Ik geef het op….


Gisteren kreeg ik bericht van twee uitgevers. De een wilde mijn boek niet lezen en de ander heeft het gelezen en wil het niet uitgeven. Mijn man zag de mail en kwam het me voorzichtig vertellen; want hij wist dat ik kortgeleden nog had gezegd dat ik er nu van overtuigd was dat mijn boek er mocht zijn. Hij keek me aan en zei dat er een niet zo mooie mail was, hij bracht het voorzichtig. Ik hoorde het aan en het volgende moment voelde ik de opluchting over me heen komen. Ik was zó blij dat ik er zelf verbaasd over was. Ik voelde de energie door mijn lichaam bruisen en pakte de stofzuiger om even dankbaar gebruik te maken van de energie die ik voelde, maar ook om mijn gedachten eens even te onderzoeken. Hoe kon het dat ik klaar leek om mijn boek de wereld in te brengen en dat ik dan nu alleen maar opluchting voelde? Was ik eigenlijk toch te bang om het uit te geven? Voelde ik me onzeker over mijn boodschap? NEE, helemaal niet… maar waar ik bang voor was zat heel ergens anders op vast. Ik was bang dat ik van een uitgever aanpassingen moest doen aan mijn verhaal. Ik was bang dat ik promotie-werk moest gaan doen wat ik misschien niet wilde of kon. En zoals ik voor de vakantie al voelde; ik was bang om te blijven hangen in een thema dat voor mij ‘klaar’ was.

Creatiekracht

Eigenlijk is het als zoveel dingen in mijn leven. Ik vind juist het creëren zo leuk. Het maken, het leren, het doorleven en dan is het klaar, punt. Zo ben ik sinds het spirit business event ook bezig met een nieuwe website, ik ben nu bijna klaar, maar weet nog niet of ik hem online zet. Dan is nl. het creëren klaar en ga je met je ‘product’ een andere fase in en dat wil ik niet. Niet omdat ik bang ben, maar omdat ik dat niet leuk vind. Ik wil geen online-product, ik wil geen goed lopend bedrijf, ik wil geen volle agenda met lezingen… ‘alles’ wat ik volg op internet draait om prestatie, ‘Hoe bereik je…?’ , ‘Wat moet je doen om…?’ , ‘Zo bouw je… op’, ‘Laat jouw licht schijnen door…,’

Ach ik doe nu misschien wat negatief, maar wat ik merkte is dat je zo gemakkelijk meegaat in wat de maatschappij vraagt. Ik heb al zo vaak gezegd: ‘en nu neem ik echt rust!’ Toen ik 4 jaar geleden aan mijn sabbatical begon wilde ik graag een hele week lezen. Door de hersenschudding die ik opliep en de verharding van mijn hersenvlies liep dat anders. Daarbij kwam het ziek zijn en overlijden van mijn moeder, daarna de periode van zelf niets meer kunnen, maar ondertussen toch maar doorwerken voor een vriendin én mijn boek schrijven. De verhuizing die volgde was het directe gevolg van de problemen die de kinderen op school hadden en dat vroeg dus ook veel energie…. Al met al 4 pittige jaren waarin ik veel leerde, maar ik vind schijnbaar nog steeds dat ik aan bepaalde verwachtingen moet voldoen. Want het is toch fijn als je kunt vertellen dat je een boek hebt geschreven? Maar ik doe het niet! ik stuur hem niet op naar een andere uitgever. Dat wil niet zeggen dat ik er niets meer mee ga doen; zeker niet, want er staat genoeg in waarvan ik weet dat anderen er ook wat aan kunnen hebben. Nee, maar ik ga er wat mee doen op mijn eigen manier. Een manier waar ik zelf voor kies, waar ik me goed bij voel en die ik kan combineren met de omstandigheden rondom mijn lichaam en ons gezin.

Ik laat me leiden

Voor mij wordt het steeds duidelijker. Ik mag prioriteiten stellen, ik mag kiezen, ik mag doen wat ik leuk vind, ik mag genieten, ik mag de kinderen en de tuin op de eerste plaats zetten. Ik hoef niet te werken naar een bepaald doel, ik mag de uitkomst volledig loslaten en erop vertrouwen dat ik geleid word door iets veel groters dan mijzelf. Ik hoef mijn pad niet uit te stippelen, ik mag loslaten en vertrouwen dat alles wat ik nodig heb op mijn pad komt. Ik geef het op mijn leven te willen sturen, ik mag doen wat goed voelt, want schijnbaar was ik daar door alle omstandigheden toch even vanaf gedwaald.