Langzamerhand daalde het afgelopen week in, voelden we de impact en stonden we voor een keuze.
De diagnose die onze jongste kreeg gaf eerst opluchting omdat we wisten wat het was waardoor hij bijna niet meer kon eten. Daarna kwam er even euforie omdat hij na de eerste behandeling weer at en vervolgens kwamen de tranen.
Ik zat er al tegenaan, want ik merkte dat mijn kracht ‘knapte’ op het moment dat de jongste onder narcose ging. Weglopen bij je kind terwijl het daar ligt in zo’n kwetsbare toestand vond ik heftig. Ik voelde me machteloos en besefte dat ik niets anders kon doen dan de hele situatie overgeven. Overgeven aan een Kracht die veel groter is dan wij zelf. Ik voelde mijn emoties breken, maar wilde sterk zijn voor het moment dat ik weer naar de uitslaapkamer mocht. Het lukte… en bij het wakker worden van mijn zoon konden we lol hebben om zijn dufheid en zijn aparte antwoorden…
Maar toen ik de jongste de dag daarna zag eten, kwamen de tranen alsnog en ze bleven komen, een paar dagen lang. En wat deed ik? Helemaal niets, ik ging volledig in toelating, liet het stromen wanneer dat nodig was, liet het er zijn, was open naar mijn man en de kinderen door ze te vertellen dat ik de spanning van de afgelopen maanden op deze manier los mocht laten, maar ook open over het feit dat ik het moeilijk vond te weten dat de jongste zijn leven lang ‘vastzat’ aan de diagnose van een zeer zeldzame aandoening die zijn leven kon beïnvloeden.
Na een dag of drie merkte ik dat ik vanuit het toelaten weer rust begon te voelen. Ik was volledig in overgave gegaan en van daaruit voelde ik nu weer vertrouwen. Vertrouwen dat wij hierin onze weg zullen gaan vinden. Vertrouwen dat er dingen op ons pad zullen komen waarmee onze jongste zo goed mogelijk verder kan. Vertrouwen ook in de Kracht van boven en het vermogen om ons te richten op dankbaarheid.
Dankbaarheid om ons gezin, om onze kracht samen, dankbaar voor de relaxte houding van onze jongste, dankbaar om hem nu te zien bunkeren, dankbaar voor de kilo die hij afgelopen week weer groeide, dankbaar dat ik niet in gevecht ben gegaan maar kon toelaten, dankbaar dat ik mezelf de ruimte kan geven, dankbaar dat ik open kon zijn over mijn verdriet, dankbaar voor de goede zorg in het AMC, dankbaar voor de hulp vanuit school, dankbaar voor het werk in de tuin dat moest gebeuren, dankbaar voor de Kracht die ik voel, de Kracht die ons draagt… door alles heen.
Ik kies ervoor om de waarom vraag te laten rusten. Ik kies ervoor om te kijken naar dankbaarheid en vertrouwen. Ik voel de rust en denk in mogelijkheden. Ik neem de ruimte om er te zijn voor ons gezin, met name voor de jongste die veel thuis is. We pakken de draad zo goed mogelijk op en weten dat we bij de dag zullen moeten leven. Dat het jaren goed kan gaan, maar dat het ook hele periodes niet makkelijk zal zijn… dat hij pijn zal hebben, dat we verdrietig zullen zijn om waar hij doorheen moet.
En weer besef ik dat het aan ons is welke keuze we maken; gaan we vechten of gaan we toelaten. Richten we ons op verzet, verdriet en negativiteit of focussen we op het goede dat we hebben samen, op de dingen die we mogen leren en ervaren vanuit deze situatie. Focussen op waar het leven echt over gaat; liefhebben, zorgen voor elkaar als het moeilijk is, dankbaarheid en daarnaast vooral ook genieten van al die mooie momenten die we samen delen. Samen zingen, samen lol maken, samen beleven, samen ZIJN!
En vanuit die gewaarwording stuur ik een groet naar al die kinderen die een diagnose (met of zonder kans op genezing) ‘dragen’. Mijn liefde gaat uit naar hen, en al die ouders die (in stilte) hun verdriet dragen….