Vanmorgen ben ik wezen floaten… je ligt dan in een bad met Epsom zout en dobbert een uur rond. Je lichaam ontspant en krijgt door het zout een extra magnesium boost, wat weer een positief effect heeft op een lichaam vol stress hormonen.

Een medewerker van het floatcentrum vertelde me dat er in Amerika onderzoek is gedaan naar floaten direct na een hersenschudding. Daar gaan mensen nu zo spoedig mogelijk na een hersenschudding 10 keer floaten, liefst binnen 14 dagen nadat de hersenschudding ontstaan is. Zo’n onderzoek geeft mij weer wat hoop. Dus ik ga het uitproberen en heb 10 afspraken gepland in de komende 5 weken…

Ik hoop op deze manier mijn lichaam te kunnen helpen met herstel en daarmee de vermoeidheid te overwinnen of in ieder geval te stabiliseren. Want sinds 5 jaar ben ik geregeld niet op de been en het laatste jaar voelt helemaal als aanmodderen, met hier en daar een betere periode, maar toch ook steeds terugval zodra ik weer wat meer lijk te kunnen.

Het voelt als constant balanceren, niet wetende wat ik een dag kan doen. Altijd overvallen worden door het feit dat de energie door overprikkeling ‘zomaar’ ineens weer op kan zijn. Ik heb er al veel om moeten laten. Ook voor ons gezin is het niet altijd gemakkelijk…  de spontaniteit gaat van veel dingen af en mijn wereld wordt klein zodra ik weer meer plat lig.

Toch houd ik ook steeds hoop. Blijf ik geloven in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Richt ik me op vertrouwen en dankbaarheid… zoveel mogelijk tenminste, want soms lukt dat even niet meer. Dan is het op, het vertrouwen weg, de dankbaarheid daar sch*** ik op en over mindset moet ik dan helemaal even niets horen…

Want wat ik over de jaren heen wel ontdekt heb is hoe veel gemakkelijker het is om te praten over mindset als het goed gaat met je. Als de dingen lekker lopen. Als je achteraf kan zien waar je stond en waar je nu staat. Als er mooie dingen zijn gebeurt en je kunt genieten.

Maar als je te moe bent om een stap te verzetten, te moe bent om op te staan, te moe bent om …., te moe bent om na te denken… dan is het verdraaid lastig om nog positief te blijven, niet te blijven huilen, niet boos te worden én om jezelf geen verwijten te maken. Want het valt dan soms best rauw op mijn dak om weer te lezen dat wij onze gedachten zijn. Dat onze gedachten ons vormen. Dat het lichaam alles kan genezen, als we maar positief denken. Als we ons verleden maar loslaten. Als we…. kortom of het lukt, ligt aan mijn gedachten…

En dan word ik soms boos én verdrietig én opstandig en kan ik vol vuur wensen dat ik in een oranje jurk in een klooster zou zitten, waar ik niets anders hoef te doen dan zen zijn en mediteren. Waar ik geen huishouding hoef te doen, geen kids hoef op te voeden, geen geld hoef te verdienen, geen ballen hoog hoef te houden, geen….. tegen mijn man mopper ik en hij laat me, want hij weet ondertussen dat ik eerst ‘onredelijk word, dat daarna het toelaten komt, dat de tranen dan gaan vloeien…. en dat ik daarna kan loslaten. De rug weer kan strekken, mijn hoofd weer op kan richten en weer over ga naar het denken in mogelijkheden…. om vervolgens de hele riedel na verloop van tijd weer te herhalen. Maar steeds met dat verschil dat ik weer een stapje verder ben gekomen. Het zit in de kleine details, de kleine nuances waaraan ik merk dat ik net anders tegen iets kan aankijken. Dat ik merk dat ik ineens een stukje verwerkt heb, dat ik weer wat geleerd heb…. dat mijn gedachten over iets tóch net anders zijn…

Eigenlijk gaat het misschien gewoon allemaal te langzaam naar mijn zin… en daarom ga ik nu dus floaten, om lief te zijn voor mijn lichaam, om het te ondersteunen waar ik kan. Om toe te laten wat is en van daar uit weer verder te gaan.

Het voelde vanmorgen als een mini vakantie met mezelf…. en wat ben ik dankbaar dat ik in de afgelopen jaren heb leren stilstaan, heb geleerd om me naar binnen te keren en geleerd heb naar mezelf te luisteren. Want mijn hoofd was rustig tijdens het floaten, Ik kon mijn lichaam aanspreken met alle mooie mantra’s die ik in de afgelopen jaren geleerd heb, het voelde alsof ik mijn lichaam een beetje meer accepteerde en weer een beetje liever kon zijn én dat ik het de rust kon geven die het zo nodig heeft. En zo kwamen mindset en lichaam vanmorgen dan toch weer even samen….