Ik kom tot rust en zet weer kleine stappen vooruit!

De afgelopen maanden hebben voor mij vooral in teken gestaan van weer op de rit komen. Door ver over mijn grenzen te gaan waren mijn bijnieren uitgeput geraakt en dat herstelt alleen maar met rust. En die nam ik. Ik ging 6 keer per dag 20 minuten plat en zorgde goed voor mijn lichaam. Zo bande ik al het suiker uit mijn eten, net als alle snelle koolhydraten als pasta en snacks. Ik ging slapen met een slaapmasker op, zodat ik beter in mijn diepe slaap kwam en schrapte alle ‘niet per se noodzakelijke’ afspraken uit mijn agenda.

Iemand zei: ‘gelukkig heb je er tijd voor om dat te doen’… maar dit is iets, waar niemand ooit tijd voor heeft. Dat overkomt je en je zult er wat mee moeten doen, anders kom je niet meer uit de cirkel van vermoeidheid. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat veel meer mensen met een uitgeputte bijnier lopen en dat dit bv. ook heel goed kan spelen bij een burnout. Toen ik al eens eerder onderuit ging en depressief werd zei mijn huisarts, doe maar rustig aan en ga leuke dingen doen. Maar ook toen was ik moe. Slapen deed ik echter zo min mogelijk overdag, omdat ik ’s nachts anders niet zou slapen (zo werd gezegd). Ondertussen weet ik dat de angst die ik zelf ook had, ongegrond is. Ik heb me maanden lang gehouden aan één keer per dag plat, omdat ik me niet wilde aanwennen dat ik vaker per dag sliep uit angst om mijn ritme te verstoren en ’s nachts niet meer te slapen. Echter na het lezen van het boek ‘Pijn & het brein’ van A. Fleming, begreep ik veel beter dat juist die extra rust nodig was om mijn lichaam weer reserves op te laten bouwen. Wat ik voorheen deed was op de been proberen te blijven, door extra te rusten werkte ik aan opbouw van energie.

Toen de energie heel langzaam terug begon te komen, kwamen er ook weer plannen in mijn hoofd en de zin om ergens mee bezig te gaan. Het online geld verdienen kwam op mijn pad. Ik ging me erin verdiepen, deelde alvast wat kennis en merkte dat het me zo’n gevoel van vrijheid gaf. Afgelopen weekend daalde dit pas echt helemaal in toen ik besefte dat iedereen op deze manier helemaal zelf een basisinkomen kan genereren. Als ik 3-4 jaar elke dag 5 minuten advertenties klik kom ik op een punt dat ik elke maand €2.500,- kan verdienen. Als ik ook meedoe met andere verdienmodellen of wanneer anderen mee gaan doen gaat dit nog sneller, maar…. ik kan het zélf bereiken en dat geeft zo’n vrij en krachtig gevoel. Want wat heb ik veel frustratie gevoeld de afgelopen jaren…. niet meer kunnen werken, niet (meer) kunnen vertrouwen op je lichaam… de mensen die hier ook mee te maken hebben zullen dit herkennen, anders is het gewoon niet te bevatten wat dit met je doet!

In de afgelopen twee weken kreeg ik een energetische healing en daarbij werd grote schoonmaak gehouden. Het was best pittig, maar ik merkte dat ik daarna nog meer stappen ging zetten. Ik voelde letterlijk ruimte in mijn hoofd komen. Er verdween spanning uit mijn lichaam en ineens begonnen er puzzelstukjes te vallen waar ik nog mee aan het werk mocht bij mezelf. Zo begon ik aan een coach-traject op gebied van hoogbegaafdheid. Ik ben nu bezig met module twee, wat gaat over mijn blauwdruk; wat wil ik het allerliefst in mijn leven? En dan kom ik toch weer bij datgene wat ik toen ik stopte met mijn praktijk al wilde: lezingen geven, workshops geven… Ik wil zo graag mensen verbinden, met mensen in gesprek, vertellen hoe ik stap voor stap een leven heb gecreeerd waarin niet alles over rozen gaat, maar waarbij ik niet meer leef in angst maar juist, ondanks alle hobbels leef in vertrouwen en dankbaarheid….

Het lijkt nog zo onbereikbaar om dit te realiseren, maar ik zet mijn focus er toch op. Alle ‘hoe’s’ laat ik leeg, het komt zoals het komt. Ik vertrouw erop dat het pad zich wel zal vormen. Ondertussen luister ik naar mijn lichaam. Ik heb mijn 6x per dag plat af kunnen bouwen naar 3x per dag. Ik kan weer een poosje in de tuin werken, ik kan weer een stuk fietsen, ik kan onze benedenverdieping weer in een keer stofzuigen én ik kan twee uur in de week vrijwilligerswerk doen. Zo heb ik vanmorgen ook weer met een demente mevrouw gepuzzeld en een wandelingetje gemaakt. Ze kijkt geregeld om zich heen naar de andere mensen bij deze dagbesteding en kan verzuchtend opmerken: ‘wat toch fijn dat deze mensen ergens terecht kunnen!’ Ik moet glimlachen en voel me dankbaar; wat fijn dat ik hier een bijdrage aan kan leveren!