Categoriearchief: vermoeidheid

Ik ben moe/ziek, dus niet dankbaar genoeg?

Ik houd me al een aantal jaren bezig met geloof en spiritualiteit. Ik lees veel, ik volg trainingen, ik probeer zo steeds bewuster om te gaan met alles wat met (over)leven te maken heeft.

Ik heb leren vergeven, leef meer in vertrouwen en dankbaarheid, durf mijn emoties en angsten aan te kijken en toe te laten omdat ik weet dat ze me daarna loslaten en ondanks de lichamelijke uitdagingen die ik elke dag aanga, probeer ik toch zo optimistisch mogelijk in het leven te staan.

Ik leer mijn kinderen om in mogelijkheden te denken en leef ze  voor dat het niet uitmaakt wat er gebeurt of wat er gezegd wordt, maar dat het erom gaat hoe wij er zelf mee om gaan…
en vandaag loop ik juist daar helemaal op vast….
Zoals ik in een fb-post al schreef lees ik ‘The Magic’ van Rhonda Byrne. Ik heb al vaker een periode bewust stil gestaan bij dankbaarheid en telkens weer merk ik wat het me brengt. Het maakt me milder, stemt me vrolijker, geeft me meer vertrouwen en laat me genieten van kleine dingen. Elke dag probeer ik stil te staan bij de dankbaarheid die ik voel en van tijd tot tijd besteed ik er extra aandacht aan om de gevoelens van dankbaarheid weer te versterken.

Nu dus middels dit boek, maar er knaagt wat… wat ik lees maakt me onrustig… mis ik hier nog echt een stukje in mijn ontwikkeling/bewustwording óf hoef ik niet voor waarheid aan te nemen wat er geschreven wordt?
Het uitgangspunt van het boek vind ik erg mooi. Het richt zich op een tekst uit de Bijbel, geschreven in het boek van Mattheus:

‘Want wie heeft zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niets heeft zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

En bijzondere tekst, die eigenlijk onrechtvaardig lijkt. Maar Byrne vult het in met dankbaarheid:

‘Want wie dankbaar is zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niet dankbaar is zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

Ook verwijst zij naar de tekst in de Koran:
‘En toen uw Heer verklaarde: ‘Als gij dankbaar zijt zal ik u meer geven, maar als gij ondankbaar zijt is Mijn straf inderdaad streng’.

Voor mij is deze benadering op zich mooi, al zit er ook een bestraffing in en dat past niet zo goed in het beeld dat ik bij God heb…. maar goed, dat mag, ik pik uit zo’n boek op wat me aanspreekt en de rest mag van me afglijden. Het feit dat je steeds meer ontvangt als je je richt op dankbaarheid dat stuk geloof ik zeer zeker en dat heb ik ook al meermalen ervaren… het tweede stukje liet ik dus maar even voor wat het was…dacht ik….

Want nu las ik gisteren een stuk, wat me schijnbaar toch erg geraakt heeft en me uit mijn evenwicht haalt. Ik citeer het hier:

‘Je kunt aan je huidige gezondheid zien hoe dankbaar je bent geweest. Je zou je elke dag fantastisch moeten voelen. Als je somber bent en het leven als zwaar ervaart, of als je je niet jonger voelt dan je bent, heb je geen goede gezondheid. Een van de belangrijkste oorzaken voor dit verlies aan vitaliteit is een gebrek aan dankbaarheid’. (uit: ‘The Magic, Lorna Byrne, pag. 53).

De hele dag loop ik al met deze zinnen in mijn hoofd. Al vaker las ik in verschillende boeken over het leven in vertrouwen en dankbaarheid en daarbij de opmerking dat je in feite ‘tekort’ schiet als je dus nog negativiteit in je leven ervaart…

In mijn beeld is ons leven een opsomming van voorspoed en tegenspoed, soms zit het mee, soms zit het tegen. We krijgen allemaal te maken met ziekte, tegenslag, uitdagingen, testen… de een meer dan de ander en ook iedereen gaat hier anders mee om. We kunnen tegenslag zien als alleen maar zwaar en negatief, we kunnen het ook zien als leerweg om sterker te worden en ons te ontwikkelen. In mijn ogen sterkt het ook om dat voor ogen te houden, dat hoe heftig de situatie ook is, we er altijd sterker uit kunnen komen…. En juist het voelen van dankbaarheid voor wat er wél is kan ons hier enorm bij helpen. Immers de focus op wat er wel is én de dankzegging, laat de positieve gevoelens meer aanwezig zijn…

Maar het omgekeerde… daar kan ik niet goed mee overweg zo merk ik… De uitdagingen in mijn gezondheid zijn deels al vanaf mijn geboorte aanwezig. Sinds een hersenschudding 6 jaar geleden zijn de klachten alleen maar toegenomen en zorgt met name de vermoeidheid ervoor dat ik mijn leven op een heel ander niveau leef dan ik graag zou willen. De overprikkeling zorgt vaak voor stemmingswisselingen en een kort lontje, als ik ergens enthousiast over word ga ik snel over mijn grens heen en gebruik ik meer energie dan ik heb met alle gevolgen van dien. Dankbaar zijn helpt me hierin om op de been te blijven. Dankbaar als ik weer een uur kan wandelen, dankbaar dat ik niet meer elke twee uur plat hoef, dankbaar dat ik toch ook weer uitstapjes met de kids kan maken, ondanks dat ik heel veel ook niet kan….
Is het dan mijn ‘verdienste’ dat ik meer kan doordat ik dankbaar ben of is het mijn schuld dat ik nog zoveel niet kan omdat ik niet genoeg dankbaarheid toon?

En hoe zit het dan met onze jongste zoon, die ruim een maand geleden te horen kreeg dat hij een zeldzame, ongeneeslijke aandoening heeft? Is zijn huidige gezondheid een aanwijzing van hoe dankbaar hij is geweest, of te wel hoeveel tekort hij is geschoten in het tonen van dankbaarheid? Mag ik daaruit concluderen dat hij door zijn eigen schuld deze aandoening gekregen heeft? Had hij bv. maar dankbaarder moeten zijn dat hij naar school kan… ondanks dat dat hem zoveel stress geeft?

Eigenlijk ben ik boos, maar ook verdrietig. Is dit de spiritualiteit waarmee ik bezig wil zijn? Is dit waar ik me op wil focussen als het gaat om dankbaarheid? Ik móet een bepaalde mate van dankbaarheid bereiken want anders….

En is juist dit nu een aanwijzing dat het waarheid is omdat het me zo triggert? Om eerlijk te zijn maakt het me onrustig, want wat is de boodschap die hier uitgezonden wordt? Het is niet vervelend naar Byrne bedoelt hoor en ik ga ook gewoon door met het lezen van het boek, omdat ik het mooi vind om me die 28 dagen te richten op dankbaarheid. Maar dan wel dankbaarheid omdat ik dat zo ervaar en het goed voelt, dankbaarheid uiten omdat ik merk dat het me goed doet, omdat ik er milder van wordt….

Waarom blijft dit dan toch zo in mijn hoofd zitten? Waarom voel ik me op een bepaalde manier schuldig, waarom voelt het als falen, zoals ik het al zo vaak voel..?? Falen omdat ik er niet voor de kids kan zijn zoals ik graag zou willen, falen omdat ik niet kan doen wat anderen soms van me verwachten, falen omdat het soms voelt dat ik lui ben en mijn tijd maar verdoe met rusten….

Ik ben gaan wandelen en kan niet anders dan concluderen dat dit voor mij niet is waar het in geloof en spiritualiteit om gaat. Want als je de dingen zo stelt, zet je mensen niet in hun kracht, maar focus je op hun eventuele ‘tekortkomingen’. Voor mij is bewustwording en leren leven in vertrouwen en dankbaarheid de kracht die het leven draaglijk maakt, makkelijker maakt in moeilijke tijden en me kracht geeft om te leren leven in ease, joy and glory, ongeacht de omstandigheden.

Mindset?? Ammehoela….

Vanmorgen ben ik wezen floaten… je ligt dan in een bad met Epsom zout en dobbert een uur rond. Je lichaam ontspant en krijgt door het zout een extra magnesium boost, wat weer een positief effect heeft op een lichaam vol stress hormonen.

Een medewerker van het floatcentrum vertelde me dat er in Amerika onderzoek is gedaan naar floaten direct na een hersenschudding. Daar gaan mensen nu zo spoedig mogelijk na een hersenschudding 10 keer floaten, liefst binnen 14 dagen nadat de hersenschudding ontstaan is. Zo’n onderzoek geeft mij weer wat hoop. Dus ik ga het uitproberen en heb 10 afspraken gepland in de komende 5 weken…

Ik hoop op deze manier mijn lichaam te kunnen helpen met herstel en daarmee de vermoeidheid te overwinnen of in ieder geval te stabiliseren. Want sinds 5 jaar ben ik geregeld niet op de been en het laatste jaar voelt helemaal als aanmodderen, met hier en daar een betere periode, maar toch ook steeds terugval zodra ik weer wat meer lijk te kunnen.

Het voelt als constant balanceren, niet wetende wat ik een dag kan doen. Altijd overvallen worden door het feit dat de energie door overprikkeling ‘zomaar’ ineens weer op kan zijn. Ik heb er al veel om moeten laten. Ook voor ons gezin is het niet altijd gemakkelijk…  de spontaniteit gaat van veel dingen af en mijn wereld wordt klein zodra ik weer meer plat lig.

Toch houd ik ook steeds hoop. Blijf ik geloven in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Richt ik me op vertrouwen en dankbaarheid… zoveel mogelijk tenminste, want soms lukt dat even niet meer. Dan is het op, het vertrouwen weg, de dankbaarheid daar sch*** ik op en over mindset moet ik dan helemaal even niets horen…

Want wat ik over de jaren heen wel ontdekt heb is hoe veel gemakkelijker het is om te praten over mindset als het goed gaat met je. Als de dingen lekker lopen. Als je achteraf kan zien waar je stond en waar je nu staat. Als er mooie dingen zijn gebeurt en je kunt genieten.

Maar als je te moe bent om een stap te verzetten, te moe bent om op te staan, te moe bent om …., te moe bent om na te denken… dan is het verdraaid lastig om nog positief te blijven, niet te blijven huilen, niet boos te worden én om jezelf geen verwijten te maken. Want het valt dan soms best rauw op mijn dak om weer te lezen dat wij onze gedachten zijn. Dat onze gedachten ons vormen. Dat het lichaam alles kan genezen, als we maar positief denken. Als we ons verleden maar loslaten. Als we…. kortom of het lukt, ligt aan mijn gedachten…

En dan word ik soms boos én verdrietig én opstandig en kan ik vol vuur wensen dat ik in een oranje jurk in een klooster zou zitten, waar ik niets anders hoef te doen dan zen zijn en mediteren. Waar ik geen huishouding hoef te doen, geen kids hoef op te voeden, geen geld hoef te verdienen, geen ballen hoog hoef te houden, geen….. tegen mijn man mopper ik en hij laat me, want hij weet ondertussen dat ik eerst ‘onredelijk word, dat daarna het toelaten komt, dat de tranen dan gaan vloeien…. en dat ik daarna kan loslaten. De rug weer kan strekken, mijn hoofd weer op kan richten en weer over ga naar het denken in mogelijkheden…. om vervolgens de hele riedel na verloop van tijd weer te herhalen. Maar steeds met dat verschil dat ik weer een stapje verder ben gekomen. Het zit in de kleine details, de kleine nuances waaraan ik merk dat ik net anders tegen iets kan aankijken. Dat ik merk dat ik ineens een stukje verwerkt heb, dat ik weer wat geleerd heb…. dat mijn gedachten over iets tóch net anders zijn…

Eigenlijk gaat het misschien gewoon allemaal te langzaam naar mijn zin… en daarom ga ik nu dus floaten, om lief te zijn voor mijn lichaam, om het te ondersteunen waar ik kan. Om toe te laten wat is en van daar uit weer verder te gaan.

Het voelde vanmorgen als een mini vakantie met mezelf…. en wat ben ik dankbaar dat ik in de afgelopen jaren heb leren stilstaan, heb geleerd om me naar binnen te keren en geleerd heb naar mezelf te luisteren. Want mijn hoofd was rustig tijdens het floaten, Ik kon mijn lichaam aanspreken met alle mooie mantra’s die ik in de afgelopen jaren geleerd heb, het voelde alsof ik mijn lichaam een beetje meer accepteerde en weer een beetje liever kon zijn én dat ik het de rust kon geven die het zo nodig heeft. En zo kwamen mindset en lichaam vanmorgen dan toch weer even samen….

Dankbaar!

Nog maar 3 maanden geleden lag ik tgv een bijnieruitputting het grootste deel van de dag plat. Ik was maar blokjes van hooguit 2 uur achter elkaar op de been en moest dan weer rusten. Het was pittig, want het is niet de eerste keer dat mijn lichaam zover uitgeput raakte dat ik pas op de plaats moest maken. Deze uitputting wordt onder meer veroorzaakt doordat mijn prikkelverwerking niet goed is. Alles wat er om mij heen gebeurt, alles wat ik zie, alles wat ik hoor, alles wat beweegt komt binnen. Mijn lichaam filtert deze prikkels niet goed en zo ervaart mijn lijf constant stress. Aan de kinderen legde ik het uit dat het voor mij voelt dat geluid, geur en beweging niet alleen via mijn oren, neus of ogen binnen komt, maar door al mijn poriën, mijn hele lijf krijgt het het binnen….

Ik nam rust en ondernam ook stappen op te kijken wat ik zelf kon doen om te kijken in hoeverre ik mijn lichaam kon helpen die prikkelverwerking te herstellen en de energie in mijn lichaam weer op te bouwen. Ik paste mijn dieet aan, ging slapen met een slaapmasker, nam extra supplementen en rustte heel veel.

Ook kwamen er een aantal mensen op mijn pad die mij een stap verder konden helpen. Zo kwam ik een paar weken geleden in contact met iemand die veel met essentiële oliën werkt. Ik vroeg haar informatie en wat bleek; er bestonden zelfs oliën die goed inzetbaar zijn bij niet aangeboren hersenletsel (waar een deel van mijn overprikkeling vandaan komt) en ik raakte geïnteresseerd.
Wat ik nou zo bijzonder vond is dat ik, toen ik mijn praktijk nog had, altijd op zoek was naar methodes of therapieën die mensen zelf toe konden passen. Ik wilde dat zij zelf stappen konden zetten naar herstel i.p.v. afhankelijk te zijn van bijvoorbeeld het bioresonantie-apparaat waar ik mee werkte. Doordat ik daar naar zocht kwam ik in aanraking met heel veel verschillende methodes. Ik leerde ik op die manier heel veel en alles paste ik zelf toe, maar er waren maar weinig methodes waar veel mensen mee uit de voeten konden. Omdat het gebaseerd was op emoties en het soms lastig is om te bepalen of iets bv. verdriet of boosheid is. Of omdat er protocollen getest moesten worden. Vaak waren mensen dan bang dat ze het ‘fout’ deden en dat gaf onzekerheid.

Nu verdiep ik me dus in de essentiële olie en ik vind het super interessant. Het boek dat ik kocht is er een waarin ik blijf lezen en bladeren. Ik bestelde een aantal oliën en ging ermee aan de slag en ik moet zeggen: ik word er erg enthousiast van!
Sinds ik de oliën gebruik merk ik dat ik helderder ben in mijn hoofd en ik ben minder moe. Zo zet ik steeds weer stapjes in de goede richting voor mijn gevoel!

Afgelopen week ging ik ook weer naar de dagbesteding. Daar komen mensen met niet aangeboren hersenletsel en dementie en sinds een aantal maanden ga ik daar twee uur per week heen om te helpen. Ik puzzel vaak met een oudere mevrouw, of we lopen even een rondje. In overleg met de leidinggevende had ik afgelopen week wat olie meegenomen en ik stelde voor om de handen van die mevrouw te masseren. Haar gezicht is eenzijdig verlamd, maar ik zag meteen dat haar ogen gingen stralen. ‘Ja’, zei ze, ‘dat liet ik vroeger ook vaak doen!’ We zochten een relaxstoel uit en ik gaf haar een handmassage met een combinatie olie voor ontspanning en balans. Ze genoot er zichtbaar van. Toen ik voorstelde dat ik de volgende keer weer olie mee zou nemen gaf ze aan dat ze dat erg fijn zou vinden. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid, wat toch bijzonder dat er uit mijn zoektocht naar herstel zulke mooie dingen kunnen ontstaan!

 

Ik kom tot rust en zet weer kleine stappen vooruit!

De afgelopen maanden hebben voor mij vooral in teken gestaan van weer op de rit komen. Door ver over mijn grenzen te gaan waren mijn bijnieren uitgeput geraakt en dat herstelt alleen maar met rust. En die nam ik. Ik ging 6 keer per dag 20 minuten plat en zorgde goed voor mijn lichaam. Zo bande ik al het suiker uit mijn eten, net als alle snelle koolhydraten als pasta en snacks. Ik ging slapen met een slaapmasker op, zodat ik beter in mijn diepe slaap kwam en schrapte alle ‘niet per se noodzakelijke’ afspraken uit mijn agenda.

Iemand zei: ‘gelukkig heb je er tijd voor om dat te doen’… maar dit is iets, waar niemand ooit tijd voor heeft. Dat overkomt je en je zult er wat mee moeten doen, anders kom je niet meer uit de cirkel van vermoeidheid. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat veel meer mensen met een uitgeputte bijnier lopen en dat dit bv. ook heel goed kan spelen bij een burnout. Toen ik al eens eerder onderuit ging en depressief werd zei mijn huisarts, doe maar rustig aan en ga leuke dingen doen. Maar ook toen was ik moe. Slapen deed ik echter zo min mogelijk overdag, omdat ik ’s nachts anders niet zou slapen (zo werd gezegd). Ondertussen weet ik dat de angst die ik zelf ook had, ongegrond is. Ik heb me maanden lang gehouden aan één keer per dag plat, omdat ik me niet wilde aanwennen dat ik vaker per dag sliep uit angst om mijn ritme te verstoren en ’s nachts niet meer te slapen. Echter na het lezen van het boek ‘Pijn & het brein’ van A. Fleming, begreep ik veel beter dat juist die extra rust nodig was om mijn lichaam weer reserves op te laten bouwen. Wat ik voorheen deed was op de been proberen te blijven, door extra te rusten werkte ik aan opbouw van energie.

Toen de energie heel langzaam terug begon te komen, kwamen er ook weer plannen in mijn hoofd en de zin om ergens mee bezig te gaan. Het online geld verdienen kwam op mijn pad. Ik ging me erin verdiepen, deelde alvast wat kennis en merkte dat het me zo’n gevoel van vrijheid gaf. Afgelopen weekend daalde dit pas echt helemaal in toen ik besefte dat iedereen op deze manier helemaal zelf een basisinkomen kan genereren. Als ik 3-4 jaar elke dag 5 minuten advertenties klik kom ik op een punt dat ik elke maand €2.500,- kan verdienen. Als ik ook meedoe met andere verdienmodellen of wanneer anderen mee gaan doen gaat dit nog sneller, maar…. ik kan het zélf bereiken en dat geeft zo’n vrij en krachtig gevoel. Want wat heb ik veel frustratie gevoeld de afgelopen jaren…. niet meer kunnen werken, niet (meer) kunnen vertrouwen op je lichaam… de mensen die hier ook mee te maken hebben zullen dit herkennen, anders is het gewoon niet te bevatten wat dit met je doet!

In de afgelopen twee weken kreeg ik een energetische healing en daarbij werd grote schoonmaak gehouden. Het was best pittig, maar ik merkte dat ik daarna nog meer stappen ging zetten. Ik voelde letterlijk ruimte in mijn hoofd komen. Er verdween spanning uit mijn lichaam en ineens begonnen er puzzelstukjes te vallen waar ik nog mee aan het werk mocht bij mezelf. Zo begon ik aan een coach-traject op gebied van hoogbegaafdheid. Ik ben nu bezig met module twee, wat gaat over mijn blauwdruk; wat wil ik het allerliefst in mijn leven? En dan kom ik toch weer bij datgene wat ik toen ik stopte met mijn praktijk al wilde: lezingen geven, workshops geven… Ik wil zo graag mensen verbinden, met mensen in gesprek, vertellen hoe ik stap voor stap een leven heb gecreeerd waarin niet alles over rozen gaat, maar waarbij ik niet meer leef in angst maar juist, ondanks alle hobbels leef in vertrouwen en dankbaarheid….

Het lijkt nog zo onbereikbaar om dit te realiseren, maar ik zet mijn focus er toch op. Alle ‘hoe’s’ laat ik leeg, het komt zoals het komt. Ik vertrouw erop dat het pad zich wel zal vormen. Ondertussen luister ik naar mijn lichaam. Ik heb mijn 6x per dag plat af kunnen bouwen naar 3x per dag. Ik kan weer een poosje in de tuin werken, ik kan weer een stuk fietsen, ik kan onze benedenverdieping weer in een keer stofzuigen én ik kan twee uur in de week vrijwilligerswerk doen. Zo heb ik vanmorgen ook weer met een demente mevrouw gepuzzeld en een wandelingetje gemaakt. Ze kijkt geregeld om zich heen naar de andere mensen bij deze dagbesteding en kan verzuchtend opmerken: ‘wat toch fijn dat deze mensen ergens terecht kunnen!’ Ik moet glimlachen en voel me dankbaar; wat fijn dat ik hier een bijdrage aan kan leveren!

Een kl**** dag met een gouden randje

Vandaag voelde ik me zo kl****.
Slecht geslapen en dan merk ik het
’s morgens al, of eigenlijk voelde ik het gisteravond al. Mijn planning over de dag was niet helemaal goed en zo kwam het dat ik gisteravond nog met de hond ging wandelen en daarna niet plat ging ‘omdat het toch al bijna bedtijd was’. Dat is dan eigenlijk gewoon teveel voor me. Ik ben dan zo honds en hondsmoe.

Vannacht lag ik een poos wakker en vanmorgen merkte ik bij het wakker worden al dat de slaap vannacht niet voldoende was geweest. Mijn accu was niet genoeg opgeladen.
Vorige week zag ik daar een mooie video over, hoe dat werkt bij mensen met niet aanboren hersenletsel. Waar je batterij normaal gesproken oplaadt tot vol niveau, laadt hij bij mensen met letsel vaak maar op tot halverwege. Als je dan ook nog eens overprikkeld bent of een dag over je grenzen gaat duurt dat opladen alleen maar langer en kan het dus zijn dat je na een nacht slaap nog maar op een kwart vol zit. Terwijl de dag dan alweer begint.

Ik zelf  denk dat dit proces bij veel meer mensen speelt. Ook mensen die chronische pijn of veel stress hebben komen naar mijn idee langzaam in dat proces van niet meer volledig opladen. Burnout, oververmoeidheid … Bij mij resulteerde het in een uitgeputte bijnier, met gelijksoortige verschijnselen.

Een dikke week geleden dacht ik dat ik wel met drie keer per dag rusten toe kon én langzamerhand weer wat meer kon gaan doen. Fout gedacht, het had waarschijnlijk het een of het ander moeten zijn. Daar kwam ik dus na een dag of vijf achter; ik hobbelde weer helemaal achteruit en het voelde of ik weer op een nulpunt kwam. Ik nam meer rust en na twee dagen voelde ik me weer wat beter.
Ik vond het  fijn om te zien dat het opladen nu toch al wat vlotter gaat dan 2 maanden geleden…. maar goed, opnieuw een keuze maken dus: of minder rusten op een dag, of toch 4x plat en tussendoor wat meer gaan doen.

Ik koos voor het laatste, want ik had wel weer zin om wat meer te doen. Had er zo nu en dan weer zin in om even wat in de tuin te doen. Of een klusje in huis. Of wat te doen voor mensen die willen starten met online geld laten groeien, of even een boodschap halen.
Wat me opviel was dat ik nu ineens weer in slaap viel zodra ik plat ging. Was ik eigenlijk in de voorgaande week op een punt aanbeland dat ik 3 van de 4x keer gewoon lag te wachten totdat de tijd om was, nu sliep ik weer elke keer. Hieruit concludeerde ik dat deze kleine klussen dus al weer genoeg energie vroegen voor dit moment….

Zo lag ik vanmiddag op mijn strandbed in de tuin en dacht terug aan vroeger, toen ik nog voor een baas werkte. Toen was ik vaak al niet fit. Hoe vaak ging ik niet met hangen en wurgen toch maar naar het werk. Ik wilde voldoen aan de verplichting, wilde er zijn, moest het aankunnen van mezelf… Dit is waar ik de afgelopen jaren vaak aan dacht. Ik wilde zo graag weer van alles kunnen, maar níet meer aan het werk terwijl mijn lichaam eigenlijk aangaf het niet aan te kunnen. Die stress wilde ik nooit meer. Nu klik ik vanaf mijn strandbedje 5 minuten advertenties en zie mijn commissie groeien.

Ik voel me, naast dat ik me kl****  voel, ook dankbaar. Ik kan nu dingen meer los van elkaar zien dan vroeger. Inkomen zit voor mij niet meer vast aan (hard) moeten werken. Ik hoef niet meer over mijn grenzen te gaan om financiële vrijheid te krijgen. Ik denk verder en vraag me af wat ik met het eerste geld ga doen dat straks vrijkomt. Een hulp in de huishouding betalen? Of een weekendje strand?

De hond komt bij me zitten. Ik pak een kam en kam haar vacht. Ze hijgt en heeft het warm. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik vind het leven niet gemakkelijk op dagen als deze. Maar ik besef wel dat het er allemaal mag zijn, dat ik er mag zijn, met mijn vermoeidheid, met mijn ‘beperking’, met mijn tranenstroom die nooit lijkt te stoppen. Ik wil mij er niet meer voor en mee verstoppen. Het mag er zijn. Het is niet erg dat mensen zien dat ik het soms even niet trek. Ik durf het aan te gaan.

Ik heb nog te vaak gedacht: het moet er uit zien alsof ik het overwonnen heb. Het moet er uit zien dat ik sterk ben, dat ik het tóch wel aan kan… maar nee, ik wil dat niet meer.

Ik wil de strijd aangaan met de taboe. De taboe van het niet kunnen werken of niet willen werken, maar evt. wel op een gemakkelijke manier geld kunnen en durven verdienen. Ik wil de taboe verder doorbreken voor de kinderen die niet het gebaande pad van school kunnen doorlopen en er voor kiezen om zonder diploma van school af te gaan. Ik wil de taboe aangaan van niet mogen huilen en vooral niet in het openbaar. Ik wil de taboe aangaan van me niet kl**** mogen voelen en tegelijkertijd dankbaar en vol vertrouwen. Want het kan naast elkaar. Het leven is niet alleen maar ellendig of alleen maar mooi. Al lijkt het (aan de buitenkant) vaak wel zo. Ik wil ZIJN, volledig zijn en lak hebben aan wat iedereen van me denkt. Ik wil open mogen zijn en niet hoeven concurreren met al die mensen op facebook die het zo goed voor elkaar hebben. Mensen waar alles bruist en positief is… ik wil mijn échte leven delen. Ik wil dat het er mag zijn. Ik kijk naar mezelf en geef mezelf de toestemming … ik mag er zijn…. mijn keuzes mogen er zijn.
Ik gun mezelf, mijn man en mijn kinderen het beste op alle gebied. Ik pas ervoor om te doen wat de maatschappij van me verwacht. Ik wil niet moeten voldoen aan wat een ander denkt dat goed is voor ons, ik hoef geen diagnose of ‘goedkeuring’om een uitkering te mogen ontvangen, dan doe ik het liever zonder, ik wil niet leven vanuit beperkte overtuigingen, ik hoef niet binnen het systeem te passen en mijn kinderen hoeven dat ook niet van mij.  Ik wil juist buiten de paden lopen en ontdekken wat er nog meer in het leven is. Dream big!

En ik wil mezelf vooral in liefde zien. Ik ben niet zielig omdat ik niet kan werken of een klap op mijn kop heb gehad. Ik ben niet bang om mijn angsten aan te gaan, maar soms kan ik niet anders dan even alle angst te voelen en dat is ook juist goed om weer te kunnen groeien. Ik wil mild zijn voor mezelf, troost mogen zoeken waar ik dat nodig heb. Mijn eigen leven in willen richten al past dat vaak zo niet in de huidige maatschappij.

En waar ik vroeger de overtuiging had dat de hele dag kl***** zou zijn als ik zo uit bed kwam, geef ik mezelf vandaag de ruimte. Ik rust wanneer ik wil, ik geniet van een spelletje doen met mijn jongste zoon, ik jank alles bij elkaar als ik me shit voel en schrijf mijn gevoelens van me af, het is goed. Het mag er zijn. Morgen weer een nieuwe dag en vandaag?
Vandaag was gewoon een kl****dag, maar met een gouden randje….

Moe, moe, moe.. deel 4: rust!

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 4: rust!

Moe, moe, moe… deel 3: stress

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 3: stress

Moe, moe, moe…. deel 2: een slaapmasker

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe…. deel 2: een slaapmasker

Moe, moe, moe …. Deel 1

In de afgelopen maanden deelde ik over mijn vermoeidheid op Yoors. Vind je het leuk om mee te lezen meldt je dan aan bij Yoors via mijn link of klik op onderstaande link om direct naar de blog te gaan.

Yoors is een blog-platform, waar iedereen die content plaatst of reageert Yoorspunten verdient. Deze punten kun je vanaf een bepaald aantal uit laten betalen. Zo wordt iedereen die bijdraagt aan een leuk, interessant en gezellig platform daar ook voor beloond!

Moe, moe, moe… deel 1

 

 

Waarom ging ik offline?

Al langer voelde ik me niet helemaal happy. Mijn vermoeidheid nam toe en ik merkte dat ik mede daardoor steeds minder lekker in mijn vel kwam te zitten.

Onze oudste liep al jaren tegen problemen aan binnen het onderwijs en zat sinds september 2018 thuis. De sfeer in huis werd er een stuk beter door, maar natuurlijk gaf het ook zorg. Er volgden veel gesprekken met school, de onderwijsinspectie, onderwijsconsulenten en de gemeente. Uiteindelijk vonden we een goede oplossing voor hem. Een oplossing waarbij het echt ging om maatwerk. We zijn zo blij dat school, de inspectie en de gemeente open stonden voor onze ideeën en met name de wensen van onze zoon. Het gaat nu goed met hem. Hij studeert via een instituut in Amerika, behaalde daar eerder al een iOS-programmeurs diploma. Heeft drie maanden stage gelopen op een ICT afdeling van een groot bedrijf en kreeg daar vervolgens een baan aangeboden!
Voor mij is het doorlopen van dit hele proces weer een bevestiging van hoe belangrijk het is dat wij ons eigen pad volgen in het leven!

Ondertussen raakte ik mijn eigen pad een beetje kwijt… ik stond weer in de stand van vooral doorgaan en zorgen dat mijn zoon op een goede plek kon komen. Ik nam te weinig rust, omdat ik vond dat ik het al heel goed deed met 1x rusten per dag. Meer moest toch niet nodig zijn… en zo ging ik weer over mijn grenzen heen.

Ik sprak erover met mijn osteopaat. Hij legde mij nogmaals uit dat mijn prikkelverwerking niet goed is. De filters die normaal gesproken aan staan vanuit je hersenen zijn bij mij door het letsel dat daar zit uitgezet. Alles komt dus ongefilterd binnen; geluiden, geuren, aanrakingen, bewegingen, licht… en dat geeft steeds een basis hoeveelheid aan stress voor mijn lichaam. Stress moet gebufferd worden en dat gebeurt normaal gesproken oa door het hormoon cortisol dat geproduceerd wordt in de bijnieren. Heb je langdurig teveel stress dan kan de bijnier uitgeput raken. Dit was bij mij het geval en hoe meer ik me er de afgelopen weken in verdiept heb, hoe meer ik er van overtuigd ben dat dit ook een rol kan spelen bij veel mensen met bv. burnout, chronische vermoeidheid en chronische pijn.

Ik besloot dus om weer een time-out te nemen. Maar ik merkte dat ik ook wilde blijven delen en dat ik wat contact wilde houden met de ‘buitenwereld’, want thuiszitten maakt de wereld erg klein. Omdat ik ook nog steeds op zoek was naar mogelijkheden om toch wat inkomen te krijgen ging ik kijken naar andere manieren van bloggen. Zo kwam ik op Yoors. Een site waar mensen hun blogs, quotes etc. kunnen delen en daar punten voor krijgen. Uiteindelijk kun je deze punten uit laten keren in geld. Ik vond het een mooi concept. Des te meer omdat het steeds duidelijker wordt hoeveel facebook verdient aan content dat wij leveren. Ik schreef een aantal blogs over het thema vermoeidheid die ik deelde op Yoors. De links zal ik vermelden op mijn website, dus als je het leuk vindt om te lezen, dan zie ik je daar graag. Om te kunnen reageren moet je je registreren. Dat levert jou én mij (als je aanmeldt via mijn link) punten op. Zo kun jij zelf ook punten sparen door te delen of te reageren op blogs. En ik kan niet anders zeggen: het is een super gezellig en open platform.

Langzamerhand knap ik weer op en er gebeuren bijzondere dingen. Zo zie ik weer dat het leven pas stroomt als ik zorg voor voldoende rust. Ik zoek de stilte, zoek verbinding met God en de natuur en pas dan worden er voor mij weer nieuwe paden zichtbaar. En zo komt het dat ik toch dankbaar kan kijken naar deze periode, die ogenschijnlijk alleen maar gevuld is met moeite, vermoeidheid en frustratie, maar juist ook de weg weer vrij maakt naar groei en bewustwording!