Categoriearchief: dropout

Hoeveel stress geeft ‘niet mogen doen waar je van houdt’?

Zo de jumos, ben ik net even een potje boos geweest zeg… en de mensen die me kennen weten dat ik niet heel snel boos ben. Ik heb wel vlot mijn woordje klaar, maar hou het wel netjes, als ik al boos ben hou ik dat vaak binnen, de tranen beginnen te vloeien als het heftig voelbaar is, maar echt boos…. nee, dat gebeurt niet zo vaak…

Maar vanmiddag dus wel en ik wil met je delen waarom. Onze jongste zoon heeft slikklachten. Er zijn foto’s gemaakt en er is duidelijk te zien dat het eten dat hij eet blijft hangen in het onderste deel van zijn slokdarm. Als daar veel eten zit, druk dat tegen zijn luchtpijp en krijgt hij het Spaans benauwd. Geen fijne ervaring om zo elke maaltijd naar binnen te moeten krijgen en ook niet fijn om hem zo te zien struggelen.

Al voordat de klachten begonnen had mijn zoon verschillende keren aangegeven dat er een aantal dingen op school niet lekker liepen. Net als onze oudste is hij hoogbegaafd (hb) en hb en school zijn niet de beste vrienden hadden we al gemerkt. Maar tot nu toe redde onze jongste zich er best goed mee. Hij houdt van leren en heeft het gezellig in de klas. Hij is super sociaal en tot nu toe waren de grootste problemen dat hij ‘nogal gevoelig is’ voor agressie/verbaal geweld en oneerlijkheid….

Tot begin van dit jaar, toen begon hij aan te geven dat hij nu al graag een aantal vakken wilde laten vallen en dan versneld door wilde met andere vakken. De vakken die hij leuk vindt wel te verstaan.
Hij is 13, zit in 3 gymnasium, doet wiskunde met de 4e mee, geniet vooral van wiskunde, scheikunde, natuurkunde, Grieks en Latijn. Heerlijk vindt hij die lessen en zonder problemen maakt hij daar ook stapels huiswerk voor.

Toen ik merkte dat de vakken die hem niet lagen (en dat wil niet zeggen dat hij er laag op scoort, maar dat hij de lessen/leraar/stof niet prettig vindt), ben ik gaan praten op school. Uit ervaring (en studie) is bekend dat het bij hb-ers net zo werkt als bij (veel) mensen met autisme; wat hen niet interesseert gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het is haast niet te doen om ze die kennis bij te brengen. Nou heeft onze jongste een enorm hoge verwerkingssnelheid, dus wat hij hoort kan hij vaak weer goed reproduceren, dus zijn cijfers zijn ook voor die vakken toch nog goed.

‘Waar doe je over’, zou je denken… nou, ondertussen weet ik wat het met iemand doet als hij/zij steeds maar moet doen waar hij/zij geen aardigheid aan heeft. Of zelfs een hekel aan heeft. Het geeft stress en uiteindelijk maakt het ziek. (Want ja, daar ben ik van overtuigd, dat aan vrijwel elke ziekte een flinke dosis stress ten grondslag ligt).

Voor mij gingen er dus bellen rinkelen toen mijn zoon slikklachten kreeg…. wat wil hij niet meer slikken? Is het iets ‘lichamelijks’ dat niet lekker loopt of is het de stress die deze klachten geeft. We gingen naar de dokter, kregen maagzuurremmers mee en werden in een later stadium doorgestuurd naar het ziekenhuis. Prima, ik heb niets tegen dokters op zich en weet dat de medische wereld een heleboel goede dingen kan doen. Toch knaagde er wat bij mij… er wordt gekeken naar wat er aan de hand is en wat daaraan gedaan moet worden… maar komt er ook in beeld wat de oorzaak is?

En dan volgt het wachten…. eerst op een afspraak in het ziekenhuis, dan op het maken van foto’s en nu weer wachten op de uitslagen. Ondertussen ga ik verschillende keren het gesprek aan met mijn zoon én met school. Er wordt besloten dat hij bepaalde uren mag skippen. Hij maakt dan alleen nog de toetsen en hoeft niet meer naar de lessen toe. Het leren voor de toetsen doet hij dan thuis. En wat blijkt… zijn cijfers gaan ineens weer omhoog. Waar een aantal vakken wat achter bleven wordt nu alles weer goed in de voldoende. Ik vraag mijn zoon hoe dat kan en hij geeft zonder nadenken aan: ‘als ik thuis leer en jij overhoort me, dan gaat het vlot en vind ik het veel fijner en gemakkelijker. In de les snap ik er nooit wat van en vind ik het veel te lang duren’….

Tot zover mijn zoon…. wat gebeurde er bij mij? Ik was moe de afgelopen week, doodmoe weer, zoals ik lange tijd niet had gevoeld en vanavond knapte er dus iets bij me… ik ben het zo zat… het moeten leven in een systeem waar ik voor mijn gevoel niet in pas. Ik ging vroeger ook niet met plezier naar school, mocht dan wel eens een paar dagen thuis blijven om bij te tanken, maar moest dan toch gewoon weer heen. In die jaren begonnen ook mijn vermoeidheidsklachten….

Ook toen ik volwassen was moest ik werken volgens regels waar ik niet achter stond… voor een baas, die bepaalde dat ik op een afdeling moest blijven waar ik me helemaal niet prettig voelde. Maar ook in mijn praktijk moest ik bv bepaalde scholing volgen waar ik niets aan had. Ik moest een website hebben om naamsbekendheid op te bouwen en zichtbaar te zijn…. óók als mijn praktijk door mond-op-mond reclame vol zat… de regels golden gewoon voor iedereen…. het putte me uit. Vroeger al en nu nog… het raakt aan mijn gevoel van oneerlijkheid, van kromheid, van onzin, van onlogisch beredeneerde verzinsels… het klopt gewoon niet punt.

Maar altijd als ik er wat over zei kreeg ik antwoorden als: ‘maak je er niet zo druk over’, en ‘ach joh, zo hoort het nu eenmaal’ en ook toen onze oudste vast liep in het schoolsysteem kreeg ik dingen te horen als: ‘je moet hem niet zo verwennen, hij moet nou eenmaal leren dat sommige dingen gewoon zo gaan’ en ‘hij moet zich maar leren aanpassen’….. Maar het ging er bij mij niet in en wie mij al langer volgt weet dat onze oudste vorig jaar, in goed overleg met de leerplicht-ambtenaar en school, gestopt is met school. Hij is nu aan het werk, heeft een contract voor onbepaalde tijd op een ICT afdeling van een groot bedrijf én is zielsgelukkig….

En nu volgt dus de jongste. Hij geeft zo duidelijk aan wat hem stress geeft en ik voel hem. Ik ben gewaar wat er speelt, maar weet niet waar ik er mee heen moet… hij heeft niet zo’n duidelijke passie als de oudste waar hij zich op kan richten. Ja, hij wil youtuber en gamer worden en verder…. het toneel op en misschien het onderwijs in…. ‘lesgeven aan hoogbegaafde kinderen, zodat die zich niet hoeven te vervelen’…

En vanavond gaf ik eindelijk mijn lang weggestopte gevoelens de ruimte: ik wil dit ook niet meer slikken, ik ben het zat om te leven volgens opgelegde regels waar ik me niet veilig bij voel. Ik wil ook mijn kinderen geen regels meer opleggen waar ik niet achter sta, want ja, dat doe ik want je hoort ‘het goede voorbeeld te geven’ en je moet kinderen bijbrengen ‘hoe het hoort’.
Ik wil nog meer dan wat ik al doe mijn kinderen leren dat ze een keuze hebben, dat ze aan mogen geven wat zij met hun leven willen. En natuurlijk zijn er regels waarbinnen ze moeten leven, maar heel veel regels mogen ook best gebroken worden. En dat hoeft niet met een botte bijl, nee dat kan in goed overleg, met respect voor alle partijen….

Ik ben er klaar mee om maar volgzaam mee te blijven lopen. Ik ga opnieuw de barricaden op, nu voor onze jongste zoon én mezelf. Ik wil niet meer leven met beperkingen van buiten af, ik wil me richten op de kracht binnen in ons. De dingen waar we goed in zijn. Mijn zoon mag uitblinken in wat hij leuk vindt, opslurpen waar hij geen genoeg van krijgt en de rest? Dat mag hij van mij laten gaan, want hij hoeft niet overal goed in te zijn, hij hoeft van mij niet per se alle vakken in de basis te kennen omdat Napoleon ooit besloten heeft dat alle kinderen leerplichtig werden en dat de staat bepaalde wat ze moesten leren.

Wanneer gaan we kijken naar wat vreugde geeft? Wanneer gaan we eindelijk talenten van mensen benutten in plaats van bijscholen wat nog niet zo goed gaat? Want is dat niet wat we nog steeds vaak doen? Kijken we zelfs met functioneringsgesprekken niet waar nog aan gewerkt moet worden?
Wanneer zien we eindelijk wat het met de wereld gaat doen als iedereen mag kiezen wat hij wil gaan doen, dat we ons hart mogen volgen….. dat wanneer we mogen doen waar we van houden we de beste manier hebben gevonden om te ontspannen? Hoeveel verdriet en stress zou dat schelen? Hoeveel ziekte zou dat schelen in de wereld?

Vanavond voelde ik een diep verdriet, het verdriet van de wereld niet begrijpen, maar ook van niet begrepen worden… een verdriet dat ik al van jongs af aan ervaren heb en nu bij mijn kinderen zie ontstaan tijdens de schooljaren die zij moeten volgen. En dat zien bij hen doet me nog meer pijn dan het ervaren van wat het bij mezelf gedaan heeft.

Eens te meer snap ik waarom ik mezelf blijf uitdagen om mijn ding te doen, om te blijven schrijven en uiteindelijk op het podium te willen staan om mijn verhaal te vertellen. Een droomfabriek op te willen richten, voor kids zoals die van ons, maar ook voor al die jongeren en volwassenen die zich opgesloten voelen in het systeem en die eindelijk de vrijheid durven te gaan pakken van het mogen zijn. Het mogen laten schijnen van hun licht, in volle ontspannenheid en veiligheid. Doen wat je het liefste doet…. doen wat je energie geeft, doen waarin jij het meeste betekent voor de wereld omdat het je laat glimlachen…

Lieve jongste zoon, ik zie je, ik hoor je, ik voel je en ik zal mijn uiterste best doen om ook jou te helpen op het pad waar je in volle eigenheid jezelf mag zijn…. ik ben trots op je, dat je op deze leeftijd al zo goed kan vertellen wat je dwars zit en wat je wilt, het geeft mij vertrouwen dat het wel goed komt met jou!!

 

 

 

 

Parijs

Wat loop ik te genieten zeg! De stad, de sfeer, het gezelschap van de oudste…

Hij zit nu bij de conferentie en ik struinde vanmiddag alleen door Parijs. Ik dacht dat ik dat ‘eng’ zou vinden, maar ik vond het heerlijk.

Ik schreef een blog met uitzicht op de Sacre Coeur, alleen lukte t uploaden niet, dus dat komt later😋

Ik overdacht het afgelopen jaar en vind t zo bijzonder dat ik hier kan zijn. 😄🙏
Nu zit ik in een restaurantje en lees over succes.

Succes in mijn leven betekent vrijheid, iets van de wereld mogen zien, mezelf steeds beter begrijpen én serieus nemen….mogen ontspannen, zonder oordelen…lief zijn voor mezelf… anderen helpen….

Vaak koppelen wij automatisch allerlei dingen aan succes: een goede baan, mooi inkomen, het ‘gemaakt’ hebben, maar succes betekent voor iedereen wat anders.

Brooke Lennon beschrijft het mooi in haar boek ‘What would water do?

Success comes in all flavors, shapes, and sizes. There is neither a right nor wrong interpretation because you get to craft your own definition. Like beauty, it is in the eye of the beholder and the only beholder that matters is you! Your life, your games, your rules!

Hoe mooi om dat te lezen… ik mag mijn eigen leven succesvol maken, op mijn manier, naar mijn eigen definities…. los van oordelen en schuldgevoelens….

Zijn, dat is mijn succes op dit moment … and I love it💞💞

Dream BIG!

Vorige week hadden we weer een gesprek met de leerplicht ambtenaar en school. Onze oudste zoon van 16 is een zogenaamde ‘dropout’. Sinds begin van dit schooljaar is hij een thuiszitter. Wij hebben hem, toen het echt niet meer ging, de keus gegeven wat hij wilde: of koste wat kost doorzetten en zijn diploma halen, of een andere weg kiezen, maar dan wel zo dat hij ook liet zien waar hij voor wilde gaan. Hij koos voor het laatste en wij gingen er in mee.

Vorig jaar rond deze tijd gaven we hem die regie over zijn leven. Hij was 15 jaar jong en al vanaf zijn 4e doodongelukkig in het onderwijssysteem. Het waren jaren van afzien, van overleven. Je kind onderuit zien gaan is vreselijk…. aan de andere kant heb ik altijd gezegd: we denken in oplossingen jongens, als we maar blijven praten met elkaar en groots blijven denken is alles mogelijk. Op moeilijke situaties probeerden we zoveel mogelijk bij onszelf te blijven onder het motto van: het maakt niet uit wat er gezegd wordt of wat er gebeurt, het gaat erom hoe wij er mee omgaan.

Het was pittig. We hebben in de jaren die achter ons liggen gehuild, gemopperd, geschopt, ons onzeker gevoeld, ons machteloos gevoeld, ons niet gehoord gevoeld, maar we zijn blijven denken in mogelijkheden. De jongens zijn meerdere keren van school gewisseld. We zijn verhuisd om de kids naar een andere school te kunnen laten gaan. Maar het hielp niet genoeg…. nog redde de oudste het niet en kwam thuis te zitten.

Eenmaal thuis had hij tijd om bij te komen. Om naar zichzelf te gaan kijken, in gesprek te gaan over hoe hij verder wilde. De spanning gleed van zijn schouders af…..hij begon te ontspannen.
Via een opleidingsinstituut in Amerika volgde hij een opleiding tot iOS programmeur. Van school en de leerplichtambtenaar kreeg hij toestemming om stage te gaan lopen op een ICT afdeling van een bedrijf hier in de buurt. Hij hoefde voorlopig geen school te volgen omdat dit teveel stress opleverde. Hij regelde zijn stage en na 3 maanden thuis zitten kon hij beginnen voor eerst één en later twee dagen per week.

Naast het starten van de stage werd er een traject in gang gezet zodat onze oudste een aantal dagen per week naar Utrecht kon. Daar zou hij bij Feniks talent een traject volgen voor hoogbegaafde dropouts. Hij had gesprekken, deed mee aan programma’s als Rots en Water, Reis van de held, koken, techniek etc en had lol met andere kinderen; gelijkgestemde kinderen die allemaal thuis zaten van school.

Toen onze zoon begon met zijn stage zagen wij hem opknappen van een depressieve jongen met  agressieve en boze buien naar een blije, vrolijke puber. Voor het eerst in jaren was het langere tijd gezellig in huis, de sfeer werd zoveel meer ontspannen. We liepen niet meer met zijn allen op onze tenen, bang voor een nieuwe woede-uitbarsting, die veroorzaakt werd door het constant onder druk staan.

Nu is onze zoon zo ver dat het traject bij Feniks talent afgerond kan worden. Feniks begeleid dropouts, als ze daar klaar voor zijn, terug naar school of naar een baan. Onze zoon heeft dit zelf al geregeld. Hij heeft zijn verantwoordingen genomen, zelfstandig zijn studie tot iOS programmeur afgerond en ondertussen is hij begonnen aan een nieuwe opleiding, nu voor Python. Het stage-contract dat hij had is, op verzoek van het bedrijf, omgezet in een 16-urig arbeidscontract.

Wij beseffen ons steeds meer hoeveel impact deze hele periode op ons hele gezin heeft gehad. Hoeveel stress het heeft gegeven voor ons allemaal. We zien ook steeds meer hoe hoogbegaafdheid een rol speelt in ons leven. Niet alleen bij de kinderen maar ook bij onszelf. We zien de uitwerking van het anders zijn, het gevoelig zijn, het anders beleven en het snelle denken.
We leren om er steeds opener naar te kijken en zien hoe goed het is geweest om steeds in vertrouwen stappen te zetten. Om in mogelijkheden te blijven denken in plaats van vast te gaan zitten in verwijten en wrok richting school en maatschappij.

Tijdens het gesprek vroegen wij een vrijstelling van leer-/kwalificatieplicht aan voor onze zoon, zodat hij eindelijk ‘verlost’ zijn van schoolse verplichtingen. Het bedrijf waar hij, na drie maanden stage, een contract aangeboden kreeg, had al aangegeven dat zijn contract uitgebreid kan worden zodra Feniks en/of school is afgerond. Hij kan dan 4 dagen per week werken. Op zijn 16e, zonder erkend Nederlands diploma op zak, maar mét een Amerikaans diploma en een tas vol levenservaring. Een berg vol doorzettingsvermogen en het vertrouwen dat hij mag zijn wie hij is. Wetend dat er een plek is waar hij geaccepteerd wordt en waar zijn talenten op waarde worden geschat.

Het gesprek op school werd een afrondend gesprek. Zijn vrijstelling wordt goedgekeurd. Het is haast niet te bevatten dat er een eind gekomen is aan de stress en zorg die voort gekomen is uit de situatie van ‘iemand willen plaatsen in een systeem waarin hij niet past’….

Lieve zoon, ik ben trots op jou en op ons gezin. Ik ben blij en dankbaar dat we ondanks alle hobbels die we hebben moeten nemen hier samen door zijn gekomen. Blijf dicht bij jezelf, volg je hart en DREAM BIG kerel!