Laatst las ik op fb een post over LOS-laten en TOE-laten en het deed me denken aan de blog die ik daar in 2016 over schreef. Het zette me ook aan het denken over wat ik in de afgelopen jaren allemaal los heb kunnen laten door dingen eerst toe te laten.

Het is een heel proces geweest, waarbij ik destijds de afspraak met mezelf maakte dat ik alle angsten die ik had aan wilde gaan kijken. Ik liet vanaf dat moment alles toe wat er speelde; angst om eerlijk te zijn ten opzichte van mezelf én anderen, angst om vriendschappen die me geen energie meer gaven te laten gaan, angst om mezelf te zijn, angst om te zingen, angst om afgekeurd te worden, angst om niet gehoord te worden, angst om niet gezien te worden, angst voor tekorten etc. etc. Alle angsten liet ik toe.

Ik ging schrijven over wat ik tegen kwam en dat bleek voor mij de beste manier van toelaten te zijn. Door het schrijven ging ik de diepte in, kwam ik bij werkelijke gevoelens die meespeelden en zo kwam ook vaak de bijbehorende emotie los. Het hielp me enorm om er met een goede vriendin over te kunnen praten. Want juist ook het praten erover maakte veel los. Het gaf bewustwording en daarmee ruimte. Ik kon de dingen beter op een rijtje zetten en van daaruit weer verder.

Het is een proces geweest dat niet altijd even gemakkelijk verliep en ik kwam erachter hoe ik mijn leven met bepaalde maskers op geleefd heb. Vooral omdat ik me anders voelde, niet begrepen voelde, vaak niet mee kon doen omdat ik niet fit was, omdat ik de wereld vaak niet begreep…
Nu durf ik langzaam alle maskers te laten zakken, kan ik gaan zien dat ik er mag zijn zoals ik ben. Mag ik keuzes maken die mij dienen, mag ik zelf beslissen hoe ik mijn leven in wil richten. Het geeft nog steeds wel eens onbegrip van mensen om me heen, maar ik kies ervoor om het aan te kijken, de emotie erbij te voelen en het dan te laten gaan. En ja, dat gaat soms nog best even met horten en stoten, maar doordat ik met mezelf de afspraak heb om het aan te gaan, het toe te laten, voorkom ik dat het gaat sudderen, dat het vast slaat in mijn lichaam en dat het een obstakel voor me wordt.

Toelaten heeft dus alles te maken met open en eerlijk observeren wat er bij je gebeurt, wat er bij je geraakt wordt als er iets opspeelt, wat je triggert en wat je angstig maakt. Door het zo te bekijken voorkom je dat die emoties een loopje met je nemen, zich vastzetten en dat je dus gaat leven en reageren vanuit angst.

Sinds kort ontdek ik ook wat anders bij mezelf…. door het toelaten van alle angsten, alle belemmeringen, alle negatieve emoties, alles wat er is, heb ik ruimte gecreëerd bij mezelf en vanuit die ruimte mag ik nieuwe dingen toelaten. Dingen waar ik helemaal niet mee bekend ben. Ik mag toelaten dat het leven mooi mag zijn. Ik mag toelaten dat het, ondanks ups en downs, ook goed mag gaan met me, ik mag toelaten dat ik kan genieten… waar het leven voor mij lang als zwaar heeft gevoeld, als ‘wat doe ik hier?’ als onwennig en niet te begrijpen, merk ik dat ik steeds meer toe mag laten waar ik door de mantra van Access bewust van werd:

‘All of life comes to me with ease, joy and glory’.

Ik mag toelaten wat het leven mij brengt, zonder krampachtig bepaalde doelen na te moeten streven. Ik mag erop vertrouwen dat ook het goede bij mij mag overheersen. Ik mag ontspannen en vol verwachting uitkijken naar wat komt. Het geeft me rust, en het gevoel dat IK LEEF in plaats van overleef en dat stemt me dankbaar!