In vol vertrouwen laat ik me leiden!

Vorige week ben ik een paar dagen met onze jongste in Zandvoort geweest. Doordat ik zoveel meer energie heb is het tegenwoordig een feestje om op stap te zijn! Ik hoef geen rekening meer te houden met dutjes, te veel lawaai, te lange of volle dagen… ik kan me ‘gewoon’ overgeven aan volledig genieten van het ZIJN samen. Hoe bijzonder!! # dankbaar

We wandelden veel langs het strand, we aten bij zonsondergang pizza op het strand, zaten heerlijk in de strandtent en we huurden een dag een tandem. Nou, groot lol samen, want het is toch wel even wennen om daarop te fietsen. We vertrokken met mij voorop en mijn zoon had al snel de grootste lol achterop, want hij kon ‘vliegen’ met zijn armen wijd, hij kon de kaart lezen, hij kon foto’s en video’s zitten maken en ondertussen sjeesden we onder het oog van lachende voorbijgangers langs de boulevard en de duinen. Puur genieten dus!

Na een poosje door de duinen gefietst te hebben stelde mijn zoon voor dat hij nu voorop ging en dat was voor mij even een dingetje. Ooit zat ik bij iemand anders achterop en toen duurde het niet lang voordat we in de bosjes lagen en dat hoefde ik niet nog een keer te ervaren. Maar goed, #vertrouwen hè, dus oké dan… maar ik moet je eerlijk vertellen ik vond het doodeng.

Onze jongste is 1.93 meter lang en alles wat ik voor me zag was een rug en enorme bos haar. Ik kon niet zien wat er aan kwam, ik kon niet zien waar de weg heen ging en aangezien mijn zoon ook even moest wennen aan het fietsen op zo’n tandem, kwamen we behoorlijk slingerend op gang. We hadden lol, maar ik had ook pap in mijn benen omdat ik me onbehaaglijk voelde achterop. Ik had geen controle, geen overzicht en dat maakte me onrustig. Ik noemde het tegen mijn zoon en hij zei: ‘ach mam, je kan me toch vertrouwen?’ Waarop ik zei: ‘dat is ook zo, ik moet het loslaten’. En tja, dan de reactie van een puber: ‘óh, loslaten kan ik ook wel en hij gooit zo zijn handen in de lucht’, met als gevolg dat we een mega schuiver maken en bijna ondersteboven gaan. Gelukkig kon hij met zijn lange benen bij de grond en ving hij het geheel goed op. Hij corrigeert en we kunnen weer verder… wel beide met de bibbers in de benen en hij concluderend: ‘dat was geen handige actie!’

Maar goed, ongemakkelijk verder fietsend kan het natuurlijk niet anders dat het geheel me aan het denken zette en ik zag wat ik deed… krampachtig vasthoudend aan het stuur, probeerde ik toch invloed te houden op de situatie. Mijn zoon met mijn stem vertellend dat hij op moest letten en vragend waar de weg heen ging. En toen ik dat merkte, zag ik de gelijkenis met een groot deel van mijn leven. Het deel waarin ik grip wilde houden, waarin ik vocht tegen wat niet fijn voelde, waarin ik de situatie wilde veranderen, maar uiteindelijk pas vooruitgang boekte toen ik leerde vertrouwen en leven in overgave.

En zo besloot ik achterop de fiets dat toe te gaan passen. Ik focuste op het kleine stukje ruimte dat ik voor me had. Een klein stukje straat en een blauwe jas met een bos haar erboven voor me. Ik lette op mijn ademhaling en ging wat ontspanner zitten, zodat ik meer met de bewegingen van de fiets mee kon bewegen. Ik ging om me heen kijken en begon langzaam te ontspannen. Ik gaf me over en begon het leuk te vinden… verrassend ook, want doordat ik niets aan zag komen werd ik steeds verrast door nieuw uitzicht naast me… een meertje, een hele kudde paarden, oerossen… ik ging alles letterlijk anders beleven en er ging een nieuwe wereld voor me open.

Dit ritje op de tandem maakte me eens te meer duidelijk hoe ik in het leven heb leren staan. Ik laat komen wat komt, ik geef me over aan de beweging van het leven, ik focus op vertrouwen en laat me verrassen door al het mooie wat zo voorbij mag komen.
En zo vulde mijn hart zich met dankbaarheid, zittend achterop de tandem, in vol vertrouwen, heerlijk ontspannen en genietend van alles wat voorbij kwam!