Tag archieven: kiezen

Op welk paard rij jij?

Vandaag deel ik graag een mooie oefening die je kunt gebruiken bij het ‘anders’ omgaan met negatieve gevoelens. Het is naast praktisch super leuk om toe te passen J.

Vechten tegen negatieve gevoelens is nooit handig. Als je ergens tegen vecht leg je namelijk de focus op dat gevoel en zal je het alleen maar versterken. Toelaten is beter en vervolgens kun je dan opnieuw kiezen voor hoe jij je wilt voelen, waardoor het negatieve gevoel jou vervolgens los kan laten.
Soms is dat echter gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Rhonda Byrne vertelt in het boek ‘The Power’ hoe zij voor elk negatieve gevoel een paard heeft. Zo heeft ze een boos paard, een ongeduldig paard, een geïrriteerd paard, een chagrijnig paard, een oordelend paard … ze heeft een stal vol ‘negatieve gevoelens paarden’.
Steeds als zij merkt dat ze in een negatief gevoel zit kijkt ze op welk paard ze zit.
Door dit te doen, maak je jouw gevoel tastbaarder, je erkent het én kunt er vervolgens wat mee doen. Wanneer je namelijk op een paard kunt gaan zitten, kun je er ook weer afstappen als je dat wilt!
Dus ben je boos, realiseer je dan dat je op je boze paard zit, erken het en kies vervolgens wat je wilt: blijf je zitten of stap je er net zo snel weer af als je er opgeklommen bent?

Ook het omgaan met de emoties van anderen wordt zo veel makkelijker. Zit jouw partner bijvoorbeeld op zijn boze paard, dan kun je dat erkennen en vervolgens besluiten of je bij hem op het boze paard stapt, of dat je kiest om niet op te stappen, of af te stappen als je je even mee liet nemen… Groot voordeel is dat je de boosheid van je partner veel minder persoonlijk op zult vatten als je hem op een paard ziet zitten!

Ik hoop dat jij eens gaat experimenteren met deze paarden-oefening. Bij ons thuis heeft het er al voor gezorgd dat er heel wat negatieve emoties spontaan oplosten of weggelachen zijn!
Dus kies wat je doet als je in negatieve emotie zit: blijf je zitten op het huidige paard óf kies je liever voor een ander paard? It is all up to you!  

Ik kies en als het nodig is kies ik opnieuw…

Vorige week zette ik deze quote op facebook en ik kreeg daarop via messenger een mooie reactie. Iemand vroeg mij hoe ik dat toch doe, dat steeds opnieuw kiezen, zelf ervoer ze namelijk dat ze alleen maar bleef malen in haar hoofd.

Ik vind het altijd ontzettend mooi als mensen reageren op een quote of tekst die ik post. Niet alleen onder de post, maar ook die persoonlijke berichten, omdat ik dan weet dat ik iemand even aangeraakt heb… even aan het denken heb gezet… even bewust heb gemaakt van: ‘hé, zo zou het dus ook moeten kunnen’.

En degene die me nu appte gaf ook aan waar haar struggle zat. Ik appte haar terug wat mij erg geholpen heeft, maar eigenlijk zijn er een aantal dingen die mij geholpen hebben om te leren dat ik steeds opnieuw mag kiezen. En zo zette haar bericht mij ertoe aan om eens na te denken over ‘hoe ik dat eigenlijk doe’ en hoe het zo gekomen is dat ik durf te kiezen (want nee, ook bij mij ging dat vroeger niet zo gemakkelijk…). Dank je wel H, dat je jouw vraag stelde, ik hoop dat je wat kan met wat ik hieronder beschrijf…

Wat volgens mij altijd een probleem is bij het maken van keuzes is de angst die we hebben om een verkeerde keuze te maken. ‘Ja maar als….  (wat kan er allemaal verkeerd gaan), en doe ik er nou wel goed aan, of zou dat andere toch beter zijn?’ Allemaal gedachten die ons niet verder helpen omdat we immers nooit met zekerheid weten wat de uitkomst van een bepaalde keuze zal zijn. Voor mij bracht het besef van ‘goed’ en ‘niet goed’ al heel veel verandering in het maken van keuzes. Ik dacht/vond voorheen altijd dat ik mijn keuzes wel overwogen moest maken… welke studie ga ik doen, wat wil ik worden… hoe wil ik iets opzetten, waar besteed ik mijn tijd aan…. vaak keuzes die je maakt om een bepaalde veiligheid in te willen bouwen. Maar eigenlijk kunnen we die veiligheid helemaal niet inbouwen, er kan namelijk van alles gebeuren waar wij geen rekening mee kunnen houden en waardoor de keuze (en soms zelfs ons hele leven) totaal anders uitpakt.
Toen ik dat ging zien werd ik milder naar mezelf toe, want eigenlijk legde ik de plank dus altijd erg hoog door ‘het goede’ te willen kiezen. Vanaf dat moment werd het al makkelijker: ik mocht kiezen wat op dat moment goed voelde, maar het hoefde geen definitieve keuze te zijn… bij verandering van omstandigheden mocht ik altijd gaan bijsturen.

De mildheid naar mezelf om niet ‘het goede’ te hoeven kiezen gaf me ruimte. Toch was ik vaak ook nog fel in mijn oordeel als ik ergens voor koos en het pakte niet goed uit, of ik maakte het niet af zoals het bedoelt was. Ik was streng voor mezelf: wat ik koos, daar moest ik dan ook echt wat van maken. Deed ik dat niet dat was dat falen, of zonde, of toch niet goed doordacht… of ik sprong van het een naar het ander en dat was, zoals ik soms van anderen hoorde, ook niet handig.

Tot ik begon te zien dat ook dat te maken had met hoe ik in het leven stond en wat ik me aantrok van anderen… de lat legde ik lekker hoog en ik moest vooral alles héél serieus nemen. Ik moest kritisch zijn en alles goed onder controle houden. Ik moest keuzes maken die goed uit zouden pakken én die door anderen te begrijpen waren…
Voor mij kwam daarin grote verandering toen we besloten om onze kinderen naar een andere school te laten gaan en later nog eens te laten wisselen van school. Ook toen ik stopte met mijn praktijk maakte ik een keuze puur op mijn gevoel, maar moest ik toch even slikken door de weerstand die het opriep bij anderen. Van de gebaande paden afwijken is immers niet een keuze die iedereen snapt of goedkeurt. Maar door jezelf toestemming te geven te mogen kiezen en later, als dat nodig is, opnieuw te mogen kiezen ga je steeds meer zien wat het je brengt… go with the flow zeg maar, zonder vaste uitkomsten, maar puur in het moment bekijken wat NU de beste optie is.

Wat mij nog weer een stap verder hielp waren de tools van Access Consiousness. Vooral de mantra* ‘All of life comes to me with ease, joy and glory’, heeft voor mij veel verandering in werking gezet. In plaats van me zorgen te maken of ik het allemaal wel goed deed en of ik wel de juiste keuzes maakte en gemaakt had, ging ik het leven als luchtiger, plezieriger en leuker ervaren. Ik nam mezelf daarmee veel minder serieus en gaf mezelf toestemming om te lachen om mijn getob. Ook leerde ik beter relativeren en minder zwaar te tillen aan de dingen waar ik voor kwam te staan.
Ik ging veel meer leven vanuit de visie: ‘het leven mag leuk zijn, ik mag ‘fouten’ maken en ik heb ruimte om bij te sturen waar ik wil.’

Door op die manier met keuzes om te gaan kwam ik vanzelf terecht bij de basis van al mijn keuzes en dat is goed voelen… vaak baseren wij keuzes op ons denken. We kunnen de positieve dingen opnoemen, maar vooral ook de spoken en beren komen makkelijk naar boven en ja, die gaan vaak door ons hoofd malen.
Ik ben gaan leren voelen of iets goed voelt of niet goed voelt en daar baseer ik nu veel keuzes op. Dit voelen kan via je ‘buikgevoel’, maar voor mensen die dat moeilijk vinden zijn er ook tools om door bv via spiertesten of letterlijk in de verschillende situaties te gaan staan, te leren voelen wat je lichaam aangeeft. Op basis daarvan kun je dan kiezen voor datgene wat op dat moment het beste voelt voor jóu. En ook daarvoor geldt weer: je mag altijd weer bijsturen. Altijd weer opnieuw kiezen wat goed voelt. En opnieuw kiezen betekent dus niet dat je eerst verkeerd gekozen hebt, of dat je faalt, nee, opnieuw mogen kiezen betekent goed naar jezelf luisteren, er niets om geven wat anderen er eventueel van vinden en jezelf met mildheid behandelen, waarbij je jezelf steeds de ruimte geeft om alle kanten op te mogen sturen die voor jou goed zijn. En komen die beren toch om de hoek kijken, dan zijn daar ook mooie tools voor om die aan te kijken (maar dat is dan weer een heel andere thema voor een blog…)

Wat het mooiste is dat ik heb mogen ervaren toen ik eenmaal keuzes vanuit mijn gevoel durfde te maken is, dat een keus altijd iets in gang zet. Dus hoe spannend ook; ik kies, want steeds zie ik weer dat er deuren openen waarvan ik helemaal niet wist dat die er ook waren! Een keuze leidt altijd tot nieuwe mogelijkheden, en dat houd ik in mijn achterhoofd als het kiezen toch even lastig is!

*Mantra = dat is een zin die je steeds herhalend opzegt, bv. 2 keer per dag 10 keer

Misschien ben ik wel waar ik wilde zijn, maar zie ik het niet….

Mijn hele leven koester ik een gedachte, namelijk de gedachte aan ‘een hutje op de hei’. Doordat ik veel last had van vermoeidheid en vage klachten kostte alles wat ik moest in het dagelijkse leven me vaak veel moeite. Met periodes ging het beter en dan weer minder. Toen ik ging werken als natuurgeneeskundig therapeut kreeg ik mezelf goed op de been. Ik kon door mezelf te behandelen en de nodige supplementen te slikken alles vrij goed in balans krijgen. Maar ik vond het leven druk. Ik vond de maatschappij druk, het leven snel en ik kon mijn draai niet altijd even goed vinden…

Met een vriendin had ik het regelmatig over ‘het hutje op de hei-gevoel’. Ik kon intens verlangen naar een plek van waaruit ik de natuur kon beleven. Een plek waar ik kon kijken naar de dieren om me heen. Een plek zonder van alles te moeten en juist met ruimte om te mogen. Een boek mogen lezen, genieten van de zon als die schijnt, buiten wat rondscharrelen en om zo diep te ontspannen en te genieten van alle mooie dingen om me heen.

Doordat ik vier jaar geleden niet opknapte na mijn hersenschudding en daar tot op heden klachten door ervaar, kwam ik in een proces terecht van opklimmen na diep vallen. Ik ging een proces in van angsten loslaten, van opnieuw leren kijken naar gedachten en oordelen en uiteindelijk kwam ik ook in het proces van wat het voor me betekent dat ik op dit moment niet kan werken. Toen ik stopte met mijn praktijk was het een keus om tijdelijk niet meer te werken en die voelde super goed. Nu ik door mijn lichamelijke klachten niet in een reguliere baan kán werken, bleek dat toch wel een dingetje te zijn. Ik voelde me nutteloos, uitgekotst door de snelle maatschappij, ik had het gevoel er niet meer echt bij te horen, niet mee te tellen…

Ik kon de druk van de maatschappij niet aan, kon financieel geen bijdrage leveren en voelde me bovendien verre van fit. Ik was moe, moe, moe en baalde. Niet constant hoor, want in deze periode leerde ik vooral ook om te genieten van kleine dingen. Ik leerde leven in dankbaarheid en vertrouwen, maar het stagneerde. Ik bleef hangen in een stadium van vechten, van niet ‘moe’ willen zijn, van niet willen accepteren dat ik niet kon doen wat ik graag zou willen. Ik was boos. Boos dat mijn lichaam niet wilde. Boos dat ik mijn ambities niet uit kon werken, boos dat ik niet kon doen wat ik graag wilde doen… want ik wilde immers weer werken en mensen inspireren. Ik wilde weer verdienen en ik wilde het liefst alles groots aanpakken. Zo zat ik toch in elkaar? Ik ging ergens voor en dan zou het ook slagen….

Tot vorige week, ik was de draad weer even helemaal kwijt. Ik was gefrustreerd dat ik al weer maanden liep te klooien, weer zo moe was en het allemaal niet op de rit leek te krijgen. Ik kwam niet verder met de ideeën over mijn boek. Ik kwam niet verder met hoe ik eea voor mezelf op wilde zetten. Ik nam me voor om me eens even niet meer druk te maken over de financiële inbreng en toch echt te gaan genieten, maar het lukte niet. En ik gaf van alles de schuld. Mijn lichaam, de maatschappij die zo verhard, de druk van het moeten presteren…. Ik vocht tegen alles en voelde me zo belemmerd…

Ik lees het boek May Cause Miracles en dat maakt weer een hoop bij me los. Het hoofdstuk over hoe je om gaat met je lichaam kwam binnen, maar ik kon er geen kant mee op. Ik snapte het wel, maar hoe kon ik het toepassen? Ik voelde me labiel en begon toch weer moed te verliezen. Tot ik afsprak met een lieve vriendin. ’s Morgens wilde ik nog afbellen omdat ik moe was en merkte dat de tranen me hoog zaten, maar ik ging toch. Juist omdat ik ondertussen weet wat het ‘gevaar’ is van in mijn coconnetjes blijven zitten. Het voelt zo veilig, maar het helpt me niet verder. Bij mijn vriendin kwamen de tranen en frustraties naar buiten. Het verdriet dat ik niet kan stoeien met de kinderen. Het verdriet dat ik me nutteloos voel. De machteloosheid. Ik uitte alles en alles mocht er zijn. Op een gegeven moment kwamen we in het gesprek op wensen en mijn vriendin vroeg me: ‘Wat zou je het liefste willen doen?’ Zonder na te denken kwam mijn antwoord: ‘Niets’ en het ‘hutje op de hei-gevoel’ kwam naar boven en ineens zag ik een ander plaatje…

Ik zat op dit moment in mijn hutje op de hei maar ik zag het niet en ervoer het ook niet. We wonen niet echt in een hutje, maar in een mooi huis. Aan de rand van het bos. In het weiland achter ons huis lopen geregeld koeien en nu paarden. Naast het huis lopen het grootste deel van het jaar schapen. Ik heb tijd om een boek te lezen. Ik moet in principe niets en kan wat rondscharrelen en genieten van de dingen om me heen, maar ik doe het niet! Ik ben te druk met balen, ik ben te druk met bedenken wat ik zou moeten en willen doen, ik ben te druk met niet accepteren van wat is en daardoor zie ik helemaal niet meer waar ik uitgekomen ben…

Op dat moment dat ik dat besefte voelde ik wat veranderen van binnen. Mijn grootste wens was in vervulling gegaan, maar ik liet het niet toe. Natuurlijk wenste ik geen gezondheidsperikelen als ik vroeger dacht over mijn hutje op de hei, maar het nam niet weg dat nu die perikelen er wel waren ik niet kon gaan genieten van het hutje op de hei-gevoel! Het kon vast naast elkaar bestaan, toch?

Als ik het maar toelaat, als ik het mezelf maar toesta om te accepteren wat is en daardoor ook juist de mooie kant ervan te gaan omarmen. Ik zie de druk die ik mezelf opgelegd heb. De druk die volgens mij vanuit de maatschappij kwam, de druk om te presteren, de druk om mee te willen doen in de snelle maatschappij, de druk van het gevoel van falen, die druk ligt in mij… en ik ben degene die daar verandering in kan brengen. Ik voelde mezelf ontspannen.

Mijn ogen gaan weer een stukje verder open. Ik zie een hele nieuwe wereld voor me liggen. Een wereld waarin ik mag zijn in mijn ‘hutje op de hei-gevoel’ en vandaar uit mag ik verder. Mag ik alles loslaten wat ik eens wilde bereiken, mag ik alle uitkomsten loslaten en mag ik gaan kijken wat er komt. Maar vooral mag ik in het moment zijn en als dat betekent dat ik te moe ben om wat te doen, mag ik gaan slapen. Als ik mijn draai niet kan vinden, mag ik een boek pakken. Als ik niet kan tuinieren mag ik ook gewoon in de tuin zitten…. Ik mag mezelf toestaan om alles naast elkaar te beleven. Het verdriet van niet kunnen, maar ook het genieten van wat wél kan!

Het is aan mij waar ik de nadruk op leg! Het is aan mij waar ik voor kies: welke wereld wil ik zien?