Een grote frustratie van mijn vermoeidheid vind ik dat ik niet ‘gewoon mijn ding kan doen’ en aan veel dingen ‘niet mee kan doen’. Ik kan niet zomaar een dag met een vriendin op stap, ik kan niet even op en neer rijden naar familie. Afspraken plannen is lastig want ik weet van tevoren niet hoe ik me zal voelen. Een feestje ’s avonds houd ik vaak moeizaam vol, alle geluiden, alle mensen om me heen…het vreet energie. Maar ook de hond uitlaten, het huishouden doen, even een boodschap doen… Niets gaat eigenlijk ‘zomaar’ vanzelf.

Laatst hoorde ik mezelf nog zeggen: ‘ik wilde dat ik qua energieniveau weer 5 jaar terug was.’ Toen was ik ook moe, maar kon ik het met de nodige aanpassingen toch op de been houden. Toen kon ik best een dag in de tuin bezig zijn, of in een keer alle ramen wassen. Ik moest mijn grenzen goed bewaken, maar als ik nu terug kijk, kon ik toen best veel.

En hier raak ik denk ik een belangrijk stukje, want juist dat vergelijken met hoe het was, geeft frustratie. Kijken wat ik toen wel kon en nu niet meer kan, maar ook kijken naar wat anderen allemaal kunnen en ik niet.
Ik las een quote van Mark Twain die mooi verwoord wat er speelt: ‘Comparison is the death of joy.’ En hoe waar is dat, want zien we het niet overal terug? We leven in een wereld waarin we constant vergelijken en dat heeft al voor heel wat verdriet en teleurstelling gezorgd. Er wordt van alles vergeleken: cijfers op school, sportprestaties, lichamen, outfits, kapsels, omzet, auto’s, facebooklikes… alles komt op een weegschaal en alles weegt mee in jouw waarde. We leren dat we ‘goed genoeg’ moeten zijn, anders zorgen we voor teleurstellingen bij anderen én onszelf. Mogelijk worden we zelfs afgewezen, nagekeken of uitgefloten.

Zo be- en veroordelen we elkaar, maar zo, merk ik, be- en veroordeel ik mezelf ook nog té vaak! De lat moet hoog en door te vergelijken met wat ik vroeger kon of wat anderen kunnen haal ik mezelf naar beneden…

Een mooie oefening uit de boeken die ik lees over ‘Een cursus in Wonderen’ is er in alle situaties voor te kiezen om licht te zien. Zo kun je als je in een heftige situatie zit ervoor kiezen om steeds voor jezelf te herhalen: ‘Ik kies ervoor om licht te zien in deze situatie.’ Ook als je merkt dat je moeite hebt met een persoon, omdat deze bijvoorbeeld een oordeel over jou heeft, kun je ervoor kiezen om juist te focussen op het positieve in die persoon door te affirmeren: ‘Het licht in jou is alles wat ik zie’. (voor wie interesse heeft: Gabrielle Bernstein schreef hier een mooie blog over https://gabbybernstein.com/say-one-sentence-see-world-differently ).

Maar ik ga nog een stapje verder omdat ik weet dat de meeste verandering begint bij mezelf en hoe ik tegen mezelf aankijk. Voel ik frustratie omdat ik tegen mezelf aanloop dan kies ik ervoor om óók tegen mezelf te zeggen ‘Het licht in mij is alles wat ik zie.’ En is dit niet precies wat ik leer uit ‘Een cursus in Wonderen’, maar ook weet vanuit mijn geloof? In Gods ogen ben ik perfect. Het maakt niet uit wat ik wel of niet kan in vergelijking met vroeger of in vergelijking met anderen. Het gaat er niet om wat ik kan, maar wat ik BEN!

En zo verander ik het beeld van de wereld en het beeld dat ik heb ten opzichte van mezelf steeds meer van een beeld waarin falen een grote rol speelt naar een beeld waar geen vergelijking en oordeel is, een beeld waar alle ruimte is voor licht en liefde!