Ik ben moe/ziek, dus niet dankbaar genoeg?

Ik houd me al een aantal jaren bezig met geloof en spiritualiteit. Ik lees veel, ik volg trainingen, ik probeer zo steeds bewuster om te gaan met alles wat met (over)leven te maken heeft.

Ik heb leren vergeven, leef meer in vertrouwen en dankbaarheid, durf mijn emoties en angsten aan te kijken en toe te laten omdat ik weet dat ze me daarna loslaten en ondanks de lichamelijke uitdagingen die ik elke dag aanga, probeer ik toch zo optimistisch mogelijk in het leven te staan.

Ik leer mijn kinderen om in mogelijkheden te denken en leef ze  voor dat het niet uitmaakt wat er gebeurt of wat er gezegd wordt, maar dat het erom gaat hoe wij er zelf mee om gaan…
en vandaag loop ik juist daar helemaal op vast….
Zoals ik in een fb-post al schreef lees ik ‘The Magic’ van Rhonda Byrne. Ik heb al vaker een periode bewust stil gestaan bij dankbaarheid en telkens weer merk ik wat het me brengt. Het maakt me milder, stemt me vrolijker, geeft me meer vertrouwen en laat me genieten van kleine dingen. Elke dag probeer ik stil te staan bij de dankbaarheid die ik voel en van tijd tot tijd besteed ik er extra aandacht aan om de gevoelens van dankbaarheid weer te versterken.

Nu dus middels dit boek, maar er knaagt wat… wat ik lees maakt me onrustig… mis ik hier nog echt een stukje in mijn ontwikkeling/bewustwording óf hoef ik niet voor waarheid aan te nemen wat er geschreven wordt?
Het uitgangspunt van het boek vind ik erg mooi. Het richt zich op een tekst uit de Bijbel, geschreven in het boek van Mattheus:

Want wie heeft zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niets heeft zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

En bijzondere tekst, die eigenlijk onrechtvaardig lijkt. Maar Byrne vult het in met dankbaarheid:

Want wie dankbaar is zal nog meer krijgen, en het zal overvloedig zijn. Maar wie niet dankbaar is zal zelfs het laatste worden ontnomen’.

Ook verwijst zij naar de tekst in de Koran:
‘En toen uw Heer verklaarde: ‘Als gij dankbaar zijt zal ik u meer geven, maar als gij ondankbaar zijt is Mijn straf inderdaad streng’.

Voor mij is deze benadering op zich mooi, al zit er ook een bestraffing in en dat past niet zo goed in het beeld dat ik bij God heb…. maar goed, dat mag, ik pik uit zo’n boek op wat me aanspreekt en de rest mag van me afglijden. Het feit dat je steeds meer ontvangt als je je richt op dankbaarheid dat stuk geloof ik zeer zeker en dat heb ik ook al meermalen ervaren… het tweede stukje liet ik dus maar even voor wat het was…dacht ik….

Want nu las ik gisteren een stuk, wat me schijnbaar toch erg geraakt heeft en me uit mijn evenwicht haalt. Ik citeer het hier:

‘Je kunt aan je huidige gezondheid zien hoe dankbaar je bent geweest. Je zou je elke dag fantastisch moeten voelen. Als je somber bent en het leven als zwaar ervaart, of als je je niet jonger voelt dan je bent, heb je geen goede gezondheid. Een van de belangrijkste oorzaken voor dit verlies aan vitaliteit is een gebrek aan dankbaarheid’. (uit: ‘The Magic, Lorna Byrne, pag. 53).

De hele dag loop ik al met deze zinnen in mijn hoofd. Al vaker las ik in verschillende boeken over het leven in vertrouwen en dankbaarheid en daarbij de opmerking dat je in feite ‘tekort’ schiet als je dus nog negativiteit in je leven ervaart…

In mijn beeld is ons leven een opsomming van voorspoed en tegenspoed, soms zit het mee, soms zit het tegen. We krijgen allemaal te maken met ziekte, tegenslag, uitdagingen, testen… de een meer dan de ander en ook iedereen gaat hier anders mee om. We kunnen tegenslag zien als alleen maar zwaar en negatief, we kunnen het ook zien als leerweg om sterker te worden en ons te ontwikkelen. In mijn ogen sterkt het ook om dat voor ogen te houden, dat hoe heftig de situatie ook is, we er altijd sterker uit kunnen komen…. En juist het voelen van dankbaarheid voor wat er wél is kan ons hier enorm bij helpen. Immers de focus op wat er wel is én de dankzegging, laat de positieve gevoelens meer aanwezig zijn…

Maar het omgekeerde… daar kan ik niet goed mee overweg zo merk ik… De uitdagingen in mijn gezondheid zijn deels al vanaf mijn geboorte aanwezig. Sinds een hersenschudding 6 jaar geleden zijn de klachten alleen maar toegenomen en zorgt met name de vermoeidheid ervoor dat ik mijn leven op een heel ander niveau leef dan ik graag zou willen. De overprikkeling zorgt vaak voor stemmingswisselingen en een kort lontje, als ik ergens enthousiast over word ga ik snel over mijn grens heen en gebruik ik meer energie dan ik heb met alle gevolgen van dien. Dankbaar zijn helpt me hierin om op de been te blijven. Dankbaar als ik weer een uur kan wandelen, dankbaar dat ik niet meer elke twee uur plat hoef, dankbaar dat ik toch ook weer uitstapjes met de kids kan maken, ondanks dat ik heel veel ook niet kan….
Is het dan mijn ‘verdienste’ dat ik meer kan doordat ik dankbaar ben of is het mijn schuld dat ik nog zoveel niet kan omdat ik niet genoeg dankbaarheid toon?

En hoe zit het dan met onze jongste zoon, die ruim een maand geleden te horen kreeg dat hij een zeldzame, ongeneeslijke aandoening heeft? Is zijn huidige gezondheid een aanwijzing van hoe dankbaar hij is geweest, of te wel hoeveel tekort hij is geschoten in het tonen van dankbaarheid? Mag ik daaruit concluderen dat hij door zijn eigen schuld deze aandoening gekregen heeft? Had hij bv. maar dankbaarder moeten zijn dat hij naar school kan… ondanks dat dat hem zoveel stress geeft?

Eigenlijk ben ik boos, maar ook verdrietig. Is dit de spiritualiteit waarmee ik bezig wil zijn? Is dit waar ik me op wil focussen als het gaat om dankbaarheid? Ik móet een bepaalde mate van dankbaarheid bereiken want anders….

En is juist dit nu een aanwijzing dat het waarheid is omdat het me zo triggert? Om eerlijk te zijn maakt het me onrustig, want wat is de boodschap die hier uitgezonden wordt? Het is niet vervelend naar Byrne bedoelt hoor en ik ga ook gewoon door met het lezen van het boek, omdat ik het mooi vind om me die 28 dagen te richten op dankbaarheid. Maar dan wel dankbaarheid omdat ik dat zo ervaar en het goed voelt, dankbaarheid uiten omdat ik merk dat het me goed doet, omdat ik er milder van wordt….

Waarom blijft dit dan toch zo in mijn hoofd zitten? Waarom voel ik me op een bepaalde manier schuldig, waarom voelt het als falen, zoals ik het al zo vaak voel..?? Falen omdat ik er niet voor de kids kan zijn zoals ik graag zou willen, falen omdat ik niet kan doen wat anderen soms van me verwachten, falen omdat het soms voelt dat ik lui ben en mijn tijd maar verdoe met rusten….

Ik ben gaan wandelen en kan niet anders dan concluderen dat dit voor mij niet is waar het in geloof en spiritualiteit om gaat. Want als je de dingen zo stelt, zet je mensen niet in hun kracht, maar focus je op hun eventuele ‘tekortkomingen’. Voor mij is bewustwording en leren leven in vertrouwen en dankbaarheid de kracht die het leven draaglijk maakt, makkelijker maakt in moeilijke tijden en me kracht geeft om te leren leven in ease, joy and glory, ongeacht de omstandigheden.