Categoriearchief: falen

Durf jij te ontvangen?

Vorige week drong het langzaam tot me door… ik heb enorm veel moeite met ontvangen.
Ruim 20 jaar geleden zei een stagebegeleider al tegen mij: ‘Je heb zulk goed werk geleverd, maar het lijkt wel of je mijn compliment hiervoor niet durft te ontvangen; vertrouw je me? Of denk je dat ik het zeg om je een goed gevoel te geven over werk wat gewoon wel aardig is?’
Hij raakte wat in me, want inderdaad ik geloofde niet echt dat wat ik geleverd had zo goed was… dit had iedereen toch gewoon kunnen doen? In mijn ogen had ik gewoon gedaan wat moest gebeuren, niet meer en niet minder en ja… dat compliment, ach daar hechtte ik niet zoveel waarde aan. Ik vond het maar ‘geslijm’.
Ik heb nog vaak aan zijn opmerking gedacht… want eigenlijk wantrouw ik vaak mensen die positief over me zijn (wat bedoelen ze echt, of wat willen ze?). Maar ook mezelf wantrouw ik: heb ik die waarde wel echt geleverd? Ben ik het compliment wel waard?

In een facebook groep waar ik op het moment in zit, werden een poosje geleden inschrijflinken gedeeld om iedereen de kans te geven op het verdienen van een bepaalde bonus. Super mooi om te ervaren dat er mensen zijn die elkaar echt het beste gunnen. Ik deelde mijn link niet, want zo schreef ik: ‘ik vertrouw erop dat ik het zelf voor elkaar krijg om de bonus te regelen, er is nog tijd om dat te doen… en als ik daarna dan ‘over’ heb gebruik ik de link van een ander om die mee te laten profiteren.’
Maar gaandeweg de dag werd ik me ervan bewust dat ik mijn eigen link helemaal niet durfde te delen. Ik moest het zélf doen, ik wilde ‘mijn hand niet ophouden’, ik hoefde geen hulp…. want dat voelde als falen…
En opeens flitste er van alles door mijn hoofd… ik voelde me vaak anders, onbegrepen, ik had me al vaak moeten ‘verantwoorden’: waarom ik niet werk, waarom ik altijd zo moe ben, waarom ik mijn kinderen van school haalde, waarom we gingen verhuizen om de kinderen… Het voelde vaak als vechten om acceptatie en begrip. En nu zou iemand zomaar wat aan mij gaan geven? Dat gaf een soort paniek: ‘Ja, maar, wat moet ik er dan voor terug doen?’ en ‘Wat als ik iets doe wat diegene niet fijn vindt, krijgt hij/zij dan spijt dat hij/zij mij heeft mee laten delen?’

Ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal niet durf te ontvangen. Bij wat ik krijg voel ik me vaak opgelaten. Ik wil direct in actie komen vanuit het gevoel: ‘wat kan/moet ik terug doen?’
Complimenten, hulp, geld, liefde… eigenlijk blokte ik het liefst alles, zodat ik niet vastliep in het stukje ‘kan ik daar wel aan voldoen, ben ik het wel waard en hoe moet ik anders laten zien dat ik het wel waard ben?’

’s Avonds werd er in diezelfde facebook groep een Energy-pull gedaan. Heel speciaal vond ik dat om te ervaren en… daarna toen ik iets postte en een ander reageerde, kwamen ook de tranen. Ik voelde zo’n diep verdriet over het tekort dat ik mezelf deed. Ik besefte me dat ik van mezelf mocht houden, dat ik een waardevol mens ben, ongeacht wat ik kon qua energie, ongeacht wat ik te geven had of niet. Ik zag hoe ik altijd heb lopen knokken om het allemaal zelf te kunnen, om sterk te zijn, om vol te houden… Ik ben zo streng voor mezelf geweest…. ‘Jij mij iets geven? Nee hoor, ik red mezelf wel!’

Sinds deze avond is er veel losgekomen in me. Mijn voelen maakte een verandering door. Ik word milder naar mezelf en ineens merk ik dat ik meer voor mezelf durf te gaan staan en keuzes maak. pittige keuzes, maar wel vanuit liefde en zorg voor mezelf. Ik durf mezelf meer ruimte te geven. Ik durf mezelf meer te uiten in wat ik wil of hoe ik dingen wil, ik voel dat ik dit mág aangeven omdat ik het waard ben om goed voor te zorgen!

Dit niet doen is een vorm van klein houden geweest. Niets nodig willen hebben. Mezelf een grijze muis maken die niet gezien hoeft te worden. Die het niet waard is te ontvangen….
Geen complimenten want dat voelt maar ongemakkelijk…
Geen geld want dat verdien ik niet…
Geen liefde want hoe moet ik dat voldoende beantwoorden?
Geen aandacht, want ieder kan zijn tijd vast beter gebruiken…
Misschien durf ik zelfs geen energie te ontvangen… want wat moet ik dan doen om het goed te benutten?

Nee, ik geef liever, want dat voelt veilig… dat heb ik zelf in de hand, dat kan ik sturen én dan doe ik iets nuttigs. Geven is naar buiten gericht en daardoor kun je afstand bewaren. Ontvangen is een beweging die naar binnen is gericht. Hier heb je minder controle over, het kan emoties vrij maken. Ontvangen voelt dus veel kwetsbaarder… en vaak voelt het of we iets moeten ‘verdienen’. Terwijl ontvangen vaak gewoon alleen maar gaat om JOU, zoals je bent…

Aan mij de taak om balans te gaan creëren, door te beginnen bewust naar dit stukje te gaan kijken, mezelf op waarde te schatten én mezelf te gunnen dat ik het goed mag hebben op alle gebieden.
Ik mag mezelf een overvloed aan complimenten gunnen, energie, liefde, geld en overvloed in alles wat mij lief is. Ik mag leren ontvangen in dankbaarheid. Dus het volgende complimentje dat ik krijg ga ik niet meer wegwimpelen, maar ik ga het met plezier ontvangen, er van genieten en het binnen laten komen! Met een glimlach om mijn lippen voelen hoe het voelt om te mogen ZIJN wie ik BEN. En te genieten van alles wat naar me toe komt….

Groeipijn…

Nee, ik bedoel niet de groeipijn die je hebt als puber wanneer je lijf sneller groeit dan je spieren of pezen bij kunnen houden. Ik bedoel de groeipijn die je nu nog kan ervaren, op volwassen leeftijd als je stappen zet die energie kosten…

Ik zit er middenin. Het besef dat ik met hersenletsel moet leven is de afgelopen maanden behoorlijk bij me geland. Lang heb ik in een situatie geleefd waarbij ik het gewoon maar naast me neer wilde leggen. Oké, ik weet nu waar mijn klachten vandaan komen en…. door….
Maar nu ging ik me er ook in verdiepen. Juist omdat ik de afgelopen maanden weer zo hondsmoe was. Ik ging info opzoeken op internet. Sloot me aan bij een facebookgroep over NAH. Las boeken over NAH en bijnieruitputting. Ik leerde veel, paste mijn voeding aan, slikte supplementen, nam veel meer rust op een dag en merkte bij mezelf hoe ik wíl blijven geloven in genezing. Ik blijf geloven in mogelijkheden en kan me er niet bij neerleggen dat dit alles is wat mogelijk is door het letsel. Misschien wel op dit moment, maar niet voor altijd….

Ik ging kijken waar mijn angsten en beperkingen nog lagen. De eerst waar ik op uit kwam was het financiële stuk. Als ik niet meer kon werken, kon ik ook niet verdienen en dat had invloed op mijn zelfbeeld. Zo hing inkomen immers vast aan prestatie en beloning en geloof ik juist in overvloed voor iedereen. Toen ik die beperkingen onder ogen zag, kwamen er ook andere mogelijkheden van verdienen in beeld en ik besloot om me daarin te verdiepen en ermee aan de slag te gaan. Door inkomen los te koppelen van prestatie ging er een hele nieuwe wereld voor me open!
Een tweede beperking voor me was dat mijn wereld zo klein werd. Als je niet meer kan werken, ontmoet je ook minder mensen. Ook omdat ik 4-6 keer per dag een rustperiode inlaste was het lastig om activiteiten te plannen. Ik dacht al lange tijd na over vrijwilligerswerk, maar zag er tegen op om te moeten melden dat ik niet veel kon… totdat ik tijdens het googlen op een site kwam van een zorgboerderij voor mensen met dementie en NAH. Ik nam contact op en kon daar beginnen. Juist doordat zij kennis hebben van NAH, voelde het voor mij veilig. Zo zette ik weer stappen buiten de deur en ontdekte ik dat ik me, ondanks mijn lage energie niveau, nog steeds nuttig kon maken.

In de afgelopen maanden belde mijn osteopaat tot twee keer toe onze afspraak af. Iemand reageerde: ‘Nou, dat is raar, hij kan je toch niet zomaar laten zitten!’ Maar ik wist waarom hij afbelde en voor mij betekenen zulke dingen ook altijd even:  ‘alert zijn!’… wat moet er gebeuren en waar dient dit toe?
Enkele maanden geleden had ik contact met Mara Riewald, die healende coachsessies geeft. Toen we het erover hadden voelde ik me te belabberd om het aan te gaan. Nu besloot ik dat het tijd was om op deze manier verder te gaan kijken. Ik nam contact op met Mara en zij had tijd om mij op korte termijn een sessie te geven. Tijdens het consult ‘kijkt’ Mara op energetisch niveau naar blokkades en belemmeringen. Ze kijkt naar de energie in je lichaam en hoe die stroomt of juist verstoord wordt. Ze helpt het lichaam te reinigen en chakra’s op te schonen. Wat een bijzondere ervaring was dat! Maar het maakte ook veel los. De eerste dagen voelde ik me beter, ik zag zelfs de bomen in het bos anders, voelde ze en genoot van deze ervaring. Ik voelde mijn lichaam beter en kreeg meer rust in mijn hoofd. Na een paar dagen werd alles weer onrustig en ik voelde ik angst voor veranderingen. Want waar stond ik? Wat gebeurde er in mijn lichaam? Stel dat ik wel fit kon worden? Weg uit de veiligheid van ‘niet fit zijn’, de veiligheid van ‘niet goed genoeg zijn’. Ik voelde me volledig uit ’t veld geslagen. Mara hield contact en hielp me verder en ik ging het aan. Ik bleef, diep van binnen,  vol vertrouwen . Ik wilde hierdoor heen want herkende het als groeipijn. De pijn die je voelt bij grote veranderingen, de angst die de kop op steekt. De drempels en hobbels om nieuwe stappen te zetten….

Ik huilde veel, maar merkte ook dat ik meer in mijn kracht kwam te staan en dat daarmee ook de twijfel kwam, wat moest ik nou? Wat wilde ik eigenlijk? Kon ik me echt een wereld voorstellen waarin ik weer energie mocht ervaren en eindelijk mijn echte leven kon gaan leiden? Hield ik mezelf niet vreselijk voor de gek? Zat er echt geen steekje los bij mij? Maar met de kracht kwam ook de wil om verder te gaan. Eindelijk te gaan voelen waar ik al jaren naar toe gewerkt had. Erkenning van wie ik ben, mogen ZIJN.

En toen zag ik, toevallig J,  een masterclass van Adrienne van den Bos over hoogbegaafdheid en de kenmerken daarvan. Ik zat te huilen achter de computer. Wat een herkenning! Adrienne vertelde verhalen over hoe mensen vastliepen in het leven doordat ze zich altijd aanpasten en dom voelden.
Hoe mensen lichamelijke klachten ontwikkelen door niet zichzelf te mogen of kunnen zijn. Voor mij viel het kwartje. Waar we de afgelopen jaren zo mee bezig waren geweest voor onze jongens, speelde ook voor mij… en hoewel ik eigenlijk wel weet dat ik ook hoogbegaafd ben, had ik dat ook voor het gemak naast me neer gelegd… omdat ik er niet aan wilde, omdat ik me schaamde en bang was voor nog meer oordelen van anderen….

Het is tijd om mijn eigen pad te gaan bepalen. Zelf te gaan kijken welke weg ik wil lopen, mét mijn eventuele beperkingen, maar zonder me meer aan te passen naar de meningen en oordelen van anderen. Want ik wil niet geloven in: ‘je moet er maar mee leren leven’. Nou ja, toch wel, maar dan wel op mijn manier!

En het begint met aangaan wat is…. ik huil, ik slaap, ik kijk omhoog en bid, ik vraag het team van engelen om mij te helpen mijn pad te mogen vinden. De kracht te krijgen om echt te gaan waar mijn hart me brengt, zonder angsten, maar in vertrouwen! Ik dank voor de mooie kansen en mooie mensen die op mijn pad komen, juist nu wanneer ik ze zo nodig heb. Bedankt Mara en Adrienne voor het mooie werk dat jullie doen en dat jullie een poosje mee willen lopen op mijn pad!