. Ik kan nu dingen meer los van elkaar zien dan vroeger. Inkomen zit voor mij niet meer vast aan (hard) moeten werken. Ik hoef niet meer over mijn grenzen te gaan om financiële vrijheid te krijgen. Ik denk verder en vraag me af wat ik met het eerste geld ga doen dat straks vrijkomt. Een hulp in de huishouding betalen? Of een weekendje strand?

De hond komt bij me zitten. Ik pak een kam en kam haar vacht. Ze hijgt en heeft het warm. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik vind het leven niet gemakkelijk op dagen als deze. Maar ik besef wel dat het er allemaal mag zijn, dat ik er mag zijn, met mijn vermoeidheid, met mijn ‘beperking’, met mijn tranenstroom die nooit lijkt te stoppen. Ik wil mij er niet meer voor en mee verstoppen. Het mag er zijn. Het is niet erg dat mensen zien dat ik het soms even niet trek. Ik durf het aan te gaan.

Ik heb nog te vaak gedacht: het moet er uit zien alsof ik het overwonnen heb. Het moet er uit zien dat ik sterk ben, dat ik het tóch wel aan kan… maar nee, ik wil dat niet meer.

Ik wil de strijd aangaan met de taboe. De taboe van het niet kunnen werken of niet willen werken, maar evt. wel op een gemakkelijke manier geld kunnen en durven verdienen. Ik wil de taboe verder doorbreken voor de kinderen die niet het gebaande pad van school kunnen doorlopen en er voor kiezen om zonder diploma van school af te gaan. Ik wil de taboe aangaan van niet mogen huilen en vooral niet in het openbaar. Ik wil de taboe aangaan van me niet kl**** mogen voelen en tegelijkertijd dankbaar en vol vertrouwen. Want het kan naast elkaar. Het leven is niet alleen maar ellendig of alleen maar mooi. Al lijkt het (aan de buitenkant) vaak wel zo. Ik wil ZIJN, volledig zijn en lak hebben aan wat iedereen van me denkt. Ik wil open mogen zijn en niet hoeven concurreren met al die mensen op facebook die het zo goed voor elkaar hebben. Mensen waar alles bruist en positief is… ik wil mijn échte leven delen. Ik wil dat het er mag zijn. Ik kijk naar mezelf en geef mezelf de toestemming … ik mag er zijn…. mijn keuzes mogen er zijn.
Ik gun mezelf, mijn man en mijn kinderen het beste op alle gebied. Ik pas ervoor om te doen wat de maatschappij van me verwacht. Ik wil niet moeten voldoen aan wat een ander denkt dat goed is voor ons, ik hoef geen diagnose of ‘goedkeuring’om een uitkering te mogen ontvangen, dan doe ik het liever zonder, ik wil niet leven vanuit beperkte overtuigingen, ik hoef niet binnen het systeem te passen en mijn kinderen hoeven dat ook niet van mij.  Ik wil juist buiten de paden lopen en ontdekken wat er nog meer in het leven is. Dream big!

En ik wil mezelf vooral in liefde zien. Ik ben niet zielig omdat ik niet kan werken of een klap op mijn kop heb gehad. Ik ben niet bang om mijn angsten aan te gaan, maar soms kan ik niet anders dan even alle angst te voelen en dat is ook juist goed om weer te kunnen groeien. Ik wil mild zijn voor mezelf, troost mogen zoeken waar ik dat nodig heb. Mijn eigen leven in willen richten al past dat vaak zo niet in de huidige maatschappij.

En waar ik vroeger de overtuiging had dat de hele dag kl***** zou zijn als ik zo uit bed kwam, geef ik mezelf vandaag de ruimte. Ik rust wanneer ik wil, ik geniet van een spelletje doen met mijn jongste zoon, ik jank alles bij elkaar als ik me shit voel en schrijf mijn gevoelens van me af, het is goed. Het mag er zijn. Morgen weer een nieuwe dag en vandaag?
Vandaag was gewoon een kl****dag, maar met een gouden randje….

Moe, moe, moe.. deel 4: rust!

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 4: rust!

Moe, moe, moe… deel 3: stress

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 3: stress

Moe, moe, moe…. deel 2: een slaapmasker

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe…. deel 2: een slaapmasker

Moe, moe, moe …. Deel 1

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 1

 

 

Waarom ging ik offline?

Al langer voelde ik me niet helemaal happy. Mijn vermoeidheid nam toe en ik merkte dat ik mede daardoor steeds minder lekker in mijn vel kwam te zitten.

Onze oudste liep al jaren tegen problemen aan binnen het onderwijs en zat sinds september 2018 thuis. De sfeer in huis werd er een stuk beter door, maar natuurlijk gaf het ook zorg. Er volgden veel gesprekken met school, de onderwijsinspectie, onderwijsconsulenten en de gemeente. Uiteindelijk vonden we een goede oplossing voor hem. Een oplossing waarbij het echt ging om maatwerk. We zijn zo blij dat school, de inspectie en de gemeente open stonden voor onze ideeën en met name de wensen van onze zoon. Het gaat nu goed met hem. Hij studeert via een instituut in Amerika, behaalde daar eerder al een iOS-programmeurs diploma. Heeft drie maanden stage gelopen op een ICT afdeling van een groot bedrijf en kreeg daar vervolgens een baan aangeboden!
Voor mij is het doorlopen van dit hele proces weer een bevestiging van hoe belangrijk het is dat wij ons eigen pad volgen in het leven!

Ondertussen raakte ik mijn eigen pad een beetje kwijt… ik stond weer in de stand van vooral doorgaan en zorgen dat mijn zoon op een goede plek kon komen. Ik nam te weinig rust, omdat ik vond dat ik het al heel goed deed met 1x rusten per dag. Meer moest toch niet nodig zijn… en zo ging ik weer over mijn grenzen heen.

Ik sprak erover met mijn osteopaat. Hij legde mij nogmaals uit dat mijn prikkelverwerking niet goed is. De filters die normaal gesproken aan staan vanuit je hersenen zijn bij mij door het letsel dat daar zit uitgezet. Alles komt dus ongefilterd binnen; geluiden, geuren, aanrakingen, bewegingen, licht… en dat geeft steeds een basis hoeveelheid aan stress voor mijn lichaam. Stress moet gebufferd worden en dat gebeurt normaal gesproken oa door het hormoon cortisol dat geproduceerd wordt in de bijnieren. Heb je langdurig teveel stress dan kan de bijnier uitgeput raken. Dit was bij mij het geval en hoe meer ik me er de afgelopen weken in verdiept heb, hoe meer ik er van overtuigd ben dat dit ook een rol kan spelen bij veel mensen met bv. burnout, chronische vermoeidheid en chronische pijn.

Ik besloot dus om weer een time-out te nemen. Maar ik merkte dat ik ook wilde blijven delen en dat ik wat contact wilde houden met de ‘buitenwereld’, want thuiszitten maakt de wereld erg klein. Omdat ik ook nog steeds op zoek was naar mogelijkheden om toch wat inkomen te krijgen ging ik kijken naar andere manieren van bloggen. Zo kwam ik op Yoors. Een site waar mensen hun blogs, quotes etc. kunnen delen en daar punten voor krijgen. Uiteindelijk kun je deze punten uit laten keren in geld. Ik vond het een mooi concept. Des te meer omdat het steeds duidelijker wordt hoeveel facebook verdient aan content dat wij leveren. Ik schreef een aantal blogs over het thema vermoeidheid die ik deelde op Yoors. De links zal ik vermelden op mijn website, dus als je het leuk vindt om te lezen, dan zie ik je daar graag. Om te kunnen reageren moet je je registreren. Dat levert jou én mij (als je aanmeldt via mijn link) punten op. Zo kun jij zelf ook punten sparen door te delen of te reageren op blogs. En ik kan niet anders zeggen: het is een super gezellig en open platform.

Langzamerhand knap ik weer op en er gebeuren bijzondere dingen. Zo zie ik weer dat het leven pas stroomt als ik zorg voor voldoende rust. Ik zoek de stilte, zoek verbinding met God en de natuur en pas dan worden er voor mij weer nieuwe paden zichtbaar. En zo komt het dat ik toch dankbaar kan kijken naar deze periode, die ogenschijnlijk alleen maar gevuld is met moeite, vermoeidheid en frustratie, maar juist ook de weg weer vrij maakt naar groei en bewustwording!

Blij van de zon!

Merk jij het ook in de afgelopen dagen? Het zonnetje schijnt weer en je humeur krijgt meteen een oppepper. Dan merk je pas hoezeer we weer toe zijn aan de zon. Deze winter was een donkere winter, met veel meer grauwe dagen dan een gemiddelde winter. We zijn de druilerige, grauwe dagen op een gegeven moment wel zat. Ook voor je lichaam is het goed dat de zon weer schijnt, want juist in de winter hebben we de zon zo hard nodig, met name voor de aanmaak van vitamine D.


Tekort aan vitamine D
In Nederland zijn er veel mensen met een tekort aan vitamine D. Vooral in de winter, maar zelfs in de zomer komen er veel tekorten voor. Dit komt door ons klimaat, waarbij de zon niet alle dagen schijnt, maar ook door ons leefpatroon. Veel mensen zijn veel binnen door school, werk en andere binnen-bezigheden. Om voldoende vitamine D op te bouwen is het noodzakelijk dat wij juist voldoende bloot worden gesteld aan de zon. Onder invloed van de zon wordt er dan door onze huid vitamine D gevormd. Maar juist omdat er ook zoveel aandacht is voor de ‘slechte’ kanten van zon op je huid, smeren we in de zomer, als de zon wel schijnt onze huid vaak vol met allerlei middelen…

Hoe vul je tekorten aan?
Kortom, wil je voldoende vitamine D binnenkrijgen dan is het vaak nodig om, naast het regelmatig eten van eieren, roomboter, vette vis (haring, zalm, paling en sardines) extra vitamine D te slikken in de vorm van een supplement. Hiervoor kun je, zolang de R in de maand is, pure levertraan gebruiken, zoals onze (groot)ouders dat vaak al deden. Vind je dat niet lekker dan kun je levertraan tegenwoordig in capsules krijgen of een supplement slikken in de vorm van een tablet of in druppels.

Vet-oplosbaar
Vitamine D is een in vet oplosbare vitamine, dat betekent dat je voor de opname vet nodig hebt. Als je een tablet of poederhoudende capsule als supplement gebruikt is het belangrijk dat je die inneemt met een vethoudende maaltijd. Je kunt er ook voor kiezen om een supplement te gebruiken op basis van een oliehoudende capsule of een vloeibaar supplement op oliebasis.
Hoeveel vitamine D je extra moet slikken is per persoon afhankelijk. De aanbevolen doseringen op de verpakking kun je als minimum aanhouden, omdat het richtlijnen zijn voor de hoeveelheid die je nodig hebt om niet ziek te worden door een tekort. Met name in de winter is een hogere dosering vaak wenselijk.

De zon als bron
Wat ik zelf doe met dit weer? Ik blijf mijn supplement gebruiken tot in ieder geval april en in sombere zomers slik ik mijn vitamine D gewoon door. Maar dat neemt niet weg dat ik ook juist ga voor die extra zonnestralen: jas aan en lekker naar buiten. Elke dag minimaal een half uur en dan proberen zoveel mogelijk zon op je blote huid te krijgen. Ik kan niet wachten tot de temperatuur nog iets hoger wordt, dan zit ik ’s middags heerlijk een half uurtje in de zon, winterjas aan, sjaal om, maar gezicht en armen bloot…. Heerlijk even tanken op de meest natuurlijke manier die het zonnetje ons biedt. Geniet ervan!!

Vergelijken geeft een gevoel van falen…

Een grote frustratie van mijn vermoeidheid vind ik dat ik niet ‘gewoon mijn ding kan doen’ en aan veel dingen ‘niet mee kan doen’. Ik kan niet zomaar een dag met een vriendin op stap, ik kan niet even op en neer rijden naar familie. Afspraken plannen is lastig want ik weet van tevoren niet hoe ik me zal voelen. Een feestje ’s avonds houd ik vaak moeizaam vol, alle geluiden, alle mensen om me heen…het vreet energie. Maar ook de hond uitlaten, het huishouden doen, even een boodschap doen… Niets gaat eigenlijk ‘zomaar’ vanzelf.

Laatst hoorde ik mezelf nog zeggen: ‘ik wilde dat ik qua energieniveau weer 5 jaar terug was.’ Toen was ik ook moe, maar kon ik het met de nodige aanpassingen toch op de been houden. Toen kon ik best een dag in de tuin bezig zijn, of in een keer alle ramen wassen. Ik moest mijn grenzen goed bewaken, maar als ik nu terug kijk, kon ik toen best veel.

En hier raak ik denk ik een belangrijk stukje, want juist dat vergelijken met hoe het was, geeft frustratie. Kijken wat ik toen wel kon en nu niet meer kan, maar ook kijken naar wat anderen allemaal kunnen en ik niet.
Ik las een quote van Mark Twain die mooi verwoord wat er speelt: ‘Comparison is the death of joy.’ En hoe waar is dat, want zien we het niet overal terug? We leven in een wereld waarin we constant vergelijken en dat heeft al voor heel wat verdriet en teleurstelling gezorgd. Er wordt van alles vergeleken: cijfers op school, sportprestaties, lichamen, outfits, kapsels, omzet, auto’s, facebooklikes… alles komt op een weegschaal en alles weegt mee in jouw waarde. We leren dat we ‘goed genoeg’ moeten zijn, anders zorgen we voor teleurstellingen bij anderen én onszelf. Mogelijk worden we zelfs afgewezen, nagekeken of uitgefloten.

Zo be- en veroordelen we elkaar, maar zo, merk ik, be- en veroordeel ik mezelf ook nog té vaak! De lat moet hoog en door te vergelijken met wat ik vroeger kon of wat anderen kunnen haal ik mezelf naar beneden…

Een mooie oefening uit de boeken die ik lees over ‘Een cursus in Wonderen’ is er in alle situaties voor te kiezen om licht te zien. Zo kun je als je in een heftige situatie zit ervoor kiezen om steeds voor jezelf te herhalen: ‘Ik kies ervoor om licht te zien in deze situatie.’ Ook als je merkt dat je moeite hebt met een persoon, omdat deze bijvoorbeeld een oordeel over jou heeft, kun je ervoor kiezen om juist te focussen op het positieve in die persoon door te affirmeren: ‘Het licht in jou is alles wat ik zie’. (voor wie interesse heeft: Gabrielle Bernstein schreef hier een mooie blog over https://gabbybernstein.com/say-one-sentence-see-world-differently ).

Maar ik ga nog een stapje verder omdat ik weet dat de meeste verandering begint bij mezelf en hoe ik tegen mezelf aankijk. Voel ik frustratie omdat ik tegen mezelf aanloop dan kies ik ervoor om óók tegen mezelf te zeggen ‘Het licht in mij is alles wat ik zie.’ En is dit niet precies wat ik leer uit ‘Een cursus in Wonderen’, maar ook weet vanuit mijn geloof? In Gods ogen ben ik perfect. Het maakt niet uit wat ik wel of niet kan in vergelijking met vroeger of in vergelijking met anderen. Het gaat er niet om wat ik kan, maar wat ik BEN!

En zo verander ik het beeld van de wereld en het beeld dat ik heb ten opzichte van mezelf steeds meer van een beeld waarin falen een grote rol speelt naar een beeld waar geen vergelijking en oordeel is, een beeld waar alle ruimte is voor licht en liefde!