Ik heb altijd doelen gehad in mijn leven. Ik wilde van jongsaf aan graag dingen bereiken. Ik wilde al heel jong naar Australië, ik wilde dierenarts worden, ik wilde rijk worden, ik wilde mensen wat vertellen en ik wilde helpen in ontwikkelingslanden.

Voor sommige doelen pakte ik een kans. Zo vertrok ik op mijn 18^e voor stage naar Australië. Ik volgde destijds een opleiding aan de Christelijke Agrarische Hogeschool. Nee, ik was dus niet naar Utrecht om diergeneeskunde te studeren en ook niet naar de opleidingen voor tropische landbouw en bosbouw. De HAS in Dronten voelde veiliger, want ik was nog geen 17 toen ik uit huis ging. In Dronten zat een internaat, daar kon ik waarschijnlijk ‘meer beschermd’ wennen aan het uit huis gaan. Er waren meer redenen waarom ik niet koos voor de andere opleidingen. Het was niet geheel mijn eigen keus, maar ook de keus van mijn ouders, die ik overigens volledig begrijp. (niet dat ik hetzelfde zou doen, maar dat is een ander verhaal…)

Of wij onze doelen halen hangt af van waar we zelf voor staan. Durven we te blijven geloven in onze dromen en doelen? Durven we stappen te zetten om onze doelen te bereiken of kiezen we voor een bepaalde veiligheid en blijven we daardoor hangen in ‘zoals het nou eenmaal gaat’. Luisteren we naar ons ego, dat ons angstvallig in veiligheid wil houden. Of luisteren we naar mensen om ons heen, die ook hun mening hebben over ons doel? Zijn we concreet genoeg? Hebben we discipline?

Lange tijd heb ik eigenlijk helemaal geen doelen meer gehad. Toen ik 5 jaar geleden plat kwam te liggen met een hersenschudding had ik nog veel doelen voor ogen. Ik had net mijn sabbatical ingepland, we wilden naar Australië en daarna wilde ik me gaan richten op het geven van lezingen en workshops. Ik wilde me richten op met name het onderwerp Liefde. Hoe wij liefde in de wereld kunnen brengen en elkaar verder kunnen helpen. Hoe we lief kunnen zijn voor onszelf en daarmee (of daarna) ook voor een ander….  Maar goed het liep anders, ik kwam plat te liggen….
Toen ik wat opknapte werd mijn moeder ziek en kwam de focus alleen nog maar te liggen op er zijn voor haar en mijn vader, totdat we afscheid moesten nemen… Een bijzondere periode waarin ik kennis maakte met een soort liefde die ik nog nooit eerder gevoeld had…
Ik ging met die zorg voor mijn ouders, achteraf gezien, ver over de grens van mijn fysieke kunnen heen en merkte bovendien na die periode dat ik al mijn doelen kwijt was. Wat had het nog voor nut? En wat wilde ik eigenlijk nog? Ik kwam volledig stil te staan. Waar ik uiteindelijk op terug geworpen werd was het aangaan van mijn angsten én leren lief te zijn voor mezelf. Mijn doel was om te overleven…. Schijnbaar had ik zelf nog wel wat te leren, voordat ik daar dus echt wat over mocht vertellen.

Er volgde een lange periode van ups en downs, van vallen en weer opstaan, van de moed verliezen en toch weer richten op het kleine genieten. Door de situatie met onze kinderen ontstond er wel een nieuwe focus, een doel;hen op de been houden en begeleiden in het navolgen van hun dromen en doelen. Daardoor leerde ik ook om steeds in kleine stappen te gaan denken, want we leerden al snel dat het grote doel ‘onze kinderen een ongedwongen, blije en fijne schoolperiode geven’ niet haalbaar was.

Stap voor stap baanden wij ons een weg door het schoolsysteem. Stap voor stap richtten wij ons steeds meer op wat met name onze oudste zoon zelf voor ogen had. We oefenden geduld (want instanties lopen niet zo hard), we oefenden vertrouwen (want het ging niet allemaal direct zoals wij het voor ogen hadden) en we oefenden in overgave (want we moesten het steeds doen met de situatie zoals die er lag). Wat ook belangrijk werd was dat we oefenden in liefde en vergeving, want wat hebben we elkaar (en onszelf) soms verwijten gemaakt, wat zijn we boos geweest en wat waren we soms lelijk naar onszelf, elkaar en anderen toe. Maar nu voelen we de vrijheid en de blijdschap sinds het doel bereikt is. Vele kleine stappen hebben tot het doel geleid dat ons kind verder kan op de weg waar zijn hart ligt.

Eigenlijk gebeurt er in veel situaties waarin we doelen stellen hetzelfde. De onderwerpen waarover ik in de afgelopen jaren ook ging schrijven in mijn boek ‘Over-Leven’ komen allemaal langs als je doelen stelt, als je stappen maakt. Nu pas zie ik de overeenkomsten met wat ik schreef over liefhebben, overgave, vertrouwen, dankbaarheid en vergeving. Om onze doelen te bereiken moeten we steeds door processen heen. Juist daarom is het ook zo belangrijk om niet té grote stappen te willen maken, want dan sla je juist belangrijke stukken over. Stap voor stap naar een einddoel, onderweg eventueel bijsturend, maar wel elke dag en stapje… Ik ga mijn boek afronden met het onderwerp vrijheid, want ik besef nu pas heel diep, dat al die stappen die we genomen hebben en wat we daaruit hebben mogen leren, zorgt dat we nieuwe doelen kunnen gaan stellen en een stuk vrijheid mogen ervaren die zo groots voelt, dat het amper te beschrijven is….

Heb jij wel eens een visionboard gemaakt om je doelen helder te krijgen? Eind juni (bij de volle maan) maakte ik er weer een. Het maken van zo’n visionboard is wat mij steeds weer helpt in het stellen van doelen. Al mijn doelen, groot en klein komen daarin terug. Ik zet de intenties, ik voel waar ik naartoe wil en juist nu we in een fase zijn aangekomen waarin we trajecten af kunnen sluiten merk ik dat het weer begint te stromen in me. Dat ik weer durf te gaan dromen, dat ik weer doelen durf te stellen. Niet alleen met oog op de kinderen, maar ook voor mezelf. Ondertussen kijk ik naar dat visionboard van ruim een maand geleden en een glimlach komt om mijn lippen. Wat is het toch mooi om te zien dat er zoveel op staat dat nu al waarheid is, terwijl het een maand geleden niet meer was dan een doel of zelfs maar een droom!