Vorige week hadden we weer een gesprek met de leerplicht ambtenaar en school. Onze oudste zoon van 16 is een zogenaamde ‘dropout’. Sinds begin van dit schooljaar is hij een thuiszitter. Wij hebben hem, toen het echt niet meer ging, de keus gegeven wat hij wilde: of koste wat kost doorzetten en zijn diploma halen, of een andere weg kiezen, maar dan wel zo dat hij ook liet zien waar hij voor wilde gaan. Hij koos voor het laatste en wij gingen er in mee.

Vorig jaar rond deze tijd gaven we hem die regie over zijn leven. Hij was 15 jaar jong en al vanaf zijn 4^e doodongelukkig in het onderwijssysteem. Het waren jaren van afzien, van overleven. Je kind onderuit zien gaan is vreselijk…. aan de andere kant heb ik altijd gezegd: we denken in oplossingen jongens, als we maar blijven praten met elkaar en groots blijven denken is alles mogelijk. Op moeilijke situaties probeerden we zoveel mogelijk bij onszelf te blijven onder het motto van: het maakt niet uit wat er gezegd wordt of wat er gebeurt, het gaat erom hoe wij er mee omgaan.

Het was pittig. We hebben in de jaren die achter ons liggen gehuild, gemopperd, geschopt, ons onzeker gevoeld, ons machteloos gevoeld, ons niet gehoord gevoeld, maar we zijn blijven denken in mogelijkheden. De jongens zijn meerdere keren van school gewisseld. We zijn verhuisd om de kids naar een andere school te kunnen laten gaan. Maar het hielp niet genoeg…. nog redde de oudste het niet en kwam thuis te zitten.

Eenmaal thuis had hij tijd om bij te komen. Om naar zichzelf te gaan kijken, in gesprek te gaan over hoe hij verder wilde. De spanning gleed van zijn schouders af…..hij begon te ontspannen.
Via een opleidingsinstituut in Amerika volgde hij een opleiding tot iOS programmeur. Van school en de leerplichtambtenaar kreeg hij toestemming om stage te gaan lopen op een ICT afdeling van een bedrijf hier in de buurt. Hij hoefde voorlopig geen school te volgen omdat dit teveel stress opleverde. Hij regelde zijn stage en na 3 maanden thuis zitten kon hij beginnen voor eerst één en later twee dagen per week.

Naast het starten van de stage werd er een traject in gang gezet zodat onze oudste een aantal dagen per week naar Utrecht kon. Daar zou hij bij Feniks talent een traject volgen voor hoogbegaafde dropouts. Hij had gesprekken, deed mee aan programma’s als Rots en Water, Reis van de held, koken, techniek etc en had lol met andere kinderen; gelijkgestemde kinderen die allemaal thuis zaten van school.

Toen onze zoon begon met zijn stage zagen wij hem opknappen van een depressieve jongen met  agressieve en boze buien naar een blije, vrolijke puber. Voor het eerst in jaren was het langere tijd gezellig in huis, de sfeer werd zoveel meer ontspannen. We liepen niet meer met zijn allen op onze tenen, bang voor een nieuwe woede-uitbarsting, die veroorzaakt werd door het constant onder druk staan.

Nu is onze zoon zo ver dat het traject bij Feniks talent afgerond kan worden. Feniks begeleid dropouts, als ze daar klaar voor zijn, terug naar school of naar een baan. Onze zoon heeft dit zelf al geregeld. Hij heeft zijn verantwoordingen genomen, zelfstandig zijn studie tot iOS programmeur afgerond en ondertussen is hij begonnen aan een nieuwe opleiding, nu voor Python. Het stage-contract dat hij had is, op verzoek van het bedrijf, omgezet in een 16-urig arbeidscontract.

Wij beseffen ons steeds meer hoeveel impact deze hele periode op ons hele gezin heeft gehad. Hoeveel stress het heeft gegeven voor ons allemaal. We zien ook steeds meer hoe hoogbegaafdheid een rol speelt in ons leven. Niet alleen bij de kinderen maar ook bij onszelf. We zien de uitwerking van het anders zijn, het gevoelig zijn, het anders beleven en het snelle denken.
We leren om er steeds opener naar te kijken en zien hoe goed het is geweest om steeds in vertrouwen stappen te zetten. Om in mogelijkheden te blijven denken in plaats van vast te gaan zitten in verwijten en wrok richting school en maatschappij.

Tijdens het gesprek vroegen wij een vrijstelling van leer-/kwalificatieplicht aan voor onze zoon, zodat hij eindelijk ‘verlost’ zijn van schoolse verplichtingen. Het bedrijf waar hij, na drie maanden stage, een contract aangeboden kreeg, had al aangegeven dat zijn contract uitgebreid kan worden zodra Feniks en/of school is afgerond. Hij kan dan 4 dagen per week werken. Op zijn 16^e, zonder erkend Nederlands diploma op zak, maar mét een Amerikaans diploma en een tas vol levenservaring. Een berg vol doorzettingsvermogen en het vertrouwen dat hij mag zijn wie hij is. Wetend dat er een plek is waar hij geaccepteerd wordt en waar zijn talenten op waarde worden geschat.

Het gesprek op school werd een afrondend gesprek. Zijn vrijstelling wordt goedgekeurd. Het is haast niet te bevatten dat er een eind gekomen is aan de stress en zorg die voort gekomen is uit de situatie van ‘iemand willen plaatsen in een systeem waarin hij niet past’….

Lieve zoon, ik ben trots op jou en op ons gezin. Ik ben blij en dankbaar dat we ondanks alle hobbels die we hebben moeten nemen hier samen door zijn gekomen. Blijf dicht bij jezelf, volg je hart en DREAM BIG kerel!