Categoriearchief: Perfectionisme

Wanneer we lachen, eren we de schepping

Ik ben alles aan het veranderen. Ik ben alles aan stopzetten. Ik ben alles aan het loslaten….. mijn plannen, mijn visies, mijn droombeelden, mijn ambities, mijn overtuigingen en waarom? Omdat ik merk dat ze me vastzetten…

‘Iedereen’ zegt dat het zo goed is om doelen te stellen, om iets te hebben waar je voor wilt gaan. Vaak zijn dit toekomstdromen waar je stap voor stap naar toe kan werken. Tussentijds mag je bijsturen, mag je voelen, mag je richting veranderen… maar voor mij werkt of voelt dat anders…. ik móet het van mezelf wel bereiken, want het is immers een doel….

Maar vanaf nu laat ik alles los omdat ik merkte dat ik misschien mijn boek helemaal niet af wil maken. Omdat ik merk dat ik misschien wel helemaal geen spreker meer wil worden. Omdat ik misschien wel helemaal geen workshops wil gaan geven…. Het zijn allemaal dingen die ontstaan zijn en waarvan ik dacht dat ik dat super leuk zou vinden, maar nu ik weer in ‘groei-modus’ terecht ben gekomen weet ik dat helemaal niet meer zeker en vraag ik me af ‘waarom wil ik dat eigenlijk nog?’ Wil ik dat nog omdat het me echt blij maakt? Wil ik dat nog omdat mijn hart ervan gaat zingen? Of wil ik het omdat ik niet weet wat ik anders zou moeten gaan doen? Omdat ik het nou eenmaal gezegd heb dat ik dat wil gaan doen? En ja, wat ik zeg moet ik waarmaken… toch?

Op mijn laatste moodboard plakte ik een tekst: ‘Ons leven moet speels zijn, vol plezier en lust. Wanneer we lachen eren we de schepping’. En die tekst houdt me bezig. Wat geeft mij echt plezier? Wat laat me lachen? Ben ik niet te druk bezig met toch nog steeds denken ‘ja, maar ik moet nuttig bezig zijn’ en ‘ik moet me fitter voelen om te kunnen doen wat ik wil doen… wat ik te doen heb’.

Want wat laat mijn hart echt zingen? Niet meer de dingen waar ik jaren geleden naartoe wilde werken eigenlijk…. nee, als ik er goed over nadenk dan wil ik mijn boek niet afschrijven omdat ik het laatste stuk nog niet geleefd heb. Ik wil niet denken over workshops of lezingen omdat ik eigenlijk helemaal niet meer weet of ik daarvan wel ga stuiteren…. Jaren geleden wel, dat leek me super, maar nu… ach nee, eigenlijk niet meer zo….

Soms verveel ik me…. juist door het vele platliggen en daarnaast ook behoefte hebben aan uitdaging voel ik me soms verloren. Ik wil juist daarom ook kiezen voor de dingen doen die me echt blij maken, die me laten genieten, die me laten leven. Niet denken: ‘ik moet dit of dat want dan kan ik straks…. ‘

Van de week kwam ik een oefening tegen van Sarah Prout, die hier heel mooi bij aansloot. Ik deel hem hier, want wie weet heb jij er ook wat aan. De naam van de oefening: ‘The high vibe frequency formula’ en gaat als volgt:

Stap 1. Create your heart-singing fun list.

Het is de bedoeling om 10 dingen (liefst gratis) op te schrijven waarvan je hart gaat zingen. Het mogen dingen zijn die je leuk vindt (bv. naar het strand of bos gaan), liedjes die je graag snoei hard meezingt, liedjes waar je graag op danst, spelletjes die je graag speelt, de geur van bv. rozen, het eten van je favoriete gerecht…. kortom alles wat jou echt blij maakt!

Stap 2. Create a daily vibration habit tracker.

Het helpt je om je energie hoog te houden en je dus prettig te voelen als je dagelijks minimaal 1 van de dingen uit stap 1 gaat doen. Plan ze dus in! Samen met mediteren, gezonde voeding eten en voldoende water drinken, zou dit, volgens Prout, de basis moeten zijn van je dag. (Mediteren kan trouwens op veel verschillende manieren hè?! Daarover kan ik ook nog wel eens schrijven….)

Stap 3. Fill in the habit tracker.

Om een nieuwe gewoonte in je leven toe te laten is het verstandig om het een aantal weken heel bewust te doen. Maak dus een lijst met jouw ‘heart-singing fun’ dingen en houd minimaal een maand bij welke dingen je per dag gedaan hebt van jouw lijst. Zet bv. alle jouw fun-dingen onder elkaar en zet horizontaal de dagen van de komende maand neer. Zet elke dag een kruisje bij de dingen die je gedaan hebt.

Wat ik merk sinds ik deze oefening doe, is dat ik veel bewuster weer bezig ben met de dingen die ik leuk vind. Hoe klein ook, elke dag een momentje aandacht voor fijne dingen. Want hoe gemakkelijk schieten die dingen er niet bij in gedurende de dag? En hoe gemakkelijk schuif je juist die fijne dingen naar achteren als je het druk hebt, of als je je niet zo lekker voelt?

Maar er is meer, ik merk ook veel bewuster welke dingen mij energie kosten. Welke bezigheden of omstandigheden energie bij me weghalen en er dus voor zorgen dat ik mijn energie verlies. Hierdoor besefte ik dat je soms beslissingen moet nemen die best pittig zijn, soms moet je afscheid nemen van dingen, mensen of dieren, overtuigingen, ideeën of idealen en dat doet pijn, maar het geeft ook ruimte. Ruimte om jezelf weer te laten lachen. Ruimte om te ontspannen. Ruimte om weer bij jezelf te komen.

En dat is waar ik nu in zit. Weer een stukje bewustwording van hoe ik verder wil en kan… zonder vast staand doel dit keer, maar voelend in het NU waarop ik me wil richten, namelijk  datgene dat mijn hart laat zingen!

Durf jij te ontvangen?

Vorige week drong het langzaam tot me door… ik heb enorm veel moeite met ontvangen.
Ruim 20 jaar geleden zei een stagebegeleider al tegen mij: ‘Je heb zulk goed werk geleverd, maar het lijkt wel of je mijn compliment hiervoor niet durft te ontvangen; vertrouw je me? Of denk je dat ik het zeg om je een goed gevoel te geven over werk wat gewoon wel aardig is?’
Hij raakte wat in me, want inderdaad ik geloofde niet echt dat wat ik geleverd had zo goed was… dit had iedereen toch gewoon kunnen doen? In mijn ogen had ik gewoon gedaan wat moest gebeuren, niet meer en niet minder en ja… dat compliment, ach daar hechtte ik niet zoveel waarde aan. Ik vond het maar ‘geslijm’.
Ik heb nog vaak aan zijn opmerking gedacht… want eigenlijk wantrouw ik vaak mensen die positief over me zijn (wat bedoelen ze echt, of wat willen ze?). Maar ook mezelf wantrouw ik: heb ik die waarde wel echt geleverd? Ben ik het compliment wel waard?

In een facebook groep waar ik op het moment in zit, werden een poosje geleden inschrijflinken gedeeld om iedereen de kans te geven op het verdienen van een bepaalde bonus. Super mooi om te ervaren dat er mensen zijn die elkaar echt het beste gunnen. Ik deelde mijn link niet, want zo schreef ik: ‘ik vertrouw erop dat ik het zelf voor elkaar krijg om de bonus te regelen, er is nog tijd om dat te doen… en als ik daarna dan ‘over’ heb gebruik ik de link van een ander om die mee te laten profiteren.’
Maar gaandeweg de dag werd ik me ervan bewust dat ik mijn eigen link helemaal niet durfde te delen. Ik moest het zélf doen, ik wilde ‘mijn hand niet ophouden’, ik hoefde geen hulp…. want dat voelde als falen…
En opeens flitste er van alles door mijn hoofd… ik voelde me vaak anders, onbegrepen, ik had me al vaak moeten ‘verantwoorden’: waarom ik niet werk, waarom ik altijd zo moe ben, waarom ik mijn kinderen van school haalde, waarom we gingen verhuizen om de kinderen… Het voelde vaak als vechten om acceptatie en begrip. En nu zou iemand zomaar wat aan mij gaan geven? Dat gaf een soort paniek: ‘Ja, maar, wat moet ik er dan voor terug doen?’ en ‘Wat als ik iets doe wat diegene niet fijn vindt, krijgt hij/zij dan spijt dat hij/zij mij heeft mee laten delen?’

Ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal niet durf te ontvangen. Bij wat ik krijg voel ik me vaak opgelaten. Ik wil direct in actie komen vanuit het gevoel: ‘wat kan/moet ik terug doen?’
Complimenten, hulp, geld, liefde… eigenlijk blokte ik het liefst alles, zodat ik niet vastliep in het stukje ‘kan ik daar wel aan voldoen, ben ik het wel waard en hoe moet ik anders laten zien dat ik het wel waard ben?’

’s Avonds werd er in diezelfde facebook groep een Energy-pull gedaan. Heel speciaal vond ik dat om te ervaren en… daarna toen ik iets postte en een ander reageerde, kwamen ook de tranen. Ik voelde zo’n diep verdriet over het tekort dat ik mezelf deed. Ik besefte me dat ik van mezelf mocht houden, dat ik een waardevol mens ben, ongeacht wat ik kon qua energie, ongeacht wat ik te geven had of niet. Ik zag hoe ik altijd heb lopen knokken om het allemaal zelf te kunnen, om sterk te zijn, om vol te houden… Ik ben zo streng voor mezelf geweest…. ‘Jij mij iets geven? Nee hoor, ik red mezelf wel!’

Sinds deze avond is er veel losgekomen in me. Mijn voelen maakte een verandering door. Ik word milder naar mezelf en ineens merk ik dat ik meer voor mezelf durf te gaan staan en keuzes maak. pittige keuzes, maar wel vanuit liefde en zorg voor mezelf. Ik durf mezelf meer ruimte te geven. Ik durf mezelf meer te uiten in wat ik wil of hoe ik dingen wil, ik voel dat ik dit mág aangeven omdat ik het waard ben om goed voor te zorgen!

Dit niet doen is een vorm van klein houden geweest. Niets nodig willen hebben. Mezelf een grijze muis maken die niet gezien hoeft te worden. Die het niet waard is te ontvangen….
Geen complimenten want dat voelt maar ongemakkelijk…
Geen geld want dat verdien ik niet…
Geen liefde want hoe moet ik dat voldoende beantwoorden?
Geen aandacht, want ieder kan zijn tijd vast beter gebruiken…
Misschien durf ik zelfs geen energie te ontvangen… want wat moet ik dan doen om het goed te benutten?

Nee, ik geef liever, want dat voelt veilig… dat heb ik zelf in de hand, dat kan ik sturen én dan doe ik iets nuttigs. Geven is naar buiten gericht en daardoor kun je afstand bewaren. Ontvangen is een beweging die naar binnen is gericht. Hier heb je minder controle over, het kan emoties vrij maken. Ontvangen voelt dus veel kwetsbaarder… en vaak voelt het of we iets moeten ‘verdienen’. Terwijl ontvangen vaak gewoon alleen maar gaat om JOU, zoals je bent…

Aan mij de taak om balans te gaan creëren, door te beginnen bewust naar dit stukje te gaan kijken, mezelf op waarde te schatten én mezelf te gunnen dat ik het goed mag hebben op alle gebieden.
Ik mag mezelf een overvloed aan complimenten gunnen, energie, liefde, geld en overvloed in alles wat mij lief is. Ik mag leren ontvangen in dankbaarheid. Dus het volgende complimentje dat ik krijg ga ik niet meer wegwimpelen, maar ik ga het met plezier ontvangen, er van genieten en het binnen laten komen! Met een glimlach om mijn lippen voelen hoe het voelt om te mogen ZIJN wie ik BEN. En te genieten van alles wat naar me toe komt….

Groeipijn…

Nee, ik bedoel niet de groeipijn die je hebt als puber wanneer je lijf sneller groeit dan je spieren of pezen bij kunnen houden. Ik bedoel de groeipijn die je nu nog kan ervaren, op volwassen leeftijd als je stappen zet die energie kosten…

Ik zit er middenin. Het besef dat ik met hersenletsel moet leven is de afgelopen maanden behoorlijk bij me geland. Lang heb ik in een situatie geleefd waarbij ik het gewoon maar naast me neer wilde leggen. Oké, ik weet nu waar mijn klachten vandaan komen en…. door….
Maar nu ging ik me er ook in verdiepen. Juist omdat ik de afgelopen maanden weer zo hondsmoe was. Ik ging info opzoeken op internet. Sloot me aan bij een facebookgroep over NAH. Las boeken over NAH en bijnieruitputting. Ik leerde veel, paste mijn voeding aan, slikte supplementen, nam veel meer rust op een dag en merkte bij mezelf hoe ik wíl blijven geloven in genezing. Ik blijf geloven in mogelijkheden en kan me er niet bij neerleggen dat dit alles is wat mogelijk is door het letsel. Misschien wel op dit moment, maar niet voor altijd….

Ik ging kijken waar mijn angsten en beperkingen nog lagen. De eerst waar ik op uit kwam was het financiële stuk. Als ik niet meer kon werken, kon ik ook niet verdienen en dat had invloed op mijn zelfbeeld. Zo hing inkomen immers vast aan prestatie en beloning en geloof ik juist in overvloed voor iedereen. Toen ik die beperkingen onder ogen zag, kwamen er ook andere mogelijkheden van verdienen in beeld en ik besloot om me daarin te verdiepen en ermee aan de slag te gaan. Door inkomen los te koppelen van prestatie ging er een hele nieuwe wereld voor me open!
Een tweede beperking voor me was dat mijn wereld zo klein werd. Als je niet meer kan werken, ontmoet je ook minder mensen. Ook omdat ik 4-6 keer per dag een rustperiode inlaste was het lastig om activiteiten te plannen. Ik dacht al lange tijd na over vrijwilligerswerk, maar zag er tegen op om te moeten melden dat ik niet veel kon… totdat ik tijdens het googlen op een site kwam van een zorgboerderij voor mensen met dementie en NAH. Ik nam contact op en kon daar beginnen. Juist doordat zij kennis hebben van NAH, voelde het voor mij veilig. Zo zette ik weer stappen buiten de deur en ontdekte ik dat ik me, ondanks mijn lage energie niveau, nog steeds nuttig kon maken.

In de afgelopen maanden belde mijn osteopaat tot twee keer toe onze afspraak af. Iemand reageerde: ‘Nou, dat is raar, hij kan je toch niet zomaar laten zitten!’ Maar ik wist waarom hij afbelde en voor mij betekenen zulke dingen ook altijd even:  ‘alert zijn!’… wat moet er gebeuren en waar dient dit toe?
Enkele maanden geleden had ik contact met Mara Riewald, die healende coachsessies geeft. Toen we het erover hadden voelde ik me te belabberd om het aan te gaan. Nu besloot ik dat het tijd was om op deze manier verder te gaan kijken. Ik nam contact op met Mara en zij had tijd om mij op korte termijn een sessie te geven. Tijdens het consult ‘kijkt’ Mara op energetisch niveau naar blokkades en belemmeringen. Ze kijkt naar de energie in je lichaam en hoe die stroomt of juist verstoord wordt. Ze helpt het lichaam te reinigen en chakra’s op te schonen. Wat een bijzondere ervaring was dat! Maar het maakte ook veel los. De eerste dagen voelde ik me beter, ik zag zelfs de bomen in het bos anders, voelde ze en genoot van deze ervaring. Ik voelde mijn lichaam beter en kreeg meer rust in mijn hoofd. Na een paar dagen werd alles weer onrustig en ik voelde ik angst voor veranderingen. Want waar stond ik? Wat gebeurde er in mijn lichaam? Stel dat ik wel fit kon worden? Weg uit de veiligheid van ‘niet fit zijn’, de veiligheid van ‘niet goed genoeg zijn’. Ik voelde me volledig uit ’t veld geslagen. Mara hield contact en hielp me verder en ik ging het aan. Ik bleef, diep van binnen,  vol vertrouwen . Ik wilde hierdoor heen want herkende het als groeipijn. De pijn die je voelt bij grote veranderingen, de angst die de kop op steekt. De drempels en hobbels om nieuwe stappen te zetten….

Ik huilde veel, maar merkte ook dat ik meer in mijn kracht kwam te staan en dat daarmee ook de twijfel kwam, wat moest ik nou? Wat wilde ik eigenlijk? Kon ik me echt een wereld voorstellen waarin ik weer energie mocht ervaren en eindelijk mijn echte leven kon gaan leiden? Hield ik mezelf niet vreselijk voor de gek? Zat er echt geen steekje los bij mij? Maar met de kracht kwam ook de wil om verder te gaan. Eindelijk te gaan voelen waar ik al jaren naar toe gewerkt had. Erkenning van wie ik ben, mogen ZIJN.

En toen zag ik, toevallig J,  een masterclass van Adrienne van den Bos over hoogbegaafdheid en de kenmerken daarvan. Ik zat te huilen achter de computer. Wat een herkenning! Adrienne vertelde verhalen over hoe mensen vastliepen in het leven doordat ze zich altijd aanpasten en dom voelden.
Hoe mensen lichamelijke klachten ontwikkelen door niet zichzelf te mogen of kunnen zijn. Voor mij viel het kwartje. Waar we de afgelopen jaren zo mee bezig waren geweest voor onze jongens, speelde ook voor mij… en hoewel ik eigenlijk wel weet dat ik ook hoogbegaafd ben, had ik dat ook voor het gemak naast me neer gelegd… omdat ik er niet aan wilde, omdat ik me schaamde en bang was voor nog meer oordelen van anderen….

Het is tijd om mijn eigen pad te gaan bepalen. Zelf te gaan kijken welke weg ik wil lopen, mét mijn eventuele beperkingen, maar zonder me meer aan te passen naar de meningen en oordelen van anderen. Want ik wil niet geloven in: ‘je moet er maar mee leren leven’. Nou ja, toch wel, maar dan wel op mijn manier!

En het begint met aangaan wat is…. ik huil, ik slaap, ik kijk omhoog en bid, ik vraag het team van engelen om mij te helpen mijn pad te mogen vinden. De kracht te krijgen om echt te gaan waar mijn hart me brengt, zonder angsten, maar in vertrouwen! Ik dank voor de mooie kansen en mooie mensen die op mijn pad komen, juist nu wanneer ik ze zo nodig heb. Bedankt Mara en Adrienne voor het mooie werk dat jullie doen en dat jullie een poosje mee willen lopen op mijn pad!

Een kl**** dag met een gouden randje

Vandaag voelde ik me zo kl****.
Slecht geslapen en dan merk ik het
’s morgens al, of eigenlijk voelde ik het gisteravond al. Mijn planning over de dag was niet helemaal goed en zo kwam het dat ik gisteravond nog met de hond ging wandelen en daarna niet plat ging ‘omdat het toch al bijna bedtijd was’. Dat is dan eigenlijk gewoon teveel voor me. Ik ben dan zo honds en hondsmoe.

Vannacht lag ik een poos wakker en vanmorgen merkte ik bij het wakker worden al dat de slaap vannacht niet voldoende was geweest. Mijn accu was niet genoeg opgeladen.
Vorige week zag ik daar een mooie video over, hoe dat werkt bij mensen met niet aanboren hersenletsel. Waar je batterij normaal gesproken oplaadt tot vol niveau, laadt hij bij mensen met letsel vaak maar op tot halverwege. Als je dan ook nog eens overprikkeld bent of een dag over je grenzen gaat duurt dat opladen alleen maar langer en kan het dus zijn dat je na een nacht slaap nog maar op een kwart vol zit. Terwijl de dag dan alweer begint.

Ik zelf  denk dat dit proces bij veel meer mensen speelt. Ook mensen die chronische pijn of veel stress hebben komen naar mijn idee langzaam in dat proces van niet meer volledig opladen. Burnout, oververmoeidheid … Bij mij resulteerde het in een uitgeputte bijnier, met gelijksoortige verschijnselen.

Een dikke week geleden dacht ik dat ik wel met drie keer per dag rusten toe kon én langzamerhand weer wat meer kon gaan doen. Fout gedacht, het had waarschijnlijk het een of het ander moeten zijn. Daar kwam ik dus na een dag of vijf achter; ik hobbelde weer helemaal achteruit en het voelde of ik weer op een nulpunt kwam. Ik nam meer rust en na twee dagen voelde ik me weer wat beter.
Ik vond het  fijn om te zien dat het opladen nu toch al wat vlotter gaat dan 2 maanden geleden…. maar goed, opnieuw een keuze maken dus: of minder rusten op een dag, of toch 4x plat en tussendoor wat meer gaan doen.

Ik koos voor het laatste, want ik had wel weer zin om wat meer te doen. Had er zo nu en dan weer zin in om even wat in de tuin te doen. Of een klusje in huis. Of wat te doen voor mensen die willen starten met online geld laten groeien, of even een boodschap halen.
Wat me opviel was dat ik nu ineens weer in slaap viel zodra ik plat ging. Was ik eigenlijk in de voorgaande week op een punt aanbeland dat ik 3 van de 4x keer gewoon lag te wachten totdat de tijd om was, nu sliep ik weer elke keer. Hieruit concludeerde ik dat deze kleine klussen dus al weer genoeg energie vroegen voor dit moment….

Zo lag ik vanmiddag op mijn strandbed in de tuin en dacht terug aan vroeger, toen ik nog voor een baas werkte. Toen was ik vaak al niet fit. Hoe vaak ging ik niet met hangen en wurgen toch maar naar het werk. Ik wilde voldoen aan de verplichting, wilde er zijn, moest het aankunnen van mezelf… Dit is waar ik de afgelopen jaren vaak aan dacht. Ik wilde zo graag weer van alles kunnen, maar níet meer aan het werk terwijl mijn lichaam eigenlijk aangaf het niet aan te kunnen. Die stress wilde ik nooit meer. Nu klik ik vanaf mijn strandbedje 5 minuten advertenties en zie mijn commissie groeien.

Ik voel me, naast dat ik me kl****  voel, ook dankbaar. Ik kan nu dingen meer los van elkaar zien dan vroeger. Inkomen zit voor mij niet meer vast aan (hard) moeten werken. Ik hoef niet meer over mijn grenzen te gaan om financiële vrijheid te krijgen. Ik denk verder en vraag me af wat ik met het eerste geld ga doen dat straks vrijkomt. Een hulp in de huishouding betalen? Of een weekendje strand?

De hond komt bij me zitten. Ik pak een kam en kam haar vacht. Ze hijgt en heeft het warm. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik vind het leven niet gemakkelijk op dagen als deze. Maar ik besef wel dat het er allemaal mag zijn, dat ik er mag zijn, met mijn vermoeidheid, met mijn ‘beperking’, met mijn tranenstroom die nooit lijkt te stoppen. Ik wil mij er niet meer voor en mee verstoppen. Het mag er zijn. Het is niet erg dat mensen zien dat ik het soms even niet trek. Ik durf het aan te gaan.

Ik heb nog te vaak gedacht: het moet er uit zien alsof ik het overwonnen heb. Het moet er uit zien dat ik sterk ben, dat ik het tóch wel aan kan… maar nee, ik wil dat niet meer.

Ik wil de strijd aangaan met de taboe. De taboe van het niet kunnen werken of niet willen werken, maar evt. wel op een gemakkelijke manier geld kunnen en durven verdienen. Ik wil de taboe verder doorbreken voor de kinderen die niet het gebaande pad van school kunnen doorlopen en er voor kiezen om zonder diploma van school af te gaan. Ik wil de taboe aangaan van niet mogen huilen en vooral niet in het openbaar. Ik wil de taboe aangaan van me niet kl**** mogen voelen en tegelijkertijd dankbaar en vol vertrouwen. Want het kan naast elkaar. Het leven is niet alleen maar ellendig of alleen maar mooi. Al lijkt het (aan de buitenkant) vaak wel zo. Ik wil ZIJN, volledig zijn en lak hebben aan wat iedereen van me denkt. Ik wil open mogen zijn en niet hoeven concurreren met al die mensen op facebook die het zo goed voor elkaar hebben. Mensen waar alles bruist en positief is… ik wil mijn échte leven delen. Ik wil dat het er mag zijn. Ik kijk naar mezelf en geef mezelf de toestemming … ik mag er zijn…. mijn keuzes mogen er zijn.
Ik gun mezelf, mijn man en mijn kinderen het beste op alle gebied. Ik pas ervoor om te doen wat de maatschappij van me verwacht. Ik wil niet moeten voldoen aan wat een ander denkt dat goed is voor ons, ik hoef geen diagnose of ‘goedkeuring’om een uitkering te mogen ontvangen, dan doe ik het liever zonder, ik wil niet leven vanuit beperkte overtuigingen, ik hoef niet binnen het systeem te passen en mijn kinderen hoeven dat ook niet van mij.  Ik wil juist buiten de paden lopen en ontdekken wat er nog meer in het leven is. Dream big!

En ik wil mezelf vooral in liefde zien. Ik ben niet zielig omdat ik niet kan werken of een klap op mijn kop heb gehad. Ik ben niet bang om mijn angsten aan te gaan, maar soms kan ik niet anders dan even alle angst te voelen en dat is ook juist goed om weer te kunnen groeien. Ik wil mild zijn voor mezelf, troost mogen zoeken waar ik dat nodig heb. Mijn eigen leven in willen richten al past dat vaak zo niet in de huidige maatschappij.

En waar ik vroeger de overtuiging had dat de hele dag kl***** zou zijn als ik zo uit bed kwam, geef ik mezelf vandaag de ruimte. Ik rust wanneer ik wil, ik geniet van een spelletje doen met mijn jongste zoon, ik jank alles bij elkaar als ik me shit voel en schrijf mijn gevoelens van me af, het is goed. Het mag er zijn. Morgen weer een nieuwe dag en vandaag?
Vandaag was gewoon een kl****dag, maar met een gouden randje….

Start before you are ready!

mystical-stairs van pixabay comHet is maandagmorgen en mijn mobiel laat een fluitje horen. Een appje van een goede vriendin: ‘gaan we naar het bos?’ Yes, lekker. We zijn net terug van vakantie naar de zon. Ik breng mijn zoon naar school, doe wat boodschappen, zet een wasmachine aan en ontmoet haar op de parkeerplaats bij het bos. We wandelen daar vaak. Zonder route te bepalen, gewoon een paadje kiezen dat ons op dat moment aanstaat. Geen doelen, geen tijdslimiet, gewoon lopen tussen de bomen. Af en toe zien we een aantal reeën en steeds worden we dan vervuld met verwondering; zo veel moois, zo dicht bij huis.
We wandelen vaak de laatste maanden omdat we allebei op een kruising in ons leven staan. Welk pad kiezen we? Kunnen we zonder einddoel te bepalen stappen zetten? We praten veel, over werk, kinderen en relaties, over gevoelens, emoties en verlies van dierbaren. Over ideeën, passies, kortom: over het leven.

Vakantie
Zo ook vandaag; in mijn vakantie zat ik aan het strand en overdacht een aantal van mijn (belemmerende) overtuigingen. Ik denk steeds dat ik eerst nieuwe opleidingen moet gaan volgen, voordat ik weer werk op kan pakken. Ik ben er van overtuigd dat ik eerst (weer?) helemaal topfit moet zijn voordat ik zover op mijn lichaam kan vertrouwen dat ik kan gaan werken. Ik ben er van overtuigd dat er niemand op mij en mijn verhaal zit te wachten. Ik heb een issue met geld; waarom zou ik weer gaan werken als het financieel niet per se nodig is? Waarom zou ik mezelf al die stress en ‘moeten presteren’ weer op de hals halen?
Maar zittend aan het strand bedenk ik dat ik zo graag wat vaker een weekendje naar het strand zou willen. Liefst met mijn jongste zoon, omdat ik hem zo zie genieten. Hij speelt met de golven, praat met de golven, rent weg van de golven, lacht met de golven… Hij doet me denken aan hoe ik zelf als kind was. Eindeloos kon ik spelen bij de zee en in het zand. Ineens komt er een besef binnen dat ik echt mag gaan doen wat ik leuk vind. Het delen van kennis, het inspireren van mensen, misschien zelfs een sparringpartner zijn en…. ik hoef daar niets nieuws voor te leren. Ik heb mijn ervaringen uit mijn praktijk. Want ook al heb ik mijn praktijk stop gezet, dat betekent niet dat ik alle kennis kwijt ben. Dat betekent niet dat mijn opleidingen niet meer geldig zijn, dat betekent niet dat ik me zou moeten omscholen. Nee, ik kan al mijn kennis op een andere manier gaan gebruiken.
Al zittend op het strand, beginnen ideeën te ontwikkelen. Begint er energie te stromen, begin ik rust te voelen. Het is goed zoals het allemaal gelopen is de afgelopen jaren. Het is prima op de plek waar ik op dit moment sta. Het mag er zijn, mijn twijfel, mijn onrust, maar nu ook mijn ideeën, mijn gevoel van vreugde en ontspanning en enthousiasme….

Perfectionisme?
En zo lopen we dus in het bos en komen we aan de praat over ideeën die zich in ons hoofd bevinden, maar waarvan er heel veel nooit uitgevoerd worden. Waarom is dat zo? Bij mij is het omdat ik altijd vind dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik moet mijn plannen eerst helemaal uitwerken. Ik moet alles op papier hebben staan. Liefst dubbel of twee versies, zodat alles geback-upt is en ik ook nog keuze heb. Ik moet het helemaal voor me hebben en dan….. is er nog iets dat niet perfect is; dus nog even dat en dan….
Ik weet dat ik de ladder niet helemaal in een keer hoef te beklimmen, ik weet dat ik mag beginnen met kleine stapjes. Ik weet dat ik tussendoor mag rusten en opnieuw mag focussen. Ik ga nu beginnen met de eerste stapjes zetten in vol vertrouwen dat ik geen einddoel hoef te hebben, dat ik geen planning hoef te hebben. Dat ik mag genieten van alles wat ik onderweg tegen kom. Dat ik gewoon mag starten en dat ik geleid zal worden….

De eerste stap
Ik kom thuis, doe de computer aan en krijg in mijn mailbox een filmpje van een challenge. Het is een challenge over jezelf zichtbaar maken op internet via video’s (Video Business Challenge van Zarayda Groenhart). De opdracht is om een filmpje van jezelf te maken en te vertellen wat je doet en waarom. Dit filmpje plaats je dan op haar facebook, een eerste stap om jezelf zichtbaar te maken.
Ik krijg de zenuwen, maar weet wat ik te doen heb…. Ik neem een korte pauze, klop via de EFT/tapping een aantal triggers weg en neem een filmpje op. Geen opname via de camera, met knippen en plakken, nee ik doe het live op Periscoop! Ik heb geen live kijkers, maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb mezelf zichtbaar gemaakt, ik heb verteld wat ik wil gaan doen. Ik heb de eerste stap op de ladder gezet!

tekst Lao Tzu