Vandaag voelde ik me zo kl****.
Slecht geslapen en dan merk ik het
’s morgens al, of eigenlijk voelde ik het gisteravond al. Mijn planning over de dag was niet helemaal goed en zo kwam het dat ik gisteravond nog met de hond ging wandelen en daarna niet plat ging ‘omdat het toch al bijna bedtijd was’. Dat is dan eigenlijk gewoon teveel voor me. Ik ben dan zo honds en hondsmoe.

Vannacht lag ik een poos wakker en vanmorgen merkte ik bij het wakker worden al dat de slaap vannacht niet voldoende was geweest. Mijn accu was niet genoeg opgeladen.
Vorige week zag ik daar een mooie video over, hoe dat werkt bij mensen met niet aanboren hersenletsel. Waar je batterij normaal gesproken oplaadt tot vol niveau, laadt hij bij mensen met letsel vaak maar op tot halverwege. Als je dan ook nog eens overprikkeld bent of een dag over je grenzen gaat duurt dat opladen alleen maar langer en kan het dus zijn dat je na een nacht slaap nog maar op een kwart vol zit. Terwijl de dag dan alweer begint.

Ik zelf  denk dat dit proces bij veel meer mensen speelt. Ook mensen die chronische pijn of veel stress hebben komen naar mijn idee langzaam in dat proces van niet meer volledig opladen. Burnout, oververmoeidheid … Bij mij resulteerde het in een uitgeputte bijnier, met gelijksoortige verschijnselen.

Een dikke week geleden dacht ik dat ik wel met drie keer per dag rusten toe kon én langzamerhand weer wat meer kon gaan doen. Fout gedacht, het had waarschijnlijk het een of het ander moeten zijn. Daar kwam ik dus na een dag of vijf achter; ik hobbelde weer helemaal achteruit en het voelde of ik weer op een nulpunt kwam. Ik nam meer rust en na twee dagen voelde ik me weer wat beter.
Ik vond het  fijn om te zien dat het opladen nu toch al wat vlotter gaat dan 2 maanden geleden…. maar goed, opnieuw een keuze maken dus: of minder rusten op een dag, of toch 4x plat en tussendoor wat meer gaan doen.

Ik koos voor het laatste, want ik had wel weer zin om wat meer te doen. Had er zo nu en dan weer zin in om even wat in de tuin te doen. Of een klusje in huis. Of wat te doen voor mensen die willen starten met online geld laten groeien, of even een boodschap halen.
Wat me opviel was dat ik nu ineens weer in slaap viel zodra ik plat ging. Was ik eigenlijk in de voorgaande week op een punt aanbeland dat ik 3 van de 4x keer gewoon lag te wachten totdat de tijd om was, nu sliep ik weer elke keer. Hieruit concludeerde ik dat deze kleine klussen dus al weer genoeg energie vroegen voor dit moment….

Zo lag ik vanmiddag op mijn strandbed in de tuin en dacht terug aan vroeger, toen ik nog voor een baas werkte. Toen was ik vaak al niet fit. Hoe vaak ging ik niet met hangen en wurgen toch maar naar het werk. Ik wilde voldoen aan de verplichting, wilde er zijn, moest het aankunnen van mezelf… Dit is waar ik de afgelopen jaren vaak aan dacht. Ik wilde zo graag weer van alles kunnen, maar níet meer aan het werk terwijl mijn lichaam eigenlijk aangaf het niet aan te kunnen. Die stress wilde ik nooit meer. Nu klik ik vanaf mijn strandbedje 5 minuten advertenties en zie mijn commissie groeien.

Ik voel me, naast dat ik me kl****  voel, ook dankbaar. Ik kan nu dingen meer los van elkaar zien dan vroeger. Inkomen zit voor mij niet meer vast aan (hard) moeten werken. Ik hoef niet meer over mijn grenzen te gaan om financiële vrijheid te krijgen. Ik denk verder en vraag me af wat ik met het eerste geld ga doen dat straks vrijkomt. Een hulp in de huishouding betalen? Of een weekendje strand?

De hond komt bij me zitten. Ik pak een kam en kam haar vacht. Ze hijgt en heeft het warm. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik vind het leven niet gemakkelijk op dagen als deze. Maar ik besef wel dat het er allemaal mag zijn, dat ik er mag zijn, met mijn vermoeidheid, met mijn ‘beperking’, met mijn tranenstroom die nooit lijkt te stoppen. Ik wil mij er niet meer voor en mee verstoppen. Het mag er zijn. Het is niet erg dat mensen zien dat ik het soms even niet trek. Ik durf het aan te gaan.

Ik heb nog te vaak gedacht: het moet er uit zien alsof ik het overwonnen heb. Het moet er uit zien dat ik sterk ben, dat ik het tóch wel aan kan… maar nee, ik wil dat niet meer.

Ik wil de strijd aangaan met de taboe. De taboe van het niet kunnen werken of niet willen werken, maar evt. wel op een gemakkelijke manier geld kunnen en durven verdienen. Ik wil de taboe verder doorbreken voor de kinderen die niet het gebaande pad van school kunnen doorlopen en er voor kiezen om zonder diploma van school af te gaan. Ik wil de taboe aangaan van niet mogen huilen en vooral niet in het openbaar. Ik wil de taboe aangaan van me niet kl**** mogen voelen en tegelijkertijd dankbaar en vol vertrouwen. Want het kan naast elkaar. Het leven is niet alleen maar ellendig of alleen maar mooi. Al lijkt het (aan de buitenkant) vaak wel zo. Ik wil ZIJN, volledig zijn en lak hebben aan wat iedereen van me denkt. Ik wil open mogen zijn en niet hoeven concurreren met al die mensen op facebook die het zo goed voor elkaar hebben. Mensen waar alles bruist en positief is… ik wil mijn échte leven delen. Ik wil dat het er mag zijn. Ik kijk naar mezelf en geef mezelf de toestemming … ik mag er zijn…. mijn keuzes mogen er zijn.
Ik gun mezelf, mijn man en mijn kinderen het beste op alle gebied. Ik pas ervoor om te doen wat de maatschappij van me verwacht. Ik wil niet moeten voldoen aan wat een ander denkt dat goed is voor ons, ik hoef geen diagnose of ‘goedkeuring’om een uitkering te mogen ontvangen, dan doe ik het liever zonder, ik wil niet leven vanuit beperkte overtuigingen, ik hoef niet binnen het systeem te passen en mijn kinderen hoeven dat ook niet van mij.  Ik wil juist buiten de paden lopen en ontdekken wat er nog meer in het leven is. Dream big!

En ik wil mezelf vooral in liefde zien. Ik ben niet zielig omdat ik niet kan werken of een klap op mijn kop heb gehad. Ik ben niet bang om mijn angsten aan te gaan, maar soms kan ik niet anders dan even alle angst te voelen en dat is ook juist goed om weer te kunnen groeien. Ik wil mild zijn voor mezelf, troost mogen zoeken waar ik dat nodig heb. Mijn eigen leven in willen richten al past dat vaak zo niet in de huidige maatschappij.

En waar ik vroeger de overtuiging had dat de hele dag kl***** zou zijn als ik zo uit bed kwam, geef ik mezelf vandaag de ruimte. Ik rust wanneer ik wil, ik geniet van een spelletje doen met mijn jongste zoon, ik jank alles bij elkaar als ik me shit voel en schrijf mijn gevoelens van me af, het is goed. Het mag er zijn. Morgen weer een nieuwe dag en vandaag?
Vandaag was gewoon een kl****dag, maar met een gouden randje….