Categoriearchief: slokdarmklachten

Overgave

Langzamerhand daalde het afgelopen week in, voelden we de impact en stonden we voor een keuze.
De diagnose die onze jongste kreeg gaf eerst opluchting omdat we wisten wat het was waardoor hij bijna niet meer kon eten. Daarna kwam er even euforie omdat hij na de eerste behandeling weer at en vervolgens kwamen de tranen.

Ik zat er al tegenaan, want ik merkte dat mijn kracht ‘knapte’ op het moment dat de jongste onder narcose ging. Weglopen bij je kind terwijl het daar ligt in zo’n kwetsbare toestand vond ik heftig. Ik voelde me machteloos en besefte dat ik niets anders kon doen dan de hele situatie overgeven. Overgeven aan een Kracht die veel groter is dan wij zelf. Ik voelde mijn emoties breken, maar wilde sterk zijn voor het moment dat ik weer naar de uitslaapkamer mocht. Het lukte… en bij het wakker worden van mijn zoon konden we lol hebben om zijn dufheid en zijn aparte antwoorden…

Maar toen ik de jongste de dag daarna zag eten, kwamen de tranen alsnog en ze bleven komen, een paar dagen lang. En wat deed ik? Helemaal niets, ik ging volledig in toelating, liet het stromen wanneer dat nodig was, liet het er zijn, was open naar mijn man en de kinderen door ze te vertellen dat ik de spanning van de afgelopen maanden op deze manier los mocht laten, maar ook open over het feit dat ik het moeilijk vond te weten dat de jongste zijn leven lang ‘vastzat’ aan de diagnose van een zeer zeldzame aandoening die zijn leven kon beïnvloeden.

Na een dag of drie merkte ik dat ik vanuit het toelaten weer rust begon te voelen. Ik was volledig in overgave gegaan en van daaruit voelde ik nu weer vertrouwen. Vertrouwen dat wij hierin onze weg zullen gaan vinden. Vertrouwen dat er dingen op ons pad zullen komen waarmee onze jongste zo goed mogelijk verder kan. Vertrouwen ook in de Kracht van boven en het vermogen om ons te richten op dankbaarheid.

Dankbaarheid om ons gezin, om onze kracht samen, dankbaar voor de relaxte houding van onze jongste, dankbaar om hem nu te zien bunkeren, dankbaar voor de kilo die hij afgelopen week weer groeide, dankbaar dat ik niet in gevecht ben gegaan maar kon toelaten, dankbaar dat ik mezelf de ruimte kan geven, dankbaar dat ik open kon zijn over mijn verdriet, dankbaar voor de goede zorg in het AMC, dankbaar voor de hulp vanuit school, dankbaar voor het werk in de tuin dat moest gebeuren, dankbaar voor de Kracht die ik voel, de Kracht die ons draagt… door alles heen.

Ik kies ervoor om de waarom vraag te laten rusten. Ik kies ervoor om te kijken naar dankbaarheid en vertrouwen. Ik voel de rust en denk in mogelijkheden. Ik neem de ruimte om er te zijn voor ons gezin, met name voor de jongste die veel thuis is. We pakken de draad zo goed mogelijk op en weten dat we bij de dag zullen moeten leven. Dat het jaren goed kan gaan, maar dat het ook hele periodes niet makkelijk zal zijn… dat hij pijn zal hebben, dat we verdrietig zullen zijn om waar hij doorheen moet.

En weer besef ik dat het aan ons is welke keuze we maken; gaan we vechten of gaan we toelaten. Richten we ons op verzet, verdriet en negativiteit of focussen we op het goede dat we hebben samen, op de dingen die we mogen leren en ervaren vanuit deze situatie. Focussen op waar het leven echt over gaat; liefhebben, zorgen voor elkaar als het moeilijk is, dankbaarheid en daarnaast vooral ook genieten van al die mooie momenten die we samen delen. Samen zingen, samen lol maken, samen beleven, samen ZIJN!

En vanuit die gewaarwording stuur ik een groet naar al die kinderen die een diagnose (met of zonder kans op genezing) ‘dragen’. Mijn liefde gaat uit naar hen, en al die ouders die (in stilte) hun verdriet dragen….

De kracht van tranen

Onze jongste kreeg klachten die heftiger werden bij de toename van stress. Kwam het door de stress of was er meer aan de hand? Omdat eten steeds minder goed lukte kwamen we terecht in het medische circuit, dat naast onderzoek vooral bestond uit wachten… Er werden slikfoto’s gemaakt en daaruit bleek dat de passage snelheid door de slokdarm niet goed was. Het eten bleef letterlijk hangen. We werden doorgestuurd naar de MDL-kinderarts in Zwolle. Ondertussen rees bij mij al een vermoeden wat dit wel eens zou kunnen zijn en daar werd ik niet vrolijk van. We maakten een afspraak bij de osteopaat die mij al zoveel verder geholpen had en wonder boven wonder ging het eten na die behandeling zoveel beter, dat het gewoon een feestje was als de jongste zijn bord weer grotendeels leeg at!

In Zwolle werd mijn vermoeden deels bevestigd omdat de kinderarts hetzelfde vermoeden had: Achalasie. We werden doorverwezen naar Amsterdam waar een specialistisch team zit voor deze zeldzame (auto-immuun) ziekte. En toen ging het ineens snel. Binnen drie dagen konden we in het UMC terecht voor een slokdarm-drukmeting. Onze zoon was relaxed voorafgaand aan het onderzoek. Zodra we de behandelruimte binnen gingen kwam er een stille traan en kwam hij een knuffel halen. Tijdens het onderzoek ademt hij rustig in door zijn neus, uit door zijn mond omdat hij zo goed ervaren heeft wat het betekent om niet in paniek te raken als hij benauwd werd tijdens het eten….

De diagnose was zonder twijfel te stellen, de zenuwen in de slokdarm van onze jongste doen helemaal niets meer en de sluitspier aan de onderkant, die het eten door moet laten naar de maag gaat niet open bij een slikreflex. Voeding gaat alleen maar door naar de maag onder invloed van druk van boven en dus de zwaartekracht. Bij een te volle slokdarm vormt zich druk op de luchtpijp en daardoor ontstaat benauwdheid …

Nu is er dus duidelijkheid…
Op de terug weg in de auto krijgen we telefoon van het ziekenhuis. De ingreep om de sluitspier op te rekken vindt precies over twee weken plaats. Hij is ertussen geplaatst omdat hij al lang genoeg met deze klachten loopt. Niks dan goeds over het ziekenhuis, waar de behandelend arts meteen langs kwam voor een gesprek en waar we ook meteen langs de anesthesie konden omdat we van ver kwamen….

En dan komen de dagen erna. Langzaam landt de uitslag en dan komen bij mij de tranen. De tranen door de zorg van de afgelopen maanden, de tranen om de uitslag, de tranen om de risico’s bij deze ziekte, de tranen om mijn zoon die ik niets liever dan geluk en onbezorgdheid gun, de tranen om alle onrust van de jaren die achter ons liggen en de tranen omdat we zo hoopten eindelijk in rustiger vaarwater terecht te komen, de tranen omdat ik zo goed weet wat het is om chronisch ziek te zijn, de tranen van vermoeidheid, de tranen van machteloosheid en onzekerheid, maar toch ook tranen van geluk omdat ik weet dat we sterk staan als gezin, de tranen omdat ik de kracht voel in ons gezin en de tranen omdat ik blij ben dat ik ooit weer leerde huilen….

Want ooit stopte ik met huilen omdat ik er commentaar op kreeg dat ik mijn tranen liet gaan. En daarmee blokkeerde ik een stuk van mijn ZIJN. Iets wat zo belangrijk voor mij was om stress van me af te laten glijden, om woede te uiten, om mijn ziel schoon te wassen, stopte ik weg… Het mocht niet meer bestaan, omdat het niet paste in de maatschappij, omdat mensen vaak niet weten hoe ze op tranen moeten reageren, omdat ik zwak of kwetsbaar en zelfs labiel werd gevonden als ik mijn tranen liet gaan.

Maar gelukkig leerde ik om weer bij mijn gevoel te komen en van hieruit kon ik tijdens het onderzoek tegen mijn zoon zeggen: ‘kom maar, huil eerst je tranen er maar uit’, zodat hij daarna weer rust kon voelen. Hij hoeft van mij niet ‘flink’ te zijn en ik hoef dat ook niet meer van mezelf. De tranen als wasmachine van mijn ziel zorgen ervoor dat ik alles toe mag laten, de onrust, de angst, de onzekerheid, de machteloosheid. Tijdens het huilen mag alles bovenkomen, mag ik alles noemen, mag ik doemdenken, mag ik boos zijn, mag ik me intens verdrietig voelen… om daarna te ontdekken dat ik mijn rust terug vind…

En daardoor kan ik weer terug naar ons motto van de afgelopen jaren: ‘het maakt niet uit wat er gebeurd of gezegd wordt, het gaat erom hoe wij ermee om gaan’. Daar gaan we ons op richten. Open staan voor mogelijkheden, in liefde samen dragen wat op ons pad komt en focussen op vertrouwen. In overgave en openheid naar alles wat daar bij komt, dus juist ook die tranen om ons steeds weer schoon te wassen van alles wat ons bezig houdt….

Het ware GOUD…

In het afgelopen jaar heb ik verschillende keren geschreven over het online verdienen. Hoe ik ermee begonnen ben en waarom. Inmiddels heb ik geld geïnvesteerd in een social media bedrijf, in een ontwikkelingshulp project, in een software licentie en recent ook in goud! Elke keer dat ik nu laat uitbetalen voel ik de dankbaarheid voor deze mogelijkheid! Voor deze manier van verdienen die een jaar geleden volledig ondenkbaar was voor mij….

Ik heb ontzettend veel geleerd. Mooie mensen leren kennen en gezien wat de kracht van een team kan doen. Samen bouwen aan een betere toekomst voor iedereen! Elkaar helpen, elkaar steunen…
Er waren hobbels en bobbels door oa veranderingen bij de bedrijven, maar door mijn ‘weerstand daartegen’ te zien als groei heb ik juist daarvan enorm veel geleerd. Met name mijn overtuiging dat

het niet gaat om wat er gebeurt, maar alles draait om hoe je er zelf mee omgaat’

is in de afgelopen maanden enorm gesterkt!

Door mijn online business ziet mijn leven er nu zo anders uit dan een jaar geleden. Ik kan mijn dagen inrichten zoals ik wil. Op tijden die mij uitkomen help ik mensen die ook op deze manier een extraatje zakcentje, of zelfs een extra inkomen willen verdienen. Daarnaast help ik mensen met hun teksten voor websites, brainstorm met hen mee over stappen in hun bedrijf, lees boeken waarvan ik zelf blijf groeien en ben veel in onze tuin die we compleet aan het herinrichten zijn. Kortom ik doe wat ik leuk vind!

Juist in de afgelopen weken ben ik me bewust van deze vrijheid. Zoals ik eerder al schreef loopt onze jongste met klachten. Hij gaat op het moment maar weinig naar school om stress zoveel mogelijk te vermijden. Eten werd in de afgelopen weken steeds moeizamer door slokdarmklachten en hij is nu doorverwezen naar een team van specialisten op dit gebied in het UMC te Amsterdam.
Wat ben ik blij dat ik thuis ben, dat we geen stress hebben van hoe we een en ander moeten combineren met banen en vrije uren. Ik kan er gewoon volledig voor hem zijn. Ik ben er als hij verdrietig is, ik ben er als hij moe is en daarnaast maken we samen mooie momenten. We kijken alle seizoenen van ‘wie is de Mol’, spelen kolonisten, wandelen elke dag en hij bouwt de mooiste werelden in Minecraft.

Vandaag heeft hij onderzoeken. We richten ons niet op de spanning, maar gaan mee op de flow van de dingen die komen. Stap voor stap, hand in hand, zonder zorg over wat er allemaal ook nog ‘moet’.

En zo ontdek ik het ware goud… de financiële vrijheid en de verbinding met gelijkgestemde mensen brengt me steeds meer bij mijn ZIJN. Mijn ZIJN zonder stress en moeten…..
En van daaruit kan ik er volledig zijn voor de mensen die me lief zijn. Vandaar uit ervaar ik het ware goud en de ultieme rijkdom: de band met mijn kinderen, mijn partner, de kracht om samen sterk te staan, ballast los te mogen laten en samen stappen te zetten met ease, joy en glory.

Wat het leven ook brengt, we zijn met elkaar, we stromen mee met de stroom van het leven, we zijn in het NU en laten ons meevoeren naar wat is en komt…. we zijn in vertrouwen en dat ervaar ik als puur goud!